รู้สึกกับผู้ชายทั้งสองคน แต่ไม่รู้ว่ามันคือรักรึป่าว?

เข้าเรื่องเลยนะคะ

เราคบกันแฟนมาหนึ่งปีกว่าๆ ตอนเราเจอเค้า เค้ามีแฟนอยู่แล้ว ตอนนั้น เราทุ่มให้คนๆนี้สุดตัวมาก เราไม่รู้ว่าเรารักเค้าจิงๆหรือเราแค่หลงเค้ารึป่าว เพื่อนพูดอะไร เราก้อไม่ฟัง จากคนยิ้มเก่ง กลายเป็นคนเศร้าง่ายๆ เพื่อนบอกว่าเราเปลี่ยนไปมากตั้งแต่เริ่มชอบผช คนนี้ เราคุยกับผชทุกวันจนดึกดื่น พอคุยได้สามเดือน เค้าก้อเลิกกับแฟน เราคุยกับเค้าต่อสักพัก ถึงย้ายมาอยู่ด้วยกันกับ เรารู้สึกว่าอะไรๆมันเร็วมาก เร็วจนเรารับไม่ทัน เวลาเราอยู่กับเค้า เรามีความสุขมาก เราเข้ากับเค้าได้ทุกเรื่อง เราพาเค้าไปรู้จักที่บ้าน รู้จักกับเพื่อน เค้าก้อเข้ากับคนของเราได้หมด เค้าเป็นคนดี มีน้ำใจ และเป็นผู้ชายที่ดีมากคนนึง คบกันได้ครึ่งปี ปัญหาจากการมาอยู่ด้วยกันก้อเกิดขึ้น

ทางบ้านเค้ามีปัญหาการเงิน เค้าต้องหาเงินเลี้ยงตัวเอง เพราะที่บ้านไม่ได้ช่วยเหลือทางการเงินเท่าไหร่ บางวันแฟนเราต้องใช้เงินวันละ 100 บาท ขอที่บ้าน 50 บาท พ่อเค้าก้อไม่มีให้ เราอยู่กับเค้า ก้อเห็นใจ เลยให้หยิบยืมเงิน (เราอยู่กับเค้าโดยที่พ่อแม่เราไม่รู้ แต่ทางบ้านแฟนรู้) ตั้งแต่เราเริ่มทำงาน เราไม่ได้ขอที่บ้านใช้ เราหาเงินใช้เองหมดเลย เป็นแบบนี้มาสักพัก เราก้อเริ่มมีปัญหาการเงิน เราพยายามแบ่งเงิน ขอให้เค้าแบ่งเงินใส่อย่างละธนาคาร หยอดเงินใส่กระปุกไว้ใช้ ส่วนตัวแฟนเรา จะหมดเงินไปกับค่ารถ ค่าอาหาร ค่าใช้จ่ายจิปาถะเล็กๆน้อย แฟนเราทำบ้าง ไม่ทำบ้าง บางครั้งเราก้อทะเลาะกัน เค้ามักจะให้เหตุผลเสมอว่าเค้าไม่ได้เงินเดือนเยอะนะ ทำแค่พาททาม แยกเงินใส่ธนาคารหรือหยอดกระปุกยังไง เค้าก้อต้องแงะออกมาใช้ เวลาจะไปทริปเที่ยวกัน เราต้องออกมากกว่าเสมอ บางทีเราก้อคิด ทำไมเราต้องมาคอยเลี้ยงดูเค้าแบบนี้ ทำไมที่บ้านเค้าไม่คิดจะช่วยเหลืออะไรเค้าบ้าง (พ่อแม่ของแฟนเลิกกัน ทางฝ่ายพ่อพึ่งแต่งงานใหม่ แม่เลี้ยงไม่ถูกกะลูกๆค่ะ) ทางบ้านเราก้อถาม เงินหายไปไหนหมด เรากดดันมากๆ เลยขอให้แฟนไปเคลียกับพ่อ แฟนเราเป็นคนขี้เกรงใจ ไม่กล้าพูดตรงๆกับพ่อ จนเราทนไม่ไหว แฟนเราเลยไปเคลียให้ แต่กลับกลายเป็นว่าทางบ้านเค้าอยากจะให้เราเลี้ยงดูแฟนเรา เค้ามีภาระหนี้สินเยอะแล้ว เราอยู่กับลูกเค้า เราต้องรับผิดชอบ เราโมโหมาก เราทนไม่ไหว ตลอด 1 ปีที่คบ มีแต่ปัญหาเดิมๆ ด้วยความที่แฟนเราเด็กกว่าเราสองปี ยังเรียนอยู่ แฟนเราไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลย เราต้องเป็นคนคอยนำ คอยดึงเค้าตลอด จนเราเริ่มมาถามกับตัวเอง เรายังรักเค้าอยู่ไหม เรื่องแค่นี้ เราจะผ่านไปด้วยกันได้ไหม หรือเราเห็นแก่ตัวเกินไป ถ้าจะเลิกกับเค้าด้วยเรื่องแค่นี้

เราพยายามประคองความรู้สึกของเรา จนวันนึง เราทะเลาะกับแฟนเรา เราขอให้เค้าหัดพึ่งพาตัวเอง คิดแบบผู้ใหญ่ ไม่ต้องรอให้เรามาคอยสั่ง คอยตัดสินใจในทุกๆอย่าง เค้าก้อพูดด้วยความรำคาญว่า "เค้าไม่สามารถเป็นคนที่นำเราได้ เราต้องนำเค้า เพราะเค้ายังเด็กกว่า เค้าไม่อยากขัดใจเรา ถ้าอยากได้คนแบบนั้น ก้อไปหาคนแบบนั้นเถอะ" เรารู้สึกจุกกับคำพูดนั้น เลยสวนกลับไปว่า "ถ้าวันนึง เราเจอคนๆนั้น ละเราจะไป อย่ามาเสียใจนะ" แล้วมันก้อเป็นจริงต่อมา

เราเจอรุ่นน้องผช คนนึงที่ทำงาน เค้าอ่อนกว่าเราหนึ่งปี แต่จบพร้อมเรา เค้าเป็นคนทำงานเก่ง มีไหวพริบ กล้าคิด กล้าตัดสินใจ ใช้เวลาไม่นาน ทุกๆคนที่ทำงานก้อชมว่าเค้าเก่ง น่ารัก ชอบช่วยเหลือคนอื่นและนิสัยดี เค้าเป็นคนกวนๆ แต่มีความเป็นผู้ใหญ่ในตัว เริ่มแรก เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้าไปกว่ารุ่นน้องคนนึง จนเราเริ่มมารู้สึกตอนเราต้องนั่งติวหนังสือกับเค้าทุกวัน เค้าคอยสอน คอยติว คอยแนะนำเราหลายๆอย่าง พออยู่ด้วยกันบ่อยๆ กลับบ้านพร้อมกันแทบทุกวัน ได้คุยกัน เรารู้สึกได้ว่าเค้ามีความเป็นผู้ใหญ่มากๆ มากกว่าเราซะอีก เค้าคอยช่วยเราตลอด จนทุกคนเริ่มแซวเรากับเค้า เพราะเราชอบคุย ชอบเล่นกัน เราชอบปรับทุกข์เรื่องแฟนเรากับเค้า เค้าก้อให้คำปรึกษาที่ดีมากมาตลอด บางครั้งเราก้ออดคิดไม่ได้ ว่าเราคิดยังไงกับเค้ากันแน่ เราขออะไรเค้า เค้าก้อทำให้หมด เราพยายามคิดว่าเค้าเป็นคนแบบนี้ เราไม่อยากเข้าข้างตัวเอง พยายามบอกตัวเองว่าเราชอบเค้าแบบเพื่อน เราพยายามสังเกตในหลายๆอย่าง เวลาคุยไลน์ เรามักจะไม่คุยเรื่องงาน คุยแต่เรื่องเล่นๆกัน เหมือนเพื่อนมากกว่าพี่น้อง แต่กับคนอื่น จะมีแต่เรื่องงาน เวลาเราโกดเค้า เค้าจะพยายามให้เราคุยกับเค้า ครั้งนึงเราทำให้เค้าโกด เค้าก้อตั้งสเตตัสในไลน์ไม่พอใจเรา ไม่อยากคุยกับเรา แต่เค้าก้อมาคุยกับเราอยู่ดี มีงานเลี้ยงที่บริษัท เค้าจะมาถามเรา โทตามเราว่าเราอยูไหน แต่กับคนอื่น เค้าไม่ได้ถามอะไร เราเคยถามเค้าไปว่าเค้ารู้สึกยังไงกับเรา เค้าตอบมาว่าไม่ได้คิดอะไร เราก้อโอเค ไม่ได้มีอะไรค้างคาใจ หลังจากถามเค้าไปไม่นาน เราก้อไปติวหนังสือกันก่อนสอบโทอิค เราอยู่กับเค้าทั้งวัน หลังจากนั้นเราก้อไปเดินงานวัดด้วยกัน เราก้ออดสงสารเค้าไม่ได้ที่เค้าต้องมาเดินตามใจเราทั้งๆที่ตัวเองแบกกระเป๋าหนักๆมา แต่เค้าก้อยังมาเป็นเพื่อน เราไปนั่งชิงช้าสวรรค์ด้วยกัน เล่นนั่นเล่นนี่ ตอนเดินข้ามถนน เค้าดึงแขนเราให้รีบข้าม แต่ที่เราตกใจ คืออีกครั้งเค้าหันมาจับมือเรา พอเราจะปล่อย เค้าก้อบีบมือเราเบาๆ เราพยายามไม่คิดอะไร ไม่สงสัยอะไร แต่เราก้อทำไม่ได้ เราถามคนอื่นว่าเรื่องแบบนี้มันแปลกไหม ทุกคนบอกว่าแปลก ก่อนไปสอบ เรานั่งติวที่ทำงานจนดึก เพราะคอมที่ห้องเราพัง เค้าเลิกงาน เค้าก้อมานั่งรอเรา เค้าไม่ชอบกินของเปรี้ยว แต่เค้ากินโยเกิร์ตที่เราซื้อมา เพราะเค้าบอกคนอื่นว่าเราซื้อมาให้เค้า เค้าไปสอบโทอิคกับเรา ทั้งๆที่เค้าบอกว่าเค้าไม่มีเงิน แต่เค้านัดเราไว้แล้ว เลยต้องไป หลังจากวันนั้นเค้าก้อพูดกับเราอีก ว่าเค้าไม่รู้สึกอะไรกับเรา เราชอบคิดไปเอง เรารู้สึกเจ็บ เจ็บมากๆ แต่พยายามทำตัวปกติ เพราะเค้าไม่อยากให้เสียความสัมพันธ์ และเราก้อไม่อยากเสียมันเหมือนกัน เราพยายามไม่พูดถึงมันอีก เราบอกกับเราว่าเราชอบสถานะแบบเพื่อน เค้าก้อถามทำไมต้องเป็นเพื่อน ทั้งๆที่จิง เราคิดเกินเลยไปแล้ว

เรารู้สึกกับทั้งสองคนไม่เท่ากัน แต่เราอยากอยู่กับเค้าทั้งสองคนเลย เราไม่รู้ว่าเรารักทั้งสองคนรึป่าวหรือเราแค่รู้สึกดี แฟนเรารักเราและคอยดูแลเรามาตลอด เรารู้สึกผิดกับแฟนเรามาก แต่อีกคนบอกกับเราว่าไม่ชอบเรา เราเห็นแก่ตัวเกินไปไหมคะที่ทำแบบนี้ เราไม่รู้แล้วจริงๆว่ารักมันคืออะไรกันแน่