อ่านตรงนี้ก่อนนะครับ : บังเอิญ จขกท.ได้ไปเจอบันทึกของเพื่อนคนนึงที่มันเขียนถึงเพื่อนคนนึง ได้อ่านแล้วก็อมยิ้มเลยครับ[:อมยิ้ม17:]
เลยคิดว่าจะลองเอามาแปลงเป็นนิยายY(ปนเรื่องจริงบ้าง) ให้ลองอ่านกันเล่นๆครับ ^^ ขอตั้งชื่อว่า บันทึกของอาทิตย์ ละกันเพราะคนเขียนมันชื่ออาทิตย์
ป.ล. นิยายY คือเรื่องราวเกี่ยวกับ ช-ช นะครับ ถ้าใครไม่ชอบอะไรแบบนี้ กดผ่านเลยครับจะได้ไม่กวนใจกันเนอะ
[:อมยิ้ม17:]
---------------------------------------------------
[Soul Sun (โซลซัน บันทึกของอาทิตย์)]
ข้อความในบันทึก
[เริ่มแล้ว ชีวิตนักศึกษาของผม วันนี้รับสมุดเชียร์ เฮ้อ..!! โคตะระวุ่นว่าย แต่....ผมก็ได้เจอนายคนนั้นเจ้าของกลิ่นแป้งโคโดโมะ]
Day 1 : เจ้าของกลิ่นแป้งโคโดโมะ
..วันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะได้สัมผัสกับคำว่าชีวิตนักศึกษา ผมเป็นเฟรชชี่ของคณะเทคโนโลยีการเกษตร ในสถาบันแห่งหนึ่งแถบชานเมืองของกรุงเทพมหาคร วันนี้ผมต้องไปที่คณะแล้วก็เข้าทำกิจกรรมรับสมุดเชียร์จากรุ่นพี่ ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้เจ้าสมุดเชียร์เนี่ยมันมีไว้ทำอะไร เป็นการ์ดป้องกันตัว หรือว่าเป็นการ์ดแสดงตัวว่าเป็นเด็กคณะเกษตร เพราะผมเห็นเพื่อนผมที่มันเรียนคณะวิศวะก็มีสมุดเชียร์นี่เหมือนกันแต่ของมันเป็นสีน้ำเงิน แล้วก็ไม่เห็นจะต้องมีพิธีรับอะไรแบบนี้เหมือนคณะของผมเลยอ่ะ แต่ก็ช่างเถอะมันอาจจะเป็นกิจกรรมที่สนุกก็ได้....ผมเดินมาจนถึงคณะ เพราะหอที่ผมพักก็ไม่ไกลจากคณะเท่าไหร่ เดินมาได้สบายๆ แต่ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นคือความวุ่นวาย อะไรกันนี่!! เด็กปีหนึ่งเหมือนผม ทุกคนกำลังรุมกันอยู่ที่หน้าแผ่นกระดานแผ่นนึงที่ติดรายชื่อของพวกผมเอาไว้ให้ทราบว่า เราจะได้อยู่กลุ่มที่เท่าไหร่ แล้วบนแผ่นกระดานจะมีวิธีรายงานตัวที่เราต้องท่องจำให้ได้ เพื่อที่จะได้วิ่งไปหาพี่กลุ่มที่รอเราอยู่ที่ลานเชียร์ แล้วก็รายงานตัวตามนั้นให้รุ่นพี่ฟัง หลังจากนั้นพวกเราก็จะได้รับสมุดเชียร์จากรุ่นพี่ประจำกลุ่ม แค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อย...
..แต่ตอนนี้..ทุกคนกำลังรุมแย่งกันเข้าไปดูรายชื่อของตัวเอง บางคนที่มาก่อนก็วิ่งออกมาจากลานเชียร์พร้อมกับสมุดเชียร์ประจำคณะเล่มสีเขียวเสียบอยู่ที่กระเป๋าเสื้อ บางคนก็ถือออกมา สีหน้าแต่ละคนนี่แบบว่า เหนื่อยสุดๆ น้อยคนที่จะออกมาพร้อมสมุดเชียร์แบบยิ้มแย้ม ผมชักเริ่มรู้สึกกลัวแล้วสิ รอไม่ได้ละ ผมแทรกๆเข้าไปในกลุ่มคนที่รุมอยู่หน้าบอร์ดเพื่อค้นหาชื่อของตัวเอง
"เฮ้ย..ไอ้บอม ฝากหาชื่อKu ด้วยนะ" เสียงเพื่อนของผมที่มาเรียนด้วยกันฝากผมดูรายชื่อ แม่มมม..ยังจะมาฝากผมดูอีก แค่ชื่อผมเองก็ยังจะหาไม่เจออยู่แล้วเนี่ย ไอ้คนข้างหลังก็ดันเข้ามาอยู่ได้
หืม..!!! กลิ่นแป้งโคโดโมะ..ที่ผมชอบใช้..ใครว๊ะ ผมคิดในใจแล้วก็มองหาเจ้าของกลิ่นแป้งนั้น
แล้วก็ได้เจอ.....
จมูกโด่งๆ ดวงตากลมโต แก้มป่องๆขาวๆ ผมสั้นถูกเซตมาอย่างเรียบร้อย มีเหงื่อผุดที่ใบหน้า อากาศคงร้อนจนทำให้เจ้าของกลิ่นแป้งโคโดโมะนั้น..หน้าแดง
"ขอโทษครับ" นายคนนั้นหันมาขอโทษผมที่โดนคนอื่นเบียดมาจนกระแทกกับตัวของผม ทำให้ผมได้ยินเสียงของนายคนนั้นเป็นครั้งแรก
ใบหน้าที่ดูกังวล.คงจะหาชื่อของตัวเองไม่เจอ ผมเลยเอ่ยปากถามออกไป "ชื่อไรอ่ะ เดี๋ยวเราหาให้" เป็นคำพูดแรกที่ผมได้พูดกับนายคนนั้น
"ไม่เป็นไรครับ นายหาของนายเถอะ" นายโคโดโมะหันมาตอบผมแล้วก็หันไปหาชื่อของตัวเองต่อ
อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ
อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ
ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ
ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ
..เนื้อเพลงท่อนนี้มันช่างเข้ากันจริงๆกับสถานการณ์นี้ที่กำลังเกิดขึ้นกับผม
แต่ผมก็ไม่ละความพยายาม....พยายามแทรกและขยับตัวจนเข้าไปใกล้นายคนนั้นอีก
"เราหาของเราเจอแล้ว นายชื่อไรเดี๋ยวเราหาให้" ผมพยายามถามนายโคโดโมะอีกครั้ง
"อิน" เจ้าของชื่อตอบผม แต่ก็ไม่ได้หันมามองผม สายตาของมันยังคงจ้องไปที่กระดานรายชื่อ
กวนตีนหว่ะไอ่นี่ ผมคิดในใจ เพราะคิดว่า อิน ที่มันบอกนั้นเป็นชื่อเล่น
"เอาชื่อจริงดิว๊ะ บอกชื่อเล่นมาทำไม" ผมหันไปพูดเสียงดังใส่
นายนั่นหันมามองหน้าผม แล้วก็ตอบผม "ก็อินไง เราชื่อจริงว่าอิน อิน วีระวานิช ชื่อเล่นก็อิน" ผมก็อึ้งๆไป แล้วก็หาชื่อ ไอ้อิน บนแผ่นกระดาน
"เฮ้ย..ไอ้บอม หาชื่อเจอยังว๊ะ อยู่กลุ่มไหน" ไอ้เพื่อนผมที่ยืนรออยู่ก็ตะโกนเร่งผม
"เออๆ กำลังหาใจเย็นดิว๊ะ" ผมตะโกนตอบพวกมันไป
แล้วผมก็เจอ...ชื่อนายอินทร์ วีระวานิช ที่กลุ่ม11 เฮ้ย...กลุ่มเดียวกันเลย ดีใจโครต
"ป่ะ เจอแล้ว นายอยู่กลุ่มสิบเอ็ด กลุ่มเดียวกับเรา เดี๋ยวไปด้วยกัน" ผมหันไปบอกไอ้อินแล้วก็ถือโอกาสจับข้อมือดึงมันออกมาจากตรงนั้น
[สัมผัสแรกของอาทิตย์กับโคโดโมะ..ยิ้มกรุ้มกริ่ม]
ไอ้อินตามผมออกมาแล้วก็ดึงแขนออกจากมือของผมที่จับอยู่
"ขอบใจนะที่ช่วยหาชื่อให้"
แค่คำขอบคุณก็ทำให้ผมยิ้มได้....ไอ้บอม เอ๊ยยยย เมิงเป็นไรมากป่าวว๊ะเนี่ย ผมนึกด่าตัวเองในใจ
"ป่ะ ไปกัน"
ผมกับกลุ่มเพื่อนๆรวมทั้งไอ้อินก็พากันวิ่งไปที่ลานเชียร์เพื่อรับสมุดเชียร์ เสียงดังอึกทึกครึกโครมมาจากลานเชียร์ เสียงตะโกนรายงานตัว เสียงตะคอกจากรุ่นพี่ผู้ชายหน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตร นี่มันอะไรกันว๊ะเนี่ย ถึงว่าไอ้พวกที่ได้สมุดเชียร์ออกไปสีหน้าไม่ค่อยจะดีซักคน
"คุณอยู่กลุ่มไหนครับ มัวมายืนเซ่ออยู่ได้" นั่นไง..ผมโดนเข้าซ๊ะแล้ว รุ่นพี่เข้ามาตะคอกใส่หน้าผม ไอ้อินรีบดึงมือผมให้เข้าไปในลานเชียร์
"ช่วยกันหากลุ่มสิบเอ็ด" มันออกคำสั่งผม
ผมสองคนมองหากลุ่มสิบเอ็ดจนเจอแล้วก็เข้าไปต่อแถว ไอ้อินผลักผมให้ไปยืนข้างหน้า
ถึงคิวผมรายงานตัวแล้ว
ขออนุญาติรายงานตัวครับ ผมนายอาทิตย์ กิตติสกุล
ภาควิชาเทคโนโลยีการผลิตพืช
สาขาวิชาพืชสวน
ชื่อเล่นบอม ครับ....ผมรายงานตัวไปตามตัวอย่างที่ท่องมา แล้วรุ่นพี่ประจำกลุ่มก็ยื่นสมุดเชียร์สีเขียวให้กับผม ผมหยิบมันมาเสียบไว้ที่กระเป๋าเสื้อ แล้วก็ออกไปยืนข้างๆรอนายภูมิ
"ได้สมุดเชียร์แล้วก็ออกไปครับ ไม่ต้องมายืนอยู่บนนี้ ออกไปครับ!!" รุ่นพี่เข้ามาไล่ผม ผมก็เลยต้องวิ่งออกจากตรงนั้น
....ไอ้อิน ไอ้โคโดโมะของผม...มันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย....
พอรู้จักก็อยากจะทักทาย
แต่พอไม่เจอแล้วใจมันวุ่นวาย
เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย
จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ ไม่รู้
เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ๆ
แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ
อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ
เนื้อเพลงนี้มันเข้ากับอารมณ์ของผมในตอนนี้ซ๊ะจริงๆ
**บันทึกมีหลายตอนนะครับ เดี๋ยวจะมาอัพเรื่อยๆ อ่านเรื่อยๆชิลด์ๆครับ ไม่รีบๆนะ^^
ชื่อตัวละครสมมุตินะครับ แฮ่ๆ
@@[Soul Sun] : บันทึกของอาทิตย์ [Y] @@
ข้อความในบันทึก
[เริ่มแล้ว ชีวิตนักศึกษาของผม วันนี้รับสมุดเชียร์ เฮ้อ..!! โคตะระวุ่นว่าย แต่....ผมก็ได้เจอนายคนนั้นเจ้าของกลิ่นแป้งโคโดโมะ]
Day 1 : เจ้าของกลิ่นแป้งโคโดโมะ
..วันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะได้สัมผัสกับคำว่าชีวิตนักศึกษา ผมเป็นเฟรชชี่ของคณะเทคโนโลยีการเกษตร ในสถาบันแห่งหนึ่งแถบชานเมืองของกรุงเทพมหาคร วันนี้ผมต้องไปที่คณะแล้วก็เข้าทำกิจกรรมรับสมุดเชียร์จากรุ่นพี่ ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้เจ้าสมุดเชียร์เนี่ยมันมีไว้ทำอะไร เป็นการ์ดป้องกันตัว หรือว่าเป็นการ์ดแสดงตัวว่าเป็นเด็กคณะเกษตร เพราะผมเห็นเพื่อนผมที่มันเรียนคณะวิศวะก็มีสมุดเชียร์นี่เหมือนกันแต่ของมันเป็นสีน้ำเงิน แล้วก็ไม่เห็นจะต้องมีพิธีรับอะไรแบบนี้เหมือนคณะของผมเลยอ่ะ แต่ก็ช่างเถอะมันอาจจะเป็นกิจกรรมที่สนุกก็ได้....ผมเดินมาจนถึงคณะ เพราะหอที่ผมพักก็ไม่ไกลจากคณะเท่าไหร่ เดินมาได้สบายๆ แต่ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นคือความวุ่นวาย อะไรกันนี่!! เด็กปีหนึ่งเหมือนผม ทุกคนกำลังรุมกันอยู่ที่หน้าแผ่นกระดานแผ่นนึงที่ติดรายชื่อของพวกผมเอาไว้ให้ทราบว่า เราจะได้อยู่กลุ่มที่เท่าไหร่ แล้วบนแผ่นกระดานจะมีวิธีรายงานตัวที่เราต้องท่องจำให้ได้ เพื่อที่จะได้วิ่งไปหาพี่กลุ่มที่รอเราอยู่ที่ลานเชียร์ แล้วก็รายงานตัวตามนั้นให้รุ่นพี่ฟัง หลังจากนั้นพวกเราก็จะได้รับสมุดเชียร์จากรุ่นพี่ประจำกลุ่ม แค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อย...
..แต่ตอนนี้..ทุกคนกำลังรุมแย่งกันเข้าไปดูรายชื่อของตัวเอง บางคนที่มาก่อนก็วิ่งออกมาจากลานเชียร์พร้อมกับสมุดเชียร์ประจำคณะเล่มสีเขียวเสียบอยู่ที่กระเป๋าเสื้อ บางคนก็ถือออกมา สีหน้าแต่ละคนนี่แบบว่า เหนื่อยสุดๆ น้อยคนที่จะออกมาพร้อมสมุดเชียร์แบบยิ้มแย้ม ผมชักเริ่มรู้สึกกลัวแล้วสิ รอไม่ได้ละ ผมแทรกๆเข้าไปในกลุ่มคนที่รุมอยู่หน้าบอร์ดเพื่อค้นหาชื่อของตัวเอง
"เฮ้ย..ไอ้บอม ฝากหาชื่อKu ด้วยนะ" เสียงเพื่อนของผมที่มาเรียนด้วยกันฝากผมดูรายชื่อ แม่มมม..ยังจะมาฝากผมดูอีก แค่ชื่อผมเองก็ยังจะหาไม่เจออยู่แล้วเนี่ย ไอ้คนข้างหลังก็ดันเข้ามาอยู่ได้
หืม..!!! กลิ่นแป้งโคโดโมะ..ที่ผมชอบใช้..ใครว๊ะ ผมคิดในใจแล้วก็มองหาเจ้าของกลิ่นแป้งนั้น
แล้วก็ได้เจอ.....
จมูกโด่งๆ ดวงตากลมโต แก้มป่องๆขาวๆ ผมสั้นถูกเซตมาอย่างเรียบร้อย มีเหงื่อผุดที่ใบหน้า อากาศคงร้อนจนทำให้เจ้าของกลิ่นแป้งโคโดโมะนั้น..หน้าแดง
"ขอโทษครับ" นายคนนั้นหันมาขอโทษผมที่โดนคนอื่นเบียดมาจนกระแทกกับตัวของผม ทำให้ผมได้ยินเสียงของนายคนนั้นเป็นครั้งแรก
ใบหน้าที่ดูกังวล.คงจะหาชื่อของตัวเองไม่เจอ ผมเลยเอ่ยปากถามออกไป "ชื่อไรอ่ะ เดี๋ยวเราหาให้" เป็นคำพูดแรกที่ผมได้พูดกับนายคนนั้น
"ไม่เป็นไรครับ นายหาของนายเถอะ" นายโคโดโมะหันมาตอบผมแล้วก็หันไปหาชื่อของตัวเองต่อ
อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ
อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ
ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ
ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ
..เนื้อเพลงท่อนนี้มันช่างเข้ากันจริงๆกับสถานการณ์นี้ที่กำลังเกิดขึ้นกับผม
แต่ผมก็ไม่ละความพยายาม....พยายามแทรกและขยับตัวจนเข้าไปใกล้นายคนนั้นอีก
"เราหาของเราเจอแล้ว นายชื่อไรเดี๋ยวเราหาให้" ผมพยายามถามนายโคโดโมะอีกครั้ง
"อิน" เจ้าของชื่อตอบผม แต่ก็ไม่ได้หันมามองผม สายตาของมันยังคงจ้องไปที่กระดานรายชื่อ
กวนตีนหว่ะไอ่นี่ ผมคิดในใจ เพราะคิดว่า อิน ที่มันบอกนั้นเป็นชื่อเล่น
"เอาชื่อจริงดิว๊ะ บอกชื่อเล่นมาทำไม" ผมหันไปพูดเสียงดังใส่
นายนั่นหันมามองหน้าผม แล้วก็ตอบผม "ก็อินไง เราชื่อจริงว่าอิน อิน วีระวานิช ชื่อเล่นก็อิน" ผมก็อึ้งๆไป แล้วก็หาชื่อ ไอ้อิน บนแผ่นกระดาน
"เฮ้ย..ไอ้บอม หาชื่อเจอยังว๊ะ อยู่กลุ่มไหน" ไอ้เพื่อนผมที่ยืนรออยู่ก็ตะโกนเร่งผม
"เออๆ กำลังหาใจเย็นดิว๊ะ" ผมตะโกนตอบพวกมันไป
แล้วผมก็เจอ...ชื่อนายอินทร์ วีระวานิช ที่กลุ่ม11 เฮ้ย...กลุ่มเดียวกันเลย ดีใจโครต
"ป่ะ เจอแล้ว นายอยู่กลุ่มสิบเอ็ด กลุ่มเดียวกับเรา เดี๋ยวไปด้วยกัน" ผมหันไปบอกไอ้อินแล้วก็ถือโอกาสจับข้อมือดึงมันออกมาจากตรงนั้น
[สัมผัสแรกของอาทิตย์กับโคโดโมะ..ยิ้มกรุ้มกริ่ม]
ไอ้อินตามผมออกมาแล้วก็ดึงแขนออกจากมือของผมที่จับอยู่
"ขอบใจนะที่ช่วยหาชื่อให้"
แค่คำขอบคุณก็ทำให้ผมยิ้มได้....ไอ้บอม เอ๊ยยยย เมิงเป็นไรมากป่าวว๊ะเนี่ย ผมนึกด่าตัวเองในใจ
"ป่ะ ไปกัน"
ผมกับกลุ่มเพื่อนๆรวมทั้งไอ้อินก็พากันวิ่งไปที่ลานเชียร์เพื่อรับสมุดเชียร์ เสียงดังอึกทึกครึกโครมมาจากลานเชียร์ เสียงตะโกนรายงานตัว เสียงตะคอกจากรุ่นพี่ผู้ชายหน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตร นี่มันอะไรกันว๊ะเนี่ย ถึงว่าไอ้พวกที่ได้สมุดเชียร์ออกไปสีหน้าไม่ค่อยจะดีซักคน
"คุณอยู่กลุ่มไหนครับ มัวมายืนเซ่ออยู่ได้" นั่นไง..ผมโดนเข้าซ๊ะแล้ว รุ่นพี่เข้ามาตะคอกใส่หน้าผม ไอ้อินรีบดึงมือผมให้เข้าไปในลานเชียร์
"ช่วยกันหากลุ่มสิบเอ็ด" มันออกคำสั่งผม
ผมสองคนมองหากลุ่มสิบเอ็ดจนเจอแล้วก็เข้าไปต่อแถว ไอ้อินผลักผมให้ไปยืนข้างหน้า
ถึงคิวผมรายงานตัวแล้ว
ขออนุญาติรายงานตัวครับ ผมนายอาทิตย์ กิตติสกุล
ภาควิชาเทคโนโลยีการผลิตพืช
สาขาวิชาพืชสวน
ชื่อเล่นบอม ครับ....ผมรายงานตัวไปตามตัวอย่างที่ท่องมา แล้วรุ่นพี่ประจำกลุ่มก็ยื่นสมุดเชียร์สีเขียวให้กับผม ผมหยิบมันมาเสียบไว้ที่กระเป๋าเสื้อ แล้วก็ออกไปยืนข้างๆรอนายภูมิ
"ได้สมุดเชียร์แล้วก็ออกไปครับ ไม่ต้องมายืนอยู่บนนี้ ออกไปครับ!!" รุ่นพี่เข้ามาไล่ผม ผมก็เลยต้องวิ่งออกจากตรงนั้น
....ไอ้อิน ไอ้โคโดโมะของผม...มันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย....
พอรู้จักก็อยากจะทักทาย
แต่พอไม่เจอแล้วใจมันวุ่นวาย
เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย
จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ ไม่รู้
เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ๆ
แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ
อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ
เนื้อเพลงนี้มันเข้ากับอารมณ์ของผมในตอนนี้ซ๊ะจริงๆ
**บันทึกมีหลายตอนนะครับ เดี๋ยวจะมาอัพเรื่อยๆ อ่านเรื่อยๆชิลด์ๆครับ ไม่รีบๆนะ^^
ชื่อตัวละครสมมุตินะครับ แฮ่ๆ