GHost Detective File 2-13 พิธีกรรมสยองขวัญ

"พอจะเล่ารายละเอียดเรื่องพิธีกรรมนั้นให้พวกเราฟังหน่อยได้มั้ยครับ" ภูถามครูพิลาวรรณขณที่ทั้งสี่คนกำลังทานอาหารที่ร้านฟาสท์ฟูดซึ่งครูพิลาวรรณขอเป็นเจ้ามือเนื่องจากต้องการขอบคุณที่ภูขึ้นไปช่วยเธอเมื่อคืน  แต่เหมือนว่าเธอจะลังเล เพราะดาวก็นั่งฟังอยู่ด้วย ซึ่งหากว่ากันตามธรรมเนียม ดาวที่อยู่ ม.5ยังไม่สมควรรับรู้รายละเอียดของพิธีกรรมก่อน

"ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ดิฉันไม่สามารถบอกได้จริงๆค่ะ"ครูพิลาวรรณก้มหน้าเงียบ คงเป็นเพราะในฐานะศิษย์เก่าของโรงเรียนวึ่งเธอค่อนข้างที่จะยึดถือพอสมควรทำให้เธอลำบากใจเป็นอย่างมาก

"คุณครูครับ อันที่จริงผมก็เข้าใจนะว่าคุณครูไม่อยากบอก อาจจะเป็นเพราะเรื่องประเพณีปฏิบัติของรุ่นทำให้ไม่สามารถบอกคนนอกหรือคนที่ไม่สมควรู้ได้ แต่บางที่ข้อมูลที่ครูปิดเอาไว้ มันอาจจะเปิดโปงเรื่องลึกลับทั้งหมดจนถึงคดีนี้ก็ได้นะครับ" ภูพยายามข้อร้อง แม้แต่ดาวที่ถึงกับบอกว่าเธอจะไม่ขออยู่ฟังก้ได้ แต่มันก็ทำได้แค่ให้ครูพิลาวรรณลังเลมากขึ้น

"คุณครูรู้ประวัติของตุ๊กตามั้ยคะ" จู่ๆหมอเจี๊ยบก็ตั้งคำถามนี้กับครูพิลาวรรณ ซึ่งแน่นอนว่าครูพิลาวรรณไม่รู้ หมอเจี๊ยบจึงเล่าเกี่ยวกับตุ๊กตาให้ฟัง

อันที่จริงแรกเริ่มในหลายวัฒนธรรม ตุ๊กตาโดยเฉพาะตุ๊กตามนุษย์ไม่ได้ถูกใช้เป็นของเล่น หากแต่ใช้ในพิธีกรรม เกี่ยวกับพ่อมดหมอผี เช่นตุ๊กตาวูดู หรือตุ๊กตาเสียกบาล ซึ่งตุ๊กตารูปร่างมนุษย์จะถูกใช้แทนตัวเจ้าของ ไม่ว่าจะทำร้าย หรือให้ตุ๊กตาถูกทำร้ายแทนตัวเอง ในวัฒนธรรมตะวันออกอย่างเช่นญี่ปุ่น ตุ๊กตามนุษย์ หากยิ่งเหมือนหรือได้รับการปฏิบัติแบบมนุษย์จะยิ่งมีพลัง จนอาจจะมีวิญญาณมาเข้าสิงได้

"ซึ่งฟังจากความฝันของคุณครู ดูเหมือนว่าตุ๊กตาที่ชื่อกระซู่ จะมีวิญญาณแล้วด้วย ซึ่งบางทีเค้าอาจอาฆาตแค้นคุณครูก็ได้นะครับ"ภูพูดกึ่งขู่ ซึ่งเหมือนจะได้ผลขึ้นมาบ้าง

"แต่ครูก็เล่าความฝันให้พวกเราฟังไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมจะเล่าทั้งหมดไม่ได้ล่ะ"คำพูดของดาวเหมือนจะจี้ใจครูพิลาวรรณจะเธอเผลอหลุดปากออกมาพร้อมน้ำเสียงสะอื้น

"ตอนนั้นน่ะ....ตอนนั้นครูรู้สึกผิด..ครูรู้สึกผิดที่ทำกับกระซู่ ที่ครูเล่าไป ครูคิดว่าอย่างน้อยครูจะได้บอกความรู้สึกของกระซู่เมื่อตอนนั้น...ซึ่งอาจจะเป็นความรู้สึกที่เค้าอยากบอกทุกคนมาตลอดก็ได้"คำพูดของครูพิลาวรรณ ทำให้ดาวนึกถึงกุ๋กกู๋ เพื่อนคนพิเศษของตัวเอง ซึ่งวันข้างหน้ากุ๋กกู๋ของเธออาจจะมีชะตากรรมไม่ต่างจากกระซู่ของครูพิลาวรรณก้ได้

"กุ๋กกู๋ เพื่อนคนพิเศษของรุ่นหนูก็เคยมาเข้าฝันเพื่อนหนูให้มาบอกถึงอันตราย ซึ่งหนูก็ไม่อยากให้เธอต้องมารับจุดจบที่โหดร้ายแบบนั้นหรอกค่ะ"ดาวพูดออกมาทั้งน้ำตา ครูพิลาวรรณนิ่งอยู่ซักพักก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดทั้งน้ำตา

"พวกเราน่ะ ช่วยกันเย็บตุ๊กตาขึ้นมาตอนเข้าค่ายก่อนเรียนม.4 พวกรุ่นพี่ก็บอกเราว่าให้ปฏิบัติกับตุ๊กตาให้เหมือนเพื่อนคนหนึ่ง โดยเปลี่ยนเวรกันดูแล เอากลับบ้าน คนละ1วันสลับหมุนเวียนกันไป และฉันก็ได้รับเลือกเป็นประธานรุ่นประกอบกับที่ฉันชอบตุ๊กตา เวลามีเพื่อนคนไหนไม่ยอมเอาตุ๊กตาไปดูแล ฉันก็จะรับอาสา ซึ่งตุ๊กตานั้นก็คือกระซู่ค่ะ และจนถึงม.6 ในพิธีปัจฉิมลับ มันก็อย่างที่ฉันได้เล่าไปในความฝันนั่นแหละค่ะ" ครูพิลาวรรรก็เงียบไปซักพักเหมือนว่าเธอยังลังเลอยู่

"จากนั้น...จากนั้น.พวกเราก้เผากระซู่และดอกไม้ทั้งหมดเป็นเถ้า แล้วก็โปรยลงไปในสระน้ำกลางโรงเรียนค่ะ" พอพูดจบเธอก็ร้องไห้โฮ จนคนในร้านหันมามอง ทำให้ดาวต้องเข้าไปปลอบและเช้ดน้ำตา ซึ่งที่เธอร้องไห้ก็คงเพราะตอนนี้เธอรู้ว่า ในบริเวณโรงเรียนมีปีศาจอสุรกายสิงสู่

"ผมพอจะเข้าใจแล้ว หมายความว่าต้นคิดของพิธีกรรมนี้คงต้องการให้สังเวยวิญญาณที่สิงสู่กับตุ๊กตา แทนเด็กนักเรียนของโรงเรียนนี้ ซึ่งพิธีทั้งหมดมันก็บอกชัดอยู่แล้ว แต่ผมยังติดใจเรื่องเดียว นั่นคือ พิธีกรรมนี้ รวมไปถึงเรื่องลึกลับอื่น มันถูกเล่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่" ภูตั้งข้อสงสัย ปริศนาเริ่มคลายไปทีละเปราะ 1ในเรื่องลึกลับ พิธีปัจฉิมลับ ได้เปิดเผยเบื้องหลังของมันออกมาแล้ว

"พ่อ..พ่อของฉันเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนนี้ค่ะ ไม่แน่ว่าท่านอาจจะรู้ก้ได้ค่ะ" ครูพิลาวรรณได้บอกออกมาทั้งน้ำตา จากนั้นเธอก็ขอตัวกลับบ้านไปหาพ่อของเธอ เผื่อพ่อของเธอจะสามารถบอกเรื่องที่เคยรู้เกี่ยวกับโรงเรียนนี้ขึ้นมาได้

..............................

ที่โรงเรียน ช่วงบ่ายแก่ๆ หน้าตึกรับรอง ภู ดาวและหมอเจี๊ยบ วางแผนที่จะเข้าไปตรวจสอบอีกครั้ง ว่าเรื่องลึกลับเรื่องผู้หญิงชุดไทยที่ตึกรับรองจะมีเค้าความจริงหรือไม่ โดยทั้งสามได้ขอยืมกุญแจมาจากครูพิลาวรรณเพื่อเปิดตึก

ดาวเข้าไปในรถตู้เพื่อเตรียมดูอุปกรณ์ต่างๆที่ติดตั้งไว้ในตึกว่าพร้อมหรือไม่ ส่วนภูกำลังนัดแนะกับหมอเจี๊ยบอยู่หน้าตึก

"พี่เจี๊ยบคราวนี้ผมต้องขอพึ่งพี่แล้วล่ะ"ภูขอให้หมอเจี๊ยบเข้าไปในตึกรับรองพี่ใช้ความสามารถของผู้สัมผัสวิญญาณ ตรวจหาวิญญาณที่สิงอยู่ในตึกนั้น

"มันจะได้ผลจริงเหรอภู พี่ไม่ค่อยแน่ใจนะ "หมอเจี๊ยบบ่ายเบี่ยงส่วนหนึ่งก็เพราะเธอกลัวด้วยนั่นแหละ

"พี่ผมรู้นะว่าพี่กลัว แต่ในเมื่อมันไม่ยอมแสดงอะไรเลยผ่านกล้องกับไมค์ เราก็ต้องจับมันด้วยสิ่งเหนือธรรมชาติเท่านั้นแหละ" ซึ่งดูเหมือนหมอเจี๊ยบจะเข้าใจแต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี เธอจึงขอเวลาทำใจซักพัก

"แล้วก้พี่น่าจะพอแยกวิญญาณตัวอื่นกับผู้หญิงชุดไทยออกนะ ถ้าเจอ รู้ถึงความรู้สึกน้นพี่ก็ส่งสัญญาณมาผมจะเข้าไปรับ" ภูบอกเงื่อนไขไป หมอเจี๊ยบพยักหน้า จากนั้นภูก้เดินขึ้นรถไป

"นี่นาย ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ" จู่ๆดาวก็ถามภูขึ้นมา สีหน้าและแววตาดูจริงจังปนเศร้า จนภูสังเกตได้ จนเขาใช้คำพูดที่มีน้ำเสียงอ่อนลง

"มีอะไรเหรอ" น้ำเสียงที่นุ่มนวลดูอบอุ่นของภู ทำให้ดาวเริ่มที่จะเอ่ยถามออกมา

"ถ้าฉัน ตกอยู่ในอันตราย แบบครูพิลาวรรณเมื่อคืน นายจะมาช่วยฉันมั้ย"ดาวถาม อันที่จริงเธอก็รู้อยู่แล้วว่าภูต้องมาช่วย แต่เธอรู้สึกว่าในตอนนั้นภูดูจะเป็นห่วงครูพิลาวรรณมากซะจนเธอกังวลใจ

ในตอนนั้นเธอเองรู้สึกหวั่นๆใจ เมื่อเห็นสายตาที่ภูแสดงออกตอนที่วิ่งขึ้นไปช่วยครุพิลาวรรณ

"อืม" เสียงเบาๆที่ดูอบอุ่น แม้มันจะเบา แต่ความเงียบในรถจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ คำว่าอืม คำเดียว มันคำไปถึงหัวใจ พร้อมกับความลังเล

(ตาบ้านี่ จะเห็นเราสำคัญแบบนั้นรึเปล่านะ)

...................................

ในตึกรับรองทันทีที่หมอเจี๊ยบเดินเข้าไป บรรยากาศภายในดูสงบนิ่ง จนหมอเจี๊ยบรู้สึกได้ มันนิ่งเกินไป จนดูเหมือนไม่มีสิ่งใดอยู่เลย

(หรือว่าจะไม่มีผีอยู่จริงๆ) หมอเจี๊ยบคิด และเมื่อเธอกำลังจะเดินกลับออกมา แต่ทันใดนั้น

(อะไรน่ะ) เธอสัมผัสได้ถึงความกลัว แต่มันไม่ชัดเจน มันแผ่วเบา จนเหมือนว่าเะอจะคิดไปเองหรือเปล่า

(มันชักแหม่งๆละสิ) ความกลัว การร้องขอ ความรู้สึกนี้หมอเจี๊ยบรู้สึกมาเป็นพักๆ แต่มันเบา มันบอกไม่ถูก เธอจึงตัดสินใจเดินหา โดยการหลับตา

เพราะการที่เธอหลับตา มันทำให้เธอรับความรู้สึกได้ดีมากขึ้น
หมอเจี๊ยบค่อยๆใช้มือคลำ จากผนังสู่ผนัง ไปสู่ประตู ผ่านไปยังอีกห้องหนึ่ง ตามความรู้สึกที่แผ่วเบานั้นไป

(ใกล้แล้ว) เธอค่อยๆคลำไป จากผนังของห้องซักห้อง เธอหลับตาคลำตามความรู้สึกนั้นไป

"ช่วยด้วย" คราวนี้มันไม่ใช่เพียงความรู้สึก เธอได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือที่แผ่วเบา เธอคลำตาเสียงนั้น ความเรียบของผนัง เธอคลำไปจนถึงเสาต้นหนึ่ง

"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย" น้ำเสียงนั้นชัดแจ้งเมื่อเธอสัมผัสกับเสา ความรู้สึกหวาดกลัวที่แผ่วเบานั้นค่อยๆหายไป มีเพียงความโล่งใจ และความหวังอย่างแรงกล้า หมอเจี๊ยบค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะเหมือนว่าเธอจะเจอต้นตอของความรู้สึกนั้นแล้ว

เสียงกรีดร้องแผดดังมาจากตึกรับรองและไมค์ที่ติดไว้กับตัว ภูกับดาวรีบวิ่งตามเสียงไปทันที

ก่อนจะกรีดร้องและสลบลงไป ภาพสุดท้ายที่หมอเจี๊ยบเห็น

ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่โผล่ออกมาจากเสาต้นนั้น ผิวที่ขาวซีด ดวงตาของเธอแดงก่ำ คราบเลือดแห้งกรังที่ไหลออกมาจากดวงตาอันชวนขนลุก


ใบหน้านั้นมีเลือดสดๆไหลออกจากตา แขนเรียวซีดข้างหนึ่งโผล่อกกมาจากเสา มันพยายามคว้าตัวของหมอเจี๊ยบไว้ก่อนที่เธอจะสลบไป

"ช่วยฉันด้วย...."

"หยุด....ที"

..............................................

ติชมกันได้ครับ บางคำที่พิมพ์ผิด เพราะแป้นผิมไม่ค่อยดี กดชิพไม่ลง ยังไงก็ขออภัยด้วยครับ

file 1 เหงา ตั้งแต่ตอนแรก http://pantip.com/topic/34830541

file 2-1 http://pantip.com/topic/34973254

file 2-2 http://pantip.com/topic/34986577

file 2-3 http://pantip.com/topic/34998149

file 2-4 http://pantip.com/topic/35006186

file 2-5 http://pantip.com/topic/35014982

file 2-6 http://pantip.com/topic/35027231

file 2-7 http://pantip.com/topic/35052016

file 2-8 http://pantip.com/topic/35060989

file 2-9 http://pantip.com/topic/35069737

file 2-10 http://pantip.com/topic/35083926

file 2-11 http://pantip.com/topic/35090371

file 2-12 http://pantip.com/topic/35098552

ป.ล. ขอถามในฐานะนักเขียนมือใหม่นะครับ อยากถามผู้อ่านว่า จากเนื้อเรื่องที่เขียนที่ออกแนวผี ลึกลับ มีสืบสวนสอบสวน มันอ่านแล้วสนุกหรือเปล่า เพราะส่วนตัวแล้วเฉยๆ ไม่รู้ว่าเพราะเราเขียนเอง รู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วเลยไม่ลุ้นอะไรหรือเปล่า

ตอนต่อไป http://pantip.com/topic/35118251