เรากับเเฟน รู้จักเเละคบกันมาได้ 2 ปีแล้วค่ะ เรา2คนอายุเท่ากัน คือ 22 ปี
วันนี้เราตัดสินใจที่จะเลิกกับเค้าจริงๆแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าเราจะเอาแต่ใจเกินไปไหมน่ะค่ะ แต่ความรู้สึกเราตอนนี้ถามว่ารักไหม ยังรักน่ะค่ะ แต่เราสงสารเเละสมเพชตัวเองมากๆเลยค่ะ
นิสัยเสียของเค้าที่เรารับไม่ได้เลยคือ ไปไหนมาไหนไม่บอกเลย ไม่บอกเลยจริงๆน่ะค่ะ ว่าจะไปไหน ไปทำอะไรกับใคร ยังไง ต้องให้เราเดาเองสืบเองจนรู้สึกว่าบางทีตัวเองก้ก้าวก่ายเกินไป เพราะเวลาหายไปก็หายไปทั้งคืนค่ะ กลับบ้านเที่ยงคืน ตี1-2 บางวันก็เช้า 6-7 โมง ซึ่งตอนนี้ที่มาเขียนกระทู้เค้าก็ยังไม่กลับบ้านเลยน่ะค่ะ แต่เราทราบน่ะค่ะว่าเค้าไปไหน เค้าไปนั่งกินเหล้าบ้านพี่ผู้หญิงที่สนิทกัน ซึ่งมีแฟนพี่ผู้หญิงและก็เพื่อนเค้าที่เป็นผู้ชายอยู่ด้วยค่ะ เราทราบเพราะเราเฟสไปถามพี่ผู้หญิงค่ะ เเฟนเราก็เอาเฟสพี่ผู้หญิงมาเล่น เราบอกให้กลับบ้านเค้าก็ไม่กลับ บอกแค่ว่าจะกลับตอนเช้า
เราก็นั่งรอค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่กลับก็รอค่ะ เรานอนไม่หลับจริงๆถ้าต้องนอนคนเดียว ถ้าเค้าไม่มานอนข้างๆเราเป็นห่วงค่ะ เราเคยคุยกันหลายครั้งเเล้วค่ะ ว่าถ้าไปไหนมาไหน เราให้ไปแต่ขอให้บอกน่ะ อย่ากลับบ้านดึกเกินไปได้ไหมเพราะเค้าต้องทำงานตอนเช้า และเวลาเค้าเมานิสัยจะเปลี่ยนและเป็นคนอีกคนเลยค่ะเราเลยไม่ชอบที่เค้าเมามากเท่าไหร่
หลายๆครั้งน่ะค่ะที่เค้านั่งกินเหล้าที่บ้านหลังนี้จนลืมเรา เช่น วันนั้นเรานั่งรถตู้จะมาหาเค้าอีกจังหวัด ซึ่งตอนนั้นก็ถึงเวลา 22.00 น . ค่ะ ซึ่งก่อนหน้านี้เราบอกเค้า เค้าก็รับปากดิบดีเลยน่ะค่ะว่าจะมารับเรา เราเริ่มโทรตอนระหว่างนั่งรถตั้งเเต่ 1 ทุ่ม จนรถถึงที่หมายเค้าก็ไม่รับสายเราเลย เราก็คิดในใจเเล้วทำยังไงดี จะนอนที่ไหน แต่พอถึงเราให้กำลังใจตัวเองรอเค้าหน่อยเพื่อเค้า นึกถึงเรารอได้ ชั่วโมงก็ไม่รับสายไม่มาหา เราก็เลยมองหาป้ายที่เขียนว่าห้องพัก 24 ชม. อะไรก็ได้ ก็เลยเดินเข้าไปในซอย ซึ่งที่ที่เรากับเเฟนตกลงว่าจะเจอกัน คือหน้ามหาลัยแห่งหนึ่งค่ะตอนนั้นมืดมาก เด็กปิดเทอม ต้องเดินเข้าซอยไปหา ซึ่งลึกมาก ตอนนั้นก็ราวๆ 5 ทุ่มกว่าๆ เราใจดีสู้เสือเป็นไงเป็นกัน เดินไปได้สัก10 นาทีมีผู้ชายใจดีคนนึงถามเราว่า "เป็นผู้หญิงทำไมมาเดินมืดๆคนเดยว จะไปไหนล่ะ' เราก็บอกไม่ไปค่ะ ปฏิเสธไป เเล้วก็เดิน แต่เค้าก็ยังตามมาเค้าบอกว่า ทางมันไกลมาก จะไปไหนเดี่ยวไปส่ง ซึ่งเราคิดว่า เอ้าเป็นไงเป็นกันจะพาไปไหน จะพาไปฆ่าไปข่มขืน ชีวิตเราคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก คิดในเเง่ดีไว้ค่ะ ก็เลยตกลงให้เค้าไปส่งที่ ที่พักซึ่งไกลมากๆๆ เราดูที่พักนี้จากป้ายหน้าปากซอยซึ่งมีเเค่ป้ายเดียว ที่พักเดียว
เราน้อยใจมากๆ ที่เค้าลืมเราทิ้งเราให้อยู่คนเดียว แต่พอเค้ามาง้อเราก้หายโกรธอีก
จนมาวันนี้เราทนไม่ไหวจริงๆ เพราะเค้าจะขับรถชนเรา เพราะเราตามให้เค้ากลับบ้าน เราทุบกระจกรถเเรงมากจนมือเราบวม เค้าขับรถเบียดเราจนเราล้มมือไปกระเเทกกับล้อรถ แต่เราก็อดทนเจ็บเเค่นี้ไม่ถึงตาย เค้าไม่เเม้กระทั่งถามว่าเราเจ็บไหม แต่ขับรถกับพวกพี่ผู้หญิงพี่ๆเค้าหายไป ไม่เเม้จะสนใจเราเลย เราเจ็บใจมากๆ แต่ก็ยังรอ รอให้เค้ากลับบ้าน
เรายอมทิ้งงานดีๆเพื่อมาอยู่ใกล้เค้า ยอมทนลำบากได้ทุกอย่าง ทำกับข้าว ดูเลงานบ้านให้ แต่เรายังไม่ได้เเต่งงานกันน่ะค่ะ
เราดูเเล เอาใจเค้าทุกอย่างๆ เท่าที่เราจะทำได้ แต่เค้ากลับทำกับเราเเบบนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่ทำให้กันเลย
เรารู้ตัวค่ะว่าเรา เป็นคนเอาเต่ใจ ไม่ค่อยฟังใครเเต่เรายอมเค้าทุกอย่างแต่หลังจากนี้ไปเราจะไม่ยอมแล้ว ใครจะว่าว่าเรางี่เง่า ไร้สาระเราไม่สนใจเเล้วค่ะ
เราสงสารตัวเองที่ต้องมานั่งร้องไห้เรื่องอะไรก็ไม่รู้ มาเเคร์มาเป็นห่วงคนที่เค้าไม่เคยห่วงเรา ไม่เห็นคุณค่าในตัวเราเลย เราเลยคิดว่า เราขอเก็บความรักของเราไว้ให้คนที่เค้าเห็นคุณค่าในตัวเราดีกว่าค่ะ
ขอบคณที่รับฟังน่ะค่ะ
เหตุผลที่เลิกกันมันงี่เง่าเกินไปไหม
วันนี้เราตัดสินใจที่จะเลิกกับเค้าจริงๆแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าเราจะเอาแต่ใจเกินไปไหมน่ะค่ะ แต่ความรู้สึกเราตอนนี้ถามว่ารักไหม ยังรักน่ะค่ะ แต่เราสงสารเเละสมเพชตัวเองมากๆเลยค่ะ
นิสัยเสียของเค้าที่เรารับไม่ได้เลยคือ ไปไหนมาไหนไม่บอกเลย ไม่บอกเลยจริงๆน่ะค่ะ ว่าจะไปไหน ไปทำอะไรกับใคร ยังไง ต้องให้เราเดาเองสืบเองจนรู้สึกว่าบางทีตัวเองก้ก้าวก่ายเกินไป เพราะเวลาหายไปก็หายไปทั้งคืนค่ะ กลับบ้านเที่ยงคืน ตี1-2 บางวันก็เช้า 6-7 โมง ซึ่งตอนนี้ที่มาเขียนกระทู้เค้าก็ยังไม่กลับบ้านเลยน่ะค่ะ แต่เราทราบน่ะค่ะว่าเค้าไปไหน เค้าไปนั่งกินเหล้าบ้านพี่ผู้หญิงที่สนิทกัน ซึ่งมีแฟนพี่ผู้หญิงและก็เพื่อนเค้าที่เป็นผู้ชายอยู่ด้วยค่ะ เราทราบเพราะเราเฟสไปถามพี่ผู้หญิงค่ะ เเฟนเราก็เอาเฟสพี่ผู้หญิงมาเล่น เราบอกให้กลับบ้านเค้าก็ไม่กลับ บอกแค่ว่าจะกลับตอนเช้า
เราก็นั่งรอค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่กลับก็รอค่ะ เรานอนไม่หลับจริงๆถ้าต้องนอนคนเดียว ถ้าเค้าไม่มานอนข้างๆเราเป็นห่วงค่ะ เราเคยคุยกันหลายครั้งเเล้วค่ะ ว่าถ้าไปไหนมาไหน เราให้ไปแต่ขอให้บอกน่ะ อย่ากลับบ้านดึกเกินไปได้ไหมเพราะเค้าต้องทำงานตอนเช้า และเวลาเค้าเมานิสัยจะเปลี่ยนและเป็นคนอีกคนเลยค่ะเราเลยไม่ชอบที่เค้าเมามากเท่าไหร่
หลายๆครั้งน่ะค่ะที่เค้านั่งกินเหล้าที่บ้านหลังนี้จนลืมเรา เช่น วันนั้นเรานั่งรถตู้จะมาหาเค้าอีกจังหวัด ซึ่งตอนนั้นก็ถึงเวลา 22.00 น . ค่ะ ซึ่งก่อนหน้านี้เราบอกเค้า เค้าก็รับปากดิบดีเลยน่ะค่ะว่าจะมารับเรา เราเริ่มโทรตอนระหว่างนั่งรถตั้งเเต่ 1 ทุ่ม จนรถถึงที่หมายเค้าก็ไม่รับสายเราเลย เราก็คิดในใจเเล้วทำยังไงดี จะนอนที่ไหน แต่พอถึงเราให้กำลังใจตัวเองรอเค้าหน่อยเพื่อเค้า นึกถึงเรารอได้ ชั่วโมงก็ไม่รับสายไม่มาหา เราก็เลยมองหาป้ายที่เขียนว่าห้องพัก 24 ชม. อะไรก็ได้ ก็เลยเดินเข้าไปในซอย ซึ่งที่ที่เรากับเเฟนตกลงว่าจะเจอกัน คือหน้ามหาลัยแห่งหนึ่งค่ะตอนนั้นมืดมาก เด็กปิดเทอม ต้องเดินเข้าซอยไปหา ซึ่งลึกมาก ตอนนั้นก็ราวๆ 5 ทุ่มกว่าๆ เราใจดีสู้เสือเป็นไงเป็นกัน เดินไปได้สัก10 นาทีมีผู้ชายใจดีคนนึงถามเราว่า "เป็นผู้หญิงทำไมมาเดินมืดๆคนเดยว จะไปไหนล่ะ' เราก็บอกไม่ไปค่ะ ปฏิเสธไป เเล้วก็เดิน แต่เค้าก็ยังตามมาเค้าบอกว่า ทางมันไกลมาก จะไปไหนเดี่ยวไปส่ง ซึ่งเราคิดว่า เอ้าเป็นไงเป็นกันจะพาไปไหน จะพาไปฆ่าไปข่มขืน ชีวิตเราคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก คิดในเเง่ดีไว้ค่ะ ก็เลยตกลงให้เค้าไปส่งที่ ที่พักซึ่งไกลมากๆๆ เราดูที่พักนี้จากป้ายหน้าปากซอยซึ่งมีเเค่ป้ายเดียว ที่พักเดียว
เราน้อยใจมากๆ ที่เค้าลืมเราทิ้งเราให้อยู่คนเดียว แต่พอเค้ามาง้อเราก้หายโกรธอีก
จนมาวันนี้เราทนไม่ไหวจริงๆ เพราะเค้าจะขับรถชนเรา เพราะเราตามให้เค้ากลับบ้าน เราทุบกระจกรถเเรงมากจนมือเราบวม เค้าขับรถเบียดเราจนเราล้มมือไปกระเเทกกับล้อรถ แต่เราก็อดทนเจ็บเเค่นี้ไม่ถึงตาย เค้าไม่เเม้กระทั่งถามว่าเราเจ็บไหม แต่ขับรถกับพวกพี่ผู้หญิงพี่ๆเค้าหายไป ไม่เเม้จะสนใจเราเลย เราเจ็บใจมากๆ แต่ก็ยังรอ รอให้เค้ากลับบ้าน
เรายอมทิ้งงานดีๆเพื่อมาอยู่ใกล้เค้า ยอมทนลำบากได้ทุกอย่าง ทำกับข้าว ดูเลงานบ้านให้ แต่เรายังไม่ได้เเต่งงานกันน่ะค่ะ
เราดูเเล เอาใจเค้าทุกอย่างๆ เท่าที่เราจะทำได้ แต่เค้ากลับทำกับเราเเบบนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่ทำให้กันเลย
เรารู้ตัวค่ะว่าเรา เป็นคนเอาเต่ใจ ไม่ค่อยฟังใครเเต่เรายอมเค้าทุกอย่างแต่หลังจากนี้ไปเราจะไม่ยอมแล้ว ใครจะว่าว่าเรางี่เง่า ไร้สาระเราไม่สนใจเเล้วค่ะ
เราสงสารตัวเองที่ต้องมานั่งร้องไห้เรื่องอะไรก็ไม่รู้ มาเเคร์มาเป็นห่วงคนที่เค้าไม่เคยห่วงเรา ไม่เห็นคุณค่าในตัวเราเลย เราเลยคิดว่า เราขอเก็บความรักของเราไว้ให้คนที่เค้าเห็นคุณค่าในตัวเราดีกว่าค่ะ
ขอบคณที่รับฟังน่ะค่ะ