มันเป็นความรู้สึกเบื่อ หรือขี้เกียจอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน จากบางอย่างที่เคยชอบ เคยมีความกระตือรือร้นที่จะทำ เคยมีความสุขกับมันมากๆ ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งๆที่มันเป็นสิ่งเดิมที่เราเคยชอบเอามากๆ ความรู้สึกต่างๆมันหายไปหมด ได้แต่สงสัยว่าแต่ก่อนนั้นรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง แต่ก่อนเป็นเด็กขยันเรียนเอามากๆ อ่านหนังสือแบบถึงไหนถึงกันไม่รู้เรื่องไม่นอนเลยนะ มีเป้าหมายชัดเจน แต่ตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมดเหมือนไม่มีแรงบรรดาลใจอ่าน ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากไปเจอเพื่อน ทั้งที่ความจริงแล้วตอนอยู่กับเพื่อนเป็นคนตลกนะ ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นในความรู้สึกลึกๆอะ รู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ได้มีความสุขร่วมกับคนอื่นๆเลย มันเหมือนว่ากำลังพยายามทำตัวเองให้มีความสุขไปวันๆ เหมือนฝืนๆตัวเองให้มีความสุขยังไงก็ไม่รู้ ตอนใกล้สอบคือมันเป็นการสอบที่สำคัญมาก (ติด F ได้เลย) แต่เราก็ไม่มีความกระตือรือร้น ไม่อยากอ่าน พออ่านก็อ่านเหมือนมันเป็นหน้าที่ไม่ได้อ่านเพราะอยากรู้อยากจำได้อะ แล้วที่นี้มันก็ไม่เข้าใจแจ่มแจ้ง พอสอบแล้วทำไม่ได้นะแต่ก็ไม่ได้เครียดว่าจะไม่ผ่านด้วยอะ เหมือนว่าเราไม่ได้คิดภาพอนาคตของตัวเองไว้ว่าถ้าติดเอฟมาจริงๆแล้วจะทำยังไง(คือมันคิดไม่ออก) ถึงจะบอกว่าให้คิดถึงพ่อแม่ที่ส่งมาเรียนมันก็รู้อะนะ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เรากระตือรือร้นขึ้นมาเลย เรางงตัวเองมากเลยอะ เราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยอะ อยากรู้ว่าคนรอบตัวเขาหาแรงบรรดาลใจจากไหนมาอ่าน คือตอนนี้มันคิดไม่ออกจริงๆ เป้าหมายเดิมที่เคยมีมันก็เหมือนจะใช้ไม่ได้แล้ว
เราอาจจะเครียดแต่ก็ไม่ได้หนักมากพอที่จะทำให้ร้องไห้ได้ แค่รู้สึกว่ามันอึดอัดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่รู้จะไปเล่าให้คนอื่นฟังยังไงเพราะตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเครียดเรื่องอะไร พยายามเล่าความรู้สึกของตัวเองให้คนอื่นฟังอยู่นะ แต่ก็พูดไม่ถูก ไม่รู้จะพูดยังไงให้เขารู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเราอะ (งงมั้ย เราก็แอบงง)
เพิ่งจะมาสังเกตตัวเองแล้ว พบว่ามันเป็นแบบนี้มาเกินครึ่งปีแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วความรู้สึกแบบนี้มันเริ่มขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกว่ามันเริ่มจะรบกวนชีวิตประจำวันมากขึ้นทุกที คือความจริงมันไม่ได้เป็นตลอดเวลานะ มันจะมาเป็นช่วงๆ แต่พอมันรู้สึกขึ้นมาก็ทรมานจริงๆอะ เราพยายามคุยกับคนอื่นนะ คนในครอบครัว เพื่อน รุ่นพี่ แต่เหมือนจะไม่มีใครเข้าใจเลย ตอนคุยกับพ่อแม่ก็เคยร้องไห้ออกมาแต่ไม่รู้จะบอกยังไงเพราะเราก็ไม่รู้ และไม่อยากทำให้คนในบ้านผิดหวัง และที่บ้านก็ยิ่งเป็นห่วงมากกว่าเดิม เราเลยพยายามจะไม่ทำให้เขาทุกข์ใจเพราะแค่ชีวิตของเขาแต่ละคนก็หนักมากพอแล้ว
บางทีก็ไม่อยากจะอยู่กับชีวิตน่าเบื่อๆแบบนี้นะ แต่ก็พยายามมองในแง่ดีว่า เออ ความจริงแล้วชีวิตเราดีจะตาย ครอบครัวก็รักกันดี เพื่อนก็ดี แต่ทำไมไม่เห็นค่าของชีวิตตัวเองเลยอะ
เราควรทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี (มาระบาย)
งงตัวเอง ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ?
เราอาจจะเครียดแต่ก็ไม่ได้หนักมากพอที่จะทำให้ร้องไห้ได้ แค่รู้สึกว่ามันอึดอัดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่รู้จะไปเล่าให้คนอื่นฟังยังไงเพราะตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเครียดเรื่องอะไร พยายามเล่าความรู้สึกของตัวเองให้คนอื่นฟังอยู่นะ แต่ก็พูดไม่ถูก ไม่รู้จะพูดยังไงให้เขารู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเราอะ (งงมั้ย เราก็แอบงง)
เพิ่งจะมาสังเกตตัวเองแล้ว พบว่ามันเป็นแบบนี้มาเกินครึ่งปีแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วความรู้สึกแบบนี้มันเริ่มขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกว่ามันเริ่มจะรบกวนชีวิตประจำวันมากขึ้นทุกที คือความจริงมันไม่ได้เป็นตลอดเวลานะ มันจะมาเป็นช่วงๆ แต่พอมันรู้สึกขึ้นมาก็ทรมานจริงๆอะ เราพยายามคุยกับคนอื่นนะ คนในครอบครัว เพื่อน รุ่นพี่ แต่เหมือนจะไม่มีใครเข้าใจเลย ตอนคุยกับพ่อแม่ก็เคยร้องไห้ออกมาแต่ไม่รู้จะบอกยังไงเพราะเราก็ไม่รู้ และไม่อยากทำให้คนในบ้านผิดหวัง และที่บ้านก็ยิ่งเป็นห่วงมากกว่าเดิม เราเลยพยายามจะไม่ทำให้เขาทุกข์ใจเพราะแค่ชีวิตของเขาแต่ละคนก็หนักมากพอแล้ว
บางทีก็ไม่อยากจะอยู่กับชีวิตน่าเบื่อๆแบบนี้นะ แต่ก็พยายามมองในแง่ดีว่า เออ ความจริงแล้วชีวิตเราดีจะตาย ครอบครัวก็รักกันดี เพื่อนก็ดี แต่ทำไมไม่เห็นค่าของชีวิตตัวเองเลยอะ
เราควรทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี (มาระบาย)