ตามหัวกระทู้เลยนะคะ
ตอนเด็ก ๆ เคยรู้สึกแย่แต่ไม่ได้สนใจ
ตอนนี้ยิ่งโต มันยิ่งรู้สึกว่าเราแบกรับความรู้สึกแย่ ๆ ไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้เราอายุ 22 ปีค่ะ
เป็นลูกคนเดียว แต่มีน้องชายต่างพ่อ 1 และน้องสาวต่างแม่ 2
แม่เราตอนนี้มีแฟนใหม่แล้ว
(แม่ แฟนแม่ เรา น้องชาย พ่อแท้ ๆ ของน้อง)
ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกันอย่างอึดอัด แต่ตอนนี้กำลังเดินเรื่องฟ้องหย่า
ต่างฝ่ายต่างไม่ยอม ต่างฝ่าย ต่างอยากได้เงิน อยากได้น้อง
ชีวิตเราอาภัพ แม่เปลี่ยนแฟนมาหลายคน เหมือนจะดีแต่ก็เลิกทุกราย
แล้วเวลามีปัญหากัน เค้าเลือกที่จะฟังแฟน มากกว่าลูกในใส้แบบเรา
เวลาเราพูดอะไร ก็จะใช้คำพูดที่ว่า * เธอก็แค่เด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรก็เงียบไป*
ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจย้ายออกจากบ้าน (เช่าบ้าน)
และอีก 6 เดือน จะย้ายไปประเทศอื่น
เราเลือกที่จะไปอยู่ในที่เงินเดือนน้อย
แล้วต้องใช้ชีวิตแบบคนเดียวโดยไร้การ Support ทั้งเรื่องเงิน ที่อยู่
จากแม่ หรือพ่อ แท้ ๆ เพราะต่างคนต่างมีครอบครัวของเขาเอง.
เรารู้สึกเหมือนคนนอก ที่ไม่มีใครต้องการ
ห่วงน้องชายเพราะสนิทกันและยังเด็ก น้องต้องโตขึ้นและรู้สึกแบบที่เราเคยผ่านมา แต่น้องเป็นผู้ชาย คงเข้มแข็งกว่าเราเยอะ
ห่วงแม่ กลัวแพ้คดีฟ้องหย่า กลัวแม่จะไม่เหลือใคร
เราเคยเป็นคนที่ใช้เงินแบบไม่คิด มีก็ใช้เยอะ
ใจลึก ๆ ก็กลัวว่าจะไปไม่รอด อยู่ไม่ได้แบบคนเดียว
ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะอยู่เพื่ออะไร อยู่ไปวัน ๆ
ใจมันเหนื่อยไปหมด ท้อ ร้องไห้ทุกวัน กินข้าวไม่ลง
เคยคิดจะฆ่าตัวตาย เพราะกดดัน เพราะเหนื่อยปัญหาในบ้าน
เรารู้สึกว่าคนที่เครียดคือเรา รู้สึกว่าตัวเองน่าจะมีปมครอบครัวสะสม
ใครมีชีวิตที่อาภัพ แต่ผ่านมันไปได้
ช่วยแชร์หน่อยค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไง
ไม่ค่อยอยากเล่าให้ใครฟัง ได้แต่เก็บไว้คนเดียว
ขอบตุณค่ะ
โตมาในครอบครัวที่มีปัญหาเครียดมาก ทำยังไงให้คิด + ได้บ้าง?
ตอนเด็ก ๆ เคยรู้สึกแย่แต่ไม่ได้สนใจ
ตอนนี้ยิ่งโต มันยิ่งรู้สึกว่าเราแบกรับความรู้สึกแย่ ๆ ไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้เราอายุ 22 ปีค่ะ
เป็นลูกคนเดียว แต่มีน้องชายต่างพ่อ 1 และน้องสาวต่างแม่ 2
แม่เราตอนนี้มีแฟนใหม่แล้ว
(แม่ แฟนแม่ เรา น้องชาย พ่อแท้ ๆ ของน้อง)
ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกันอย่างอึดอัด แต่ตอนนี้กำลังเดินเรื่องฟ้องหย่า
ต่างฝ่ายต่างไม่ยอม ต่างฝ่าย ต่างอยากได้เงิน อยากได้น้อง
ชีวิตเราอาภัพ แม่เปลี่ยนแฟนมาหลายคน เหมือนจะดีแต่ก็เลิกทุกราย
แล้วเวลามีปัญหากัน เค้าเลือกที่จะฟังแฟน มากกว่าลูกในใส้แบบเรา
เวลาเราพูดอะไร ก็จะใช้คำพูดที่ว่า * เธอก็แค่เด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรก็เงียบไป*
ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจย้ายออกจากบ้าน (เช่าบ้าน)
และอีก 6 เดือน จะย้ายไปประเทศอื่น
เราเลือกที่จะไปอยู่ในที่เงินเดือนน้อย
แล้วต้องใช้ชีวิตแบบคนเดียวโดยไร้การ Support ทั้งเรื่องเงิน ที่อยู่
จากแม่ หรือพ่อ แท้ ๆ เพราะต่างคนต่างมีครอบครัวของเขาเอง.
เรารู้สึกเหมือนคนนอก ที่ไม่มีใครต้องการ
ห่วงน้องชายเพราะสนิทกันและยังเด็ก น้องต้องโตขึ้นและรู้สึกแบบที่เราเคยผ่านมา แต่น้องเป็นผู้ชาย คงเข้มแข็งกว่าเราเยอะ
ห่วงแม่ กลัวแพ้คดีฟ้องหย่า กลัวแม่จะไม่เหลือใคร
เราเคยเป็นคนที่ใช้เงินแบบไม่คิด มีก็ใช้เยอะ
ใจลึก ๆ ก็กลัวว่าจะไปไม่รอด อยู่ไม่ได้แบบคนเดียว
ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะอยู่เพื่ออะไร อยู่ไปวัน ๆ
ใจมันเหนื่อยไปหมด ท้อ ร้องไห้ทุกวัน กินข้าวไม่ลง
เคยคิดจะฆ่าตัวตาย เพราะกดดัน เพราะเหนื่อยปัญหาในบ้าน
เรารู้สึกว่าคนที่เครียดคือเรา รู้สึกว่าตัวเองน่าจะมีปมครอบครัวสะสม
ใครมีชีวิตที่อาภัพ แต่ผ่านมันไปได้
ช่วยแชร์หน่อยค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไง
ไม่ค่อยอยากเล่าให้ใครฟัง ได้แต่เก็บไว้คนเดียว
ขอบตุณค่ะ