คือผมเลิกกับแฟนผมมาหลายเดือนเเล้วครับ วันนี้เดินสวนกันเลยนึกถึงเค้าขึ้นมา
ผมกับแฟนผมคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนเลยครับ ผมเรียนปวช.2 แต่แฟนผมอยู่มหาลัย เราอายุห่างกันประมาณ 4 ปี ครับ แต่ด้วยความที่นิสัยหลายๆอย่างเหมือนกัน ชอบอะไรเหมือนกัน ทำให้ผมกับพี่เค้าเป็นคู่ที่หน้าอิจฉาในสายตาเพื่อนๆ ณ ขนาดนั้น
หลังจากคบกันไม่นานพี่เค้าชวนผมมาอยู่ด้วยกันครับ เพราะโรงเรียนผมอยู่ไกลหอพัก เเหละผมยังพักอยู่คนเดียวพี่เค้าเลยเป็นห่วง วันเเรกที่เข้าไปดูพ่อแม่เค้าตกใจเล็กน้อย คงไม่มีพ่อแม่คนไหนปลื้มที่ลูกชายเอาแฟนผู้ชายเข้าบ้านหรอกครับ (อ่อ ลืมบอกไปคู่ผมเป็นชายๆนะครับ) ถึงพี่เค้าจะเเนะนำผมว่าเป็นรุ่นน้องก็เถอะ เเต่ผมคิดว่าพ่อแม่เค้าดูออกนะครับ จริงๆผมไม่ได้อยู่ทุกวันนะครับ ไปๆกลับๆ คือเกรงใจที่บ้านเค้านะครับ แต่ผมกับน้องสาวเค้าสนิทกันดีนะครับ ทำให้ไม่ค่อยอึดอัดมาก แต่พ่อแม่พี่เค้านี้สิครับออกอาการชัดมาก เวลาผมไหว้คือรับไหว้ส่งๆอ่ะครับ ผมกับพี่เค้าไม่ใช่คนที่วิ๊ดว๊ายนะครับ ออกแนวเรียบร้อยทั้งคู่ จริงๆผมคิดอยู่ตลอดเวลาครับ เราเป็นแบบนี้เเล้วก็อย่าใช้ชีวิตให้คนอื่นดูถูกมากมายเลยครับ
เวลาผ่านไปจนผมเรียนจบ ปวช.3 ผมจึงออกมาหางานทำดีกว่า จะได้มีเงินใช้ เงินเก็บบ้าง จึงทำให้ผมไม่ค่อยไปบ้านพี่เค้าเท่าไร เเต่ผมกับพี่เค้าก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่นะครับ มีซื้อของไปฝากพ่อแม่เค้าบ้างเวลาเราไปเที่ยวกัน
จนกระทั้งพี่เค้าเรียนจบครับ พ่อแม่พี่เค้าส่งพี่เค้าไปอยู่ญี่ปุ่นครับ เนื่องจากน้าพี่เค้ามีธุรกิจเล็กอยู่ที่นั้น คือพ่อแม่พี่เค้าอยากให้พี่เค้ามีประสบการณ์อะไรเเบบเนี้ยครับ มันทำให้เราไม่เจอกันเลยครับ เราติดต่อกันบ้างในหลายๆช่องทาง แม้เราจะห่างกันมากๆเเต่เราก็ยังรักและเป็นห่วงกันตลอดเวลาเลยครับ
ผ่านไปปีกว่าๆ พี่เค้ากลับมาที่ไทยครับ คือตอนนั้นผมดีใจมากครับ เราเจอกันบ่อยขึ้น คุยกันมากขึ้น ไปเที่ยวโน้นนี้นั้น คือมีความสุขมากครับช่วงนั้น จริงๆเเล้วในขนาดที่ผมมีความสุข พี่เค้ากับที่บ้านทะเลาะกันรุนเเรงมากขึ้นเรื่อยๆครับ พี่เค้าไม่เคยเล่าให้ผมฟังนะครับ เเต่ดูก็รู้เเล้วครับ พี่เค้ามานอนหอผมบ่อยขึ้นครับ เพราะผมอยู่คนเดียว ผมเห็นพี่เค้าทะเลาะกับพ่อแม่ทางโทรศัพท์บ่อยๆ พี่เค้าร้องไห้ พี่เค้าเคียดมากครับ ผมทำอะไรไม่ได้เลยครับ สิ่งที่ผมทำได้เพียงอย่างเดียวคือ นอนกอดพี่เค้าเเน่นๆ ไม่ปล่อยไปไหนครับ
จนวันนึงผมมีโอกาสไปที่บ้านพี่เค้าอีกครั้งครับ คราวนี้พ่อแม่เค้าไม่แม้เเต่จะรับไหว้ผมเลยครับ หน้าผมยังไม่มองเลย ตอนนั้นอยู่ในห้องพี่เค้าเเต่ผมได้ยินแม่พี่เค้า กับพี่เค้าทะเลาะกันครับ แม่เค้าขอให้พี่เค้ากลับมาอยู่บ้าน (พี่เค้ามาอยู่หอผมนานๆกับบ้านที่) เพราะตอนนี้พ่อพี่เค้าโกรธมาก จะตัดพ่อตัดลูกเลยก็ว่าได้ คือแม่เค้าขอให้เลิกกับผม ขอให้พี่เค้ามีแฟนเป็นผู้หญิง ขอให้พี่เต้ามีลูกให้เเม่เค้า สิ่งที่ผมได้ยินมันทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวเลยครับ 4ปีกว่า สิ่งที่ผมพยายามทำให้พ่อกับแม่พี่เค้า มันเหมือนจบทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆนะครับ
ไม่นานผมตัดสินใจเลิกกับพี่เค้าครับ ผมไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิด เเต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดว่ามันดีที่สุดเเล้ว ณ ตอนนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างแย่ลงมากครับ ผมรู้สึกเหงา รู้สึกหว่าเหว่ มากกกกกก เพื่อนหลายๆคนของผมแปลกใจมากครับ เพราะผมกับพี่เค้าเป็นคู่ที่แทบไม่เคยทะเลาะกัน คือเราสองคนมีความสุขตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เราสนุกไปด้วยกัน อาจมีบ้างที่คิดไม่เหมือนกัน เเต่เราต่างฝ่ายต่างยอมซึ่งกันเเละกัน พี่เค้าดูแย่ลงมากครับหลังจากเลิกกัน เราติดต่อกันบ้างนานครั้ง และเริ่มน้อยลงๆ เเล้วพี่เค้าไปญี่ปุ่นอีกครั้งครับ เราก็แทบไม่ติดต่อกันอีกเลย
.......
ผ่านมาหลายเดือนเเล้วครับ วันนี้ผมนึกแปลกๆอยากไปดูหนังคนเดียว เเละมันบังเอิญทำให้ผมเจอพี่เค้าอีกครั้ง วันนี้ผมไม่ได้ดูหนังนะครับ เเค่เห็นพี่เค้าผมก็กลั่นน้ำตาไม่ได้จริงๆ
พี่เค้าคือคนที่ดีที่สุดในชีวิต เเละผมโชคดีมากจริงๆน่ะครับที่ผมได้เจอพี่เค้า
ทุกวันนี้ผมไม่เคยอายเลยครับที่จะเล่าเรื่องพี่เค้าให้ใครต่อใครฟัง ผมชอบด้วยครับ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าอย่างน้อยครั้งนึง ผมก็เคยรักคนดีๆแบบนี้
....รักนะครับ
ใครเคยมีประสบการณ์เลิกกับแฟนเพราะพ่อแม่แฟนไม่ปลื้มบ้างครับ แล้วคุณทำยังไง มาแชร์กันหน่อย
ผมกับแฟนผมคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนเลยครับ ผมเรียนปวช.2 แต่แฟนผมอยู่มหาลัย เราอายุห่างกันประมาณ 4 ปี ครับ แต่ด้วยความที่นิสัยหลายๆอย่างเหมือนกัน ชอบอะไรเหมือนกัน ทำให้ผมกับพี่เค้าเป็นคู่ที่หน้าอิจฉาในสายตาเพื่อนๆ ณ ขนาดนั้น
หลังจากคบกันไม่นานพี่เค้าชวนผมมาอยู่ด้วยกันครับ เพราะโรงเรียนผมอยู่ไกลหอพัก เเหละผมยังพักอยู่คนเดียวพี่เค้าเลยเป็นห่วง วันเเรกที่เข้าไปดูพ่อแม่เค้าตกใจเล็กน้อย คงไม่มีพ่อแม่คนไหนปลื้มที่ลูกชายเอาแฟนผู้ชายเข้าบ้านหรอกครับ (อ่อ ลืมบอกไปคู่ผมเป็นชายๆนะครับ) ถึงพี่เค้าจะเเนะนำผมว่าเป็นรุ่นน้องก็เถอะ เเต่ผมคิดว่าพ่อแม่เค้าดูออกนะครับ จริงๆผมไม่ได้อยู่ทุกวันนะครับ ไปๆกลับๆ คือเกรงใจที่บ้านเค้านะครับ แต่ผมกับน้องสาวเค้าสนิทกันดีนะครับ ทำให้ไม่ค่อยอึดอัดมาก แต่พ่อแม่พี่เค้านี้สิครับออกอาการชัดมาก เวลาผมไหว้คือรับไหว้ส่งๆอ่ะครับ ผมกับพี่เค้าไม่ใช่คนที่วิ๊ดว๊ายนะครับ ออกแนวเรียบร้อยทั้งคู่ จริงๆผมคิดอยู่ตลอดเวลาครับ เราเป็นแบบนี้เเล้วก็อย่าใช้ชีวิตให้คนอื่นดูถูกมากมายเลยครับ
เวลาผ่านไปจนผมเรียนจบ ปวช.3 ผมจึงออกมาหางานทำดีกว่า จะได้มีเงินใช้ เงินเก็บบ้าง จึงทำให้ผมไม่ค่อยไปบ้านพี่เค้าเท่าไร เเต่ผมกับพี่เค้าก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่นะครับ มีซื้อของไปฝากพ่อแม่เค้าบ้างเวลาเราไปเที่ยวกัน
จนกระทั้งพี่เค้าเรียนจบครับ พ่อแม่พี่เค้าส่งพี่เค้าไปอยู่ญี่ปุ่นครับ เนื่องจากน้าพี่เค้ามีธุรกิจเล็กอยู่ที่นั้น คือพ่อแม่พี่เค้าอยากให้พี่เค้ามีประสบการณ์อะไรเเบบเนี้ยครับ มันทำให้เราไม่เจอกันเลยครับ เราติดต่อกันบ้างในหลายๆช่องทาง แม้เราจะห่างกันมากๆเเต่เราก็ยังรักและเป็นห่วงกันตลอดเวลาเลยครับ
ผ่านไปปีกว่าๆ พี่เค้ากลับมาที่ไทยครับ คือตอนนั้นผมดีใจมากครับ เราเจอกันบ่อยขึ้น คุยกันมากขึ้น ไปเที่ยวโน้นนี้นั้น คือมีความสุขมากครับช่วงนั้น จริงๆเเล้วในขนาดที่ผมมีความสุข พี่เค้ากับที่บ้านทะเลาะกันรุนเเรงมากขึ้นเรื่อยๆครับ พี่เค้าไม่เคยเล่าให้ผมฟังนะครับ เเต่ดูก็รู้เเล้วครับ พี่เค้ามานอนหอผมบ่อยขึ้นครับ เพราะผมอยู่คนเดียว ผมเห็นพี่เค้าทะเลาะกับพ่อแม่ทางโทรศัพท์บ่อยๆ พี่เค้าร้องไห้ พี่เค้าเคียดมากครับ ผมทำอะไรไม่ได้เลยครับ สิ่งที่ผมทำได้เพียงอย่างเดียวคือ นอนกอดพี่เค้าเเน่นๆ ไม่ปล่อยไปไหนครับ
จนวันนึงผมมีโอกาสไปที่บ้านพี่เค้าอีกครั้งครับ คราวนี้พ่อแม่เค้าไม่แม้เเต่จะรับไหว้ผมเลยครับ หน้าผมยังไม่มองเลย ตอนนั้นอยู่ในห้องพี่เค้าเเต่ผมได้ยินแม่พี่เค้า กับพี่เค้าทะเลาะกันครับ แม่เค้าขอให้พี่เค้ากลับมาอยู่บ้าน (พี่เค้ามาอยู่หอผมนานๆกับบ้านที่) เพราะตอนนี้พ่อพี่เค้าโกรธมาก จะตัดพ่อตัดลูกเลยก็ว่าได้ คือแม่เค้าขอให้เลิกกับผม ขอให้พี่เค้ามีแฟนเป็นผู้หญิง ขอให้พี่เต้ามีลูกให้เเม่เค้า สิ่งที่ผมได้ยินมันทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวเลยครับ 4ปีกว่า สิ่งที่ผมพยายามทำให้พ่อกับแม่พี่เค้า มันเหมือนจบทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆนะครับ
ไม่นานผมตัดสินใจเลิกกับพี่เค้าครับ ผมไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิด เเต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดว่ามันดีที่สุดเเล้ว ณ ตอนนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างแย่ลงมากครับ ผมรู้สึกเหงา รู้สึกหว่าเหว่ มากกกกกก เพื่อนหลายๆคนของผมแปลกใจมากครับ เพราะผมกับพี่เค้าเป็นคู่ที่แทบไม่เคยทะเลาะกัน คือเราสองคนมีความสุขตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เราสนุกไปด้วยกัน อาจมีบ้างที่คิดไม่เหมือนกัน เเต่เราต่างฝ่ายต่างยอมซึ่งกันเเละกัน พี่เค้าดูแย่ลงมากครับหลังจากเลิกกัน เราติดต่อกันบ้างนานครั้ง และเริ่มน้อยลงๆ เเล้วพี่เค้าไปญี่ปุ่นอีกครั้งครับ เราก็แทบไม่ติดต่อกันอีกเลย
.......
ผ่านมาหลายเดือนเเล้วครับ วันนี้ผมนึกแปลกๆอยากไปดูหนังคนเดียว เเละมันบังเอิญทำให้ผมเจอพี่เค้าอีกครั้ง วันนี้ผมไม่ได้ดูหนังนะครับ เเค่เห็นพี่เค้าผมก็กลั่นน้ำตาไม่ได้จริงๆ
พี่เค้าคือคนที่ดีที่สุดในชีวิต เเละผมโชคดีมากจริงๆน่ะครับที่ผมได้เจอพี่เค้า
ทุกวันนี้ผมไม่เคยอายเลยครับที่จะเล่าเรื่องพี่เค้าให้ใครต่อใครฟัง ผมชอบด้วยครับ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าอย่างน้อยครั้งนึง ผมก็เคยรักคนดีๆแบบนี้
....รักนะครับ