เมื่อโชคชะตาเล่นตลก ต้องห่างกับแฟนเป็นเวลาเกือบ1ปี โดยแทบไม่ติดต่อกัน ผู้หญิงอย่างเราจะทนไหวไหม หรือเลือกที่จะลืม

สวัสดีชาวพันทิปทุกคน อย่างที่ได้กล่าวไปข้างต้นค่ะ อ๋อ เราลืมแนะนำตัวเอง เราเป็นผู้หญิงคนนึงค่ะ อายุ18ปี ที่คบกับแฟน(อายุ17) มาเป็นระยะเวลาร่วมปีแล้ว ที่ผ่านมามีแต่อุปสรรคค่ะ ไม่ได้ราบเรียบเพราะทางครอบครัวฝ่ายชชายนั้น ค่อนข้างมีกฎ มีระเบียบและเข้มงวด ซึ่งแตกต่างกับทางที่บ้านเราที่ชิลๆ เวลาจะไปไหนมาไหน เราต้องเป็นฝ่ายไปหาเขา ยอมอดทน ทุกๆอย่างเพราะทราบดีว่าเขาค่อนข้างจะไม่สะดวกเพราะพ่อแม่จะจับผิดตลอดเวลาที่ออกจากบ้าน  พวกเราคบกันแบบแอบๆ  เพราะไม่เช่นนั้นคงจะโดนแน่ๆ แต่นานทีเราก็เจอกัน มีความสุขมาก เราติดต่อกัน คุยกันทางไลน์ทุกวัน ช่วยกันเรียน ช่วยติว อ่านหนังสือ เป็นแบบนี้ทุกวัน  จนกระทั่งเกรดออก ฝ่ายเราได้3.85 (เกรดเราเพิ่มขึ้นค่ะแต่เราจะเกรดประมาน3.30-3.60มาตลอด) แต่ทางด้านฝั่งเขา ได้ประมาน2.50 ซึ่งเขาพยายามมากแต่เกรดเขาตกค่ะเพราะเมื่อก่อนเขาได้มากกว่านี้(ประมาน2.70-2.90ค่ะ) นั้นทำให้พ่อแม่ฝั่งเขา ไม่พอใจอย่างมาก  ทั้งๆที่ลูกคุณพยายามมาก ซึ่งเราเห็นความตั้งใจมาโดยตลอด จนทำให้แม่จะเขายึดโทรศัพท์ไปพักนึง แต่ช่วงนั้นปืดเทอมพอดี เลยไม่ได้ยึด เราก็คุยกันเช่นเดิม ทางฝ่ายชายเขามีความฝันค่ะ อยากเป็นทหาร อยากเข้าโรงเรียนนายร้อยค่ะ ปีหน้าก็จะเปิดสอบปีสุดท้าย ตอนนี้เขาอยู่ม.6แล้วค่ะ เรากำลังรอผลแอดมิชชั่นอยู่ เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้คือ เขาเลือกที่จะทำตามอนาคต ซึ่งดีมาก ถูกแล้วเราสนับสนุน เขาไปเรียนพิเศษที่กวดวิชาเเห่งนึงค่ะ เพื่อเข้าที่นั่นโดยเฉพาะ และต้องไปกินนอนที่นั่น (ดรอปเรียนที่โรงเรียนเลยค่ะ)  ไม่สามารถนำแทบเลต สมาทโฟนเข้าไปได้ และที่สำคัญเขาไปอยู่ที่นั่น10เดือนเต็มๆค่ะจนกว่าจะสอบ เรียนทุกวันจ-อา (อันนี้เท่าที่เค้าบอกเรามาครั้งสุดท้ายก่อนจาก) และพ่อแม่เท่านั้นที่สามารถติดต่อขอรับออกไปได้ เราไม่ค่อยได้คุยกันค่ะเพราะเขาใช้ซัมซุงฮีโร่ซึ่งได้แค่ยิงมาหาเรา แล้วเรามีหน้าที่ต้องโทรกลับ เพราะโทรศัพท์เขาไม่มีเงินหรือยังไงไม่ทราบ มันทรมานมากกกกกกก จากคนที่เคยคุยกันทุกวันเป็นความผูกพัน จนเค้าเพิ่งมาบอกเราเมื่อ3วันที่แล้วว่าจะไป ใจหายมาก ยังไม่เตรียมใจเลย เราไม่รู้ว่าเค้าไปอยุ่ในนั้นเค้าจะลืมเรามั้ย เพราะแทบจะไม่ได้ติดต่อกัน เนื่องด้วยไม่มีเวลา ต้องเรียนหนัก ล่าสุดบอกว่าจะโทรมาหาก่อนนอน แต่ก็ไม่ได้โทรค่ะ อันนี้เราเข้าใจ  แต่ลึกๆในใจเราก้เสียใจค่ะเพราะจิตใจเราไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะอดทนกับเรื่องแบบนี้ แต่เพื่ออนาคตเค้า เราจะอดทน จนถึงวันที่เขาออกมาค่ะ ซึ่งเวลาผ่านไปเขาจะลืมเรามัย จะอยู่ได้โดยไม่มีเราหรือเปล่า กลัวมากค่ะ กลัวใจจะเปลี่ยนไปเพราะกาลเวลา ถึงมันจะหนักแน่นแค่ไหนก็ตาม ความรักเราค่อนข้างจริงใจให้กัน แบบเรื่อยๆ ไม่หวือหวา ไม่ออกสื่อ  เราทำใจยากมากเลยค่ะ เสียใจ ร้องไห้ เพราะความคิดถึง มันห้ามตัวเองยาก ไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากอ่อนแอเลย กวดวิชาที่เขาเรียน มันค่อนข้างไกลจากบ้านเรา และเดินทางลำบาก ที่นั่นสามารถไปเยี่ยมได้ค่ะ แต่หากพ่อแม่ฝ่ายเราทราบก็คงโดนว่าเช่นกัน แล้วเราไปคนเดียวคงอันตรายและเสี่ยง  ทุกคนเชื่อมั้ยคะ คบกันตั้งแต่วันแรกๆก็มีอุปสรรรมากมาย ไม่ว่าจะมือถือหน้าจอแตก ใช้ไม่ได้ ติดต่อไม่ได้ แม่ยึดบ้าง จะเจอกันที่นี่เรียกได้ว่า แทบจะกราบกรานฟ้าและวสวรรค์ ในใจเราอยากรอเค้ากลับมา แต่เราเคยอ่านข้อความนึงที่บอกว่าประมานว่า " ถ้าเราใช่ คลาดกันยังไงก็จะวนกลับบมาหากัน ถ้าไม่ใช่ พยายามแค่ไหนก็ต้องจากกันอยู่ดี" เรากลัวเป็นแบบที่สองมากค่ะ เราคิดแล้วคิดอีก แต่ยังฝืนๆๆๆๆๆเท่าที่จะฝืนได้ ถามว่ามีความสุขมั้ยก็มีความสุขที่ยังมีเค้าอยู่ข้างๆ แต่ลำบากไหมก็ลำบากพอตัวเลยค่ะ ไม่ราบเรียบเลย ทำให้บางทีเราก็แอบคิดไม่ได้ว่า วาสนาเราอาจจะมีกันแค่นี้หรือเปล่า เราควรรู้สึกยังไงดีคะ กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยตั้งแต่เขาไป ผอมลงมากค่ะ แต่พยายามจะไม่คิดมาก ผู้อ่านคิดว่าเราจะทนไหวมั้ยคะ 10เดือนนับจากนี้ หรือคิดที่จะให้เราลืม เพราะดูจากทรงแล้ว ฝืนไปก็เหมือนจะไม่น่ารอด เราคิดข้างตัวเองมาตลอดว่ามันจะรอด แต่เราทรมาน ทรมานมากๆ ควรทำยังไงดีคะ เพราะบางทีเราอาจจะไม่มีบุญวาสนาต่อกัน หากเราทนจนถึงสิบเดือนแล้วก็จริง หวังว่าเค้าจะติด และเปิดตัวเราให้พ่อแม่เขาทราบ แต่ถ้าพ่อแม่เขาไม่ยอมรับเรามันก็จบค่ะ เพราะลูกชายเค้าเชื่อฟังครอบครัว ครอบครัวเป็นที่1 เขาเป็นคนดีค่ะไม่เป็นวัยรุ่นเฮ้ววๆไม่ติดเพื่อน ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่ ติดครอบครัว และติดเรา แต่แม่เค้าค่อนข้างจะดุและโหดค่ะ เรากลัว กลัวถึงวันที่เรารอ แล้วโชคชะตาทำให้เราพรากอีก เพราะพ่อแม่อาจจะไม่ให้คบอะไรแบบนี้ค่ะ ควรลืมหรือรอเขาคะ ?