สวัสดีค่ะ
จากที่เราเคยตั้งกระทู้เรื่องความรัก 2เส้า 3เส้าที่ผ่านมา
จากวันนั้นจนมาถึงวันนี้มีเรื่องราวมากมายได้เกิดขึ้นให้เจ็บช้ำมากกว่ารัก 3เส้า เริ่มจากแฟนเราจะกลับไปทำงานบ้าน โยกย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดซึ่งเราไปด้วยัง
(ในตอนนั้นเขาก็ยังไม่ได้ชวนหรือเราเองที่อยากไปกับเขา)
ในตอนนั้นดีใจมากเขากลับไปก่อนเรา 1เดือน เวลาเราก็คุยกันดีๆ เป็นห่วงกัน คิดถึงกัน ในสมองเราก็วาดฝันเอาไว้ว่าเราจะได้ไปอยู่บ้านกับเขา จะจัดของยังไง วางอะไรไว้ตรงไหนดี
แต่ฝันก็สลายเมื่อวันนึงพี่ที่ทำงานด้วยกันบอกว่าเราไปอยู่กับเขาแต่งงานก็ยังไม่แต่ง ไปขอแม่เขารับเราเป็นลูกดีมั้ย ขอไปอยู่กับแม่เขาในฐานะลูกสาวไม่ใช่ลูกสะไภ้จะยั่งยืนกว่านะ แล้ววันนั้นเราก็โทรหาแม่เขา แม่เขาดีกับเรามาก แม่บอกหนูเป็นลูกแม่อยู่แล้ว แม่รักหนูนะ แล้วแม่ก็พูดขึ้นมาว่าถ้าหนูมายู่ที่นี่ หนูมาอยู่บ้านแม่ได้มั้ย พี่เขา(แฟนเรา)บอกกับแม่ว่าเขาอยากอยู่คนเดียว อยากใช้ชีวิตอิสระ ไม่อยากมีใครมาผูกมัด ไม่อยากผูกมัดใคร อยากค้นหาอะไรในชีวิตสักพัก
อึ้ง.....ไป5วิ ได้สติเพราะแม่เรียก ก็พูดได้แค่ ค่ะ
ไม่เป็นไรหนูอยู่ได้ค่ะ เหตุการณ์วันนั้นยังจำมาจนทุกวันนี้ มีวันนึงทะเลาะกันด้วยเหตุอะไรจำไม่ได้ รุนแรงมากพอสมควร เราคิดว่ามันคงจะต้องมีจุดจบของมันเราจึงขอเลิกเขา และเราเป็นพี่น้องกันนะ
เขาพูดออกมาด้วยความโกรธ กูไม่เป็นพี่น้องกับ
หลังจากวันนั้นก็ยังไม่เลิกกัน แต่เริ่มรู้สึกกันเองว่าคุยกันน้อยลง ห่างๆกันไม่สนิท เราไม่มีความสุขบวกกับเราไปเจอรูปที่เขาไปไอติมกับผู้หญิงคนนึงด้วยโดยไม่บอกเรา เราเลยคิดว่าถ้าเป็นแฟนแล้วอิสระขนาดนี้ไปไหนไม่ต้องบอกไปกับใครไม่ต้องบอก ทำอะไรไม่ต้องบอกจะคบกันทำไม
เราเลยขอคุยกับเขาเรื่องนี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้จุดจบคือเขาเป็นคนพูดขึ้นเองเลยว่าเราเป็นพี่น้องกันมั้ย
เราตอบตกลงถามว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง เฉยๆๆรู้สึกโล่งมากกว่า สบายใจเพราะอย่างน้อยเรายังต้องเจอกันอยู่ ไม่เลิกกันแบบเกลียดกัน
อยากรู้ว่าจะเป็นพี่น้องกันได้จริงๆมั้ย หรืออาจจะเพราะว่าเขายังไม่พาแฟนใหม่เขาบ้านเลยยังไม่รู้สึก
ปล.หลายคนถามว่าเลิกกันแล้วทำไมไม่กลับบ้าน เราชอบที่นี่ ฟังขึ้นมั้ยอะ
ขอบคุณมากนะคะที่อ่านขอบคุณที่รับฟัง
จะมีสักกี่คนที่จะเป็นพี่น้องกับแฟนตัวเองได้?
จากที่เราเคยตั้งกระทู้เรื่องความรัก 2เส้า 3เส้าที่ผ่านมา
จากวันนั้นจนมาถึงวันนี้มีเรื่องราวมากมายได้เกิดขึ้นให้เจ็บช้ำมากกว่ารัก 3เส้า เริ่มจากแฟนเราจะกลับไปทำงานบ้าน โยกย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดซึ่งเราไปด้วยัง
(ในตอนนั้นเขาก็ยังไม่ได้ชวนหรือเราเองที่อยากไปกับเขา)
ในตอนนั้นดีใจมากเขากลับไปก่อนเรา 1เดือน เวลาเราก็คุยกันดีๆ เป็นห่วงกัน คิดถึงกัน ในสมองเราก็วาดฝันเอาไว้ว่าเราจะได้ไปอยู่บ้านกับเขา จะจัดของยังไง วางอะไรไว้ตรงไหนดี
แต่ฝันก็สลายเมื่อวันนึงพี่ที่ทำงานด้วยกันบอกว่าเราไปอยู่กับเขาแต่งงานก็ยังไม่แต่ง ไปขอแม่เขารับเราเป็นลูกดีมั้ย ขอไปอยู่กับแม่เขาในฐานะลูกสาวไม่ใช่ลูกสะไภ้จะยั่งยืนกว่านะ แล้ววันนั้นเราก็โทรหาแม่เขา แม่เขาดีกับเรามาก แม่บอกหนูเป็นลูกแม่อยู่แล้ว แม่รักหนูนะ แล้วแม่ก็พูดขึ้นมาว่าถ้าหนูมายู่ที่นี่ หนูมาอยู่บ้านแม่ได้มั้ย พี่เขา(แฟนเรา)บอกกับแม่ว่าเขาอยากอยู่คนเดียว อยากใช้ชีวิตอิสระ ไม่อยากมีใครมาผูกมัด ไม่อยากผูกมัดใคร อยากค้นหาอะไรในชีวิตสักพัก
อึ้ง.....ไป5วิ ได้สติเพราะแม่เรียก ก็พูดได้แค่ ค่ะ
ไม่เป็นไรหนูอยู่ได้ค่ะ เหตุการณ์วันนั้นยังจำมาจนทุกวันนี้ มีวันนึงทะเลาะกันด้วยเหตุอะไรจำไม่ได้ รุนแรงมากพอสมควร เราคิดว่ามันคงจะต้องมีจุดจบของมันเราจึงขอเลิกเขา และเราเป็นพี่น้องกันนะ
เขาพูดออกมาด้วยความโกรธ กูไม่เป็นพี่น้องกับ
หลังจากวันนั้นก็ยังไม่เลิกกัน แต่เริ่มรู้สึกกันเองว่าคุยกันน้อยลง ห่างๆกันไม่สนิท เราไม่มีความสุขบวกกับเราไปเจอรูปที่เขาไปไอติมกับผู้หญิงคนนึงด้วยโดยไม่บอกเรา เราเลยคิดว่าถ้าเป็นแฟนแล้วอิสระขนาดนี้ไปไหนไม่ต้องบอกไปกับใครไม่ต้องบอก ทำอะไรไม่ต้องบอกจะคบกันทำไม
เราเลยขอคุยกับเขาเรื่องนี้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้จุดจบคือเขาเป็นคนพูดขึ้นเองเลยว่าเราเป็นพี่น้องกันมั้ย
เราตอบตกลงถามว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง เฉยๆๆรู้สึกโล่งมากกว่า สบายใจเพราะอย่างน้อยเรายังต้องเจอกันอยู่ ไม่เลิกกันแบบเกลียดกัน
อยากรู้ว่าจะเป็นพี่น้องกันได้จริงๆมั้ย หรืออาจจะเพราะว่าเขายังไม่พาแฟนใหม่เขาบ้านเลยยังไม่รู้สึก
ปล.หลายคนถามว่าเลิกกันแล้วทำไมไม่กลับบ้าน เราชอบที่นี่ ฟังขึ้นมั้ยอะ
ขอบคุณมากนะคะที่อ่านขอบคุณที่รับฟัง