อาจจะเป็นกระทู้บ่น จากการกระทำของตัวเองด้วยซ้ำ
เข้มแข็ง ไม่ดูไม่ทักได้ไม่กี่เดือนครับ
ตอนนี้สิ้นลาย อยากคุย อยากคอล อยากโทรหาเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่คงได้แต่คิด
แต่ที่สงสัยคือเราควรไปคุยกับเขาในฐานะอะไร ?
เราเป็นห่วงเขาได้อยู่หรือไม่ ? เราคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันจะกลับมาเป็นเช่นเดิม ?
บอกมาขนาดนี้แล้ว ใช่เลย เหมือนผมไม่(เคย) จะลืมเขาเลย
เราจบกันไม่ค่อยสวยครับ จากการกระทำของผมเอง
ผมเองบ้าแต่งาน ไม่มีเวลา ทำงานวันละ 12 ชั่วโมง (แต่หยุดทีหลายวันนะ) ทำงานเสร็จ
โทรศัพท์คุยกับเขาแค่วันละ 5-10 นาที เพราะว่าอยู่ไกลกัน แค่นี้ผมก็หลับคาหมอนแล้ว
ด้วยความเป็นคนขี้เหงาครับ สังคมเพื่อนเลยต้องมา เรามีแฟน แต่เราก็ไม่ต้องให้เพื่อนเราที่เคยไปไหนมาไหนกันเหงาถูกมั้ยครับ
แต่ว่าผมเองคงแบ่งเวลาไม่ถูกเอง เรื่องมันเลยจบแบบนี้
เพราะว่าเราไม่มีเวลาให้กันครับ ระยะทางด้วยครับ
วันหนึ่งเธอเองก็ได้กลับไปพบเจอ เพื่อนเก่า รวมถึงคนเก่าของเธอด้วย ตอนที่กลับไปเจอเราเองก็ยังไม่เลิกกัน แต่ก็ระหองระแหง
ผมเองมันก็แย่ตามที่บอกครับ อาจจะเป็นผู้ชายจืดๆ ชืด ๆ ไม่มีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นเขา ไม่ได้บ้ากล้อง ไม่ได้บ้ารถแพงๆ แต่บ้าเที่ยว
นั่งเที่ยวดูอะไรเพลินๆ หายใจทิ้งไปวันๆ ให้หายเหนื่อยครับ
ผมเองตัดสินใจบอกเลิกเองด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวและรู้สึกไม่มั่นคง และเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้
แต่ก็เจ็บอีกกับประโยคที่ว่า "มันก็เป็นสิทธิ์ของเรา ที่เราจะกลับไปหาเขา ผม(ที่ไม่มีเวลา)ทำให้เขาต้องเกิดความคิดและเป็นเช่นนี้"
เจอประโยคนี้เคว้งไปกว่าเดิมอีกครับ 555555
แต่เมื่อเธอได้กลับไปเจอคนเก่า แต่เขาก็ไม่ได้เป็นแฟนหันนะครับ (คาดว่าเขาผู้ชายคงมีคนใหม่ไปแล้ว)
ผมอยากคุยกับเขานะครับ แต่ผมเองไม่รู้ว่าผมจะห้ามใจตัวเองให้คิดว่า "เราไม่ใช่คนคุยในฐานะแต่ก่อน" ได้แล้วนะ
สุดท้ายครับ เลยมาถามว่าผมควรทักไปไหม
ปล.อย่าสำนึกผิดเมื่อรู้ว่าสายเกินไปครับ การเอาใจใส่เป็นสิ่งที่ต่างคนต่างต้องการอย่าละเลยครับ
ตอนนี้มันคงเป็นทางขนานไม่รู้ว่าจะบรรจบกันอีกรอบหรือไม่นะครับ ใครมีคนดูแลแล้ว ดูแลเขาให้ดีๆ ครับ
เพราะว่า ถ้าคุณเสียเขาไปแล้วคุณคงจะลังเลและเคว้งเช่นผมตอนนี้
เราควรทักแฟนเก่าของเราอยู่หรือไม่
เข้มแข็ง ไม่ดูไม่ทักได้ไม่กี่เดือนครับ
ตอนนี้สิ้นลาย อยากคุย อยากคอล อยากโทรหาเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่คงได้แต่คิด
แต่ที่สงสัยคือเราควรไปคุยกับเขาในฐานะอะไร ?
เราเป็นห่วงเขาได้อยู่หรือไม่ ? เราคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันจะกลับมาเป็นเช่นเดิม ?
บอกมาขนาดนี้แล้ว ใช่เลย เหมือนผมไม่(เคย) จะลืมเขาเลย
เราจบกันไม่ค่อยสวยครับ จากการกระทำของผมเอง
ผมเองบ้าแต่งาน ไม่มีเวลา ทำงานวันละ 12 ชั่วโมง (แต่หยุดทีหลายวันนะ) ทำงานเสร็จ
โทรศัพท์คุยกับเขาแค่วันละ 5-10 นาที เพราะว่าอยู่ไกลกัน แค่นี้ผมก็หลับคาหมอนแล้ว
ด้วยความเป็นคนขี้เหงาครับ สังคมเพื่อนเลยต้องมา เรามีแฟน แต่เราก็ไม่ต้องให้เพื่อนเราที่เคยไปไหนมาไหนกันเหงาถูกมั้ยครับ
แต่ว่าผมเองคงแบ่งเวลาไม่ถูกเอง เรื่องมันเลยจบแบบนี้
เพราะว่าเราไม่มีเวลาให้กันครับ ระยะทางด้วยครับ
วันหนึ่งเธอเองก็ได้กลับไปพบเจอ เพื่อนเก่า รวมถึงคนเก่าของเธอด้วย ตอนที่กลับไปเจอเราเองก็ยังไม่เลิกกัน แต่ก็ระหองระแหง
ผมเองมันก็แย่ตามที่บอกครับ อาจจะเป็นผู้ชายจืดๆ ชืด ๆ ไม่มีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นเขา ไม่ได้บ้ากล้อง ไม่ได้บ้ารถแพงๆ แต่บ้าเที่ยว
นั่งเที่ยวดูอะไรเพลินๆ หายใจทิ้งไปวันๆ ให้หายเหนื่อยครับ
ผมเองตัดสินใจบอกเลิกเองด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวและรู้สึกไม่มั่นคง และเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้
แต่ก็เจ็บอีกกับประโยคที่ว่า "มันก็เป็นสิทธิ์ของเรา ที่เราจะกลับไปหาเขา ผม(ที่ไม่มีเวลา)ทำให้เขาต้องเกิดความคิดและเป็นเช่นนี้"
เจอประโยคนี้เคว้งไปกว่าเดิมอีกครับ 555555
แต่เมื่อเธอได้กลับไปเจอคนเก่า แต่เขาก็ไม่ได้เป็นแฟนหันนะครับ (คาดว่าเขาผู้ชายคงมีคนใหม่ไปแล้ว)
ผมอยากคุยกับเขานะครับ แต่ผมเองไม่รู้ว่าผมจะห้ามใจตัวเองให้คิดว่า "เราไม่ใช่คนคุยในฐานะแต่ก่อน" ได้แล้วนะ
สุดท้ายครับ เลยมาถามว่าผมควรทักไปไหม
ปล.อย่าสำนึกผิดเมื่อรู้ว่าสายเกินไปครับ การเอาใจใส่เป็นสิ่งที่ต่างคนต่างต้องการอย่าละเลยครับ
ตอนนี้มันคงเป็นทางขนานไม่รู้ว่าจะบรรจบกันอีกรอบหรือไม่นะครับ ใครมีคนดูแลแล้ว ดูแลเขาให้ดีๆ ครับ
เพราะว่า ถ้าคุณเสียเขาไปแล้วคุณคงจะลังเลและเคว้งเช่นผมตอนนี้