เพิ่งมีโอกาสได้ดูละครเรื่องนี้จบ หลังจากงานยุ่งเลยไม่ได้ดู รอให้ละครจบแล้วดูรวดเดียวเสร็จในสามวัน
โปรดักชั่นเรื่องนี้พิถึพิถันมาก คือเป็นพีเรียดแต่ดูไม่หลอกเลย ทั้งสภาพแวดล้อม ของใช้ ตึกรางบ้านช่อง ชอบที่ได้สอดแทรกฉากงานวันรัฐธรรมนูญเข้าไปด้วย แทนที่จะกล่าวถึงเฉยๆ ฉากนี้ทำให้ได้รู้อะไรๆเพิ่มอีก ทีมงานรีเสริชมาดีพอสมควร ถึงจะสร้างให้ออกมาเว่อวังอลังการมากไม่ได้ แต่ทำออกมาได้เหมาะสมทีเดียว
ทำให้นึกถึงเรื่อง มาลัยสามชาย ที่องค์ประกอบก็สวยงามมากเหมือนกัน
แล้วก็พาลนึกไปถึงเรื่องวนิดา ที่ก็เป็นพีเรียด แต่ให้อารมณ์เป็นบวกซะส่วนใหญ่ และเรื่องราวซับซ้อนน้อยกว่า เพราะเน้นชีวิตรักอุปสรรคของพระนาง และตอนนั้นพี่ติ๊กยังเป็นคนดีอยู่
พอมาเจ้าบ้านเจ้าเรือน พระเอกนี่เป็นอีกด้านไปเลย เห็นแก่ตัวอย่างที่สุด ส่วนศรีนวลก็แสดงได้น่าสงสารมาก ร้องไห้ทุกฉากเลยก็ว่าได้ อะไรมันจะรันทดขนาดนั้น ส่วนคนที่น่าอิจฉามากที่สุดในละคร เห็นจะไม่ใช่แพรขาว แต่เป็นมาลาตีที่ผู้หญิงทุกคนอยากทะลุเข้าจอไปสิงร่าง และก็เลวมากๆทำร้ายพี่ติ๊กของชั้นได้ ส่วนบั้นปลายของไรวินท์หลังจากที่โดนโกงจนหมดตัวก็น่าเวทนาแบบสุดๆ ฉากที่โดนยำ นอนป่วย และฉากที่ป้ามาเยี่ยมพร้อมเอาขนมจีนมาให้ ดูน่าสงสารมากๆ คือถ้าสีนวลเป็นความรันทดแบบอมทุกข์ฟูมฟาย ไรวินท์ในบั้นปลายก็ไม่ต่างกันมากนักเพียงแต่อายและไม่แสดงออกมาให้คนอื่นเวทนา
นอกจากดารานำ ดาราสมทบที่เป็นเจ้าของบ้านเช่า ทั้งอลินเพื่อนนางเอก แม่ และยาย คือไม่ใช่คนดังอะไรแต่แสดงได้เป็นธรรมชาติมากๆ ไม่เหมือนแสดงอยู่ รู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันพึ่งพาอาศัยกันจริงๆ และก็ยังชอบคาแรคเตอร์พี่เขมซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อชมพู น้ำฝนแสดงออกมาได้มีมิติมาก ตั้งแต่ตอนแรกสัมผัสได้ถึงความเก๋าและความเก่ง บวกกับองค์ประกอบที่ดี สถานที่ การแต่งตัว ซึ่งดูแล้วทำให้ละครมีความน่าเชื่อถือ
สรุปคือ เรื่องนี้ดีตั้งแต่บทละครแล้ว ชอบการเล่าเรื่องกลับไปกลับมาทั้งยุดอดีตและปัจจุบัน บวกกับองค์ประกอบศิลป์ที่ดูสวยงามไม่หลอกตา ดูแล้วลงทุนจริงๆ ดีกว่าละครหลายๆเรื่องที่เคยดูมาที่พูดถึงยุคปัจจุบัน แบบพระเอกนางเอกรวยร้อยล้าน แต่บริษัทที่ทำงานอยู่ดูโล่งมาก พร๊อพก็หลอกๆ อันนี้คือดูแล้วไม่เชื่อ แต่ละครทั้งสามเรื่องที่กล่าวมา ทำให้คนดูเชื่อได้ และทำให้อยากดูซ้ำ เพราะจบได้แบบอิ่มเอมมีความหมาย
ถ้าจะมีข้อให้ติ ก็คงจะเป็นตัวละคร มาตา ที่เจ้าอารมณ์ไปซะทุกฉาก เป็นตัวละครที่แบนมาก กับลลิต ที่เจสันยังแสดงออกมาได้โอเวอร์แอคติ้งสุดๆ แบบคือรู้นะว่าเป็นตัวร้าย แต่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องแสดงล้นขนาดนั้น บวกกับการแต่งหน้าที่ดูดร๊อพไป รู้สึกว่าสมัยก่อนหล่อลากกว่านี้อีก
แอบเห็นว่าคนที่แสดงเป็นเพื่อนร่วมงานแพรขาว กับแม่ของสุดสวาทเป็นคนๆเดียวกัน อันนี้ละครก็น่าจะพูดถึงบ้างว่าเกี่ยวโยงกันยังไง ไม่ใช่ข้ามไปเฉยๆ
อยากถามคนอ่านนิยายว่าตกลงเจ้าของบ้านที่เป็นคุณยายของอลินเป็นญาติฝ่ายไหนของไรวินท์ถึงเป็นเจ้าของบ้านได้ หรือมาทางสายป้าใหญ่ เพราะคนที่แสดงหน้าตาคล้ายกันเลย
และละครก็ไม่ได้บอกอีกว่าศาลพระภูมิ หรือศาลเจ้าบ้านเจ้าเรือนนั้นหายไปไหน รื้อทิ้ง หรือมีใครเก็บเอาไว้
อยากตั้งกระทู้ชมละคร เจ้าบ้านเจ้าเรือน (เพิ่งได้ดู)
โปรดักชั่นเรื่องนี้พิถึพิถันมาก คือเป็นพีเรียดแต่ดูไม่หลอกเลย ทั้งสภาพแวดล้อม ของใช้ ตึกรางบ้านช่อง ชอบที่ได้สอดแทรกฉากงานวันรัฐธรรมนูญเข้าไปด้วย แทนที่จะกล่าวถึงเฉยๆ ฉากนี้ทำให้ได้รู้อะไรๆเพิ่มอีก ทีมงานรีเสริชมาดีพอสมควร ถึงจะสร้างให้ออกมาเว่อวังอลังการมากไม่ได้ แต่ทำออกมาได้เหมาะสมทีเดียว
ทำให้นึกถึงเรื่อง มาลัยสามชาย ที่องค์ประกอบก็สวยงามมากเหมือนกัน
แล้วก็พาลนึกไปถึงเรื่องวนิดา ที่ก็เป็นพีเรียด แต่ให้อารมณ์เป็นบวกซะส่วนใหญ่ และเรื่องราวซับซ้อนน้อยกว่า เพราะเน้นชีวิตรักอุปสรรคของพระนาง และตอนนั้นพี่ติ๊กยังเป็นคนดีอยู่
พอมาเจ้าบ้านเจ้าเรือน พระเอกนี่เป็นอีกด้านไปเลย เห็นแก่ตัวอย่างที่สุด ส่วนศรีนวลก็แสดงได้น่าสงสารมาก ร้องไห้ทุกฉากเลยก็ว่าได้ อะไรมันจะรันทดขนาดนั้น ส่วนคนที่น่าอิจฉามากที่สุดในละคร เห็นจะไม่ใช่แพรขาว แต่เป็นมาลาตีที่ผู้หญิงทุกคนอยากทะลุเข้าจอไปสิงร่าง และก็เลวมากๆทำร้ายพี่ติ๊กของชั้นได้ ส่วนบั้นปลายของไรวินท์หลังจากที่โดนโกงจนหมดตัวก็น่าเวทนาแบบสุดๆ ฉากที่โดนยำ นอนป่วย และฉากที่ป้ามาเยี่ยมพร้อมเอาขนมจีนมาให้ ดูน่าสงสารมากๆ คือถ้าสีนวลเป็นความรันทดแบบอมทุกข์ฟูมฟาย ไรวินท์ในบั้นปลายก็ไม่ต่างกันมากนักเพียงแต่อายและไม่แสดงออกมาให้คนอื่นเวทนา
นอกจากดารานำ ดาราสมทบที่เป็นเจ้าของบ้านเช่า ทั้งอลินเพื่อนนางเอก แม่ และยาย คือไม่ใช่คนดังอะไรแต่แสดงได้เป็นธรรมชาติมากๆ ไม่เหมือนแสดงอยู่ รู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันพึ่งพาอาศัยกันจริงๆ และก็ยังชอบคาแรคเตอร์พี่เขมซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อชมพู น้ำฝนแสดงออกมาได้มีมิติมาก ตั้งแต่ตอนแรกสัมผัสได้ถึงความเก๋าและความเก่ง บวกกับองค์ประกอบที่ดี สถานที่ การแต่งตัว ซึ่งดูแล้วทำให้ละครมีความน่าเชื่อถือ
สรุปคือ เรื่องนี้ดีตั้งแต่บทละครแล้ว ชอบการเล่าเรื่องกลับไปกลับมาทั้งยุดอดีตและปัจจุบัน บวกกับองค์ประกอบศิลป์ที่ดูสวยงามไม่หลอกตา ดูแล้วลงทุนจริงๆ ดีกว่าละครหลายๆเรื่องที่เคยดูมาที่พูดถึงยุคปัจจุบัน แบบพระเอกนางเอกรวยร้อยล้าน แต่บริษัทที่ทำงานอยู่ดูโล่งมาก พร๊อพก็หลอกๆ อันนี้คือดูแล้วไม่เชื่อ แต่ละครทั้งสามเรื่องที่กล่าวมา ทำให้คนดูเชื่อได้ และทำให้อยากดูซ้ำ เพราะจบได้แบบอิ่มเอมมีความหมาย
ถ้าจะมีข้อให้ติ ก็คงจะเป็นตัวละคร มาตา ที่เจ้าอารมณ์ไปซะทุกฉาก เป็นตัวละครที่แบนมาก กับลลิต ที่เจสันยังแสดงออกมาได้โอเวอร์แอคติ้งสุดๆ แบบคือรู้นะว่าเป็นตัวร้าย แต่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องแสดงล้นขนาดนั้น บวกกับการแต่งหน้าที่ดูดร๊อพไป รู้สึกว่าสมัยก่อนหล่อลากกว่านี้อีก
แอบเห็นว่าคนที่แสดงเป็นเพื่อนร่วมงานแพรขาว กับแม่ของสุดสวาทเป็นคนๆเดียวกัน อันนี้ละครก็น่าจะพูดถึงบ้างว่าเกี่ยวโยงกันยังไง ไม่ใช่ข้ามไปเฉยๆ
อยากถามคนอ่านนิยายว่าตกลงเจ้าของบ้านที่เป็นคุณยายของอลินเป็นญาติฝ่ายไหนของไรวินท์ถึงเป็นเจ้าของบ้านได้ หรือมาทางสายป้าใหญ่ เพราะคนที่แสดงหน้าตาคล้ายกันเลย
และละครก็ไม่ได้บอกอีกว่าศาลพระภูมิ หรือศาลเจ้าบ้านเจ้าเรือนนั้นหายไปไหน รื้อทิ้ง หรือมีใครเก็บเอาไว้