สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน เพื่อนหลายคนอาจจะรู้จักเราจากในไม่กี่กระทู้ที่ผ่านมาตลอดเก้าวัน หรือจากหลังไมค์
และเพื่อนๆที่ยังไม่รู้จักเราอีกหลายคนมากๆ เราขอออกตัวก่อนเลยว่าเราเป็นเลสเบี้ยน (ใครที่ไม่พอใจขอให้กดข้ามไปนะค่ะ)
เมื่อไม่นานมานี้เราได้ตั้งกระทู้หนึ่งซึ่งเป็นกระทู้ปรึกษาเกี่ยวกับการที่เราแอบชอบใครคนหนึ่ง
แต่ตอนนี้เราคิดว่าบางทีการสารภาพมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วสำหรับเรา คนที่ได้รู้เรื่องราวของเราต่างคิดว่า ในตอนสุดท้ายของเรื่องมันอาจจะสมหวัง แต่ตอนนี้เราคิดว่า เรื่องเล่าเนื่องนี้คงจะจบในอีกไม่นานนี้ เพราะบางทีความมั่นคงต่อคนหนึ่งคนมันอาจจะไม่เพียงพอ หากเมื่อมันมาช้าไป ความใส่ใจที่มีให้อาจจะไม่สำคัญ หากเพราะมันไม่ได้ถูกกระทำกับคนที่คิดว่าเราใช่ และความรักจะไม่มีตัวตน หากว่าใครอีกหนึ่งคนเค้าไม่เคยมองเห็นมัน
บางทีเราก็ควรจะพอได้แล้ว กับการที่จะรักใครสักคนแล้วหวังว่าวันหนึ่งเราจะได้รับความรักจากคนๆนั้นกลับมาบ้าง เพราะตอนนี้เราเจ็บจนจุกพูดอะไรไม่ออกได้แต่ปล่อยให้อะไรๆ มันค่อยๆผ่านไป ปล่อยน้ำตาให้มันได้ทำหน้าที่ของมัน ดีกว่าที่จะเก็บกลั้นมันไว้แล้วสุดท้ายมันจะกลายเป็นแผลบาดลึกรักษาไม่หาย
หลายคงอาจจะมองว่าสิ่งที่เห็นที่เราได้รับจากเธอคนนั้น ได้พูดคุยกันทุกวัน มันก็เป็นอะไรที่วิเศษไม่ใช่หรอ แต่หากเรารู้ว่า ที่เธอคุยกับเราเป็นเพียงเพราะ เขา คนนั้นไม่ว่างคุย หรือที่เธอถามไถ่ เป็นเพราะอยากจะรู้ว่า เขา คนนั้นจะตอบเธอเช่นไร และที่เธอทำดีให้เป็นเพียงเพราะอยากจะรู้ว่า เมื่อ เขา ได้รับของเหมือนกันเขาจะดีใจมั้ย
ในบางครั้ง เราก็คิดว่า ถ้ารู้เร็วกว่านี้เราจะเจ็บเท่านี้ไหม ถ้าเราไม่ได้พบเธอเราจะเป็นยังไง ถ้าเราไม่ได้รักเธอหัวใจเราคงจะไม่แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี
เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้หวังให้คนแชร์ ไม่ได้หวังให้ตอบหรือแสดงความคิดเห็น ไม่ได้หวังให้สงสาร
เพียงแค่เราอยากจะระบาย อยากจะให้เธอคนนั้นได้รับรู้ว่าเรารักเธอเสมอ พร้อมที่จะดูแล ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนสุดท้ายที่เธอจะมองเห็นก็ตาม
ถ้าหากเธอเสียใจก็อยากให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เธอจะมีเราคอยยืนอยู่เคียงข้างถึงแม้สุดท้ายเมื่อเธอหาย เราจะกลายเป็นอากาศอรกครั้งก็ตาม
#ไว้อาลับแด่ความรักที่เก็บไว้ 393 วัน
#ไว้อาลัยแด่ความรักแดนเทาแสด มอหนองอ้อ(ม.นเรศวร)
#เมื่อคุณมีความรัก จงรีบบอก อย่าเก็บไว้ในวันที่สาย ไม่มีสิทธิแม้แต่จะพูดไป อย่ากลัวที่จะเสียใจ เพราะไม่ว่าอย่างไร จะทุกข์หรือสมหวัง ความรักก็คือความรัก มันไม่มีรูปแบบที่แน่นอนตายตัว ไม่มีสมาการให้แก้โจทย์ ไม่อาจจะสัมผัสได้ ไม่มีใครรู้หรือกำหนดได้ว่าจะเกิดอะไร แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่หรอที่มันทำให้ความรักมันวิเศษ ฉนั้นจงอย่ากลัวที่จะรักแม้จะไม่สมหวัง และจงอย่ากลัวกับการที่จะรักอีกครั้ง
ปล.หากกระทู้หรือแท็กผิดต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
กระทู้สุดท้าย!!!!
และเพื่อนๆที่ยังไม่รู้จักเราอีกหลายคนมากๆ เราขอออกตัวก่อนเลยว่าเราเป็นเลสเบี้ยน (ใครที่ไม่พอใจขอให้กดข้ามไปนะค่ะ)
เมื่อไม่นานมานี้เราได้ตั้งกระทู้หนึ่งซึ่งเป็นกระทู้ปรึกษาเกี่ยวกับการที่เราแอบชอบใครคนหนึ่ง
แต่ตอนนี้เราคิดว่าบางทีการสารภาพมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วสำหรับเรา คนที่ได้รู้เรื่องราวของเราต่างคิดว่า ในตอนสุดท้ายของเรื่องมันอาจจะสมหวัง แต่ตอนนี้เราคิดว่า เรื่องเล่าเนื่องนี้คงจะจบในอีกไม่นานนี้ เพราะบางทีความมั่นคงต่อคนหนึ่งคนมันอาจจะไม่เพียงพอ หากเมื่อมันมาช้าไป ความใส่ใจที่มีให้อาจจะไม่สำคัญ หากเพราะมันไม่ได้ถูกกระทำกับคนที่คิดว่าเราใช่ และความรักจะไม่มีตัวตน หากว่าใครอีกหนึ่งคนเค้าไม่เคยมองเห็นมัน
บางทีเราก็ควรจะพอได้แล้ว กับการที่จะรักใครสักคนแล้วหวังว่าวันหนึ่งเราจะได้รับความรักจากคนๆนั้นกลับมาบ้าง เพราะตอนนี้เราเจ็บจนจุกพูดอะไรไม่ออกได้แต่ปล่อยให้อะไรๆ มันค่อยๆผ่านไป ปล่อยน้ำตาให้มันได้ทำหน้าที่ของมัน ดีกว่าที่จะเก็บกลั้นมันไว้แล้วสุดท้ายมันจะกลายเป็นแผลบาดลึกรักษาไม่หาย
หลายคงอาจจะมองว่าสิ่งที่เห็นที่เราได้รับจากเธอคนนั้น ได้พูดคุยกันทุกวัน มันก็เป็นอะไรที่วิเศษไม่ใช่หรอ แต่หากเรารู้ว่า ที่เธอคุยกับเราเป็นเพียงเพราะ เขา คนนั้นไม่ว่างคุย หรือที่เธอถามไถ่ เป็นเพราะอยากจะรู้ว่า เขา คนนั้นจะตอบเธอเช่นไร และที่เธอทำดีให้เป็นเพียงเพราะอยากจะรู้ว่า เมื่อ เขา ได้รับของเหมือนกันเขาจะดีใจมั้ย
ในบางครั้ง เราก็คิดว่า ถ้ารู้เร็วกว่านี้เราจะเจ็บเท่านี้ไหม ถ้าเราไม่ได้พบเธอเราจะเป็นยังไง ถ้าเราไม่ได้รักเธอหัวใจเราคงจะไม่แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี
เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้หวังให้คนแชร์ ไม่ได้หวังให้ตอบหรือแสดงความคิดเห็น ไม่ได้หวังให้สงสาร
เพียงแค่เราอยากจะระบาย อยากจะให้เธอคนนั้นได้รับรู้ว่าเรารักเธอเสมอ พร้อมที่จะดูแล ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนสุดท้ายที่เธอจะมองเห็นก็ตาม
ถ้าหากเธอเสียใจก็อยากให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เธอจะมีเราคอยยืนอยู่เคียงข้างถึงแม้สุดท้ายเมื่อเธอหาย เราจะกลายเป็นอากาศอรกครั้งก็ตาม
#ไว้อาลับแด่ความรักที่เก็บไว้ 393 วัน
#ไว้อาลัยแด่ความรักแดนเทาแสด มอหนองอ้อ(ม.นเรศวร)
#เมื่อคุณมีความรัก จงรีบบอก อย่าเก็บไว้ในวันที่สาย ไม่มีสิทธิแม้แต่จะพูดไป อย่ากลัวที่จะเสียใจ เพราะไม่ว่าอย่างไร จะทุกข์หรือสมหวัง ความรักก็คือความรัก มันไม่มีรูปแบบที่แน่นอนตายตัว ไม่มีสมาการให้แก้โจทย์ ไม่อาจจะสัมผัสได้ ไม่มีใครรู้หรือกำหนดได้ว่าจะเกิดอะไร แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่หรอที่มันทำให้ความรักมันวิเศษ ฉนั้นจงอย่ากลัวที่จะรักแม้จะไม่สมหวัง และจงอย่ากลัวกับการที่จะรักอีกครั้ง
ปล.หากกระทู้หรือแท็กผิดต้องขอโทษด้วยนะค่ะ