เรามีเรื่องอยากระบายค่ะ เกี่ยวกับพ่อแม่เรา เราไม่รู้ว่าเราดีไม่พอหรือเค้าไม่พอซักทีกันแน่ เราทำงานออฟฟิศคาะแต่พ่อแม่อยากให้เราค้าขายแต่เราไม่ชอบเราเลยไม่ทำ แต่เราทำงานเราก็ให้เงินเค้าทุกเดือนนะ แต่เค้าจะชอบพูดว่าลูกบ้านนี้เงินเดือนเท่านั้นเท่านี้ คือเปรียบเทียบอ่ะ ลูกเค้าดี ขยัน เงินเดือนเยอะ อยากให้เราเป็นแบบนั้น เราก็ขยันนะตั้งแต่ม.ต้นก่อนไปโรงเรียนเราจะที่บ้านขายน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ก่อนทุกครั้งพอเลิกเรียนก็จะเฝ้าร้านก๋วยเตี๋ยวให้คือทำอย่างนี้ทุกวัน ช่วงเวลาวัยรุ่นไม่ต้องพูดถึงไม่มีค่ะ เลิกเรียนเพื่อนๆเราไปเที่ยวกันเราไปขอพ่อเราพ่อเราไม่ให้ไป เราก็ไม่ไปเพราะเรากลัวพ่อ เราทำอย่างนี้ตลอดจนจบม.ปลาย ใครๆก็บอกว่าเราขยัน อ.ที่โรงเรียนชมว่าเป็นเด็กกตัญญู แต่พ่อแม่เราไม่ใช่เค้าบอกว่าเราขี้เกียจจะตาย แรกๆเราก็ไม่รู้สึกอะไร พ่อแม่เราจะชอบว่าเรามากคือทำดีเสมอตัวอ่ะไม่เคยชม แต่ถ้าทำผิดขึ้นมานะโดนด่าเละถึงขั้นไล่ออกจากบ้านเลยแหละ เราไม่เข้าใจว่าเราดีขนาดนี้ทำไมพ่อแม่เราเค้าถึงไม่เห็นความดีของ เค้าเห็นแต่ความดีของลูกเพื่อนบ้านจนเราเคยคิดว่าถ้าเค้าดีขนาดนั้นทำไมไม่เอาเค้ามาเป็นลูกเลยล่ะ ทุกวันนี้เราพูดตรงๆว่าท้อสุดๆโดนพ่อแม่ว่าจนไม่มีกำลังใจจะทำอะไรอีกแล้ว ยิ่งเค้าว่าเราขี้เกียจเราก็ยิ่งขี้เกียจนะแปลกมากเลยอ่ะ มันเหมือนไม่มีแรงจูงใจ ทำดีไม่เคยได้รับคำชมเลยนะแต่พอให้เงินอวยพรใหญ่เลย5555 แปลกเห็นเงินสำคัญกว่าลูก แต่ทุกวันนี้เราบอกตรงเราขี้เกียจจริงๆเหมือนคำพูดที่เค้าพูดเลย ยิ่งเราพยายามทำดีเท่าไหร่หรือทำอะไรก็ตามเค้าไม่เคยเห็นความดีของเรา จนทุกวันนี้เราไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลย เคยคิดว่าทำดีต้องได้ดี แล้วยิ่งทำดีกับพ่อแม่ก็ต้องยิ่งได้ดีขึ้นไปอีก แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ มันท้อจริงๆ
เ