คือว่าเราชอบคนๆหนึ่งนานมากแล้ว
พอมาวันหนึ่งเราได้ไปขอเขาเป็นเพื่อนใน fb พอวันถัดมาเขารับแอด และในตอนดึกเขาก็ทักมา เราดีใจมาก เราคุยกันทุกวัน เรามีนิสัยคลายกันมีมุกตลก กวนตีนกันตลอดเวลา เราคุยกันทุกวัน ถามกันตลอด ทำไรอยู่ไหน แต่เราคุยกันแบบไม่มีสถานะ เขาแต่งานแล้วด้วย
แต่เราอยู่ในขอบเขตที่คุยกันในสถานะที่คอยเป็นห่วง ไม่มีอะไรเกินเลย เราจะรอแค่เขาทักมา เพราะไม่กล้าทักก่อน คุยกันทุกวันตลอดผ่านไป1เดือน เขาเริ่มหาย ตอนนั้น รู้สึกแย่มากที่เขาหายไป ทำอะไรไม่ได้เลย ถามก็ไม่ได้ ได้แต่รอ จนผ่านไปอีก1เดือนเรากลับมาคุยกันอีกทุกอยากเหมือนเดิม แต่ไม่ค่อยคุยกัน เพราะเราห่างกัน ด้วยการเรียนและการงานของเขา จึงเวลาไม่ตรงกัน แต่ทุกครั้งที่คุยยังรู้สึกดีเหมือนเดิม ตอนนี้เราคุยกันมาปีกว่า เป็นความสัมพันธ์ครึ่งๆกลางๆ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร ซึ่งเราทั้งสองก็ไม่รู้มันคืออะไร
บางครั้งเราพยายามหนีไม่อยากคุย กลัวรู้สึกดีไปมากกว่านี้ แต่ช่วงเเรกเขาตามหานะ จนเราหายไปบ่อยมาก ช่วงนี้เขาเหมือนไม่ตามแล้ว แต่ก็ดูความเคลื่อนไหวเราตลอด เราพยายามจะไม่รู้สึกแล้ว เราควรหายไปจากชีวิตเขาใช่ไหมค่ะ
ความสัมพันธ์ที่ไม่มรชื่อเรียก
พอมาวันหนึ่งเราได้ไปขอเขาเป็นเพื่อนใน fb พอวันถัดมาเขารับแอด และในตอนดึกเขาก็ทักมา เราดีใจมาก เราคุยกันทุกวัน เรามีนิสัยคลายกันมีมุกตลก กวนตีนกันตลอดเวลา เราคุยกันทุกวัน ถามกันตลอด ทำไรอยู่ไหน แต่เราคุยกันแบบไม่มีสถานะ เขาแต่งานแล้วด้วย
แต่เราอยู่ในขอบเขตที่คุยกันในสถานะที่คอยเป็นห่วง ไม่มีอะไรเกินเลย เราจะรอแค่เขาทักมา เพราะไม่กล้าทักก่อน คุยกันทุกวันตลอดผ่านไป1เดือน เขาเริ่มหาย ตอนนั้น รู้สึกแย่มากที่เขาหายไป ทำอะไรไม่ได้เลย ถามก็ไม่ได้ ได้แต่รอ จนผ่านไปอีก1เดือนเรากลับมาคุยกันอีกทุกอยากเหมือนเดิม แต่ไม่ค่อยคุยกัน เพราะเราห่างกัน ด้วยการเรียนและการงานของเขา จึงเวลาไม่ตรงกัน แต่ทุกครั้งที่คุยยังรู้สึกดีเหมือนเดิม ตอนนี้เราคุยกันมาปีกว่า เป็นความสัมพันธ์ครึ่งๆกลางๆ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร ซึ่งเราทั้งสองก็ไม่รู้มันคืออะไร
บางครั้งเราพยายามหนีไม่อยากคุย กลัวรู้สึกดีไปมากกว่านี้ แต่ช่วงเเรกเขาตามหานะ จนเราหายไปบ่อยมาก ช่วงนี้เขาเหมือนไม่ตามแล้ว แต่ก็ดูความเคลื่อนไหวเราตลอด เราพยายามจะไม่รู้สึกแล้ว เราควรหายไปจากชีวิตเขาใช่ไหมค่ะ