เราเลิกกับแฟนค่ะ เพราะเพิ่งรู้ว่าเค้ามีแฟนแล้ว
เรารู้จักกันเกือบปี แต่เพิ่งคบกันเป็นแฟนได้ประมาณ5-6เดือน ช่วงแรกๆ รู้สึกแปลกๆ เค้าบอกว่างานยุ่งมากไม่มีเวลา ไม่ชอบโทรศัพท์ ไม่ชอบพิมไลน์ โลกส่วนตัวสูง และเราก็ไม่มีเวลาเหมือนกันค่ะ เราเป็นเซลต่างจังหวัด กลับกทม.เดือนละ1อาทิตย์ ได้เจอแฟน2-3วันๆละประมาณ2-4ชม. ก่อนจะมาจับได้ว่าเค้ามีแฟน เค้าขอเลิกกับเราค่ะ ให้เหตุผลว่า เข้ากันไม่ได้ ไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง พอจับได้ เค้าบอกว่าคบเราตอนที่กำลังมีปัญหากับแฟนพอดี และ รู้สึกดีกับเรา เค้าคบแฟนคนนี้มา6ปี มีแพลนจะแต่งงานกันในอีก2-3ปีข้างหน้าด้วย
เค้าบอกว่ารู้สึกดีกับเรามากๆไม่อยากให้เราหายไป ที่บอกเลิกเพราะกลัวจะเกินเลย ไม่อยากให้ทั้งเรา และแฟนเค้าต้องเสียใจ เค้าบอก จะคบด้วยฐานะอะไรก็ได้ แค่อย่าหายไป ขอร้องให้เราอยู่ และเราทั้งคู่ก็รู้สึกว่าลำบากใจ อึดอัด รู้สึกผิด ช่วงแรกเราก็ยอมนะ เพราะรักมาก คิดว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีได้ (เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ) พยายามมองข้ามความรู้สึกผิดไป คิดว่าขอมีความสุขด้วยกันบ้างแบบไม่เกินเลย ไม่ผิดศีลธรรม แค่ได้เจอ ได้คุยกันทุกวันก็พอ แต่พอผ่านไปได้แค่อาทิตย์เดียว เราทนไม่ไหว มันรู้สึกผิด ถึงเค้าจะยังไม่ได้แต่งงาน มีสิทธิ์ที่จะคุยจะศึกษาใครก็ได้ (มีลูกแล้วยังเลิกกันได้เลย) และเรายังแอบมีความหวังว่าเค้าจะเลือกเราค่ะ ตอนนี้เราขอจบกับเค้าไปแล้ว แต่มันทรมานมาก เหมือนจะทนไม่ไหว คิดถึงเค้ามาก ความคิดวนไปวนมา อยากกลับไปหาเค้ามาก แต่ก็ไม่อยากต้องคบแบบรู้สึกผิดอีก เราพอจะมีทางออกอื่นอีกไม๊คะ?
ปล.เรามีจิตสำนึกอยู่ค่ะ ไม่อยากทำร้ายใคร และไม่อยากทำร้ายตัวเองด้วย
คนที่ใช่ ในเวลาที่ผิด (เค้ามีแฟนแล้ว)
เรารู้จักกันเกือบปี แต่เพิ่งคบกันเป็นแฟนได้ประมาณ5-6เดือน ช่วงแรกๆ รู้สึกแปลกๆ เค้าบอกว่างานยุ่งมากไม่มีเวลา ไม่ชอบโทรศัพท์ ไม่ชอบพิมไลน์ โลกส่วนตัวสูง และเราก็ไม่มีเวลาเหมือนกันค่ะ เราเป็นเซลต่างจังหวัด กลับกทม.เดือนละ1อาทิตย์ ได้เจอแฟน2-3วันๆละประมาณ2-4ชม. ก่อนจะมาจับได้ว่าเค้ามีแฟน เค้าขอเลิกกับเราค่ะ ให้เหตุผลว่า เข้ากันไม่ได้ ไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง พอจับได้ เค้าบอกว่าคบเราตอนที่กำลังมีปัญหากับแฟนพอดี และ รู้สึกดีกับเรา เค้าคบแฟนคนนี้มา6ปี มีแพลนจะแต่งงานกันในอีก2-3ปีข้างหน้าด้วย
เค้าบอกว่ารู้สึกดีกับเรามากๆไม่อยากให้เราหายไป ที่บอกเลิกเพราะกลัวจะเกินเลย ไม่อยากให้ทั้งเรา และแฟนเค้าต้องเสียใจ เค้าบอก จะคบด้วยฐานะอะไรก็ได้ แค่อย่าหายไป ขอร้องให้เราอยู่ และเราทั้งคู่ก็รู้สึกว่าลำบากใจ อึดอัด รู้สึกผิด ช่วงแรกเราก็ยอมนะ เพราะรักมาก คิดว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีได้ (เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ) พยายามมองข้ามความรู้สึกผิดไป คิดว่าขอมีความสุขด้วยกันบ้างแบบไม่เกินเลย ไม่ผิดศีลธรรม แค่ได้เจอ ได้คุยกันทุกวันก็พอ แต่พอผ่านไปได้แค่อาทิตย์เดียว เราทนไม่ไหว มันรู้สึกผิด ถึงเค้าจะยังไม่ได้แต่งงาน มีสิทธิ์ที่จะคุยจะศึกษาใครก็ได้ (มีลูกแล้วยังเลิกกันได้เลย) และเรายังแอบมีความหวังว่าเค้าจะเลือกเราค่ะ ตอนนี้เราขอจบกับเค้าไปแล้ว แต่มันทรมานมาก เหมือนจะทนไม่ไหว คิดถึงเค้ามาก ความคิดวนไปวนมา อยากกลับไปหาเค้ามาก แต่ก็ไม่อยากต้องคบแบบรู้สึกผิดอีก เราพอจะมีทางออกอื่นอีกไม๊คะ?
ปล.เรามีจิตสำนึกอยู่ค่ะ ไม่อยากทำร้ายใคร และไม่อยากทำร้ายตัวเองด้วย