รู้สึกว่า ณ.ตอนนี้เจอแต่ความรักที่ต้องรออย่างไม่มีเป้าหมาย รอแบบมีความสุขกึ่งทนทรมาน ทั้งๆที่เราก็ทำเต็มที่ในแบบที่คิดว่า เราจะไม่รู้สึกเสียดายเมื่อเวลาผ่านไปแล้ว เราไม่ได้ทำมัน แต่ทุกครั้งที่ยอมเสี่ยงแลกใจไป กลับต้องเจอแต่กรณีที่เหมือนเราเดินไปอย่างไร้เป้าหมาย โอเคเข้าใจว่า อาจจะเจอเคยเจอเรื่องราวแย่ๆมา แต่เราเป็นฝ่ายที่เข้าใจ ยอมที่จะรอ แม้จะรู้ว่าตัวเองเป็นทุกข์ แต่ก็เสี่ยงที่จะเดินหน้าไปต่อ ไม่คิดหันหลังกลับ อาจจะเพราะปกติเป็นคนที่มีความคิดประมาณว่า ถ้าได้เริ่มทำ ได้ตัดสินใจอย่างดีแล้ว จะเดินหน้าพุ่งชนไม่สนว่าจะต้องเจอกับอะไร แต่ทุกครั้งก็จะพบแต่ความรักแบบที่ไม่ชัดเจน ตบมือข้างเดียวในที่สุด ทั้งที่ณ.อารมณ์นั้นทั้งสองฝ่ายรู้ว่า เดินมาถึงขั้นไหน มีความรู้สึกดีต่อกัน มีความผูกพัน มีความเข้าใจ ใช้เวลาศึกษาชีวิตของกันและกัน ในอารมณ์ที่อาจจะพร้อมที่จะตัดสินใจที่จะเริ่มต้นกันได้แล้ว และผลสุดท้ายก็ต้องถึงเวลาที่ต้องยอมหรือต้องจำใจที่จะจบ ไม่มีหนทางที่จะไปต่อ ตอนนี้รู้สึกสงสารตัวเองที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แล้วติดต่อกันหลายๆครั้ง รู้สึกเหนื่อยท้อที่ต้องทำความรู้จัก ต้องเริ่มเรียนรู้ชีวิตกันกับคนใหม่เรื่อยๆ กลัวการต้องเริ่มต้นไปโดยปริยาย รู้สึกว่าโชคชะตาเหมือนจะกลั่นแกล้งซ้ำเติมกันอยู่ตลอด ใจที่พังหลายๆรอบในเวลาติดต่อกัน มันเป็นไรที่ทรมาน เคว้งคว้าง สับสนปนเป น้อยเนื้อต่ำใจ ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้อยู่เรื่อยๆ บทความนี้เหมือนเป็นที่ระบาย ที่ปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดแน่นด้วยความรู้สึกแย่ รู้ว่า ความรักเป็นสิ่งที่วิเศษที่จรรโลงโลกนี้ให้น่าอยู่ เป็นสิ่งที่สวยงาม แต่คงจะเป็นความโชคร้ายของเรา ที่โลกเหวี่ยงแต่ความรักแบบนี้มาให้กันอยู่ร่ำไป.....
เริ่มเข็ดขยาดกับการเริ่มต้นใหม่ซะแล้ว...