แม่ไม่ใช่เจ้าชีวิตของลูกนะ

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ขอออกตัวสักนิดนะค่ะ ว่าพี่ (ขออนุญาติแทนตัวเอง) เป็นหนึ่งในซิงเกิ้ลมัม ที่อยากจะเล่าเรื่องราวของตัวเอง เพื่อเป็นอุทาหรณ์ (ใช้คำนี้เปล่าไม่แน่ใจ)ให้เพื่อนๆได้เอาไปปรับปรุงในการเลี้ยงลูกแบบมือเดียว นะค่ะ  ร่ายยาวมากเริ่มๆ...พี่เป็นแม่หม้ายเมื่อ อายุ 30 ปี ค่ะ มีลูกสาว 1 คนตอนพ่อเค้าเสีย ลูกพี่ อ.2 ค่ะ ตายแน่!! เสาหลักไม่มีละ พี่ร้องๆนั่งร้อง นอนร้อง ทำไงกับชีวิตดี ตอนนั้นพี่ไม่เคยคิดว่าการเลี้ยงลูกจะยากมาก มากจริงๆ อ.2 มันก็ง่ายค่ะ ว่าไรพูดไร ฟังแม่..แต่บอกก่อนพี่เป็นแม่คนหนึ่งที่ไม่ตามใจลูกนะค่ะ พี่ค่อนข้างเปะกับลูกมาก ในสมองของพี่ ณ. ตอนนั้นคือ เลี้ยงยังไงให้ลูกอยู่ได้ด้วยตัวเองมากที่สุด ลูกพี่ต้องอยู่ได้โดยไม่มีแม่ ลูกพี่ต้องเป็นคนที่เข้ากับทุกคนได้  โดย.......พี่ลืมไปว่า มันไม่ใช่ของเด็ก อ .2 เช้าลูกไป รร.ซึ่งเป็นเวลาที่พี่ต้องตื่นเช้าเพื่อขายของ(อาหารเช้า) ทำคนเดียว ยุ่งมือมาก รถ รร.มารับ ตายละ ! ลูกยังไม่ตื่น น้ำยังไม่อาบ พี่เลยต้องขอร้องครูให้ไปอาบน้ำให้ที่ รร.ครูก็ใจดีค่ะ มารับไปอาบน้ำทุกวัน เสาร์ อาทิตย์ วันหยุดที่ทำงานทั้งวัน การเลี้ยงลูกของพี่เลยเหมือนทิ้งๆขว้างๆ ลูกมาขอเงิน ก็ให้ไปตัดปัญหา เพราะแม่ต้องทำงานหาตัง..ว่างั้น ข้าวเย็นที บางครั้ง น้องพี่ แม่ของพี่ก็จะพาหลานไปกินข้าว นับครั้งได้ เรื่องพี่ป้อนข้าว พี่ไม่สามารป้อนข้าวลูกได้ เด็กกินข้าวจะพิลี้พิไลมาก พี่จะรำคาญ จึงให้ลูกกินเอง หกเลอะเทอะก็เก็บกวาด เราอยู่กันอย่างนี้ จนลูกเข้า ป.1....ในขณะที่ เด็กป.1 ทุกคนพ่อแม่ต้องไปคอยยืนลุ้นที่ รร.ว่าลูกสามารถซื้อข้าวกินเองได้มั้ย ลูกฟังคำสั่งครูได้มั้ย ลูกมีเพื่อนมั้ย แต่พี่! อีกเช่นเคย..ขายของไม่ว่าง ไปส่งลูกสั่งลูกเอาเงินให้ลูก แล้วก็บอกว่า ถ้า ม่าม้า ไม่มารับหนูดูเพื่อนนะหรือพี่ๆที่เดินกลับก็เดินมาเล่นๆกับเค้า (บ้านอยู่ห่างจาก รร. ประมาณ ครึ่งกิโลได้) ลูกพี่ก็เดินกลับได้ ไม่เคยต้องร้องให้แม่ไปรับ ณ.ตอนนั้นยิ้มในใจ ลูกช้านเก่งวะ ช่วยตัวเองได้ ..แต่เหตุการณ์ต่างๆก็เริ่มทดสอบขึ้นเรื่อยๆ..พอไป รร.ได้ 2วัน ก็จะมีเพื่อน(เด็กผู้ชาย) มาล้อ..เด็กไม่มีพ่อ เด็กไม่มีพ่อ(มันน่าเข็กหัว) จะมีไรละ ลูกพี่ นั่งร้องไห้ วันนั้นพี่ว่างไปรับ (ออกตัวสักนิดนะค่ะว่า ไม่ใช่เท่าแต่ทำแต่งาน คือถ้าว่างพี่ก็ไม่พลาดที่จะไปรับส่งลูก) ..พี่ไปรับเห็นลูกพี่ นั่ง ร้องไห้ พี่โมโหมาก อารมณ์ประมาณ อะไรนักหนา ไมไม่สู้เพื่อน เพื่อนรังแก ก็ถามว่า ร้องทำไม ลูกบอกว่าเพื่อนว่า "ไอเด็กไม่มีพ่อ" พี่เลยขึ้นโมโห แทนที่พี่จะปลอบ พี่ก็หันไปว่าลูก"ไม่มีพ่อ แล้วมีม่าม้ามั้ย มีคนตั้งเยอะเเยอะไม่มีพ่อ ร้องทำไมไร้สาระ"ร้องไห้ซึ่งจริงๆละ พี่ไม่แน่ใจประโยคที่พี่พูดเด็ก ป.1 จะเข้าใจหรือเปล่า) ลูกพี่ก็หยุดร้อง แต่หยุดเพราะไรนั้นพี่ไม่แน่ใจอาจเป็นเพราะ รู้ละพี่โกรธ กลัวพี่ทำโทษ(เพราะพี่เวลาตีพี่ตีจริงๆ) แล้วพี่ก็บอกลูกว่า ถ้ามีใครล้ออีกให้ไปบอกครูถ้าไม่กล้าโต้ตอบ.....ผ่านไปหนึ่งเรื่อง วิถีชีวิตก็เป็นอย่างงี้ไปเรื่อยๆค่ะ พี่เป็นคนชอบบ่นว่าลูก พี่ชอบอะไรที่เรียบร้อยเก็บเป็นที่ พี่ไม่ชอบทำไรกุ๊กกิ๊กกับลูก พี่ไม่ชอบฟังลูกคุย พี่ชอบอยู่เงียบๆคิดไรของพี่ไปเรื่อยๆ ประมาณพวกมีโลกส่วนตัว มันเลยเป็นเหตุให้ลูกกลัวพี่มากค่ะ.....ที่นี้ ก็ผ่านมาจนสอบ  ลูกพี่ค่อนข้างหัวดีแต่ไม่ค่อยสนใจ ลูกพี่สอบได้ที่ 5 ...เด็กก็ดีใจอะนะ ถือผลการสอบมาให้พี่ด๊ ในใจลึกๆ พี่ดีใจนะ แต่ทำไม ไม่รู้ในใจพี่คิดแต่ว่า ถ้ายอลูกเดี๋ยวจะ เหลิง พี่เลยไม่มีคำยอให้ลูก พี่พูดแต่ว่า อืมเก่ง แต่ เปอร์เซ็น ม่าม้ายังไม่พอใจนะ ตอนนั้นลูกพี่แค่ ป.1 ก็คงไม่เข้าใจ คงคิดว่าคราวหน้าต้องดีกว่านี้ แล้วลูกพี่ก็เอาไปให้ อากงอาม่า ดูทุกคนก็ยอ ..เด็กคงงง คนอื่นไมยอแล้วแม่ กรุละไมไม่ปลื้ม.........**เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังต่อนะค่ะ ขอทำงานแปลบ**