งานประจำปี
"วัดไร่ขิง" วันที่ 3 ของงานที่ผมไป คนโหรงเหรงมาก ดังในภาพจนน่ากลัว เพราะทุกทีส่วนนี้คนจะเต็มไปหมด นั่นแค่ตอนประมาณ 3 ทุ่มเองนะครับ แต่วันท้ายๆ คนแน่นเป็นปกติเหมือนทุกปี คงเพราะใกล้งานหมด
เมื่อวานนี้เป็นวันสุดท้ายของงานแล้ว เลยชวนลูกไปอีกรอบ เพราะยังค้างคาใจบางเรื่องอยู่ในวันที่ไปคราวก่อน
ตามทางเดินที่จะพาไปสู่มุมของวัดตามภาพ จะมีถังขยะตั้งอยู่แถวหนึ่งประมาณ 10 ใบ ซึ่งวางเรียงยาวอยู่กลางถนนที่คนเดิน
หัวท้ายของแถวถังขยะจะมีลุงกับป้านั่งขายของอยู่กันคนละมุมของแถวถังขยะเหล่านั้น และจะมีผ้าผืนเล็กๆ วางกองอยู่กับพื้นเบื้องหน้าแกซึ่งวางเต็มไปด้วยตุ๊กตาพวงกุญแจที่ทำจากมือ เป็นรูปตัวการ์ตูนที่ประดิษฐ์จากผ้า
ดูแล้วแกน่าจะทำมาขายเอง ก้าวแรกที่ผมเดินมาเห็นเข้า เห็นแกก้มหน้าก้มตาขายอยู่ ก็นึกสงสาร ลังเลใจว่าจะช่วยแกซื้อซักหน่อยดีมั้ย เพราะดูเหมือนแกจะขายไม่ค่อยได้ หรือยังอาจขายไม่ได้เลย
ในช่วงที่กำลังจะตัดสินใจนั้น ลูกสาวก็ปรี่เข้าไปดู และเลือกมาอันหนึ่งพร้อมกับยื่นเงินให้ 40 บาทตามราคา
ลุงแกรับแบ็งค์ยี่สิบ 2 ใบนั้นแล้วหยิบมาดู พร้อมกับประกายตาที่ดูมีความหวัง และเปี่ยมสุขเล็กๆ
และเพราะสายตาที่แกแสดงออกมาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ นั่นเอง วันนี้ผมจึงต้องกลับไปอุดหนุนแกอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ผมซื้อกับป้าที่อยู่อีกด้านของหัวแถวถังขยะ ซึ่งมีสินค้าแบบเดียวกัน ทั้งคู่น่าจะเป็นสามีภรรยากัน ซึ่งคราวที่แล้วผมไม่ได้อุดหนุนแก ทำให้ผมค้างคาใจ และหวังจะได้เห็นสีหน้าและแววตาแบบลุงคนนั้นอีกสักครั้ง มันคงจะทำให้ผมสุขใจไม่น้อย
ทว่าต้องผิดหวัง เพราะสีหน้าป้าแกดูเฉยเมย ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าท่าทางเลยแม้แต่น้อย
แต่ก็ช่างเถอะ เงิน 40 บาทของผมไม่ได้ถือว่ามากมายอะไรเลย แต่กับคนจนๆ ที่ไม่ค่อยมีเงิน การขายของได้แต่ละชิ้นมันมีค่ายิ่งนัก
อย่างน้อยก็ได้ทุนคืนมา อย่างน้อยก็ได้ค่าอาหาร 1 มื้อ
คิดได้แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วนี่เนอะเรา...
หากถามว่า แล้วทำไมไม่อุดหนุนแกมากกว่านี้ล่ะ?
ขอตอบว่า ก็อยากจะอุดหนุนเยอะๆ ทว่าตอนนี้ผมเองก็ตกงานซะแล้ว ได้รับความสุขส่วนนี้มา จากที่เคยทำงานที่นี่มาร่วม 30 ปี ก็เลยต้องระวังการใช้เงินนิด เพราะไม่รู้ว่าจะได้งานเมื่อไหร่ เงินเก่าจะหมดไปในวันไหน
ลืมบอกไปว่า ลูกสาวผมเป็นคนขี้สงสาร โดยเฉพาะกับคนแก่ เพราะสังเกตมาหลายทีแล้ว
ครั้งหนึ่งมียายแก่ๆ ขอให้อุดหนุนปาท่องโก๋ ซึ่งเหลืออยู่ 1 ถุง จากการทอดตั้งแต่เช้า ลูกผมก็ช่วยซื้อทันที โดยไม่คิดอะไร ทั้งๆ ที่พอเอามาเคี้ยวดูก็เหนียวซะไม่มี เพราะทอดมาตั้งแต่เช้าและขายมายันบ่าย 555
ดีใจที่ลูกเป็นคนขี้สงสาร สืบสันดานไปจากพ่อ ไม่เป็นคนที่ใจจืดใจดำ...
"จูกัดหลง ขงเบ้ง" 
✿ ความสุขทางใจ น่าจะเป็นสิ่งที่ประเสริฐสุดแล้ว...
เมื่อวานนี้เป็นวันสุดท้ายของงานแล้ว เลยชวนลูกไปอีกรอบ เพราะยังค้างคาใจบางเรื่องอยู่ในวันที่ไปคราวก่อน
ตามทางเดินที่จะพาไปสู่มุมของวัดตามภาพ จะมีถังขยะตั้งอยู่แถวหนึ่งประมาณ 10 ใบ ซึ่งวางเรียงยาวอยู่กลางถนนที่คนเดิน
หัวท้ายของแถวถังขยะจะมีลุงกับป้านั่งขายของอยู่กันคนละมุมของแถวถังขยะเหล่านั้น และจะมีผ้าผืนเล็กๆ วางกองอยู่กับพื้นเบื้องหน้าแกซึ่งวางเต็มไปด้วยตุ๊กตาพวงกุญแจที่ทำจากมือ เป็นรูปตัวการ์ตูนที่ประดิษฐ์จากผ้า
ดูแล้วแกน่าจะทำมาขายเอง ก้าวแรกที่ผมเดินมาเห็นเข้า เห็นแกก้มหน้าก้มตาขายอยู่ ก็นึกสงสาร ลังเลใจว่าจะช่วยแกซื้อซักหน่อยดีมั้ย เพราะดูเหมือนแกจะขายไม่ค่อยได้ หรือยังอาจขายไม่ได้เลย
ในช่วงที่กำลังจะตัดสินใจนั้น ลูกสาวก็ปรี่เข้าไปดู และเลือกมาอันหนึ่งพร้อมกับยื่นเงินให้ 40 บาทตามราคา
ลุงแกรับแบ็งค์ยี่สิบ 2 ใบนั้นแล้วหยิบมาดู พร้อมกับประกายตาที่ดูมีความหวัง และเปี่ยมสุขเล็กๆ
และเพราะสายตาที่แกแสดงออกมาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ นั่นเอง วันนี้ผมจึงต้องกลับไปอุดหนุนแกอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ผมซื้อกับป้าที่อยู่อีกด้านของหัวแถวถังขยะ ซึ่งมีสินค้าแบบเดียวกัน ทั้งคู่น่าจะเป็นสามีภรรยากัน ซึ่งคราวที่แล้วผมไม่ได้อุดหนุนแก ทำให้ผมค้างคาใจ และหวังจะได้เห็นสีหน้าและแววตาแบบลุงคนนั้นอีกสักครั้ง มันคงจะทำให้ผมสุขใจไม่น้อย
ทว่าต้องผิดหวัง เพราะสีหน้าป้าแกดูเฉยเมย ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าท่าทางเลยแม้แต่น้อย
แต่ก็ช่างเถอะ เงิน 40 บาทของผมไม่ได้ถือว่ามากมายอะไรเลย แต่กับคนจนๆ ที่ไม่ค่อยมีเงิน การขายของได้แต่ละชิ้นมันมีค่ายิ่งนัก
อย่างน้อยก็ได้ทุนคืนมา อย่างน้อยก็ได้ค่าอาหาร 1 มื้อ
คิดได้แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วนี่เนอะเรา...
หากถามว่า แล้วทำไมไม่อุดหนุนแกมากกว่านี้ล่ะ?
ขอตอบว่า ก็อยากจะอุดหนุนเยอะๆ ทว่าตอนนี้ผมเองก็ตกงานซะแล้ว ได้รับความสุขส่วนนี้มา จากที่เคยทำงานที่นี่มาร่วม 30 ปี ก็เลยต้องระวังการใช้เงินนิด เพราะไม่รู้ว่าจะได้งานเมื่อไหร่ เงินเก่าจะหมดไปในวันไหน
ลืมบอกไปว่า ลูกสาวผมเป็นคนขี้สงสาร โดยเฉพาะกับคนแก่ เพราะสังเกตมาหลายทีแล้ว
ครั้งหนึ่งมียายแก่ๆ ขอให้อุดหนุนปาท่องโก๋ ซึ่งเหลืออยู่ 1 ถุง จากการทอดตั้งแต่เช้า ลูกผมก็ช่วยซื้อทันที โดยไม่คิดอะไร ทั้งๆ ที่พอเอามาเคี้ยวดูก็เหนียวซะไม่มี เพราะทอดมาตั้งแต่เช้าและขายมายันบ่าย 555
ดีใจที่ลูกเป็นคนขี้สงสาร สืบสันดานไปจากพ่อ ไม่เป็นคนที่ใจจืดใจดำ...
"จูกัดหลง ขงเบ้ง"