ผมทันยุคคนมีน้ำใจกับอาชีพหมอจริงๆนะ

ตื่นมาดูซ้ำซะ 1 รอบ ในละครคุณหมอพระเอกบอกกับภรรยานางเอกว่า หาของกินบนเกาะไม่ต้องใช้เงินหรอก แล้วชาวบ้านก็ให้ของกินมาเต็มเลย
เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ละครคุณแอนทองสอดแทรกไว้ที่อยากจะบอกให้ทุกคนรู้ว่า เมื่อก่อนมีอยู่จริงๆ แม้ทุกวันนี้ในกรุงเทพฯจะหาเจอได้ยากแล้วก็ตาม
จะเห็นก็กระเช้าบ้าง เงินใส่ซองบ้าง ไม่เหมือนในละครที่ชาวบ้านหาอะไรได้ก็ให้หมอเอาไว้กินดำรงชีพในชีวิตประจำวัน
อีกอาชีพที่จะได้แบบนี้คืออาชีพครู ที่ผมเจอตอนเด็กๆเลย ผมเลิกเรียนก่อน พี่ๆผมเรียนสาธิตเลิกเรียนช้า ผมก็ไม่ชอบไปรออยู่โรงเรียนพี่กลับบ้าน
พร้อมพ่อหรือแม่ ก็จะชอบไปอยู่บ้านครูแถวบ้าน เรียกแม่ครูซะเรียบร้อยเลย พอเดินไปบ้านแม่ครูชาวบ้านจะรู้ว่าผมเป็นลูกแม่ครูก็จะกวักมือเรียก
วานให้เอาของไปฝากแม่ครูหน่อย เดินถือของตัวแอ่นทุกวัน แล้วพ่อหรือแม่ก็จะแวะรับผมกลับบ้านพร้อมพี่ที่บ้านแม่ครูตอนเย็น ระหว่างรอก็จะมี
ผลไม้ที่ปลูกในบ้านแม่ครูบ้าง ของที่ชาวบ้านให้มาบ้าง ของที่โรงเรียนแจกเหลือบ้างให้กินประจำ