ยังไม่มีหัวข้อเรื่อง

สวัสดีเราแค่อยากได้พื้นที่ระบายความรู้สึกเราที่มีต่อคน คนนึงตอนนี้เราแค่ไม่รู้จะไประบายที่ไหนเราคิดว่าที่นี้หน้าจะเป็นที่ที่ดีที่สุดตอนนี้เราไม่ได้ต้องการให้ใครมาความใจเรานะเราแค่รู้สึกอึดอันกับความรู้สึกของเรา คือเรามีเพื่อนอยู่คนนึงซึ่งเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากเรากับเขาเป็นเพื่อนกันมา4ปี ตั้งแต่ที่เรียนมหาลัยมาด้วยกัน (จะพูดไงดี) เรากับเขาเคยเป็นแฟนกันอยู่พักนึกแล้ววันนึงเขาก็มาบอกให้กลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิมถามว่าตอนนั้นรู้สึกยังไงที่เขาขอกลับไปเป็นเพื่อน จะรู้สึกยังไงล่ะก็คงต้องบอกว่าเสียใจสิแต่เราจะบอกเขาไปว่าเราทำไม่ได้ที่จะกลับไปเป็นเพื่อนกนเหมือนเดิมเขาก็คงไม่กลับมารักเราเหมือนเดิมแล้วแหละก็ได้แต่บอกไป "ได้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเราโอเค" แต่ในใจตอนนั้นคือพังแล้วอะเปลี่ยนจากเพื่อนไปเป็นแฟนว่ายากแล้วแต่เปลี่ยนจากแฟนให้กลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมมันยากกว่ามากแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเพื่อนก็เพื่อน แต่เวลาผ่านไปเราก็คิดว่าเราก็ทำใจได้ระดับนึงแล้วแต่ยิ่งมารู้ว่าเขากำลังจีบเพื่อนในห้องเดียวกันมันทำให้รู้เลยว่าเราไม่เคยมีความสำคัญอะไรกับเขาเลยตอนที่คบกันเขาไม่บอกใครเลยว่าเรากับเขาคบกัน แต่เขามาจีบเพี่อนคนนี้เขากลับกล้าบอกใครต่อใครว่าเขาจีบคนนี้อยู่ ตอนนั้นก็รู้สึกน้อยใจแหละทีกับเราเขาไม่กล้าบอกใครแต่กลับคนอื่นแค่จีบเขากลับกล้าบอกให้คนอื่นรู้ก็คิดนะว่าตัวเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอเขาเลยไม่กล้าที่จะบอกใคร จนเราทำใจอยู่กับมันได้แล้วไม่คิดอะไรเกี่ยวกับเขาแล้วสบายใจมาได้สักพักแล้วเขาก็กลับมาแต่ไม่ได้กลับมาคบกันนะแค่กลับมาคุยกันเฉยตัวเราก็ไม่ได้คิดอะไรเขาคุยเราก็คุยอย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันแต่ก็มีบ้างที่หยอกกันมีแกล้งกันบ้างแซวกันบ้างแต่บ้างครั้งก็เหมือนเขาให้ความหวังเราตอนนั้นก็ไม่รู้นะว่าเขาคิดอะไรอยู่อยากกลับมาหรือเปล่า...แล้วเขาก็หายไปเราไม่ค่อยได้คุยกันแม้แต่เวลาอยู่ให้ห้องเรียนบางครั้งเขาก็ทำเหมือนไม่เห็นเราจนเรามารู้ว่าเขาคุยกับผู้หญิงอยู่คนนึงแล้วดูเหมือนว่าเขาจะชอบผู้หญิงคนนี้มากด้วยเพราะเราเห็นที่เขาคุยกันในเฟสเขาบอกฝันดีกัน เป็นห่วงกัน บอกคิดถึงกัน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เราไม่เคยได้จากเขาเลยไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยบอกฝันดี ไม่เป็นห่วง ไม่บอกคิดถึงเรานะเขาก็เป็นห่วงเราคิดถึงเราแต่ที่เราไม่เคยได้เลยคือเขาไม่เคยพูดไม่เคยบอกอะไรกับใครเลย เราเป็นผู้หญิงเวลาเรามีแฟนเราก็อยากบอกให้คนอื่นรู้บ้างว่าเราเป็นแฟนกันเราก็อยากให้เขาบอกใครเค้าว่าคนนี้เป็นแฟนผมเราก็อยากได้แค่นี้แต่เราไม่เคยได้เลยไงแต่กับคนอื่นเขาทำให้ได้ ขึ้นสถานะได้ โพสต์หน้าเฟสได้ แต่ทำไมเราทำไม่ได้ตอนนั้นเราพยายามหาคำตอบให้กับตัวเองว่าทำไมแต่เรื่องของเรากับเขามันก็ผ่านมานานแล้วเราก็ไม่อยากจะรื้อฟื้ออะไรอีกอย่างตอนนั้นเขากำลังมีความสุขเราก็ไม่อยากเข้าไปทำให้เขาเสียความรู้สึกก็ได้แต่ปล่อยไป... แล้วเขาก็กลับมาอีกเหมือนเดิมกลับมาคุยมาเล่นมาทำให้เราหวั่นไหวกับการกระทำของเขาแล้วพอเขาไปเจอคนอื่นเขาก็หายไปเหมือนเดิมส่วนเราก็ได้แต่สงสัยว่าเราไม่ได้ตรงไหน เป็นอย่างนี้ตลอดเวลา 4ปี ทำอยู่อย่างนี้กลับมาให้ความหวังมาทำให้เราหวั่นไหวมาทำให้เราเชื่อว่าเราคือคนสำคัญสำหรับเขา แล้วเขาก็หายไปแบบเดิม จนกระทั้งไปปัจฉิมที่ทะเลต้องบอกก่อนว่าก่อนหน้าที่เรากับเขาก็มีคุยกันเป็นปกติแบบเพื่อนคุยกันถามว่าตอนที่คุยกันเรามีหวั่นไหวบ้างมั้ยก็ต้องมีแหละคนเคยรักเคยชอบกันแต่ตอนนั้นก็ใจแข็งอยู่นะแล้วอีกอย่างก่อนวันที่จะไปทะเลเรากับเขาก็ไม่ได้เจอกันเท่าไหร่เราเลยไม่ได้หวั่นไหวอะไรกับเขามาก.. วันไปทะเลก็คุยกันนะเขาก็แซวเราแบบ "ที่รักนั่งตรงไหน ที่รักกินขนมป่าว" อะไรประมาณนี้แล้วก็มีเดินมาถ่ายรูปด้วยกันมั้งซึ่งปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยเดินมาถ่ายรูปกับเรานะถ้าเราไม่เรียกหรือบังคับ แต่วันนี้เค้าเห็นเราจะถ่ายรูปเขาก็เดินเข้ามาถ่ายด้วยซึ่งมันก็แปลกอยู่นะ เราไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันเปล่านะเรามักจะรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดกับสิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่แค่พูดๆไปหรือทำๆไปแค่นั้นเรารู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันคือเรื่องจริงไม่ใช่การแสดงแต่เป็นตัวเราเองที่กลับไปแสดงใส่เขาแต่ก็ไม่ได้แสดงออกไปหมดทุกอย่างนะบ้างสิ่งที่พูดไปก็มีความจริงแฝงอยู่เหมือนกัน จนประมาณบ่ายกว่าๆเราก็นั่งเป่าผมอยู่ในห้องกับเพื่อนอยู่ๆ เขาก็เดินเข้ามากนั่งเล่นซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่มีทางที่จะเดินเข้ามาหาถ้าเขาเห็นว่าเราอยู่กับเพื่อนเขาจะไม่เข้ามาเลยแต่วันนั้นคือเขาเข้ามาแล้วมานั่งเล่นนั่งคุยกับเราอย่างกับว่าเพื่อนเราไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วยจนเพื่อนเราถึงกับพูดออกมาว่าไปดีกว่าเค้าจะคุยกันสองคน มันเป็นเรื่องมีแปลกมากกับคนๆนึงที่เมื่อก่อนแค่เห็นเราอยู่กับเพื่อนก็ไม่เข้ามาแล้วถ้าไม่มีใครเรียกก็ไม่มาบ้างที่เรียกก็ยังไม่มาแต่นี้อยู่ดีๆก็เดินเข้ามาเองไม่มีใครเรียกแถมเพื่อนเรายังต้องเป็นคนออกไปเองอีกแล้วยังนั่งคุยกันอยู่นานนะจนเราไล่อ่ะถึงออกไป จนช่วงเย็นเราออกไปเล่นน้ำกับเพื่อนมันยิ่งทำให้รู้สึกชัดเจดไปอีกคือต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนไม่ชอบทะเลเลยความจริงคือว่ายน้ำไม่เป็นเวลาเล่นก็จะเล่นไม่ลึกมากก็จะไม่ไปไกลจากฝั่งเท่าไหร่กลัวจมแล้วไม่มีใครเห็น เขาคงเห็นเราอ่ะเลยบอกให้เราไปเล่นกับเขาแต่คือตรงที่เขาเล่นมันก็ลึกอยู่เราก็ไม่กล้าไปไงเลยบอกเขาให้มารับเราเพราะไม่กล้าไปคนเดียวเขาก็มารับนะแถมยังบอกให้เกาะหลังเขาไว้ (เกาะหลังกะขี่หลังเหมือนกันมั้ย) เราก็ขี่หลังเขาไปจนเพื่อนคนนึงทักขึ้นว่าเรากับเขาเป็นอะไรกันก็ตั้นอยู่2วิ ตอบไปว่าเป็นเพื่อนกันแล้วดูเหมือนเขาจะอึ้งอยู่เราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่นะตอนนั้นแต่ก็เห็นเขาเงียบๆไปส่วนเราก็ลงจากหลังเขาแล้วเดินไปเล่นกับเพื่อนที่เล่นอยู่ใกล้ๆ (นอนก่อนดึกแล้ว)