เด็กเล็กก็แสดงความห่วงใยผู้ใหญ่เป็นเหมือนกัน

จากกระทู้ก่อน ที่เรามีเลือดออก หมอสั่ง
แอดมิท 2คืน  เราพยายามทำเป็นลืมๆไป ไม่คิดมาก มโนว่าตัวเองมาพักในรีสอร์ทเก๋ๆ อีกอย่างแฝดก็ยังอยู่กันดี ก็สบายใจไปเปราะหนึ่ง

เราใช้วิธีแก้เครียดด้วยการนอนจิ้มมือเล่น  คุย ร้องเพลง   สอนลูกนับเลข สอนให้เรียกสิ่งของต่างๆในห้องผู้ป่วย  (ถึงนอนติดเตียง แต่กิจกรรมกับลูกก็ทำได้ )และที่สำคัญได้อ้อนสามี 😊 (ปกติสามีจะชอบอ้อนเรามากกว่า นี่ถือเป็นโอกาสครั้งสำคัญของเราที่เดียว)

สำหรับลูกชาย นี่ก็ไม่รู้อะไรดลใจทุกทีลูกเราจะแสบมาก ชอบปีนป่าย ชอบวิ่งไปตรงโน้นตรงนี้ เวลาออกนอกบ้านนี่ต้องจับใส่รถเข็น

แต่ปรากฎคราวนี้ที่เราแอดมิท ลูกกลายเป็นเด็กเรียบร้อย นั่งติดเตียงเฝ้าแม่ จับแขนแม่ตลอด

  พอถึงเวลาที่เค้กินข้าว พ่อเค้าเป็นคนป้อนข้าว  เค้าให้ก็ถามเราว่า"แม่กินมะ "  /
" น้องหิว"

พอถึงเวลาที่เราต้องกินข้าวบ้าง เค้าจะคอยมอง

เราก็เพิ่งจะรู้ว่า เด็กเล็กนี่ เค้าก็รู้จักห่วงใยคนอื่นเป็นเหมือนกัน  

แล้วเมื่อวานตอนเย็น พอสามีไปเข้าเวร เค้าจ้างพยาบาลพิเศษมาเพื่อนเรากับลูก หลังจากเราเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังจนจบ เราก็วานพยาบาลอุ้มลูกไปนอนให้ เค้าก็ไม่งอแง ยอมให้อุ้มไปนอนแต่โดยดี

นี่เราก็หวังว่า  พอน้องแฝดคลอดแล้ว เค้าจะเป็นพี่ชายที่ดี มีความรัก ความห่วงใยน้องๆ เหมือนกันที่เค้าแสดงออกให้แม่