รอคำตอบของหัวใจ อ่านแล้วแชร์ให้ผมหน่อยนะคับ
สวัสดีชาวพันทิปทุกท่าน ผมอยากเรื่องของผมส่งถึงใครคนหนึ่ง เรื่องของผมเกิดจากผมอยากลองเล่นแจกไลน์หาคู่สนุกๆ ตามประสาเด็กจบใหม่แล้วว่างงาน ผมได้รู้จักกับพี่คนหนึ่งแอดไลน์ ชื่อพี่โต๋ อายุ30กว่าๆ แต่เราคุยกันอยู่สองเดือน เรียกว่าเปนที่ปรึกษาที่ดีได้ คอยรับฟังได้ พี่โต๋ให้ผมไปสมัครงานในกรุงเทพหางานให้ว่างั้น ให้ไปสมัครงานรถไฟฟ้าสายใหม่ งานดีผมลองเสี่ยงดวงไปสมัครดู แต่ก็ไม่ได้ ผมนึกอยากพบพี่เขาเขาอาจจะเปนคนที่ใช่สำหรับผม ผมเลยออกตัวขอไปหาพี่เขา พี่เขาตกลงแต่ได้แค่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก บอกพ่อแม่ว่ามาหาเพื่อนไปหางานทำ ผมตื่นเต้นมากนั่งคอยรถไฟที่สถานีด้วยความตื่นเต้น บอกเพื่อนๆไปว่าไปหาคำตอบของหัวใจ เพื่อนๆด้วยความเป็นห่วงไปคนเดียว ไม่มีคนรู้จัก กลัวเปนอันตราย แต่ด้วยความดื้อรั้นจึงไปต่อ แต่เพื่อนๆให้ลงที่สถานีดอนเมืองแล้วหารอบรถที่จะกลับ แต่ผมก็บอกพี่เขาให้มารับที่ดอนเมือง ถ้ามาไม่ทันผมกลับ แต่พี่เขาเร่งรีบฟ่ารถติดมาเพื่อไม่ให้ผมกลับ พี่เขาพาผมไปบ้านพี่เขา ที่ปากเกร็ด ด้วยความที่ตื่นเต้นเลยไม่ได้พูดอะไรกันมา พี่เขาให้ผมอาบน้ำเพื่อพักผ่อน แล้วให้ผมเข้าห้องนอน เช้าวันเสาร์พี่เขาชวนผมตกแต่งสวนตัดต้นไม้ พาผมไปกินข้าว เที่ยววัด ผมรู้สึกดีมากๆอย่างบอกไม่ถูก ช่วงบ่ายด้วยความเพลียบวกกับฝนตก ก็มีโอกาสได้พูดคุยกันนิดหน่อยจนมืด และก็ถึงเวลาที่ไม่อยากให้ถึงผมอยากหยุดเวลานั้นไว้นานๆ คือเช้าอาทิตย์ วันที่ผมจะต้องกลับบ้าน ผมพูดอะไรไม่ออกจิงๆ อยากอยู่กับพี่เขาให้นานที่สุด พี่เขามาส่งผมพูดกับผมตลอดทาง แต่ผมพูดไม่ออกจิงๆ รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก คำสุดท้ายที่ผมพูดกับพี่เขาก่อนจะกลับ คือ ไว้พบกันใหม่คับ มันเหมือนคำบอกลาจิงๆ
หลังจากนั้นผมก็ติดต่อพี่เขาไม่ได้อีกเลย ส่งไลน์หาพี่เขาทุกวัน มีอะไรหลายๆอย่างอยากพูดกับพี่เขา ได้แต่รอซักวันว่าพี่เขาจะตอบกลับมา
รอคำตอบของหัวใจ อ่านแล้วแชร์ให้ผมหน่อยนะคับ
สวัสดีชาวพันทิปทุกท่าน ผมอยากเรื่องของผมส่งถึงใครคนหนึ่ง เรื่องของผมเกิดจากผมอยากลองเล่นแจกไลน์หาคู่สนุกๆ ตามประสาเด็กจบใหม่แล้วว่างงาน ผมได้รู้จักกับพี่คนหนึ่งแอดไลน์ ชื่อพี่โต๋ อายุ30กว่าๆ แต่เราคุยกันอยู่สองเดือน เรียกว่าเปนที่ปรึกษาที่ดีได้ คอยรับฟังได้ พี่โต๋ให้ผมไปสมัครงานในกรุงเทพหางานให้ว่างั้น ให้ไปสมัครงานรถไฟฟ้าสายใหม่ งานดีผมลองเสี่ยงดวงไปสมัครดู แต่ก็ไม่ได้ ผมนึกอยากพบพี่เขาเขาอาจจะเปนคนที่ใช่สำหรับผม ผมเลยออกตัวขอไปหาพี่เขา พี่เขาตกลงแต่ได้แค่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก บอกพ่อแม่ว่ามาหาเพื่อนไปหางานทำ ผมตื่นเต้นมากนั่งคอยรถไฟที่สถานีด้วยความตื่นเต้น บอกเพื่อนๆไปว่าไปหาคำตอบของหัวใจ เพื่อนๆด้วยความเป็นห่วงไปคนเดียว ไม่มีคนรู้จัก กลัวเปนอันตราย แต่ด้วยความดื้อรั้นจึงไปต่อ แต่เพื่อนๆให้ลงที่สถานีดอนเมืองแล้วหารอบรถที่จะกลับ แต่ผมก็บอกพี่เขาให้มารับที่ดอนเมือง ถ้ามาไม่ทันผมกลับ แต่พี่เขาเร่งรีบฟ่ารถติดมาเพื่อไม่ให้ผมกลับ พี่เขาพาผมไปบ้านพี่เขา ที่ปากเกร็ด ด้วยความที่ตื่นเต้นเลยไม่ได้พูดอะไรกันมา พี่เขาให้ผมอาบน้ำเพื่อพักผ่อน แล้วให้ผมเข้าห้องนอน เช้าวันเสาร์พี่เขาชวนผมตกแต่งสวนตัดต้นไม้ พาผมไปกินข้าว เที่ยววัด ผมรู้สึกดีมากๆอย่างบอกไม่ถูก ช่วงบ่ายด้วยความเพลียบวกกับฝนตก ก็มีโอกาสได้พูดคุยกันนิดหน่อยจนมืด และก็ถึงเวลาที่ไม่อยากให้ถึงผมอยากหยุดเวลานั้นไว้นานๆ คือเช้าอาทิตย์ วันที่ผมจะต้องกลับบ้าน ผมพูดอะไรไม่ออกจิงๆ อยากอยู่กับพี่เขาให้นานที่สุด พี่เขามาส่งผมพูดกับผมตลอดทาง แต่ผมพูดไม่ออกจิงๆ รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก คำสุดท้ายที่ผมพูดกับพี่เขาก่อนจะกลับ คือ ไว้พบกันใหม่คับ มันเหมือนคำบอกลาจิงๆ
หลังจากนั้นผมก็ติดต่อพี่เขาไม่ได้อีกเลย ส่งไลน์หาพี่เขาทุกวัน มีอะไรหลายๆอย่างอยากพูดกับพี่เขา ได้แต่รอซักวันว่าพี่เขาจะตอบกลับมา