พรหมลิขิตเล่นตลกกับชีวิตมนุษย์เสมอ
รักมาก. ทุกข์มาก
กอดแน่นแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องปล่อย
ฝันดีแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องตื่น
เพลงคิดถึงเสมอ. ของพลพล
เรื่องมีอยู่ว่า
เรากับแฟน แต่งงานกันมาได้ 17ปี. มีลูกด้วยกัน2คน กำลังทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว มีแพลนว่าจะซื้อบ้าน ครอบครัวมีความสุขมาก อยากไปเที่ยวไหนก็ไป. อยากกินไรก็พากันไปกิน ไม่เคยอดไม่เคยหิว แฟนเราบอกเสมอ ทำเหนื่อยอยากให้ของรางวัลกับตัวเองและครอบครัว รักลูก รักเมียมาก เรื่องผู้หญิงมีบ้าง แต่เราจัดการได้หมด เพราะเราเป็นคนค่อนข้างดุแบบมีเหตุผล เงินทุกบาททุกสตางค์เราเป็นคนจัดการ ไปไหนตัวติดกันตลอด. หลายๆคนคงอิจฉาเราใช่ไหมล้า. เพราะเค้าเป็นคนดีมากๆคนนึง ไม่ขี้เหล้า ไม่ติดยาขยัน แข็งแรงมากๆ แต่อย่าอิจฉาเราเลย. เพราะโชคชะตากำลังจะเล่นตลกกับเรา
วันหนึ่งแฟนเราเค้าเกิดเจ็บป่วยกระทันหัน โดยหาสาเหตุกันนานมาก. ตรวจอยู่ร่วม3เดือน. จึงพบว่าเค้าเป็นมะเร็งที่ไต ซึ่ง1ในล้านคนที่จะเป็นมะเร็งชนิดนี้. เชื้อมะเร็งตัวนี้ ดื้อยาคีโม. ต้องใช้ยานอก ซึ่งค่าใช้จ่ายจะสูงประมาเดือนละแสนเลยทีเดียว แต่ หมอได้แจ้งว่า มะเร็งของเค้าเป็นระยะลุกลาม หรือระยะสุดท้ายแล้ว เค้าจึงตัดสินใจไม่ใช้ยานอก. เราใจหายมากแทบล้มทั้งยืนตอนหมอแจ้งผล. ขณะที่เค้าซึ่งเข้มแข็งมากปลอบใจเราอยู่ตลอดเวลา
"ไม่เป็นไรนะ เค้าจะสู้เพื่อเองกับลูกนะ"
"เค้าไม่ตายง่ายๆหลอกน่า ยังไม่ได้อุ้มหลานเลย"
"อย่าแอบไปร้องไห้นะ. เดี๋ยวเค้าก็หายละ"
นี่คือคำพูดบางส่วนของแฟนเรา
ส่วนเราน่ะหรอหึ. แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ แบบเปิดน้ำให้เต็มที่แล้วปล่อยเสียงออกมาเต็มพลัง. 17ปีนะโว๊ย เหมือนชีวิตครึ่งนึงเลยนะ. ไม่ไหวอ่ะ. ถ้าเค้าไม่อยู่ เราจะอยู่ยังไง เคยคิดนะว่าเค้าตายไปจริงๆ เราคงฆ่าตัวตายตามอ่ะ
จากนั้น อาการของเค้าเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากที่เดินได้ ขับรถได้ก็ทำอะไรไม่ได้เลย. เพราะมันกินเข้ากระดูกแล้ว. แบบนอน อยู่ดีดีกระดูกขาด2ท่อน. ผู้ชายที่เราใช้ชีวิตร่วมกับเขามา17ปี. เค้าไม่เคยร้องไห้. ก็ต้องมานอนร้องไห้ทุกวันเพราะความทรมานจากโรคบ้าๆนี่ สงสารเค้าจับหัวใจเลยอ่ะ แต่ทำได้เพียงดูแลให้กำลังใจ หัวเราะและร้องไห้ไปด้วยกันในทุกๆวัน. จับมือกัน หอมแก้มกันทุกคืนก่อนนอน ชีวิตเรามีแค่เค้าคนเดียว. ดูแลเค้าให้ดีที่สุด ถึงขนาดปิดกิจการทุกอย่าง เพื่อมาดูแลเค้า อีกทั้งยอมขายสมบัติกินเพราะค่าใช้จ่ายในการรักษาตัวค่อข้างสูง เราไม่เคยทิ้งเค้าโดดเดี่ยวเลย. ที่ๆไม่เคยไปด้วยตัวเอง. เดินทางไปปราจีน รับยาหมอแสง เดินทางไป กทม.เพื่อรับยาแก้ปวดให่เค้า แต่ก็จะโทรหากันตลอด. ดูแลแบบนอนข้างเตียง อุจระ ปัสวะเราทำให้เค้าได้ทุกอย่าง ขอแค่ได้ยื้อเค้าไว้ให้เต็มที่. แต่เนื่องด้วยอวัยวะภายในเค้าไม่ไหวแล้ว มะเร็งมันลามไปทุกที่แล้ว ถึงเวลาต่องยอมรับความจริง. ญาตพี่น้องเค้ายอมรับกันได้นะ. แต่เราทำใจไม่ได้ หลอกตัวเองซ้ำๆว่าเค้าจะหาย. สวรรค์ต้องเห็นใจเราสิน่า
อยู่มาคืนหนึ่ง เค้าบอกหายใจไม่ออก. เสมหะพันคอ. ขอไปโรงพยาบาลนะ. เรารู้สึกได้เลย ว่าการไปโรงพยาบาลของเขาครั้งนี้ เค้าอาจจะไม่ได้กลับบ้านอีก. เราพยายามร้องไห้ อ้อนวอน. ยื้อเวลา เกลี้ยกล่อมเค้า ต่างๆนานา
ทนนะ. เองทนนะ เดี๋ยวเช้าเราจะไปตามหมอมาดูอาการ. แต่เค้าก็ทนไม่ไหว. บอกหายใจไม่ออกจริงๆ. เราจึงต่องยอมพาเค้าไแโรงพยาบาล แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เราคิด. โดนใส่ท่อช่วยหายใจ ให้อาหารทางสายยาง. เค้าเจ็บปวดและทรมานมาก. สื่อออกมาทางปากและแววตา.เค้าห่วงเราจนวินาทีสุดท้ายอ่ะ สั่งเสียกับครอบครัวเค้าทุกคนว่าอย่าทิ้งเรา เพราะเค้ารู้ว่าต่อไปถ้าไม่มีเค้าเราจะลำบากมาก หมอบอกว่า. คนไข้ถึงวาระสุดท้ายแล้ว. จะหมดลมไปเอง ในสองสามวัน. แค่นั้ยแหละ เราร้องไห้. ร้องๆๆ จนแทบขาดใจ. รู้นะว่าวันนึงเค้าต้องไป. แต่ทำใจไม่ได้จริงๆ. วาระสุดท้ายที่โรงพยาบาลของเค้า มันชั่งทรมานคนเป็นเหลือเกิน. เราเหมือนตายทั้งเป็นอ่ะ. ไม่รับรู้ ไม่หิว ไม่ง่วง ไม่อะไรทั้งนั้น. พยายามจับจ้องแต่คนที่อยู่ตรงหน้า. คิดถึง17ปีที่ผ่านมา. เรารักกันมากเหลือเกิน และแล้วฟ้าก็พรากเค้าไปจากเรา. วันที่ร่างเบื้องหน้า สิ้นไร้ลมหายใจสองมือกุมประสานกันไว้ ไม่มีการตอบสนองใดๆ ตัวค่อยๆเย็นเฉียบ พยาบาลกั้นม่านให้เราเป็นคนจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้เป็นชุดขาว 2ชั่วโมงสุดท้ายที่เราจะได้เคียงกันบนโลกใบนี้. เราสัณยากับเค้าว่า เราจะเก็บทุกการกระทำ และจำทุกๆคำพูดของเค้าเอาไว้ ถ้าวิญญานยังอยู่ใกล้ๆ ไม่ไปไหนก็ขอให้เค้า อยู่กับเราทุกๆที่ ร่างกายเราแทบหมดแรง แขนขายกแทบไม่ขึ้น 2ชั่วโมงสุดท้ายนี้ เราได้ทำให้เค้ารู้ว่าเรารักเค้ามากแค่ไหน เราบรรจงกอด และหอมทั้งๆเค้าเป็นแค่ร่างไร้วิญญาน กราบเท้าแล้วขอบคุณในทุกๆอย่างทึ่ทำให้ตลอดมา. เราไม่ใช่ผู้หญิงสวย และเก่งอะไรเลย แต่เราเป็นผู้หญิงที่โขคดีมากที่ได้เค้ามาเป็นหัวหน้าครอบครัว.
ความเสียใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ทึ่สุดจริงๆ. เราไปต่อไม่ได้เลย ชีวิตเหมือนทางตัน
ร้องไห้. นอนกอดรูปถ่าย. และฝันถึง. ตลอด 2เดือนที่ผ่าน.ก็แค่อยากให้เค้ารับรู้ว่าไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร รู้ไว้เสมอว่าเราจะรักเองเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
เรามาเขียนกระทู้นี้ เพื่อจะเตือนสติคู่รักทุกคู่.โกรธกัน ก็รีบง้อเจ็บป่วยก็พยุงกันไปหาหมอ ทำผิดก็รีบขอโทษ อภัยให้กัน รักกันให้มากๆ เพราะชีวิตคนเรามันสั้น. พรหมลิขิตอละโชคชะตาจะเล่นตลกกับเราวันไหนก็ไม่รู้
#หลับให้สบายนะที่รัก
#ทุกวันที่20เค้าจะเข้ามาระลึกถึงเองนะ
#รักเสมอ. คิดถึงตลอด
รักมาก. ก็ทุกข์มาก จริงหรือคะ. พรหมลิขิตนี่ชอบเล่นตลกเนอะ
รักมาก. ทุกข์มาก
กอดแน่นแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องปล่อย
ฝันดีแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องตื่น
เพลงคิดถึงเสมอ. ของพลพล
เรื่องมีอยู่ว่า
เรากับแฟน แต่งงานกันมาได้ 17ปี. มีลูกด้วยกัน2คน กำลังทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว มีแพลนว่าจะซื้อบ้าน ครอบครัวมีความสุขมาก อยากไปเที่ยวไหนก็ไป. อยากกินไรก็พากันไปกิน ไม่เคยอดไม่เคยหิว แฟนเราบอกเสมอ ทำเหนื่อยอยากให้ของรางวัลกับตัวเองและครอบครัว รักลูก รักเมียมาก เรื่องผู้หญิงมีบ้าง แต่เราจัดการได้หมด เพราะเราเป็นคนค่อนข้างดุแบบมีเหตุผล เงินทุกบาททุกสตางค์เราเป็นคนจัดการ ไปไหนตัวติดกันตลอด. หลายๆคนคงอิจฉาเราใช่ไหมล้า. เพราะเค้าเป็นคนดีมากๆคนนึง ไม่ขี้เหล้า ไม่ติดยาขยัน แข็งแรงมากๆ แต่อย่าอิจฉาเราเลย. เพราะโชคชะตากำลังจะเล่นตลกกับเรา
วันหนึ่งแฟนเราเค้าเกิดเจ็บป่วยกระทันหัน โดยหาสาเหตุกันนานมาก. ตรวจอยู่ร่วม3เดือน. จึงพบว่าเค้าเป็นมะเร็งที่ไต ซึ่ง1ในล้านคนที่จะเป็นมะเร็งชนิดนี้. เชื้อมะเร็งตัวนี้ ดื้อยาคีโม. ต้องใช้ยานอก ซึ่งค่าใช้จ่ายจะสูงประมาเดือนละแสนเลยทีเดียว แต่ หมอได้แจ้งว่า มะเร็งของเค้าเป็นระยะลุกลาม หรือระยะสุดท้ายแล้ว เค้าจึงตัดสินใจไม่ใช้ยานอก. เราใจหายมากแทบล้มทั้งยืนตอนหมอแจ้งผล. ขณะที่เค้าซึ่งเข้มแข็งมากปลอบใจเราอยู่ตลอดเวลา
"ไม่เป็นไรนะ เค้าจะสู้เพื่อเองกับลูกนะ"
"เค้าไม่ตายง่ายๆหลอกน่า ยังไม่ได้อุ้มหลานเลย"
"อย่าแอบไปร้องไห้นะ. เดี๋ยวเค้าก็หายละ"
นี่คือคำพูดบางส่วนของแฟนเรา
ส่วนเราน่ะหรอหึ. แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ แบบเปิดน้ำให้เต็มที่แล้วปล่อยเสียงออกมาเต็มพลัง. 17ปีนะโว๊ย เหมือนชีวิตครึ่งนึงเลยนะ. ไม่ไหวอ่ะ. ถ้าเค้าไม่อยู่ เราจะอยู่ยังไง เคยคิดนะว่าเค้าตายไปจริงๆ เราคงฆ่าตัวตายตามอ่ะ
จากนั้น อาการของเค้าเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากที่เดินได้ ขับรถได้ก็ทำอะไรไม่ได้เลย. เพราะมันกินเข้ากระดูกแล้ว. แบบนอน อยู่ดีดีกระดูกขาด2ท่อน. ผู้ชายที่เราใช้ชีวิตร่วมกับเขามา17ปี. เค้าไม่เคยร้องไห้. ก็ต้องมานอนร้องไห้ทุกวันเพราะความทรมานจากโรคบ้าๆนี่ สงสารเค้าจับหัวใจเลยอ่ะ แต่ทำได้เพียงดูแลให้กำลังใจ หัวเราะและร้องไห้ไปด้วยกันในทุกๆวัน. จับมือกัน หอมแก้มกันทุกคืนก่อนนอน ชีวิตเรามีแค่เค้าคนเดียว. ดูแลเค้าให้ดีที่สุด ถึงขนาดปิดกิจการทุกอย่าง เพื่อมาดูแลเค้า อีกทั้งยอมขายสมบัติกินเพราะค่าใช้จ่ายในการรักษาตัวค่อข้างสูง เราไม่เคยทิ้งเค้าโดดเดี่ยวเลย. ที่ๆไม่เคยไปด้วยตัวเอง. เดินทางไปปราจีน รับยาหมอแสง เดินทางไป กทม.เพื่อรับยาแก้ปวดให่เค้า แต่ก็จะโทรหากันตลอด. ดูแลแบบนอนข้างเตียง อุจระ ปัสวะเราทำให้เค้าได้ทุกอย่าง ขอแค่ได้ยื้อเค้าไว้ให้เต็มที่. แต่เนื่องด้วยอวัยวะภายในเค้าไม่ไหวแล้ว มะเร็งมันลามไปทุกที่แล้ว ถึงเวลาต่องยอมรับความจริง. ญาตพี่น้องเค้ายอมรับกันได้นะ. แต่เราทำใจไม่ได้ หลอกตัวเองซ้ำๆว่าเค้าจะหาย. สวรรค์ต้องเห็นใจเราสิน่า
อยู่มาคืนหนึ่ง เค้าบอกหายใจไม่ออก. เสมหะพันคอ. ขอไปโรงพยาบาลนะ. เรารู้สึกได้เลย ว่าการไปโรงพยาบาลของเขาครั้งนี้ เค้าอาจจะไม่ได้กลับบ้านอีก. เราพยายามร้องไห้ อ้อนวอน. ยื้อเวลา เกลี้ยกล่อมเค้า ต่างๆนานา
ทนนะ. เองทนนะ เดี๋ยวเช้าเราจะไปตามหมอมาดูอาการ. แต่เค้าก็ทนไม่ไหว. บอกหายใจไม่ออกจริงๆ. เราจึงต่องยอมพาเค้าไแโรงพยาบาล แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เราคิด. โดนใส่ท่อช่วยหายใจ ให้อาหารทางสายยาง. เค้าเจ็บปวดและทรมานมาก. สื่อออกมาทางปากและแววตา.เค้าห่วงเราจนวินาทีสุดท้ายอ่ะ สั่งเสียกับครอบครัวเค้าทุกคนว่าอย่าทิ้งเรา เพราะเค้ารู้ว่าต่อไปถ้าไม่มีเค้าเราจะลำบากมาก หมอบอกว่า. คนไข้ถึงวาระสุดท้ายแล้ว. จะหมดลมไปเอง ในสองสามวัน. แค่นั้ยแหละ เราร้องไห้. ร้องๆๆ จนแทบขาดใจ. รู้นะว่าวันนึงเค้าต้องไป. แต่ทำใจไม่ได้จริงๆ. วาระสุดท้ายที่โรงพยาบาลของเค้า มันชั่งทรมานคนเป็นเหลือเกิน. เราเหมือนตายทั้งเป็นอ่ะ. ไม่รับรู้ ไม่หิว ไม่ง่วง ไม่อะไรทั้งนั้น. พยายามจับจ้องแต่คนที่อยู่ตรงหน้า. คิดถึง17ปีที่ผ่านมา. เรารักกันมากเหลือเกิน และแล้วฟ้าก็พรากเค้าไปจากเรา. วันที่ร่างเบื้องหน้า สิ้นไร้ลมหายใจสองมือกุมประสานกันไว้ ไม่มีการตอบสนองใดๆ ตัวค่อยๆเย็นเฉียบ พยาบาลกั้นม่านให้เราเป็นคนจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้เป็นชุดขาว 2ชั่วโมงสุดท้ายที่เราจะได้เคียงกันบนโลกใบนี้. เราสัณยากับเค้าว่า เราจะเก็บทุกการกระทำ และจำทุกๆคำพูดของเค้าเอาไว้ ถ้าวิญญานยังอยู่ใกล้ๆ ไม่ไปไหนก็ขอให้เค้า อยู่กับเราทุกๆที่ ร่างกายเราแทบหมดแรง แขนขายกแทบไม่ขึ้น 2ชั่วโมงสุดท้ายนี้ เราได้ทำให้เค้ารู้ว่าเรารักเค้ามากแค่ไหน เราบรรจงกอด และหอมทั้งๆเค้าเป็นแค่ร่างไร้วิญญาน กราบเท้าแล้วขอบคุณในทุกๆอย่างทึ่ทำให้ตลอดมา. เราไม่ใช่ผู้หญิงสวย และเก่งอะไรเลย แต่เราเป็นผู้หญิงที่โขคดีมากที่ได้เค้ามาเป็นหัวหน้าครอบครัว.
ความเสียใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ทึ่สุดจริงๆ. เราไปต่อไม่ได้เลย ชีวิตเหมือนทางตัน
ร้องไห้. นอนกอดรูปถ่าย. และฝันถึง. ตลอด 2เดือนที่ผ่าน.ก็แค่อยากให้เค้ารับรู้ว่าไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร รู้ไว้เสมอว่าเราจะรักเองเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
เรามาเขียนกระทู้นี้ เพื่อจะเตือนสติคู่รักทุกคู่.โกรธกัน ก็รีบง้อเจ็บป่วยก็พยุงกันไปหาหมอ ทำผิดก็รีบขอโทษ อภัยให้กัน รักกันให้มากๆ เพราะชีวิตคนเรามันสั้น. พรหมลิขิตอละโชคชะตาจะเล่นตลกกับเราวันไหนก็ไม่รู้
#หลับให้สบายนะที่รัก
#ทุกวันที่20เค้าจะเข้ามาระลึกถึงเองนะ
#รักเสมอ. คิดถึงตลอด