อาการแบบนี้ควรพบจิตแพทย์ไหมค่ะ

เรายืมกระทู้เพื่อนล็อกอินมาน่ะค่ะคือเราเป็นเด็กผู้หญิงตอนนี้เราอยู่ม.ปลายค่ะอายุ16เรารู้สึกว่าเรามีความเครียดตั้งแต่แม่เรามีน้องค่ะเรากับน้องห่างกัน7ปีน้องเราเป็นผู้หญิงเราเคยบอกพ่อแม่หลายครั้งว่าเราไม่อยากมีน้องเราเกียจน้องเหมือนเรามีปมอ่ะค่ะเพราะตั้งแต่เรามีน้องมาจากแต่ก่อนที่เราเป็นเด็กดีน่ารักมากเราก็เปลี่ยนไปเราโกธรพ่อแม่ เอาแต่ใจ ดื้อรั้น และเถียงมากขึ้น เราคิดว่าพ่อแม่ไม่รักตอนเด็กๆเราจำได้ว่าเราถูกพ่อแม่ตี ถูกด่า เพราะน้องทั้งที่เราไม่ได้ทำไรเลย เพราะเราเป็นพี่ น้องเรานิสัยไม่น่ารักเราไม่ชอบน้องเลยมันชอบด่าเราคำหยาบหลายครั้ง ทั้งที่เราห่างกันตั้งเยอะ เราเกียจนิสัยน้องตัวเองจังค่ะน้องเรามันขี้งกเห็นแก่ตัวซึ่งเราไม่เคยเป็นแบบนี้เราไม่อยากมีน้องแบบนี้เลย
อีกเรื่องนึงค่ะเรารู้สึกต่อต้านพ่อแม่ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เราไม่เคารพเพราะเรารู้สึกไม่ชอบ เราไม่พอใจในตัวพ่อแม่เหมือนเราอายเราไม่อยากเป็นแบบนี้
คิดว่าเขาไม่รัก จริงๆมันคือความน้อยใจแหละค่ะแม่กับพ่อชอบเอาน้องเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับเราถ้าเป็นพ่อแม่คนอื่นคงไม่ขนาดนี้อ่ะค่ะพ่อแม่เราไม่ว่าจะไปหาหมอแล้วเจอลูกหมอที่เขานั่งอ่านหนังสือก็กลับมาบ่นเรา
เจอลูกศิษแม่ที่แม่สอนมาแม่ก็เอามาเปรียบเทียบกับเรา เรารู้สึกตัวเองไม่มีอะไรดีเลยในชีวิตขนาดพ่อแม่ยังไม่รักเราเลย ไม่รู้สิค่ะเรารู้สึกสิ้นหวังมากๆ
แต่กับเพื่อนเรากลับเป็นคนที่สนุกสนานแฮปปี้เป็นคนตลกแต่พอกลับมาบ้านเรากลับเงียบมีโลกส่วนตัวเบื่อหน่ายทุกๆอย่างจนบางทีเราทะเลาะกับแม่แล้วอยากไปอยู่ที่อื่นเรารู้สึกเหมือนเราเป็นภาระเราทำให้แม่ลำบาก

ปล.สอนได้แต่อย่าด่าเราเลยเราเศร้ามากน่ะคะ่
ปล.เราอยากได้ทางแก้เป็นแบบนี้มันก็ไม่ดี
ปล.เราอยากมีชีวิตที่มีความสุขกับทุกๆคน
ปล.เราชอบมีอาการความคิดตีกันในสมองค่ะ
ปล.เราอยากได้วิธีแก้ค่ะ