แชร์ประสบการณ์.. การเปลี่ยนแปลงชีวิตจากเด็กโรงเรียนเอกชนโลกสวยไปสู่โลกแห่งความจริงในโรงเรียนรัฐบาล

สวัสดีค่ะ เราขอแชร์ประสบการณ์ชีวิตของเราจากชีวิตที่มันเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง จนเราเสียการทรงตัวไปพักหนึ่ง อยากให้ทุกคนอ่านให้จบ และหวังว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราหลายๆอย่างอาจเป็นสิ่งเตือนใจให้ใครๆได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจริงแต่ขอสมมุติชื่อทุกคนขึ้นมาใหม่นะคะ ไม่มีเจตนาดิสเครดิตโรงเรียนหรือยกยออะไรใครทั้งนั้นค่ะ

ถ้าแทกห้องถูกผิดหรือมีอะไรที่ไม่ถูกไม่ควร ช่วยแนะนำด้วยนะคะ


เราเคยเรียนที่โรงเรียนเอกชนแห่งนึง ตั้งแต่ป.1-ม.3 โรงเรียนนี้มีความเป็นกฎระเบียบสูงมากและจะมีการวางแพลนชีวิตประจำวันให้กับนักเรียน
เช้ามาต้องมาก่อน 7.00 (ถ้ามา 7.30 ถือว่าค่อนข้างสายเลย) มาถึงต้องส่งการบ้าน-จดจำศัพท์บนกระดาน-นำคำศัพท์ไปท่องเพื่อล่าลายเซ็นจากครู พอ 8.00 ก็เข้าแถวเคารพธงชาติ ต้องเดินขึ้นก้องอย่างเป็นระเบียบ ไม่คุย ไม่เล่น ไม่แตกแถว ไม่วิ่ง ตอนกลางวันกินข้าวเสร็จห้ามวิ่งเล่นต้องท่องศัพท์หรืออ่านหนังสือเท่านั้น ตอนเย็นต้องกลับบ้านไม่เกิน 5 โมงเย็นเพื่อความปลอดภัยของนักเรียน วนไปเรื่อยๆแบบนี้ทุกวัน

ยังมีกฏยิบย่อยอีกมาก ในเรื่องของทรงผมที่ห้ามซอยเด็ดขาด ห้ามใช้ลิขวิด ห้ามนำโทรศัพท์มาโรงเรียน ห้ามไว้เล็บยาว ห้ามใส่ถุงเท้าพื้นดำ ต้องใส่เฉพาะสีขาวล้วนเท่านั้นเพื่อความสุภาพเรียบร้อยอย่างถึงที่สุด และอีกมากมาย
แต่ทุกคนก็ทำตามกฏอย่างสงบสุข ไม่มีใครเดือดเนื้อร้อนใจ ไม่มีการทะเลาะตบตี น่าแปลกมากๆที่โรงเรียนประตูเปิดกว้างไม่มียามหน้าประตู แต่ไม่มีใครกล้าโดดเรียนหรือแอบหนีกลับบ้านเลย ถ้ามีเรื่องที่นักเรียนทำผิดก็ลงโทษตั้งแต่เคาะโต๊ะ20ที ไปถึงถอนหญ้า100ต้น ลงโทษเบาๆแต่ก็ไม่มีใครกล้าหือเลย

อยู่โรงเรียนถ้าสนิทกันก็จะเรียกชื่อเล่น ไม่สนิทกันเรียกคุณ...ตามด้วยชื่อจริง เช่น "คุณสมศรี ขอยืมดินสอหน่อยค่ะ" ให้เกียรติกันจ๊าดดดเลย
เราก็เป็นเด็กนักเรียนคนนึงที่เรียบร้อย ผมแสกกลาง เปียนี่ตึงเป๊ะ ไม่มีผมร่วงปอยอะไรทั้งนั้น การเรียนค่อนข้างดี ใช้มีวิตแบบมีความสุขทุกวัน เครียดสุดก็แค่เรื่องปวดอึแล้วไม่กล้าขอครูเท่านั้นเอง

จนกระทั่ง...