ตั้งแต่เราเกิดมาเรายังไม่เคยขออะไรพ่อเลย นอกเหนือจากพ่อให้เราเอง ถ้าจ่ายก็จะเป็นค่าๆต่างในบ้านทั้งหมดเช่นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต
โทรศัพท์ที่ใช้อยู่ก็เป็นเครื่องเก่าของแม่ ราคา2-3พัน ที่พ่อจ่ายให้เราก็จะมีแต่ค่าเทอมและก็ค่าเรียนพิเศษนิดหน่อยเท่านั้น
เราจำได้ว่ามีอย่างเดียวที่เราขอแล้วพ่อซื้อให้ก็คือนาฬิกา (ลดราคาเหลือพันกว่าบาท)
ตอนนี้พ่อเราอยู่ในสถานะตกงานมาตั้งแต่เราม.4-ม.6(จะขึ้นมหาลัยแล้ว)
ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจพ่อว่าทำไมถึงปล่อยให้ตกงานนานขนาดนั้น
เปิดเทอมเราได้เงินวันละ60บาท ซึ่งความหวังที่จะเก็บเงินซื้ออะไรสักอย่างแทบจะเป็นไปไม่ได้ เพราะใช้ทั้งวันก็แทบจะหมดแล้ว
บ่อยครั้งที่เราต้องยืนรอรถเมล์ฟรี ค่าโครงงานบางครั้งเราต้องขอแม่แต่เราไม่ได้ขอหมด
เช่นค่ากีฬาสี300 เราก็ขอแม่150 ที่เหลือจ่ายเองโดยใช้เงินเก็บอันน้อยนิด ผ่อนก็มี
ยิ่งปิดเทอมตอนนี้เราอยู่บ้าน ไม่ได้ไปไหนเลยก็หมายความว่าเราไม่ได้เงินจากแม่เลย
ปัจจุบันพ่อทำงานซื้อขายพระเครื่อง ได้เงินบ้างไม่ได้บ้าง หมายความว่าถ้าไปทำงานทุกครั้งอาจจะจะได้เงินหรือไม่ได้เลยก็ได้
มันขัดแย้งกับค่าใช้จ่ายในบ้านมาก ยังมีค่ารถที่ผ่อนไม่หมดอีก2ปี ค่าน้ำมันรถ2คัน ค่าไฟ ค่าน้ำฯลฯ
เมื่อเช้าพ่อถามว่า ตอนนี้เงินเก็บมีอยู่เท่าไร เราก็นึกว่าจะให้เอาไปฝากธนาคาร
เราบอกว่ามีติดตัวอยู่3-4ร้อย นอกนั้นก็เก็บเข้ากระปุกหมดแล้ว (เราไม่ชอบพกเงินตัวเยอะเพราะกลัวว่าจะใช้เปลือง)
มีบ้างที่ป้าจะอาจะให้ เราจะเก็บตลอด ไม่เคยใช้
พ่อบอกว่าเงินยังไม่ออก ขอก่อน เราก็ให้ไป2พัน
ครั้งที่แล้ว จ่ายค่าเทอมเรา15000 ก็ขอเรา5000
เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ขอแม่ เงินเก็บของเรากว่าจะเก็บได้ ใช้เวลานานมาก
มีซื้อเครื่องสำอาง โลชั่น ลิปมัน ตามนิสัยเด็กผู้หญิง ซื้อไม่มาก ทุกครั้งที่ซื้อจะใช้เงินตัวเองตลอด
ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากทำงานแต่แถวบ้านเราส่วนใหญ่ มีแต่งานประจำ งานpart time ไม่มี ถ้ามีต้องเดินทางไกล และกลับดึก
ก็ทำได้แค่อยู่บ้าน ประหยัดเงินพ่อแม่ไปก่อน ไม่ได้ไปไหน
เราก็ได้แต่ถอนหายใจ ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ไปนานแค่ไหน
ไม่ได้ไปเที่ยว ส่วนตัวอยากไปเที่ยวทะเลมาก แต่ที่พ่อพาเราไปคือห้าง ไปแล้วก็ไม่ได้ซื้ออะไร (เพราะไม่ได้ให้เงินเรา)
เหมือนไปเดินดูของอย่างเดียวแต่ไม่ได้ซื้อ เป็นเหตุผลที่เราไม่อยากไป
ไม่ได้ดูหนัง (เราดูหนังแทบปีละครั้ง ครั้งที่ดูก็คือดูกับเพื่อน ส่วนใหญ่มันเอาตั๋วหนังฟรีมาให้ เราดีใจมาก)
ทุกครั้งที่เราอยากดูแบบครอบครัว เราเคยขอแม่ แม่บอกว่า "ไว้ไปดูนะ" แล้วก็ตกท้ายด้วยการลืม เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง
ยิ่งนิสัยเราเป็นคนไม่พูด ความคิดเราที่ไม่มีใครเปลื่ยนได้คือความคิดที่ว่า "ถ้าเขาอยากให้เราจริงเขาจะให้เราโดยที่เราจะไม่ต้องขอ ถ้าเขาไม่ให้ก็แสดงว่าเขาไม่อยากให้"
ถ้าเราขอ แสดงว่า มันจำเป็นจริงหรืออยากได้จริงๆ
ปล.ขอบคุณที่ฟังเราบ่นนะคะ เราไม่ดียังไงก็คอมเมนต์เตือนเราได้นะ ขอบคุณค่ะ
พ่อขอเงินเราแปลกมั้ย?(ถ้าเราผิดจริงขออภัย)
โทรศัพท์ที่ใช้อยู่ก็เป็นเครื่องเก่าของแม่ ราคา2-3พัน ที่พ่อจ่ายให้เราก็จะมีแต่ค่าเทอมและก็ค่าเรียนพิเศษนิดหน่อยเท่านั้น
เราจำได้ว่ามีอย่างเดียวที่เราขอแล้วพ่อซื้อให้ก็คือนาฬิกา (ลดราคาเหลือพันกว่าบาท)
ตอนนี้พ่อเราอยู่ในสถานะตกงานมาตั้งแต่เราม.4-ม.6(จะขึ้นมหาลัยแล้ว)
ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจพ่อว่าทำไมถึงปล่อยให้ตกงานนานขนาดนั้น
เปิดเทอมเราได้เงินวันละ60บาท ซึ่งความหวังที่จะเก็บเงินซื้ออะไรสักอย่างแทบจะเป็นไปไม่ได้ เพราะใช้ทั้งวันก็แทบจะหมดแล้ว
บ่อยครั้งที่เราต้องยืนรอรถเมล์ฟรี ค่าโครงงานบางครั้งเราต้องขอแม่แต่เราไม่ได้ขอหมด
เช่นค่ากีฬาสี300 เราก็ขอแม่150 ที่เหลือจ่ายเองโดยใช้เงินเก็บอันน้อยนิด ผ่อนก็มี
ยิ่งปิดเทอมตอนนี้เราอยู่บ้าน ไม่ได้ไปไหนเลยก็หมายความว่าเราไม่ได้เงินจากแม่เลย
ปัจจุบันพ่อทำงานซื้อขายพระเครื่อง ได้เงินบ้างไม่ได้บ้าง หมายความว่าถ้าไปทำงานทุกครั้งอาจจะจะได้เงินหรือไม่ได้เลยก็ได้
มันขัดแย้งกับค่าใช้จ่ายในบ้านมาก ยังมีค่ารถที่ผ่อนไม่หมดอีก2ปี ค่าน้ำมันรถ2คัน ค่าไฟ ค่าน้ำฯลฯ
เมื่อเช้าพ่อถามว่า ตอนนี้เงินเก็บมีอยู่เท่าไร เราก็นึกว่าจะให้เอาไปฝากธนาคาร
เราบอกว่ามีติดตัวอยู่3-4ร้อย นอกนั้นก็เก็บเข้ากระปุกหมดแล้ว (เราไม่ชอบพกเงินตัวเยอะเพราะกลัวว่าจะใช้เปลือง)
มีบ้างที่ป้าจะอาจะให้ เราจะเก็บตลอด ไม่เคยใช้
พ่อบอกว่าเงินยังไม่ออก ขอก่อน เราก็ให้ไป2พัน
ครั้งที่แล้ว จ่ายค่าเทอมเรา15000 ก็ขอเรา5000
เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ขอแม่ เงินเก็บของเรากว่าจะเก็บได้ ใช้เวลานานมาก
มีซื้อเครื่องสำอาง โลชั่น ลิปมัน ตามนิสัยเด็กผู้หญิง ซื้อไม่มาก ทุกครั้งที่ซื้อจะใช้เงินตัวเองตลอด
ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากทำงานแต่แถวบ้านเราส่วนใหญ่ มีแต่งานประจำ งานpart time ไม่มี ถ้ามีต้องเดินทางไกล และกลับดึก
ก็ทำได้แค่อยู่บ้าน ประหยัดเงินพ่อแม่ไปก่อน ไม่ได้ไปไหน
เราก็ได้แต่ถอนหายใจ ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ไปนานแค่ไหน
ไม่ได้ไปเที่ยว ส่วนตัวอยากไปเที่ยวทะเลมาก แต่ที่พ่อพาเราไปคือห้าง ไปแล้วก็ไม่ได้ซื้ออะไร (เพราะไม่ได้ให้เงินเรา)
เหมือนไปเดินดูของอย่างเดียวแต่ไม่ได้ซื้อ เป็นเหตุผลที่เราไม่อยากไป
ไม่ได้ดูหนัง (เราดูหนังแทบปีละครั้ง ครั้งที่ดูก็คือดูกับเพื่อน ส่วนใหญ่มันเอาตั๋วหนังฟรีมาให้ เราดีใจมาก)
ทุกครั้งที่เราอยากดูแบบครอบครัว เราเคยขอแม่ แม่บอกว่า "ไว้ไปดูนะ" แล้วก็ตกท้ายด้วยการลืม เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง
ยิ่งนิสัยเราเป็นคนไม่พูด ความคิดเราที่ไม่มีใครเปลื่ยนได้คือความคิดที่ว่า "ถ้าเขาอยากให้เราจริงเขาจะให้เราโดยที่เราจะไม่ต้องขอ ถ้าเขาไม่ให้ก็แสดงว่าเขาไม่อยากให้"
ถ้าเราขอ แสดงว่า มันจำเป็นจริงหรืออยากได้จริงๆ
ปล.ขอบคุณที่ฟังเราบ่นนะคะ เราไม่ดียังไงก็คอมเมนต์เตือนเราได้นะ ขอบคุณค่ะ