ทำได้แค่เดินผ่าน

เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะครับ เหตุเกิดที่ ทางเดินในมอรังสิต วันนี้ (27/04/59) เวบาประมาณ เที่ยงกว่าๆ เราสอบเสร็จ ก็เลยขอเพื่อนติดรถเพื่อนมาหน้ามอ เพื่อจะหาซื้อผลไม้ พอเราซื้อเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในมอ ระหว่างที่เดินเข้าไปในมอ ผ่านตรงป้อมยามทางออกของมอ ก็เดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงทางโค้งเยื้องๆตึก 1 (ใครเรียนมอรังสิตจะนึกออก) เราก็ได้เจอ ผญ คนหนึ่งเดินมาจากตึก 11 ข้ามถนนมา เราก็ อุทานในใจ เห้ยย!!  น่ารักมากกกกก แต่สีหน้าท่าทางภายนอกเราก็เฉยๆนะ  แต่สายตาเราก็มองอยู่ พอเค้าเดินมาๆ ใกล้จะถึงเรา เค้าก็ขวักโทรศัพท์ (เห้ยย จะขอเบอร์เราหรอ55555 ยย) เค้าขวักโทรศัพท์ออกมาโทรหาเพื่อน พอเดินผ่านปุ๊บ เราก็ได้ยินเสียงที่เค้าคุยกับเพื่อนว่า "นี่อยู่ไหนอ่า" ซึ่งเป็นน้ำเสียง ที่ หืมมมมม!!! น่ารักมากก เสียงเธอดูน่ารักอ่า อีกทั้งเธอก็เป็นที่ ตัวเล็ก (แต่คนอื่นจจะมองว่าไม่เล็กนะ แต่ผมว่า ผญ ในมอนี้ตัวเล็ก5555) ผมยาว สีผมเป็นสีเทาๆควันบุหรี่. สูงปนะมาก 158-165 ประมาณนี้ หนักก็คงจะประมาณ ไม่เกิน 50 หรอก. เพราะเธอหุ่นดี  แต่ก็นะ ทำได้แค่เดินผ่านจริงๆ. ถ้าเรายิ้มให้เค้า ก็คงจะดีกว่านี้ เค้าอาจจะยิ้มตอบ 55555 จะว่าเราเป็นคนยิ้มยากก็ว่าได้ คือเป็นคนแบบ ถ้าไม่รู้จักใครก็จะไม่ยิ้ม ไม่ทักทายอ่ะครับ กลัวแบบถ้าเราเจอใครที่ไม่รู้จักมาก่อน แล้วไปยิ้มให้  เดี๋ยวเค้าว่าเราบ้าไรงี้ 55555 เฮ้ออออ ขณะที่พิม ก็คิดถึง ผญคนนั้นเนอะ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอเธออีกหรือป่าว และถ้าเจอเราจะจำได้ไหม เพราะกว่าเธอไปเปลี่ยนสีผม 555555 สุดท้ายละ ทำไมเวลาที่เราเจอใครสักคนที่ แบบ เห้ยยยใช่ เห้ยยยคนนี้แหละ บลาๆ นุ้นนั่นนี่ จะมักเจอคนนั้นแค่ครั้งเดียว ละแบบไม่เจออีกเลย  สงสัยพรหมลิขิต ไม่ได้สร้างมาให้เราคู่กันกับเค้าใช่ไหมครับ