สวัสดีค่ะ เราเป็นคน"อ้วน"คนนึงที่ชอบแต่งตัว เป็นปกติที่ผู้หญิงอยากสวยอยากงาม แต่งบ้างอะไรบ้าง
เข้าเรื่องเลยดีกว่าเนอะ
เมื่อหลายวันก่อนเราไปเดินเที่ยวกับพี่คนนึง นางตัวเล็กค่ะ ผอม หุ่นน่ารักแบบที่ชายไทยหลายๆคนต้องการ(?) ก็ไปเดินซื้อเสื้อผ้ากันที่ตลาดกลางคืนใต้ BTS อนุฯ แล้วก็ JJ Green เพราะได้ข่าวมาจากพี่หลายๆคนว่าแถวนั้นเสื้อผ้าเยอะมาก ทุกไซส์ทุกขนาด ถูกบ้างแพงบ้าง แต่สวยเนื้อดีเยอะ เราก็เดินกับพี่สักพักแล้วตัดสินใจกลับบ้านกัน ในมือว่างเปล่า ได้กระเป๋ากับเครื่องแต่งตัวมาไม่กี่อย่าง รวมของเรากับพี่หมดเงินไปไม่ถึง 1,300 บาท ขนาดพี่เรายังหาไซส์เสื้อผ้ายากเลยค่ะ ..
ความเห็นเรากับพี่ลงกันเป็นมติเอกฉันท์ว่าเสื้อผ้าไซส์เล็กมาก พี่เราถึงกับพูดว่า "เสื้อผ้าไซส์สุนัขชิวาว่าใส่รึเปล่า" คือมันเล็กมากจริงๆค่ะ เราเห็นเสื้อผ้าสมัยนี้แล้วท้อใจ มันเกิดจากค่านิยมด้วยรึเปล่าคะ ว่าคนสวยจำเป็นต้องผอม ? คือเราอ้วนเราไม่มีสิทธิ์ใส่เสื้อผ้าสวยๆเลยหรอ ? โอ้โห จิตใจถดถอยเลยค่ะ เราอยากเป็นคนอ้วนที่สวยได้นะ ..แต่เราก็อยากลดนน.ด้วย ตอนนี้คือก็พยายามลดนน.ค่ะ แต่ก็ยังอยากสวยไปด้วยเลย ....เอ่อ เข้าใจที่เราพยายามสื่อรึเปล่านะ ? บางทีก็อายค่ะที่ยืนมองเสื้อผ้าหรือคนหุ่นสวยๆเลือก แล้วพอเราไปเดินดูต่อก็โดนสายตามองแย่ๆดูถูกจากใครหลายๆคนหรือแม้แต่พนักงานเองเราก็ยังโดนมองด้วยสายตาแบบนั้นเลย
ความนิยมของคนสมัยนี้คืออะไรกันคะ ? ต้องผอม ขาว หุ่นดี หน้าตาสวย น่ารัก เท่านั้นหรอ กับเสื้อผ้าที่เล็กเกินขนาดตัวจนดูรัดหน้าอกจนอึดอัด อวดทรวดทรงจนล้นทะลัก หรือต้องกางเกงขาสั้นจนขนแพลม.. เดี๋ยวนี้เดินตามตลาดนัดธรรมดา แค่เสื้อตัวละ 199 บาทให้คนอ้วนใส่แทบจะไม่มีเลยค่ะ ทุกวันนี้เจอแต่เอวบางๆตัวลอยๆเดินเต็ม
อยากจะรณรงค์ให้ผู้ผลิตหันมาผลิตเสื้อผ้าไซส์ใหญ่เผื่อกันบ้าง ทุกวันนี้เราแทบจะต้องซื้อเสื้อผ้าจาก outlet ซะส่วนใหญ่ เพราะมีเสื้อผ้าไซส์ฝรั่งที่เราค่อนข้างใส่ได้เยอะ หันมาผลิตเสื้อผ้าไซส์ใหญ่กันเถอะนะคะทุกท่าน!! เพื่อความเท่าเทียมกันของคนทุกเพศ ทุกวัย ทุกขนาด ทุกไซส์ในสังคม
#ขอพื้นที่ดราม่า
#ยืมยูสเพื่อนมาค่ะ
คนอ้วนกับแฟชั่นและหนึ่งเสียงที่อยากเรียกร้อง..
เข้าเรื่องเลยดีกว่าเนอะ
เมื่อหลายวันก่อนเราไปเดินเที่ยวกับพี่คนนึง นางตัวเล็กค่ะ ผอม หุ่นน่ารักแบบที่ชายไทยหลายๆคนต้องการ(?) ก็ไปเดินซื้อเสื้อผ้ากันที่ตลาดกลางคืนใต้ BTS อนุฯ แล้วก็ JJ Green เพราะได้ข่าวมาจากพี่หลายๆคนว่าแถวนั้นเสื้อผ้าเยอะมาก ทุกไซส์ทุกขนาด ถูกบ้างแพงบ้าง แต่สวยเนื้อดีเยอะ เราก็เดินกับพี่สักพักแล้วตัดสินใจกลับบ้านกัน ในมือว่างเปล่า ได้กระเป๋ากับเครื่องแต่งตัวมาไม่กี่อย่าง รวมของเรากับพี่หมดเงินไปไม่ถึง 1,300 บาท ขนาดพี่เรายังหาไซส์เสื้อผ้ายากเลยค่ะ ..
ความเห็นเรากับพี่ลงกันเป็นมติเอกฉันท์ว่าเสื้อผ้าไซส์เล็กมาก พี่เราถึงกับพูดว่า "เสื้อผ้าไซส์สุนัขชิวาว่าใส่รึเปล่า" คือมันเล็กมากจริงๆค่ะ เราเห็นเสื้อผ้าสมัยนี้แล้วท้อใจ มันเกิดจากค่านิยมด้วยรึเปล่าคะ ว่าคนสวยจำเป็นต้องผอม ? คือเราอ้วนเราไม่มีสิทธิ์ใส่เสื้อผ้าสวยๆเลยหรอ ? โอ้โห จิตใจถดถอยเลยค่ะ เราอยากเป็นคนอ้วนที่สวยได้นะ ..แต่เราก็อยากลดนน.ด้วย ตอนนี้คือก็พยายามลดนน.ค่ะ แต่ก็ยังอยากสวยไปด้วยเลย ....เอ่อ เข้าใจที่เราพยายามสื่อรึเปล่านะ ? บางทีก็อายค่ะที่ยืนมองเสื้อผ้าหรือคนหุ่นสวยๆเลือก แล้วพอเราไปเดินดูต่อก็โดนสายตามองแย่ๆดูถูกจากใครหลายๆคนหรือแม้แต่พนักงานเองเราก็ยังโดนมองด้วยสายตาแบบนั้นเลย
ความนิยมของคนสมัยนี้คืออะไรกันคะ ? ต้องผอม ขาว หุ่นดี หน้าตาสวย น่ารัก เท่านั้นหรอ กับเสื้อผ้าที่เล็กเกินขนาดตัวจนดูรัดหน้าอกจนอึดอัด อวดทรวดทรงจนล้นทะลัก หรือต้องกางเกงขาสั้นจนขนแพลม.. เดี๋ยวนี้เดินตามตลาดนัดธรรมดา แค่เสื้อตัวละ 199 บาทให้คนอ้วนใส่แทบจะไม่มีเลยค่ะ ทุกวันนี้เจอแต่เอวบางๆตัวลอยๆเดินเต็ม
อยากจะรณรงค์ให้ผู้ผลิตหันมาผลิตเสื้อผ้าไซส์ใหญ่เผื่อกันบ้าง ทุกวันนี้เราแทบจะต้องซื้อเสื้อผ้าจาก outlet ซะส่วนใหญ่ เพราะมีเสื้อผ้าไซส์ฝรั่งที่เราค่อนข้างใส่ได้เยอะ หันมาผลิตเสื้อผ้าไซส์ใหญ่กันเถอะนะคะทุกท่าน!! เพื่อความเท่าเทียมกันของคนทุกเพศ ทุกวัย ทุกขนาด ทุกไซส์ในสังคม
#ขอพื้นที่ดราม่า
#ยืมยูสเพื่อนมาค่ะ