ความรักที่อีกฝ่ายไม่รู้จักยอม

ผมกับแฟนคบกันมาได้ 1 ปี เดือน ในช่วงแรกเธอบอกว่าเธอเข้าใจเธอรับได้ในเรื่องที่ควรจะรับได้ ต่อมาประมาน 6 เดือน เราก็เริ่มมีการทะเราะกันในหลายๆเรื่องในช่วงแรกเราคบกันมาเธอก็โกหกผมเกี่ยวกะเรื่องแฟนเก่าเธอ เธอแอบไปเจอกันตอนสงกรานโดยไม่บอกอะไรผมเลยจนผมารู้ทีหลังผมก็ให้อภัยว่าตักเตือนให้รู้จักไม่ควรทำอีกประมานนี้ ต่อมาเธอก็มีเรื่องโกหกเล็กๆน้อยๆตามมาเลื่อยๆโกหกจนนับไม่ได้แต่ผมก็ยังให้คำว่าไว้ใจเขา ในระหว่างที่คบกันเวลาผมไปทำงานไปเที่ยวกะเพื่อนที่เคยไปไหนด้วยกันตั้งแต่ก่อนมาคบกะเธอ เธอจะชอบโทรไปหาเรื่องตั้งแต่ตอนเริ่มเดินทางแล้วหาเรื่องไปเปนระยะๆเพื่ออยากให้ผมรีบกลับโดยที่เขาไม่เคยคิดถึงใจผมกะเพื่อนเลยว่ามาเที่ยวแต่ต้องรีบกลับ และเธอไม่ชอบน่าแฟนเพื่อนผมทุกคน เธอชอบหาว่าผมรักเพื่อนมากกล่าวเธอให้เวลาเพื่อนมากกว่าเธอแต่ในความจริงคือผมอยู่บ้านเขาทุกวันเรียนเสจก็ต้องไปหาที่บ้านถ้าไม่มีเรียนก็ต้องไปหาที่บ้านจนตอนนี้หอผมเป็นที่นอนเท่านั้นแต่เธอกับหาว่าผมให้แต่เพื่อน และเธอมักจะเอาเรื่องที่เวลาไม่ว่างโทรหามาทะเราะจนผมอธิบายไม่ได้ทั้งที่เธอเองก็ไม่เคยโทรหาผมเลยทั้งที่เธอนอนอยู่บ้านไม่ได้ทำไร ซึ่งโทรมาผมรับได้ทุกที่แต่เขากับไม่โทรเลยสักวัน กับเรื่องเวลาเขาโพสข้อความหรือรูปลงเฟสแล้วผมไม่มีเนตเข้าดู เขาก็ว่าเราไม่สนเพราะเรามาเห็นก็ตอนเย็นตอนกลับห้องมีเนตพอเราคอมเม้นรูปปุ๊ปก็จะว่าพึ่งมาเหนหรอคอมเม้นแต่ไม่กดไลค์ และเขารู้ดีครับว่าผมเป็นคนมีนิสัยแบบไหนในการเล่นเฟส ผมเป็นคนที่นานๆทีเปิดแล้วไม่ชอบเลื่อนกดไลค์ เพราะผมหงุดหงินกับโทรสัพค้าง และเวลาทะเราะกันเรื่องอะไรก็ชั่งครับไม่ว่าผมจะผิดหรือถูกผมก็จะเป็นคนยอมให้เธอทุกครั้งเพราะผมรักไม่อยากให้ไปแต่ผมคิดว่าผมยอมแล้วมันจะจบมันกับไม่จบในความที่เธอไม่ยอมจบจะหาเรื่องต่ออีกจนให้เกิดเรื่องใหญ่ให้ได้ผมต้องง้อทั้งที่เราก็ยอมให้เขาแล้วทั้งยอมทั้งง้อทั้งที่ในครั้งที่ตัวเองถูกที่สุด และตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้อีกแล้วเพราะไปไหนก็โดนหาเรื่องไปแบบไม่สุข สิ่งที่ผมเล่านั้นผมไม่อยากเล่าแต่ถ้าผมไม่เล่าผมก็จนทางออกทางแก้จริงๆครับใครจะว่าก็ได้แต่ทั้งหมดคือความจริงที่ผมเจอครับ