“《广陵散》于今绝矣！”
“นับแต่นี้ก่วงหลิงส่านจะสาบสูญ！
พูดจบคำจีคังก็ยื่นคอให้เพชฌฆาตประหาร สิ้นชีพด้วยความองอาจไม่ยอมลงให้แก่ผู้ใด
หนังสือ"ล้วงคอสุมาอี้" ของเล่าชวนหัวเขียนไว้ว่า จงโฮยไปเชิญจีคังให้รับราชการ แต่ไปถึงแล้วจีคังไม่สนใจ
ทำงานของตัวเองต่อไป เหมือนจงโฮยไม่มีตัวตน จงโฮยจึงหันหลังกลับ
จีคังเอ่ยถามว่า "ได้ยินสิ่งใดจึงมา ได้เห็นสิ่งใดจึงไป"
จงโฮยตอบกลับว่า "ได้ยินสิ่งที่ได้ยินจึงมา ได้เห็นอย่างที่เห็นจึงไป"
เมื่อจงโฮยกลับไปเล่าให้สุมาเจียวฟัง จีคังจึงพบชะตากรรมอย่างที่เราทราบกัน
www.baike.com
จีคัง (223-262) ชื่อตัวว่า ซู่เย่ (叔夜) เป็นคนเฉียวกั๋ว (谯国) ปัจจุบันอยู่ในมณฑลอันฮุย มีชีวิตอยู่ในสมัย 3 ก๊ก
รักความสงบ นับถือจวงจื่อ เป็นหนึ่งใน จู๋หลินชีเสียน (竹林七贤) ด้วยนิสัยที่เป็นคนกล้า ยอมหักไม่ยอมงอจึงทำ
ให้เขาเป็นปรปักษ์กับพี่น้องตระกูลซือหม่า มีเรื่องผิดใจกันจนถูกจับไปขังไว้ แม้บัณฑิตในสมัยนั้นรวมตัวกันถึงสามพัน
คนส่งจดหมายขอละเว้นโทษให้กับจีคังโดยให้เขามาเป็นอาจารย์ (三千太学生请以为师) แต่พี่น้องตระกูลซือหม่าก็
ไม่ยอม ที่สุดจีคังก็ถูกสังหาร จีคังได้แต่งบทกลอนไว้ประมาณ 50 กว่าบท ในจำนวนนั้นมีบทเพลงที่เขาโปรดปรานคือ
“ก่วงหลิงส่าน” ซึ่งเขาเรียกคนมารวมตัวกันและดีดให้ฟังก่อนยื่นคอให้เพชฌฆาตฟันจนม้วยมรณา
jsl641124.blog.163.com
เจ็ดปราชญ์กอไผ่ (竹林七贤 จู๋หลินชีเสียน)
ช่วงราชวงศ์เว่ยและราชวงศ์จิ้น มีบัณฑิต 7 คนรวมตัวกันในดงไผ่ คบค้าสมาคมกัน ตั้งวงดื่มเหล้า เล่นดนตรี
ตั้งวงแต่งบทกวี รวมตัวกันเป็นเจ็ดปราชญ์กอไผ่ ประกอบไปด้วย จีคัง หลิวหลิง หร่วนจี๋ หร่วนเสียน เซี่ยงซิ่ว
หวังหรง และซานเทา เจ็ดปราชญ์เป็นพวกปราชญ์ลัทธิเต๋า ชอบเสียงเพลง ดื่มเหล้า แลกเปลี่ยนความคิดถกกัน
งานเขียนจำนวนมากของแก๊งค์ปราชญ์นี้ชอบมุ่งเป้าถล่มราชสำนัก แฉความชั่วให้ชาวจีนได้รู้ ทว่าด้วยควาคิดที่
แตกต่างกันของปราชญ์แต่ละคน ปราชญ์ทั้งเจ็ดจึงพบจุดจบที่แตกต่างกัน
คนที่เป็นตัวตั้งตัวตีคนสำคัญของแก๊งค์คือ จีคัง หร่วนจี๋ เซี่ยงซิ่ว ซึ่งเป็นคู่ขัดแย้งของตระกูลซือหม่า งานเขียน
ชอบโจมตีอิทธิพลของตระกูลซือหม่าว่าเป็นพวกเผด็จการ วางอำนาจบาดใหญ่ ควบคุมฮ่องเต้ ไร้อิสรภาพจีคังเป็น
คนเก่งหลายด้าน ทั้งโคลงกลอน บทกวี วรรณกรรม และดนตรี เมื่อชอบสร้างผลงานไปแหยมกับตระกูลซือหม่า
สุดท้ายก็โดนซือหม่าเจา (สุมาเจียว) เอาไปประหาร โดยก่อนตาย จีคัง ได้บรรเลงเพลงกู่ฉินชื่อว่า ก่วงหลิงซ่าน
(廣陵散) ต่อมาเพลง ก่วงหลิงซ่านก็กลายเป็นเพลงในตำนานแห่งยุค
ด้วยภัยการเมืองคุกคาม ทำให้เจ็ดปราชญ์กอไผ่นี้ถึงจุดจบ งานเขียนต่างๆของเจ็ดปราชญ์กอไผ่เป็นสัญลักษณ์ของ
บัณฑิตผู้ซื่อสัตย์แห่งปลายราชวงศ์เว่ย เพราะพวกเขาได้แฉความชั่วของกังฉินราชสำนักไว้ซะเยอะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/chineseempirehistory/photos/a.237513053118527.1073741828.237243313145501/239892022880630/
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=mamiya&month=01-09-2007&group=1&gblog=28
“《广陵散》于今绝矣！” “นับแต่นี้ก่วงหลิงส่านจะสาบสูญ！
“นับแต่นี้ก่วงหลิงส่านจะสาบสูญ！
พูดจบคำจีคังก็ยื่นคอให้เพชฌฆาตประหาร สิ้นชีพด้วยความองอาจไม่ยอมลงให้แก่ผู้ใด
หนังสือ"ล้วงคอสุมาอี้" ของเล่าชวนหัวเขียนไว้ว่า จงโฮยไปเชิญจีคังให้รับราชการ แต่ไปถึงแล้วจีคังไม่สนใจ
ทำงานของตัวเองต่อไป เหมือนจงโฮยไม่มีตัวตน จงโฮยจึงหันหลังกลับ
จีคังเอ่ยถามว่า "ได้ยินสิ่งใดจึงมา ได้เห็นสิ่งใดจึงไป"
จงโฮยตอบกลับว่า "ได้ยินสิ่งที่ได้ยินจึงมา ได้เห็นอย่างที่เห็นจึงไป"
เมื่อจงโฮยกลับไปเล่าให้สุมาเจียวฟัง จีคังจึงพบชะตากรรมอย่างที่เราทราบกัน
www.baike.com
จีคัง (223-262) ชื่อตัวว่า ซู่เย่ (叔夜) เป็นคนเฉียวกั๋ว (谯国) ปัจจุบันอยู่ในมณฑลอันฮุย มีชีวิตอยู่ในสมัย 3 ก๊ก
รักความสงบ นับถือจวงจื่อ เป็นหนึ่งใน จู๋หลินชีเสียน (竹林七贤) ด้วยนิสัยที่เป็นคนกล้า ยอมหักไม่ยอมงอจึงทำ
ให้เขาเป็นปรปักษ์กับพี่น้องตระกูลซือหม่า มีเรื่องผิดใจกันจนถูกจับไปขังไว้ แม้บัณฑิตในสมัยนั้นรวมตัวกันถึงสามพัน
คนส่งจดหมายขอละเว้นโทษให้กับจีคังโดยให้เขามาเป็นอาจารย์ (三千太学生请以为师) แต่พี่น้องตระกูลซือหม่าก็
ไม่ยอม ที่สุดจีคังก็ถูกสังหาร จีคังได้แต่งบทกลอนไว้ประมาณ 50 กว่าบท ในจำนวนนั้นมีบทเพลงที่เขาโปรดปรานคือ
“ก่วงหลิงส่าน” ซึ่งเขาเรียกคนมารวมตัวกันและดีดให้ฟังก่อนยื่นคอให้เพชฌฆาตฟันจนม้วยมรณา
jsl641124.blog.163.com
เจ็ดปราชญ์กอไผ่ (竹林七贤 จู๋หลินชีเสียน)
ช่วงราชวงศ์เว่ยและราชวงศ์จิ้น มีบัณฑิต 7 คนรวมตัวกันในดงไผ่ คบค้าสมาคมกัน ตั้งวงดื่มเหล้า เล่นดนตรี
ตั้งวงแต่งบทกวี รวมตัวกันเป็นเจ็ดปราชญ์กอไผ่ ประกอบไปด้วย จีคัง หลิวหลิง หร่วนจี๋ หร่วนเสียน เซี่ยงซิ่ว
หวังหรง และซานเทา เจ็ดปราชญ์เป็นพวกปราชญ์ลัทธิเต๋า ชอบเสียงเพลง ดื่มเหล้า แลกเปลี่ยนความคิดถกกัน
งานเขียนจำนวนมากของแก๊งค์ปราชญ์นี้ชอบมุ่งเป้าถล่มราชสำนัก แฉความชั่วให้ชาวจีนได้รู้ ทว่าด้วยควาคิดที่
แตกต่างกันของปราชญ์แต่ละคน ปราชญ์ทั้งเจ็ดจึงพบจุดจบที่แตกต่างกัน
คนที่เป็นตัวตั้งตัวตีคนสำคัญของแก๊งค์คือ จีคัง หร่วนจี๋ เซี่ยงซิ่ว ซึ่งเป็นคู่ขัดแย้งของตระกูลซือหม่า งานเขียน
ชอบโจมตีอิทธิพลของตระกูลซือหม่าว่าเป็นพวกเผด็จการ วางอำนาจบาดใหญ่ ควบคุมฮ่องเต้ ไร้อิสรภาพจีคังเป็น
คนเก่งหลายด้าน ทั้งโคลงกลอน บทกวี วรรณกรรม และดนตรี เมื่อชอบสร้างผลงานไปแหยมกับตระกูลซือหม่า
สุดท้ายก็โดนซือหม่าเจา (สุมาเจียว) เอาไปประหาร โดยก่อนตาย จีคัง ได้บรรเลงเพลงกู่ฉินชื่อว่า ก่วงหลิงซ่าน
(廣陵散) ต่อมาเพลง ก่วงหลิงซ่านก็กลายเป็นเพลงในตำนานแห่งยุค
ด้วยภัยการเมืองคุกคาม ทำให้เจ็ดปราชญ์กอไผ่นี้ถึงจุดจบ งานเขียนต่างๆของเจ็ดปราชญ์กอไผ่เป็นสัญลักษณ์ของ
บัณฑิตผู้ซื่อสัตย์แห่งปลายราชวงศ์เว่ย เพราะพวกเขาได้แฉความชั่วของกังฉินราชสำนักไว้ซะเยอะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้