คือพ่อกับแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมอายุได้ประมาณ 2-3 ขวบ พ่อค่อนข้างขี้เมา ชอบทำร้ายแม่ และย่าก็จะเข้าข้างพ่อเสมอ แม่เลยกลับไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่และไม่มาบ้านพ่ออีกเลย.. แต่ถ้าพ่อไม่เมา พ่อจะเป็นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดียว (ตามที่แม่เหล่าให้ฟัง) มันเลยทำให้ผมเกลียดเหล้า และไม่แตะเหล้ามาจนถึงทุกวันนี้ และหลังจากนั้น พ่อ, ย่า และ อา ก็ช่วยกันเลี้ยงผมมาเป็นอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม.. มีบ้างช่วงปิดเทอม อาจะพานั่งรถไฟไปหาแม่ที่เชียงใหม่ แต่ผมก็เฉยๆนะ เพราะจะผูกพันธ์กับคนฝั่งพ่อมากกว่า... จนวันหนึ่งประมาณผม 10-11 ขวบได้ พ่อ และ ย่า ก็เสียชีวิตไป หน้าที่เลี้ยงผมเลยตกไปเป็นของอา 100% ลืมบอกไป ย่าผมมีลูก 10 คน พ่อผมเป็นคนที่ 5 อาผู้หญิงที่อยู่ด้วยเป็นคนที่ 7 ส่วนคนอื่นแยกย้ายกันไปมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ส่วนมากรับราชการเป็นครูกันหมด ( ณ. ปัจจุบันเหลือ 6 คน ตายไป 4 คนรวมพ่อผมด้วย ) อาเขาก็เลี้ยงผมมาถือว่าค่อนข้างดี ตอนนั้นแกยังไม่มีครอบครัว จนผมขึ้นชั้น ม.1 อาก็มีครอบครัวและลูกเป็นของตัวเอง ความดูแลเอาใจใส่ผมเลยลดน้อยลง พอจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ผมเลยตัดสินใจเข้ามาศึกษาต่อ ปวช ในตัวเมือง โดยคนรับหน้าที่ส่งเสียต่อจากอาที่บ้าน เป็นอาอีกคนหนึ่งที่เป็นพยายบาล แกยังไม่มีครอบครัว เลยพอส่งเสียได้ (ผมได้ทุนเรียนดีของในหลวงตอนอยู่ชั้นปฐม 6 จนเรียนจบ ป.ตรี ช่วยอีกทาง แบ่งเบาภาระได้เยอะ) ช่วงที่ผมเรียน ผมก็ไม่เคยติดต่อแม่เลย แม่ก็ไม่เคยติดต่อมาเช่นกัน เหมือนกับว่ามันไม่มีอะไรให้คิดถึง เพราะชีวิตเราส่วนมากอยู่ที่บ้านพ่อ เลยกลายเป็นไม่ผูกพันธ์.... จนผมเรียนจบ ป.ตรี ก็ทำงานตามปกติในตัวเมืองและเช่าห้องอยู่ บางครั้งก็เหมือนตัวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว รู้สึกโดดเดี่ยว เพราะอาทุกคนมีครอบครัว มีลูกกันหมด อาคนที่เป็นพยาบาลก็แค่มีหน้าที่ส่งเสียในเรื่องของเงินทอง พอเรียนจบ เหมือนทุกอย่างก็จบตามไปด้วย บางครั้งไม่สบายก็ต้องนอน รพ คนเดียว ไม่กล้าบอกเขา กลัวไปรบกวน.. แต่ก็กลับบ้านเรื่อยๆตามวันหยุด เป็นยังงี้ไปเรื่อยๆ... หลายปีถัดมา การงานผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เงินเดือนก็ถือว่าอยู่ในระดับที่พออยู่พอกิน แต่ความเหงามันก็ยังเหมือนเดิม ส่งให้อาที่บ้านทุกเดือน ให้แกไว้ใช้ อย่างน้อยแกก็เลี้ยงเรามาเป็นคนต่อลมหายใจ ส่งให้ทุกเดือนๆ หลาน(ลูกอา)อยากได้โน่นนี่นั้น เราก็เป็นคนซื้อให้ เพราะในใจลึกๆแล้วเป็นคนอยากมีน้อง อยากดูแลน้อง ปกป้องน้อง แต่พ่อมีผมแค่คนเดียว... จนวันหนึ่ง วันที่ผมคิดว่าอยากลองติดต่อแม่ดู เลยตัดสินใจติดต่อแม่ และกลับไปเยี่ยมแม่ แม่ดีใจนะ พวกน้าๆก็ดีใจ เราก็ดีใจนะ แต่มันไม่ได้มากมายขนาดที่ว่าจะต้องร้องไห้หรือถึงขั้นโหยหา เพราะเราไม่มีความผูกพันธ์กัน... แม่มีแฟนใหม่ แต่ตอนนี้เริ่มแก่แล้ว ส่วนแม่ก็เป็นคนขี้โรค เจ็บออดๆแอดๆ มีน้าเคยดูแล ส่วนแฟนแม่ก็อยู่บ้านเขา มาบ้างเป็นบ้างครั้ง แม่ไม่ได้ทำงาน เพราะป่วย แฟนใหม่แม่จะให้เงิน แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร.... แล้วต่อจากนี้ผมต้องทำยังไงต่อไป ดูแลแม่? (คนที่ให้กำเนิดชีวิต) กับ อา (คนที่ต่อลมหายใจ) หรือ ดูแลทั้งสองฝ่าย? ถ้าทั้งสองฝ่าย ผมคิดว่าคงไม่ไหวในเรื่องของการเงิน (หลายคนอาจจะสงสัยว่า ในเมื่ออามีครอบครัวแล้ว มีลูกแล้ว เราจะยังดูแลเขาทำไม จะบอกว่า อาคนที่เลี้ยงผมมา หลังจากที่แกมีครอบครัว ฐานะทางบ้านเริ่มไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมต้องคอยส่งเงินเพื่อช่วยเหลือตลอด! ในฐานะที่เลี้ยงผมมา และผมก็รักอาคนนี้เช่นกัน).. ถ้าผมต้องดูแลทั้งสองฝ่าย ผมคงไม่ไหว แต่ถ้าจะให้เลือก ผมก็เลือกไม่ได้เหมือนกัน... ผมควรจะทำยังงัยดีครับ?