ช่วยตอบหน่อยค่ะ คือไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองตอนนี้

คือว่า ขอเกริ่นก่อนน่ะค่ะ
คือ ตอนม.ปลาย เราเจอสังคมเพื่อนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่  สังคมที่มีการแก่งแย่งชิงดี  
แย่งชิงความเป็นที่หนึ่งตลอดเวลา  แบบ ถ้าเราล้ม  ความพร้อมเหยียมเราซ้ำเสมอ  ทำให้เรา กลายเป็นคน
ปิดตัวเอง ปิดกั้นความรู้สึก  และปิดกั้น ความสัมพันธ์ของคำว่าเพื่อน เพราะเรา
เคยโดนเพื่อนที่สนิทมากทำร้ายจิตใจ อย่างแรงมาก จนเราแทบจะไม่อยากมีชีวิต อยู่เลย  
แต่ว่าเราก็ผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาได้ เพราะมีเพื่อน ที่เราสนิทกันตั้งแต่เด็ก และครอบครัวที่อยู่เคียงข้างเรา
จากเรื่องราวตอนนั้น ทำให้เรา ไม่กล้าที่จะสนิทกับใครจริงจัง ไม่กล้าที่จะเปิดใจให้ใครเข้ามาทำความรู้จัก แม้แต่ความสัมพันธ์ของคำว่าเพื่อน
เรากลายเป็นคนเย็นชากับความรู้สึกพวกนั้น  เหมือนมัน โดนเรื่องร้ายๆมาแล้วร่างกาย หัวใจ ความรู้สึกมันดันสร้างเกราะขึ้นมาป้องกันตัวเอง
ตลอดเวลาสามปีที่อยู่ที่โรงเรียนนั้นเรา ทรมานมากน่ะ แต่เรายังมีเพื่อนสนิท คือความจริงเรา เข้าโณงเรียนนี้เพราะเพื่อนสนิทเรา ที่สนิทกันตั้งแต่เด็ก เค้า บอกว่าอยากเรียนที่นี่ เราเลยเข้า แต่เราดัน ไม่ติดห้องเดียวกับเค้า  คือความคิดแบบเด็กๆ  ที่อยากจะ อยู่กับเพื่อน คือเรากับเพื่อนคนนั้นสนิทกันมากก ถึงขั้นแบบ  แค่นั่งใกล้ ก็รู้ว่าอีกคนคิดอะไรอยู่ ประมาณมองตาก็รู้ใจเลย  เราเหมือนกันมากกก
แล้วหลังจากนั้นเราก็เข้ามหาลัย  ที่จริงเราเป็นเฟรนลี่มาก  สนิทกับคนง่าย ชวนคุยเก่ง แต่คำว่าสนิทของเรา มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คือ สำหรับเรา  มันสนิทแบบ ไม่สนิทใจ  สนิทแบบฉาบฉวยอ่า ประมาณ แค่คนรู้จักอ่า   เพราะเหตุการณ์ตอนม.ปลายทำให้เรา กลายเป็นคนที่ไม่กล้าจะสนิทกับใครมากเกินไป  บางทีเราก็รู้สึกน่ะว่า สำหรับบางคนที่เราให้ความสนิทอ่า  มันเหมือนเรายังมีกำแพงในใจอีกหลายๆๆ อัน ที่บางทีเรายอมเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามาทำความรู้จักแต่เหมือนกำแพงเรามันหนาเกินไปจน เราก็ยังไม่ได้เปิดรับเขาเข้ามาอย่าง 100 %   แล้ววันนึงเราได้รู้จักกับคนคนนึง เค้าเป็นคนดีมากกน่ะ  ในความคิดเรา แบบเป็นสุภาพบุรุษ ให้เกียรติ และเป็นผช.แบบไม่เจ้าชู้อ่า นิ่ง   เขาเป็นเพื่อนสนิทของเพื่อนเรา  เขาก็มีประสบการณ์แย่เกี่ยวกับความรักอ่า เพื่อนเราแอบเล่าให้ฟัง  ตอนแรกเราก็ ไม่ได้ ชอบเค้าน่ะ  แต่แล้ววันนึง ในเฟสบุ๊คมันดันขึ้นแนะนำมา เราเลยลองแอด และลองคุยกับเค้าดูน่ะ  ตอนแรกเราคิดว่าจะแกล้งจีบเล่นๆ  แค่อยากรู้จักในสถานะเพื่อนน่ะ แต่พอคุยไป ดันสนิทจริงๆ มันเกิดความรู้สึกดีน่ะ เพราะเค้านิสัยดีมากนี่แหละ แต่ก็อย่างที่บอกอ่า เรากลัวการสนิทกับคน อื่นๆมากเกินไป  เราคุยกันมาตลอดเลยน่ะเราไม่รู้หรอกว่าเค้าคิดยังไงกับเราอ่า   แต่เขาไม่ได้เป็นเหมือนคนอื่น  คือตั้งแต่รู้จักกัน เราแสดงความเป็นตัวเองได้เต็มที่  เราเป็นคนพูดจาตรงๆ แรงๆ  ขวานผ่าซาก แต่ถ้า รู้จักจริงๆ บางทีที่เราพูดจาแรงๆ ไปอ่า เราไม่คิดจริงจังกับความพูดพวกนั้น  แค่พูดไปตามอรรถรสน่ะ   ตลอดเวลาที่คุยกัน ทุกครั้งที่มีการแสดงความคิดเห็นเราก็แสดงความเห็นในแบบของเรา  เราเป็นพวกมองโลกในแง่ร้าย  ความคิดขวางโลก หัวดื้อ  หัวรั้นเกินไป  แต่เรา ชอบฟังความคิดเห็นคนอื่นๆน่ะ  แต่จะ ทำตามรึป่าวนี่อีกเรื่อง  เรารู้น่ะว่าความคิดเห็นบางอย่างของเราอ่า มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันออกจะแย่ในความคิดคนอื่น แต่เราก็อยากให้เค้ารู้ว่านี่แหละ ตัวตนของเราอ่า  เราไม่ได้ดีขนาดนั้น ไม่ชอบให้ใครมองเราในแง่ดีเกินไป  
แล้วพอวันนึงเราคุยกันเรื่องความรัก ทัศนะคติทางด้านความรัก  จริงๆแล้ว เราเป็นคนไม่เชื่อในความรัก ไม่ศรัทธาในรัก เราว่าคนเราชอบใช้คำนี้พร่ำเพรื่อ เพื่อทำร้ายจิตใจคนอื่น (ไม่ศรัทธาในความรักแบบแฟน เพื่อน แต่เราศรัทธาในความรักแบบพ่อแม่ น่ะ) แล้วเราก็เป็นคนที่ ไม่เคยจริงจังกับใครสักคน ในชีวิตเราไม่ได้มีความรักแบบแฟน อยู่ในแพลนอ่า เอาจริงเราเป็นพวกไม่เหมาะกับการมีแฟน ในความคิดเราน่ะ  แล้วบางที ด้วย เรื่องราวตอนม.ปลายด้วยมั้ง  ทำให้เรา กลายเป็นคน เสพติดการแข่งขัน  ชอบแข่งขัน ชอบเอาชนะ  ชอบความท้าทาย ๆ ทั้ง ความรัก การเรียนๆ  อะไรที่ได้มายากเรายิ่งอยากได้ และอยากรักษาามันไว้  เราบอกเค้าตามที่เราคิดทั้งหมด  เราเป็นพวก ไม่เคยแอบชอบเพื่อน ไม่ชอบการที่แอบชอบเพื่อนแล้วสุดท้ายก็มาเป็นแฟนอ่า เพราะ เรามีเพื่อนแท้น้อยมั้ง เราเลย อยากรักษา เพื่อนทั้งหมดที่เรามี ไม่อยากเสียใครไปสักคน  เราบอกเค้าไปอีกอย่างว่า  เรากลัวการมีแฟน เรากลัว การไม่มีอิสระ กลัวคนมากำหนด กฏเกณต่างๆในชีวิต  พอบอกไปทั้งหมด เหมือนความสัมพันธ์เรากับเค้ามันสะดุดเลย  แล้วเค้าก็พยายาม แสดงออก มาว่า เราเป็นเพื่อนกันน่ะ เหมือนเค้าทำให้เราชัดเจนน่ะว่า เราเป็นเพื่อนกัน หลังจากที่เรา บอกความคิดเราไป
ตอนแรก เราก็รู้สึกดีน่ะ ที่เขาไม่ได้ ชอบเราไม่ได้คิดอะไรกับเราอ่า คืออย่างที่ว่าเขาเป็นคนดีมากกอ่า เราไม่อยากให้เขาเสียใจ และผิดหวังอีก  แต่ทำไมความรู้สึกเราตอนนี้มันหวิวๆยังไง ไม่รู้อ่า เราไม่รู้ว่าเราคิดยังไงกับเขา  แค่รู้สึกดีรึป่าว
คือตอนแรก เราคิดว่า เราจะลองเปิดใจกับเขาดู เผื่อว่ามันจะมีอะไรดีขึ้น แล้วเราก็เป็นพวกหัวโบราณอ่า เราอยากให้เรากับเขาลองคุยกันไปเรื่อยๆ ใช้เวลาศึกษาไปก่อน ๆ  ไม่ชอบ การที่ พอ คบกับใครแล้ว รีบใช้คำว่าแฟน ๆ   แต่ว่าตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคน ปิดประตูและเป็นคนผลักเขาออกไปจากชีวิตเราเองเลย  เราไม่เข้าใจความรู้สึกเราเลย ๆ  อ่อ อีกอย่าง เราไม่เคยเล่า ว่าทำไม เราถึง มีความคิดและทัศนะคติไม่ดีเกี่ยวกับ คำว่าเพื่อน ความรัก หรือพวกความสัมพันธ์กับคน เรามักจะพยายามแสดงออกด้านแย่ๆให้เค้ารับรู้ ให้เค้าเห็น  เราแค่อยากให้เขารับเราได้ในแบบที่เราแย่ๆ ก่อนจะมาเจอเราในด้านดีๆ  ถามว่าพร้อมจะเปลี่ยนไหม  ก็พร้อมน่ะ ถ้ามีคนกล้าจะเข้ามาแก้ไข ทัศนะคติพวกนั้นอ่า จริงเราก็พยายามแก้ไขทัศนะคติและการมองโลกของเราอยู่แล้ว แต่ มันแค่ยังทำได้ไม่สำเร็จ มันต้องใช้เวลาเยอะหน่อย  แต่ก็อยากเป็นคนที่ดีขึ้นอ่า สรุปคือเราชอบเขารึป่าว ใครก็ได้ ให้คำตอบเราหน่อยน่ะ  เราไม่เข้าใจความรุ้สึกของตัวเองตอนนี้จริงๆ
เราเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจด้วยอ่า รู้สึกยังไงเราก็ไม่ยอมบอกไป ทั้งๆ บางเรื่องเราเป็นคนตรงๆ ชัดเจนมากก แต่พอเรื่องความรักเรากับปากแข็ง ไม่ยอมพูดออกไปว่ารู้สึกยังไงอ่า