คือเราอยากรู้ว่าทำไมเราถึงรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนกับเคยรู้จักกันมาก่อนมันมีความพูกพันธ์บางอย่างที่บอกไม่ถูกค่ะ แต่เราก็พึ่งเจอเขาครั้งแรก!?
เราเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเราเลยมาอยู่กับแม่ที่กทม. คือบ้านแม่เราอยู่ใกล้กับตลาดค่ะ แล้วเราก็ชอบไปเดินที่ตลาดคนเดียวตอนเย็นทุกๆวันค่ะ มีอยู่วันนึงแม่เราไม่ซื้อแตงโมให้เรากิน(คือเราชอบกินแตงโมมากๆอิอิ🍉🍉)เราก็เลยไปซื้อแตงโมที่ตลาดแต่เราหารถขายผลไม้ไม่เจอแต่เราดันไปเห็นร้านขายน้ำผลไม้ปั่นค่ะ เมื่อเราเห็นเป้าหมายก็คือ แตงโมค่ะแตงโม เราก็เดินไปสั่งน้ำแตงโมปั่นค่ะ แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นคือเราก็เงยหน้ามองคนขายแล้วก็สั่งน้ำนั่นแหละค่ะ 555 แต่ประเด็นมีอยู่ว่า **เอ๊ะ!! ทำไมเรารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นเคยกับพี่คนนี้มากๆ (พี่เขาเป็นผช.ค่ะ)แล้วพี่เขาก็แซวเราเหมือนสนิทกันเลย ยังไงล่ะเราก็เขินสิ 555 ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ทั้งสันเราได้แต่รึกถึงพี่เขาตลอดเวลา ผ่านมา2-3วันเราก็ไปซื้อน้ำแตงโมร้านเดิมอีกพี่เขาก็คุยกับเรานะแต่เราไม่ตอบเขา เรามัวแต่คิดว่าเขาคือใครทำไมเราต้องรู้สึกคุ้นเคยกับเขา ความรั้สึกเราเหมือนว่าเรารู้จักเขามาก่อนเคยเห็นหน้ากัน แล้วคำถามก็ผุดขึ้นมาในหัวอันน้อยนิดของเราเต็มไปหมดเราได้แต่คุยกับตัวเองว่าเราเคยเจอเขาตอนไหนที่ไหนรึเปล่า คือมาอีกวันค่ะ มันแปลกมากพี่มากพระโขนงเลยค่ะ เราไปซื้อของในเซเว่นแถวตลาดใกล้กับร้านขายน้ำพี่คนนั้นค่ะ คือเราเดินออกจากเซเว่นแล้วเราก็ไปซื้อแตงโมที่รถขายผลไม้ค่ะ แว้บนึงพี่คนนั้นหันหน้ามาทางเราค่ะ😳😳คือเราใจเต้นมากค่ะทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร ตอนเราหันหลังให้แล้วอยู่ดีๆเราก็จะร้องไห้😢(คือเหลืออีก1วันเราก็จะกลับบ้านนอกแล้ว) ในใจเราคิดว่าจะได้เจอพี่เขาอีกไหมปิดเทอมปีหน้าเราจะได้มาเจอพี่เขาที่ยืนขายน้ำผลไม้ปั่นอีกไหมเราจะได้กินน้ำแตงโมที่พี่เขาปั่นให้ไหม เรารู้สึกแปลกๆอยู่ในหัวเราเลยวิ่งกลับบ้านมาแล้วเราก็ร้องไห้ออกมาโดยที่เราไม่อยากร้องไห้เลย เราไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร พอมาตอนกลางคือช่วงประมานตี1แม่เราก็ใช้ให้ไปซื้อน้ำที่เซเว่นวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่กทม. เราเดินเข้าไปในเซเว่นหยิบของรอจ่ายตังค่ะ เราก็คิดอยู่ในใจว่าถ้าเจอพี่เขาที่นี่ก็คงจะดีนะ แต่เราก็คิดว่าไม้มีทางหรอกจะเจอได้ยังไงกัน คืออยู่ดีๆเราก็มองไปที่ป้ายโฆษณาของเซเว่นป้ายนึงนานบ่สมควร ทันใดนั้นก็มีสายตาที่เราเผลอไปสบตากับใครคนนึงซื้อเขาคนนั้นก็คือ!?? พี่ขายน้ำผลไม้ปั่นคนนั้นนนนน คือตอนนั้นเราตกใจมากเหมือนแบบที่ว่าสตั้นไป2วิอะไรประมานนี้ เราทั้งอึ้งทั้งเหวอมากไม่คิดว่าจะเจอพี่เขาในเซเว่นด้วย เราเลยแอบหยิกขาตัวเองดูว่าฝันไปไหม แต่ งื้อออ>< มันเจ็บง่ะ คือเราไม่ได้ฝันไป พอจ่ายเงินเสร็จเรารีบเดินออกมาเลยทันที ทำไมถึงบังเอิญอะไรขนาดนี้ ทำไมๆๆๆ? เรางงมาก เราเดินออกมาด้วยความหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เราได้แต่คิดว่าทำไมเรารู้สึกไม่อยากจากเขาไป ไม่อยากกลับบ้านนอกเลย มันเหมือนเรากำลังพัดพรากจากคนที่รัก (แต่มันเป็นความรักที่ไม่ใช่คนรักนะคะ) งงมากอ่ะ แล้วทำไมเราก็ต้องร้องไห้ด้วยคะเราไม่เข้าใจตัวเอง ใครพอจะรู้บ้างว่ามันเกิดจากอะไร?? ตอบกันหน่อยนะคะ ไม่งั้นเราไม่อยู่คิดถึงเขาแน่ 555555
ทำไมเรารู้สึกคุ้นเคยกับคนคนนึงที่เราพึ่งเห็นเขาครั้งแรก?
เราเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเราเลยมาอยู่กับแม่ที่กทม. คือบ้านแม่เราอยู่ใกล้กับตลาดค่ะ แล้วเราก็ชอบไปเดินที่ตลาดคนเดียวตอนเย็นทุกๆวันค่ะ มีอยู่วันนึงแม่เราไม่ซื้อแตงโมให้เรากิน(คือเราชอบกินแตงโมมากๆอิอิ🍉🍉)เราก็เลยไปซื้อแตงโมที่ตลาดแต่เราหารถขายผลไม้ไม่เจอแต่เราดันไปเห็นร้านขายน้ำผลไม้ปั่นค่ะ เมื่อเราเห็นเป้าหมายก็คือ แตงโมค่ะแตงโม เราก็เดินไปสั่งน้ำแตงโมปั่นค่ะ แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นคือเราก็เงยหน้ามองคนขายแล้วก็สั่งน้ำนั่นแหละค่ะ 555 แต่ประเด็นมีอยู่ว่า **เอ๊ะ!! ทำไมเรารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นเคยกับพี่คนนี้มากๆ (พี่เขาเป็นผช.ค่ะ)แล้วพี่เขาก็แซวเราเหมือนสนิทกันเลย ยังไงล่ะเราก็เขินสิ 555 ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ทั้งสันเราได้แต่รึกถึงพี่เขาตลอดเวลา ผ่านมา2-3วันเราก็ไปซื้อน้ำแตงโมร้านเดิมอีกพี่เขาก็คุยกับเรานะแต่เราไม่ตอบเขา เรามัวแต่คิดว่าเขาคือใครทำไมเราต้องรู้สึกคุ้นเคยกับเขา ความรั้สึกเราเหมือนว่าเรารู้จักเขามาก่อนเคยเห็นหน้ากัน แล้วคำถามก็ผุดขึ้นมาในหัวอันน้อยนิดของเราเต็มไปหมดเราได้แต่คุยกับตัวเองว่าเราเคยเจอเขาตอนไหนที่ไหนรึเปล่า คือมาอีกวันค่ะ มันแปลกมากพี่มากพระโขนงเลยค่ะ เราไปซื้อของในเซเว่นแถวตลาดใกล้กับร้านขายน้ำพี่คนนั้นค่ะ คือเราเดินออกจากเซเว่นแล้วเราก็ไปซื้อแตงโมที่รถขายผลไม้ค่ะ แว้บนึงพี่คนนั้นหันหน้ามาทางเราค่ะ😳😳คือเราใจเต้นมากค่ะทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร ตอนเราหันหลังให้แล้วอยู่ดีๆเราก็จะร้องไห้😢(คือเหลืออีก1วันเราก็จะกลับบ้านนอกแล้ว) ในใจเราคิดว่าจะได้เจอพี่เขาอีกไหมปิดเทอมปีหน้าเราจะได้มาเจอพี่เขาที่ยืนขายน้ำผลไม้ปั่นอีกไหมเราจะได้กินน้ำแตงโมที่พี่เขาปั่นให้ไหม เรารู้สึกแปลกๆอยู่ในหัวเราเลยวิ่งกลับบ้านมาแล้วเราก็ร้องไห้ออกมาโดยที่เราไม่อยากร้องไห้เลย เราไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร พอมาตอนกลางคือช่วงประมานตี1แม่เราก็ใช้ให้ไปซื้อน้ำที่เซเว่นวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่กทม. เราเดินเข้าไปในเซเว่นหยิบของรอจ่ายตังค่ะ เราก็คิดอยู่ในใจว่าถ้าเจอพี่เขาที่นี่ก็คงจะดีนะ แต่เราก็คิดว่าไม้มีทางหรอกจะเจอได้ยังไงกัน คืออยู่ดีๆเราก็มองไปที่ป้ายโฆษณาของเซเว่นป้ายนึงนานบ่สมควร ทันใดนั้นก็มีสายตาที่เราเผลอไปสบตากับใครคนนึงซื้อเขาคนนั้นก็คือ!?? พี่ขายน้ำผลไม้ปั่นคนนั้นนนนน คือตอนนั้นเราตกใจมากเหมือนแบบที่ว่าสตั้นไป2วิอะไรประมานนี้ เราทั้งอึ้งทั้งเหวอมากไม่คิดว่าจะเจอพี่เขาในเซเว่นด้วย เราเลยแอบหยิกขาตัวเองดูว่าฝันไปไหม แต่ งื้อออ>< มันเจ็บง่ะ คือเราไม่ได้ฝันไป พอจ่ายเงินเสร็จเรารีบเดินออกมาเลยทันที ทำไมถึงบังเอิญอะไรขนาดนี้ ทำไมๆๆๆ? เรางงมาก เราเดินออกมาด้วยความหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เราได้แต่คิดว่าทำไมเรารู้สึกไม่อยากจากเขาไป ไม่อยากกลับบ้านนอกเลย มันเหมือนเรากำลังพัดพรากจากคนที่รัก (แต่มันเป็นความรักที่ไม่ใช่คนรักนะคะ) งงมากอ่ะ แล้วทำไมเราก็ต้องร้องไห้ด้วยคะเราไม่เข้าใจตัวเอง ใครพอจะรู้บ้างว่ามันเกิดจากอะไร?? ตอบกันหน่อยนะคะ ไม่งั้นเราไม่อยู่คิดถึงเขาแน่ 555555