สวัสดีครับ ผมชื่อตั้มครับ ^^
เป็นสมาชิกของ Pantip จำไม่ได้ว่ากี่ปีแล้ว วนๆเวียนๆอยู่กับ 2 ห้อง คือ เฉลิมไทย และ ก้นครัว
แต่ไม่เคยตอบอะไรมาก ส่วนใหญ่ก็จะตั้งกะทู้เรื่องละครมากกว่า ก้นครัวนี่คือเข้ามาดูอย่างเดียว
เออ...ทำน่ากินดีนะ
เออ...อันนี้ก็เข้าท่าแหะ
แต่ไม่เคยคิดจะทำอะไร แค่ดูผ่านๆ จนเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสเจอเจ้า "ลูกชก"
นี่ไงลูกชก ^^ ต้นตอของพลังใจที่ยิ่งใหญ่ของผม
กว่าได้กินนะ ทั้งเผาทั้งแขว่ก โดยชาวบ้านนี่ละ ทำไม่เป็นก็คัน สีไม่สวย เนื้อไม่ขาว
กว่าจะได้กินก็โน้นนนนนน เป็น 10 ปี ถึงจะได้กิน ออกลูกมาครั้งเดียว ก็ค่อยๆยืนต้นตาย
หลังจากนั้นต้นนั้นก็จะไม่ได้กินลูกชกจากต้นเดิมอีกเลย จะเหลือคงแต่ดอกชก ที่พอตัด งวงเค้าออก
จะมีน้ำหวานๆไหลออกมาให้กินอยู่บ้าง
กว่าจะขาวสวย น่ากินนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
อันนี้ยังเหลืองไม่น่ากินอยู่นะครับ ส่วนใหญ่ที่ผมสั่งมาก็จะเห็น ขาว หมวย สวย ใสแหละ (อรรถรสสสสสส) คึคึ
ข้ามไปที่มาถึงมือผมละกันนะครับ ก็จะมาพร้อมความสวยใสแบบนี้
เวลาลูกชกมานะ จะใจจดจ่อมากว่าจะแก่หรืออ่อน ลูกชกแกจะแข็งครับ แต่เวลากินนี่ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า
ว่ามันจะยั่วน้ำลาย 2 ข้างแก้มของผมเสมอ (ไม่รู้ว่ามีผลอะไรไหม)
แท่นนนนน แท๊นนนนนนนนน มาแล้วววววววว จำได้ว่าถุงนี้ อ่อนพอดี ฟินข้ามภพข้ามชาติกันเลยครับ
หลังจากนั้น เอามาลอยแก้ว อันนี้ฟินกว่า เพราะทั้งยั่วน้ำลาย และ หอม หวาน ชื่นใจนัก
เอาละนะ เข้าเรื่องละ (นี่แค่เริ่มเรื่องนะ 55555) เป็นคนชอบเกริ่นแบบยาวๆครับ
ผมมีเหตุผลของผมนะ เวลาที่จะเล่าอะไรแต่ละอย่าง ผมชอบที่จะเริ่มเล่าที่มาที่ไปก่อน
เพื่อนบางคนก็ไม่อยากจะทนฟังเรื่องของใครยาวๆ นอกจากเล่าเรื่องของตัวเองให้คนอื่นฟัง
ผมอยากจะเกริ่นว่า ทำไม ต้องใช้หัวข้อว่า "เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีที่แล้ว "
เริ่มยาวละ ผมขอบรรทัดต่อไปเลยนะครับ ^^
กลัวมันหายยยยยยย เพราะครั้งที่แล้วจะเขียนนานและ แต่พอมันหายเลยหมดอารมณ์ในการเล่าไปเสียก่อนครับ
" เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีที่แล้ว "
เป็นสมาชิกของ Pantip จำไม่ได้ว่ากี่ปีแล้ว วนๆเวียนๆอยู่กับ 2 ห้อง คือ เฉลิมไทย และ ก้นครัว
แต่ไม่เคยตอบอะไรมาก ส่วนใหญ่ก็จะตั้งกะทู้เรื่องละครมากกว่า ก้นครัวนี่คือเข้ามาดูอย่างเดียว
เออ...ทำน่ากินดีนะ
เออ...อันนี้ก็เข้าท่าแหะ
แต่ไม่เคยคิดจะทำอะไร แค่ดูผ่านๆ จนเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสเจอเจ้า "ลูกชก"
นี่ไงลูกชก ^^ ต้นตอของพลังใจที่ยิ่งใหญ่ของผม
กว่าได้กินนะ ทั้งเผาทั้งแขว่ก โดยชาวบ้านนี่ละ ทำไม่เป็นก็คัน สีไม่สวย เนื้อไม่ขาว
กว่าจะได้กินก็โน้นนนนนน เป็น 10 ปี ถึงจะได้กิน ออกลูกมาครั้งเดียว ก็ค่อยๆยืนต้นตาย
หลังจากนั้นต้นนั้นก็จะไม่ได้กินลูกชกจากต้นเดิมอีกเลย จะเหลือคงแต่ดอกชก ที่พอตัด งวงเค้าออก
จะมีน้ำหวานๆไหลออกมาให้กินอยู่บ้าง
กว่าจะขาวสวย น่ากินนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
อันนี้ยังเหลืองไม่น่ากินอยู่นะครับ ส่วนใหญ่ที่ผมสั่งมาก็จะเห็น ขาว หมวย สวย ใสแหละ (อรรถรสสสสสส) คึคึ
ข้ามไปที่มาถึงมือผมละกันนะครับ ก็จะมาพร้อมความสวยใสแบบนี้
เวลาลูกชกมานะ จะใจจดจ่อมากว่าจะแก่หรืออ่อน ลูกชกแกจะแข็งครับ แต่เวลากินนี่ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า
ว่ามันจะยั่วน้ำลาย 2 ข้างแก้มของผมเสมอ (ไม่รู้ว่ามีผลอะไรไหม)
แท่นนนนน แท๊นนนนนนนนน มาแล้วววววววว จำได้ว่าถุงนี้ อ่อนพอดี ฟินข้ามภพข้ามชาติกันเลยครับ
หลังจากนั้น เอามาลอยแก้ว อันนี้ฟินกว่า เพราะทั้งยั่วน้ำลาย และ หอม หวาน ชื่นใจนัก
เอาละนะ เข้าเรื่องละ (นี่แค่เริ่มเรื่องนะ 55555) เป็นคนชอบเกริ่นแบบยาวๆครับ
ผมมีเหตุผลของผมนะ เวลาที่จะเล่าอะไรแต่ละอย่าง ผมชอบที่จะเริ่มเล่าที่มาที่ไปก่อน
เพื่อนบางคนก็ไม่อยากจะทนฟังเรื่องของใครยาวๆ นอกจากเล่าเรื่องของตัวเองให้คนอื่นฟัง
ผมอยากจะเกริ่นว่า ทำไม ต้องใช้หัวข้อว่า "เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีที่แล้ว "
เริ่มยาวละ ผมขอบรรทัดต่อไปเลยนะครับ ^^
กลัวมันหายยยยยยย เพราะครั้งที่แล้วจะเขียนนานและ แต่พอมันหายเลยหมดอารมณ์ในการเล่าไปเสียก่อนครับ