เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะคะ ต้องขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วยค่ะ

เรากับแฟนคบกันตั้งแต่ ม.5 ค่ะ จนตอนนี้เข้ามหา'ลัยกันแล้ว  เราเป็นคนเริ่มสนใจเค้าก่อน เค้าเป็นเด็กใหม่ย้ายเข้ามาค่ะ  สูง ผิวขาว หน้าตาดี ฉลาด(หลักแหลมอ่ะ) ไม่เจ้าชู้ สาวๆตามกรี๊ดมาก  พอรู้จักกันมากขึ้น เพื่อนเราก็(แอบ)แนะนำให้เค้าคบกับเรา(*สารภาพว่าเพิ่งรู้ว่าเพื่อนเราแนะนำเค้าค่ะ) เพราะช่วงนั้นเราโสด เค้าก็โสด (เพื่อนมีแฟนหมดแล้ว = =) หลังจากนั้นเรากับเค้าก็คุยกันมาตลอด จนเริ่มคบกัน เรารู้สึกดีมากเลยค่ะ แบบได้คบกับคนหล่อของ รร. อ่ะ เป็นอะไรที่ปลื้มมาก   แต่ก็เป็นทุกข์มากค่ะ วันพิเศษเราก็มีโมเม้นต์ให้ของขวัญค่ะ บางอย่างเราก็ทำเองพวก DIYไรงี้เราชอบทำ+ชอบให้ค่ะ เราว่ามันน่ารักดี แต่อย่าถามถึงของที่เค้าให้เรานะคะ ถ้าไม่ถามว่า 'มีของขวัญเรามั้ย?' ก็ไม่เคยมีหรอกค่ะ กินข้าว ดูหนัง 'เราจ่ายค่ะ' ไม่มีเค้าจ่าย ไม่มีเค้าหาร No!!! เค้าเป็นคนไม่ชอบพูดเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เวลาคุยโทรศัพท์จะพูดจนเราแทบไม่ได้พูดเลยค่ะ(แค่ช่วงแรกๆเท่านั้นแหละ)  แต่ถ้าทะเลาะกันนางจะเงียบ ไม่พูด ไม่คุย เหมือนรับสายทิ้งไว้  บางทีนางอยากเงียบก็เงียบขึ้นมาเฉยๆ หายเงียบไปเลยทั้งโทรศัพท์ เจอกันที่ รร. นางก็เฉยๆ คือเฉยมากๆ หลายครั้งเพื่อนอดไม่ได้ถามว่าเลิกกันแล้วหรอ?  แต่เราก็ประคองกันมาจนเข้ามหา'ลัยได้ค่ะ  

เหตุเกิดเมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี้เอง เค้าอยากให้แม่เรา(คือรู้จักกัน แม่เราเป็นครูที่ รร. ที่เรา/เค้าเคยเรียน) ช่วยเรื่องค้ำประกัน  ซึ่งเรา+ครอบครัวก็อึ้งนะ บอกตรงๆ ถึงจะคบกันมาหลายปีก็เหอะ  ซึ่งแม่เราไม่ได้ช่วยค่ะ(อันนี้เราเห็นด้วย) คำอธิบาย(ที่บอกเค้า) คือ "แม่คงช่วยไม่ได้หรอก ถ้ายังเป็นสมัยเรียนมัธยม แม่ยังพอจะช่วยได้  แต่นี่เรียนมหา'ลัยกันแล้ว มันอยู่นอกเหนือการดูแลของแม่แล้ว แม่คงช่วยไม่ได้หรอก"  เอาจริงๆนะคะ เราคิดว่าแม่เราอ่ะ ทำถูกแล้ว คือพอแม่เราบอก เค้าก็โมโหมาก(แชทกัน) เค้าบอกเราว่าเรื่องแค่นี้ช่วยไม่ได้หรอ? ไม่เชื่อใจกันเลยรึไง?  ซึ่งเราอึ้งเลยค่ะ 'เรื่องแค่นี้งั้นเหรอ?'  

เราก็เลยอธิบายกับเค้าว่า "ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจ แต่การค้ำประกันมันเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องอื่นๆที่เธอเคยช่วยเรา นั่นเธอช่วยเรานั่นเรื่องของเรา2คน  แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องทั้งครอบครัวเรา(เราไม่เคยขอให้ที่บ่านเค้าช่วยอะไรนะ และก็ไม่เคยมีการช่วยอะไรมาก่อน) เราไม่รู้ว่าพวกเราจะคบกันได้อีกนานแค่ไหน เราไม่อยากให้มันมีห่วงมาคล้องพวกเราไว้ ถ้าคบกันไม่ยืด" คือ เราก็อธิบายประมาณนี้ค่ะ เข้าใจว่าบางคำ บางประโยคอาจจะแรง แต่สำหรับ เราไม่อยากให้แม่หรือครอบครัวเราต้องมาเดือดร้อนทีหลัง มันไม่คุ้มค่ะ เราก็รักแฟนนะ แต่ครอบครัวเราก็ต้องไม่เป็นรองของอะไรทั้งนั้น

หลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้น นางไม่ทัก(ซึ่งปกติก็แทบไม่เคยทักก่อนอยู่แล้ว)  นางไม่แชท ยิ่งเรียนคนละเอกเวลาไม่ตรงกัน ไม่ได้เจอกันเลยค่ะ นางหายไปเลย  เราก็เลยทักไปก่อน พยายามคุยด้วย นางก็ตอบแค่ 'อืม อือ'(อีกแล้ว!) โทร.ไปคุย+เคลียร์ด้วย  เรา งง มากค่ะ เข้าใจว่านางโกรธ นางงอน แต่เรื่องนี้เราคิดว่าเราไม่ผิดนะ  เราพยายามคุยด้วยอยู่ประมาณอาทิตย์นึงค่ะ แต่นางก็ยังเป็นเหมือนเดิมอยู่ เราเลยหยุดเลยค่ะ ไม่ง้อ ไม่พยายามแล้ว ปล่อยไป ให้เค้าคิดเอง


หลังจากนั้นเกือบเดือนนางถึง(เหมือนจะ)กลับมาเป็นเหมือนเดิม มาคุย มาทัก(แชท) พยายามคุย ซึ่งช่วงนั้นไม่ค่อยว่างค่ะ ทั้งงาน ทั้งสอบ คือสอบของเราไม่ใช่การทำใส่กระดาษค่ะ ปากเปล่าและยากมาก ต้องจำคำตอบให้ได้  นางก็ชอบถาม ทำไมตอบช้า? ไม่อยากคุยหรอ? มากมายสารพัดคำถาม+คำประชด #ย้ำคำประชดค่ะ เคยชวนเราไปดูหนัง แต่เราติดสอบค่ะ นางก็บ่นมากกกๆๆๆๆ **อ้อลืมบอกค่ะ นางจะเป็นประเภทไม่ง้อด้วยค่ะ ไม่ว่าจะฝ่ายไหนผิด "เรา" ต้องเป็นฝ่ายง้อเสมอค่ะ  ถ้าเรางอน นางจะบอกแล้วแต่และปล่อยผ่านเลยค่ะ ไม่ง้อ แล้วยังประชดเราด้วย สรุปถึงเราจะโกรธจะงอนเค้า แต่เราต้องง้อเค้าค่ะ


ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมค่ะ นางประชดประมาณว่าเราไม่อยากคุยกับนาง เรามีคนใหม่(ซึ่งเราไม่มีค่ะ) ทำไมเราไม่คุยกับนางเลย + ประชด เช่น เอองั้นไม่กวนแล้ว เราจะไม่มาเจอแล้ว บาย บลาๆๆ  ..คือ เราเบื่อมากกค่ะบอกเลย เราไม่ค่อยมีเวลา พอเราบอกติดธุระ ก็ประชด ''ใช่สิ!เราไม่สำคัญ''  นั่น!เราผิดอีก ติดธุระก็ไม่ได้  เค้าบ่นอยากคุยกับเรา แต่ก็ไม่ทักมาก่อนค่ะ พอเราทักไปเค้าก็ตอบสั้นๆ แล้วไม่มีเรื่องจะคุยต่อ พอเราไม่หาเรื่องคุยบ้างก็ประชด -ดันเหมือนเดิม

เราเคยลองทำเป็นหายไปแล้วค่ะ แบบทักเค้าทุกวันๆบ่อยๆ แล้วอยู่ๆก็หยุด หายไปไรงี้ ผล! ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ นางก็อยู่ของนาง ไม่ทักมาถาม ไม่โทร. ไม่อะไร คือเซ็งมาก  พอเค้าหายไปทีเรานี่ทั้งตาม ทั้งหา ทุกอย่างตลอด ทีเราเค้าไม่ทำอะไรเลยค่ะ

เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ตอนนี้คือเบื่อมาก ไม่อยากคุยด้วยเลย *แต่เราไม่ได้มีคนใหม่นะคะ แล้วก็ไม่ได้คุยกับ ผช.คนอื่นเลย  แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ