เข้าเรื่องนะค่ะ คือว่า เราไปเรียนทำอาหาร1อาทิต เเล้วคือ เราได้นั่งกลุ่มผู้ชายล้วนทั้งกลุ่ม เราเองก็เป็นทอมด้วย
มีป้าอีกคนเป็นผู้หญิง คือเราเป็นคนอยากมีเพื่อน เเต่ ชอบหยิ่งอ่ะ คือเราก็ไม่เข้าใจตัวเองนะ ทีนี้พอเราไม่คุยกับใครปุ้ป
เวรรร ผู้ชายจับกลุ่มทำอาหารเอง ไม่ค่อยเรียกเราไปช่วย เราก็ได้เเค่มอง ได้เเค่จด ใจก็โครตอยากทำ เเต่เเบบกลัวไปเเย่งงานเขา
คือไม้รู้เราจะทำอะไรไงเลยนั่งเลื่อนเฟส ทีนี้ อาจานมาถาม ทำไมไม่ทำกับเพื่อน อือหืมม มันมีอะไรให้ตูทำไหมมม ตูเหงา กลุ่มอื่นๆเขาก็ช่วยๆกัน เขาคุยกัน
มีเราคนเดียวในห้องที่ไม่คุยกับใคร โต๊ะ1โต๊ะ เขานั่งชิดริมเป็นกลุ่ม เรานี้ห่างเปนวาๆทั้งๆที่กลุ่มเดียวกัน นั่งถือปากากเเล้วเเค่มองค่ะ - -
มองอย่างเดียว ได้เเค่เด็ดใบมะกรูด ทำ2-3อย่าง ที่เหลือมองค่ะ พอพักเที่ยงเรานี้ไม่ทานข้าวกับเขาค่ะ เราปลีกตัวมาทานคนเดียว เพราะเราไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนรอกินอ่ะ เราเลยคิดว่า ไม่กินก็ได้ว้า เราทำได้เเค่จดนู้นจดนี้ บางวันเราโดดเรียนนะ เราก็ทนไม่ไหว คือพยามไปช่วย เหมือนโดนเมินเว้ยย
คือเเทบร้องไห้ เราทั้งเครียด คิดมาก เราเป็นเด็กที่สุดในนั้น เเถมผู้ใหญ่จะทำกันเองได้เขามีพื้นฐานเเต่เรานี้ดิ เขาไม่ค่อยสอน คือให้ทำเองเพลียวๆ ไม่ได้อาจานมาเเนะนำ เราก็สงสารเเม่นะอุส่าให้เรียน ก็พยามเรียนๆไป ทั้งๆที่ในใจมันอยากร้องไห้อ่ะ ไม่เคยอยู่คนเดียวเเบบนี้มาก่อน เราก็ผิดเองที่เอาเเต่หยิ่ง พอมาเเก้ไขก็ไม่ได้ อีกอาทิตเรามีเรียนภาษาญี่ปุ่นอีก เราจะพยามไม่ทำหน้าหยิ่งเเล้วอ่ะ คือ อีกสามวันจะจบ เราอึดอัดมากๆ เราวางเเผนเลยนะ จดสูตรอาหารเสร็จ เราจะโดดไปอยู่ที่อื่น คือ เรานั่งเฉยๆ เข้าไปช่วยก็ไม่ได้ คือเเบบไงดีว่ะ โครตตตตเศร้าอ่ะ บางทีจดไปๆมองเขาทำกัน คุยกัน อาจานมาถาม ลุกบ้างสิลูก ทำบ้างสิลูก ไปหาเพื่อนสิ เราเกือบร้องไห้เลย
เราเป็นคนร้องไห้ง่ายมากๆอ่ะ มีอะไรกระเทือนใจ ว้าบบบ น้ำตาไหลเลยค่ะ เเถมเย็นนี้เขาทำอาหารเเล้วตักเเบ่ง คือเราเกรงใจเขาอ่ะ เขาทำด้วยกันเเต่เราไม่ได้ช่วย เราเกรงใจอ่ะ เราเลยตอบปฎิเสธว่า ไม่เป็นไรค่ะที่บ้านไม่ค่อยทานข้าว เพราะบ้านเราไม่ค่อยกินจริงๆ เเม่ทำงานกินที่นั้น เราก็ไม่ค่อยทานข้าว ทานเเค่น้ำ ผลไม้บ้าง ไดเอทด้วย รู้ว่าปติเสดมันเสียน้ำใจ เเต่มันเปนไปเเล้ว
เเล้วจู่ๆ พี่ผู้ชายในกลุ่มก็หัวเราะเลยเว้ย เเบบพี่เขาหัวเราะเเล้วพูดว่า บ้านไม่ทานข้าว เเล้วก็หัวเราะ เรารู้สึกโมโหนะ เลยเดินออกมา เราโครตเหมือนตัวตลกเลยอ่ะ ถ้าโดดเเล้วอาจานบอกเเม่ อ่าว เราก้โดนด่าอีก คือ อึดอัดนะ เเต่มันบอกไม่ได้ป่ะว่ะ มันก็ทรมารนะเว้ยการอยู่คนเดียวเนี่ย //พิมไปร้องไปเลยตรู - -
ไปเรียนเเล้วชอบไม่มีเพื่อน
มีป้าอีกคนเป็นผู้หญิง คือเราเป็นคนอยากมีเพื่อน เเต่ ชอบหยิ่งอ่ะ คือเราก็ไม่เข้าใจตัวเองนะ ทีนี้พอเราไม่คุยกับใครปุ้ป
เวรรร ผู้ชายจับกลุ่มทำอาหารเอง ไม่ค่อยเรียกเราไปช่วย เราก็ได้เเค่มอง ได้เเค่จด ใจก็โครตอยากทำ เเต่เเบบกลัวไปเเย่งงานเขา
คือไม้รู้เราจะทำอะไรไงเลยนั่งเลื่อนเฟส ทีนี้ อาจานมาถาม ทำไมไม่ทำกับเพื่อน อือหืมม มันมีอะไรให้ตูทำไหมมม ตูเหงา กลุ่มอื่นๆเขาก็ช่วยๆกัน เขาคุยกัน
มีเราคนเดียวในห้องที่ไม่คุยกับใคร โต๊ะ1โต๊ะ เขานั่งชิดริมเป็นกลุ่ม เรานี้ห่างเปนวาๆทั้งๆที่กลุ่มเดียวกัน นั่งถือปากากเเล้วเเค่มองค่ะ - -
มองอย่างเดียว ได้เเค่เด็ดใบมะกรูด ทำ2-3อย่าง ที่เหลือมองค่ะ พอพักเที่ยงเรานี้ไม่ทานข้าวกับเขาค่ะ เราปลีกตัวมาทานคนเดียว เพราะเราไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนรอกินอ่ะ เราเลยคิดว่า ไม่กินก็ได้ว้า เราทำได้เเค่จดนู้นจดนี้ บางวันเราโดดเรียนนะ เราก็ทนไม่ไหว คือพยามไปช่วย เหมือนโดนเมินเว้ยย
คือเเทบร้องไห้ เราทั้งเครียด คิดมาก เราเป็นเด็กที่สุดในนั้น เเถมผู้ใหญ่จะทำกันเองได้เขามีพื้นฐานเเต่เรานี้ดิ เขาไม่ค่อยสอน คือให้ทำเองเพลียวๆ ไม่ได้อาจานมาเเนะนำ เราก็สงสารเเม่นะอุส่าให้เรียน ก็พยามเรียนๆไป ทั้งๆที่ในใจมันอยากร้องไห้อ่ะ ไม่เคยอยู่คนเดียวเเบบนี้มาก่อน เราก็ผิดเองที่เอาเเต่หยิ่ง พอมาเเก้ไขก็ไม่ได้ อีกอาทิตเรามีเรียนภาษาญี่ปุ่นอีก เราจะพยามไม่ทำหน้าหยิ่งเเล้วอ่ะ คือ อีกสามวันจะจบ เราอึดอัดมากๆ เราวางเเผนเลยนะ จดสูตรอาหารเสร็จ เราจะโดดไปอยู่ที่อื่น คือ เรานั่งเฉยๆ เข้าไปช่วยก็ไม่ได้ คือเเบบไงดีว่ะ โครตตตตเศร้าอ่ะ บางทีจดไปๆมองเขาทำกัน คุยกัน อาจานมาถาม ลุกบ้างสิลูก ทำบ้างสิลูก ไปหาเพื่อนสิ เราเกือบร้องไห้เลย
เราเป็นคนร้องไห้ง่ายมากๆอ่ะ มีอะไรกระเทือนใจ ว้าบบบ น้ำตาไหลเลยค่ะ เเถมเย็นนี้เขาทำอาหารเเล้วตักเเบ่ง คือเราเกรงใจเขาอ่ะ เขาทำด้วยกันเเต่เราไม่ได้ช่วย เราเกรงใจอ่ะ เราเลยตอบปฎิเสธว่า ไม่เป็นไรค่ะที่บ้านไม่ค่อยทานข้าว เพราะบ้านเราไม่ค่อยกินจริงๆ เเม่ทำงานกินที่นั้น เราก็ไม่ค่อยทานข้าว ทานเเค่น้ำ ผลไม้บ้าง ไดเอทด้วย รู้ว่าปติเสดมันเสียน้ำใจ เเต่มันเปนไปเเล้ว
เเล้วจู่ๆ พี่ผู้ชายในกลุ่มก็หัวเราะเลยเว้ย เเบบพี่เขาหัวเราะเเล้วพูดว่า บ้านไม่ทานข้าว เเล้วก็หัวเราะ เรารู้สึกโมโหนะ เลยเดินออกมา เราโครตเหมือนตัวตลกเลยอ่ะ ถ้าโดดเเล้วอาจานบอกเเม่ อ่าว เราก้โดนด่าอีก คือ อึดอัดนะ เเต่มันบอกไม่ได้ป่ะว่ะ มันก็ทรมารนะเว้ยการอยู่คนเดียวเนี่ย //พิมไปร้องไปเลยตรู - -