หมดไปแล้วกับคำว่าเชื่อใจใคร

เหนื่อยกับการมาคอยระแวงว่าใครจะแทงข้างหลังเราตอนไหน ใครไว้ใจได้ ใครพูดความจริง คนที่พูดดีๆกับเราคิดดีกับเราจริงไหม เพราะเจอเรื่องสะเทือนใจแบบนี้มามาก เลยสร้างกำแพงขึ้นมากั้นระหว่างตัวเรากับคนภายนอกกำแพงที่เราสร้างนั้นมีความนิ่ง เข้าถึงยาก ไม่แคร์อะไร ไม่ยอมใคร ไม่ให้ใครมาเอาเปรียบเราได้ง่ายๆ ไม่สนใจไม่ว่าใครจะเป็นตายร้ายดียังไงถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับเราจะไม่มีทางยื่นมือไปช่วยใคร  จนวันนึงหันกลับไปมองกำแพงของตัวเองเรากลับกลัวกำแพงที่เราสร้างขึ้นรู้สึกว่าทำไมกำแพงใจร้ายจัง แต่เราก็สร้างกำแพงซะหนาจนแก้ยากเหมือนกับใจเราที่รู้สึกแบบนั้นไปแล้วรู้ว่าไม่ดีแต่ก็แก้ยากเหลือเกิน เหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยากกลับไปเป็นคนคิดบวกเข้ากับคนง่ายเหมือนเดิมไม่รู้ว่ากำแพงที่เราสร้างใจร้ายหรือโลกที่เราอยู่มันใจร้ายกันแน่