[CR] แรด บินเดี่ยวกับรถไฟฟรีสายเหนือ ความสุขในความลำบาก หากไม่สัมผัสคงไม่รู้ 8-11Oct.15

สวัสดีครับ เล่นครั้งแรก ศึกษากฏมาแล้ว หากผิดพลาดช่วยเตือนด้วยครับ ผมจะมารีวิวการเดินทางโดยรถไฟไทย(ฟรี) บินเดี่ยวจากอยุธยา ถึงเชียงใหม่ เมื่อปลายปีที่แล้ว พึ่งจะลองมาเขียน  8-11 ตุลาคม 58  ต้องบอกไว้ก่อนนะครับ ว่ามีบ้านน้องสาว และเพื่อน ๆ อยู่เชียงใหม่ แต่จะไปลำบากไม่พึ่งพาใคร

              ในชุมชนเมืองที่ผู้คนต่างแก่งแย่งชิงดีกัน เพื่อความสุขสบาย แต่ยังมีอีกหลายชีวิต ที่ผมไม่เคยได้สัมผัส ด้วยความเบื่อบรรยากาศเดิม ๆ ตัดสินใจ หอบกระเป๋า หารถไฟฟรี เรียนรู้ชีวิตชนบททันใด จุดเริ่มต้นของการเดินทางครั้งนี้  

             บ่ายสามโมงสี่สิบห้า เดินทางวันแรก   โอ๊ยยย ตื่นเต้น ๆ นั่งรถไฟครั้งที่ 5 และกัน ในชีวิต รถไฟมาแว้ววว ปู๊น ๆๆๆๆ คนเยอะจุงงงง  รถไฟมาช้าไปประมาณ 30 นาที

             คนเยอะจริง ๆ แล้วอ่าวเห้ย กรูขึ้นตู้ไหนฟ้ะ ตาม ๆ เขาไปและกัน ของฟรีหนิ

             และ ทำไมมันแน่นอย่างนี้ กระเป๋าก็พะลุงพะลัง ตัวกรูก็ใหญ่ มาเจอคนมากมาย โหนยังลิง บางคนก็ปากหมา แถมตัววเหม็นอีกก เอาไงดีวะกรู อยู่ไม่ได้ เปลี่ยนที่ด่วน


             เดินมาโผล่ตู้เสบียง เห๊ย ไม่เป็นแบบที่คิดเลยอ้ะ แต่ก็ยังดีกว่ายืนที่เก่า



                 ยืนสักพัก ก็มีที่ว่าง ได้ที่นั่งและ แต่มันก็อึดอัดอยู่ นั่งไปเรื่อย นึกในใจ เอาไงดีวะ ลงแถวนี้ยังพอมีคนมารับนะเว้ย

                 พักเดียวเท่านั้นครับ "ก่ายยย่างงงง ลูกเช้นนนนนนมาและจ้าาาาา ห้าบาทสิบบาท" นี่แล่ะ ที่ผมอยากเห็น มีมาเสริพถึงที่ จะข้าวจะน้ำ แต่ยัง ยังไม่ซื้อ ผมยังขยับตัวลำบากอยุ่


                 สักพักก็เริ่มชิล บรรยากาศก็เริ่มมา เซลฟี่ตัวเองอวดหนังหน้ากันหน่อย


                  เริ่มได้ที่และ เอ้า ชาชมพูถุงนึงสิน้อง   จัดไปพี่ 10 บาท  เย็นชื่นใจ
                  หลังจากดื่มเสร็จ แล้วขยะ เอาไงดี   ถามน้องคนขายดีกว่า
                  ผม : น้อง ๆ  น้องแม่ค้า  ถุงขยะให้ทิ้งตรงไหนอ่ะ ถังขยะอยู่ตรงไหน
                  น้องแม่ค้า : หน้าต่างเลยพี่ โยนเลย
                  ผม : เห้ย บ้าหรอ แล้ว อบต.ที่ไหนจะมาเก็บ ทิ้งกันแบบนี้ (หยอก ๆ โวยแบบขำ ๆ )  บนรถไฟไม่มีที่ทิ้งเลยหรอ
                  น้องแม่ค้า : มีพี่ มีถุงอยู่ตรงเชื่อมโบกี้ แต่คนเยอะ เดินลำบาก
                  ผม : งั้นพี่ฝากน้องด้วยนะ
                  หันไปแพบเดียว น้องแม่ค้าจัดไป สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น นอกหน้าต่างเรียบร้อยยยยยยย

                  ที่นั่งจะเปลี่ยนไปตลอด ตอนนี้ได้นั่งกะหรั่ง แต่หรั่งไม่คุยด้วย หน้าตาไม่เป็นมิตรอีก เราก็พยามคุย ห่า ไม่เข้าใจไงฟระ


                   ชักเริ่มอยากดูดหรี่และ เอาไงวะเนี่ย อ้อ ตรงต่อโบกี้ สิงห์รมควันเพียบ (ขออภัยด้วย ก็มันอดไม่ได้ ผมมักง่ายยอมรับ ต้องสูบ) และก็ฟี่อีกสักที มาด ๆ หน่อย

                    เดินกลับมาอีกที  อ้าวววว ไอ้หรั่งกะเมีย ยึดที่ถาวรไปและ  หาที่นั่งใหม่ก็ได้


                     ได้ที่นั่งแล้ว กะครอบครัวนึง ตา ยายหลาน กะลังเดินทางไป อิตรดุต  กับความน่ารักของครอบครัวนี้

                      ของขายเพียบ รถไฟนี่บอกตรง ๆ ตลาดดี ๆ นี่เอง ปลาเค็ม ขนมหวาน กาแฟร้อนเย็น ผลไม้ มีหมด ไม่ต้องกลัวอดตาย


                       ตีซี้เรียบร้อย น้องปีใหม่ อนุบาลสาม มีเกมส์ให้ลุงเล่นเยอะเลย เพลิดเพลินมาก (กรูเป็นลุงเลยหรอวะ 55)


                       อะไรอะไรเริ่มเข้าล็อคเข้าที่  2 ชั่วโมงผ่านไป ท้องเริ่มร้อง ปากเริ่มหิว เอ้า น้า เบอเกอร์ไทยลูกนึง 25 บาท รสชาติใช้ได้เลย มันก็คือซาลาเปาแล่ะ แหม่ เรียกซะ

                       แดดร่มลมตก เอาไงดีล่ะทีนี้ แท่นแทนแท๊นนน แช่เย็นมาจากบ้าน ไม่ต้องถามนะ ข้างในคืออะไร ชวนป๋วยปี่แปกอ 555+

                       หลังจากนั่งดื่มไป เล่นไป ก็มีพี่คนนึง เป็นพนักงานประจำตู้เสบียงเอาข้าวมาขาย กระเพาหมูไข่ดาว
                       ผมจ่ายเงินให้ พี่บอก "ถ้ายังไม่กินพี่เก็บไว้ให้ก่อน"
                       เวลาผ่านไป พี่เค้าเดินมาถามตลอด "ทานยัง บอกพี่นะ"
                       เราก็ตอบไปว่า "เดี๋ยวดึก ๆ ผมเข้าไปเอา "
                       พี่แกบอก "เอาอะไร บอกให้ดีนะ อย่าให้ดีใจ 555"
                       ผมก็ตอบ "ไปเอาข้าวสิพี่ 555"
                       พี่แกเดินไปมาถามทุกรอบ  เรียกเสียงหัวเราะจากผู้โดยสารรอบข้าง พอหอมปากหอมคอ
                       (ปกติมีชุดฟอร์ม แต่รูปที่ถ่ายดึกแล้ว พี่เปลี่ยนชุดแล้ว)
                       ปล.ก่อนนี้ขอถ่ายรูปกับนายสถานี  แต่เค้าบอกห้ามถ่าย ปฏิบัติหน้าที่อยู่ ดุด้วย  คนเดี๋ยวกะที่บอกว่าจะยืนไปจนถึงเชียงใหม่ก็ตามใจ บอกดี ๆ ก็ได้ ไม่รู้จะดุทำไม  แงแง 5555



                        เวลาสี่ทุ่มกว่า ๆ ถึงอุตรดิตถ์ ครอบครัวของน้อง ปีใหม่ ต้องลงแล้ว จากลากันไป เราไปต่ออีก 6 ชั่วโมง บ๊ายบาย ถ่ายรูปกับน้องหน่อย น้องน่ารัก เก่งมาก ไม่งอแง ไม่โกงเลยยยย



                         ส่งน้องเสร็จกลับมา อ้าววว ที่นั่งโดนยึดอีกและ เปลี่ยนที่ คราวนี้ เดี่ยวและ ดื่มชาต่อ  เดินไปเดินมา เพราะเมื่อยมาก ที่วางเท้าแบบนี้ อย่าโลกสวยเลยครับ ผมสุภาพกว่าหลาย ๆ ท่านเยอะ เวลานั้น เอาเท้าพาดบ่ากัน ก็คงไม่ว่าอะไรครับ ดรากชามากกกกก

                          เอ้า ป้ายต่อไปไม่มีอะไรแล้วนะ เสียงแม่ค้าตะโกนมา ตอนนั้นอยู่สถานีเด่นชัย ก็เลยซื้อไว้ หมูทอดข้าวเหนียว 40 บาท นึกว่าก้อนหิน แข็งจัง แต่ไม่เป็นไร มีข้าวฝากไว้อยู่  มีคนมานั่งด้วยแล้ว พี่คนนี้ตกรถโดยสาร เลยมานั่งรถไฟครั้งแรกเช่นกัน
                          นั่งไปมาเริ่มหิว พี่พนักงานเสบียงเดินมา เอาตังค์มาคืน   ผมอุทานไป "อ้าววว ข้าวหนูล่ะ !!?"
                          พนง.:"ก็หนูไม่ไปเอาสักที พี่ก็รอ ตู้เสบียงปิดแล้ว หมดแล้ว...พี่เอามาม่ามาชงให้รองท้อง 20 บาท" ตอนนั้นเวลาก็เที่ยงคืนกว่า

                          อากาศเริ่มเย็น เริ่มง่วง เอ้า ผมงอตัว แล้วก็หลับไป ตื่นมาอีกที จะเข้าถ้ำขุนตาลแล้ว
                          ทันใดนั้นเอง มีพี่ชายคนนึงทักแชทมา "เลยอุโมงขุนตานน่ากลัว ตกรางบ่อย อันนี้พูดจริง สายเหนืออันตราย อยู่มาสี่ปี ตกรางไปสาม  search ดูได้เลย"
                         ผมอุทาน "อ่าว คือพี่ กรูกำลังจะเข้าพอดี แล้วคือบอกเพื่ออะไร ผมจะเป็นฮีโร่ ป่าวประกาศบอกคนรึไง 555"
                          จากนั้นผมก็นั่งยาวสองชั่วโมงจนถึงอีกที เชียงใหม่เลย


                          ถึงแล้วววววว ม่วนดากนัก