สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องเครียดอยากมาระบายและขอคำปรึกษา
ตอนนี้เราเรียนภาษาอังกฤษอยู่ปีสี่แล้วค่ะ ช่วงนี้เราเรียนหนักมากและยังมีกิจกรรมที่รับหน้าที่ดูแล
แต่เรากัดฟันสู้เพราะเรามีเป้าหมายให้สู้เรียนต่อในทุกๆวัน นั่นก็คือ”ครอบครัว” และ “แผนการหลังเรียนจบ” หรือการ“work and travel”ของเราค่ะ
ขอออกตัวก่อนเลยนะคะ ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยค่ะ แม่ขายของตลาดนัด แต่ที่บ้านคอยสนับสนุนเราตลอดรวมถึงเรื่อง “work and travel” ด้วย
เรารู้ค่ะว่าด้วยฐานะทางบ้านเรามันไขว่คว้าไล่ตามความฟันยากเหลือเกิน แต่เราก็สัมภาษณ์โครงการโครงการหนึ่งที่ไม่เสียค่าโครงการผ่านค่ะ
เราดีใจมาก ทั้งดีใจทั้งหนักใจ แต่แม่บอกเราว่าแม่มีปัญญาหาสตางค์มาให้เราได้ ทั้งค่าวีซ่าค่าตั๋วเครื่องบิน ส่วนพ่อเราช่วยเราบากหน้าไปขอstatement
ญาติๆที่พอจะช่วยเราเรื่องการสัมภาษณ์วีซ่าจนได้เอกสารมาครบถ้วน เวลาเราได้ยินแม่พูดแต่ละครั้งว่าช่วงนี้ต้องช่วยกันประหยัดให้น้องฟาง เป้าหมายที่จะ
สร้างอนาคตดีๆและหาสตางค์มาคืนแม่เราชัดเจนขึ้นทุกครั้ง การไปนอกครั้งนี้เราสัมผัสได้ค่ำว่าเป็นโอกาสช็อตเดียวของเรา
เพราะฉะนั้นเราจะทำมันให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบเรามันบิดเบี้ยวไปหมด
ปัญหาคือ เราสอบเพื่อสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลับไม่ผ่านค่ะ เราไม่ผ่านวิชาเมเจอร์ ซึ่งเรายอมรับผลตรงนี้ เพราะเราไปขอดูข้อสอบมาแล้ว
การให้คะแนนเป็นธรรมทุกอย่าง ความจริงนักศึกษาสามารถสอบได้ห้าครั้งค่ะ แต่เงื่อนไขของเราคือเราจำเป็นต้องสอบให้ได้ครั้งเดียวผ่าน
เพราะเราไม่สามารถอยู่สอบรอบต่อไปได้ เราต้องออกเดินทางไปอเมริกาก่อนมีการจัดสอบรอบถัดไปค่ะ
ถึงจะพูดว่าสอบได้ห้าครั้ง แต่สำนักเราสามารถสอบได้เพียงสามครั้งนะคะ เพราะว่าเริ่มสอบช้ากว่าสำนักอื่น
เราได้สอบครั้งแรกในการสอบครั้งที่ 3 ของปีการศึกษา 2558 ซึ่งถ้านับดูกับอีกสองครั้งที่เหลือ ก็เท่ากับเราสอบได้เพียงสามครั้งใช่ไหมคะ?
เราพยายามชี้แจงให้ฝ่ายที่รับผิดชอบเรื่องการสอบนี้ฟังแล้ว แต่เขาไม่เข้าใจเราเลย กว่าเราจะกลับมาจากโครงการ
เราก็พลาดโอกาสสอบของปีการศึกษา 2558ไปแล้วเรียบร้อย การสอบจะเริ่มนับ1ใหม่ แต่เป็นของปีการศึกษา2559 ซึ่งเราต้องได้มาสอบครั้งนี้แน่ๆ
เรื่องการจบล่าช้าเป็นเรื่องที่เรากลัวที่สุดเลยค่ะ เราต้องรับปริญญาปี60 ช้ากว่าเพื่อนคนอื่นที่เรียนมาด้วยกันหนึ่งปี
แต่ก็ไม่แย่เท่าการปล่อยให้คนข้างหลังที่รอเห็นวันที่เราจะใส่ครุยให้เขาภูมิใจต้องคอยเก้อ
เราเครียดมาก เราตรากตรำเรียน ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง คอยรักษาเกรดเฉลี่ยไม่ให้ร่วงไปจากเกียรตินิยมลำดับสอง
ทุ่มเททุกอย่างอยากให้ที่บ้านสบาย อยากตอบแทนความไว้ใจที่ให้เราเดินทางมาเรียนไกลๆ แต่ตอนนี้เราไม่รู้จะเลือกทางไหนดีระหว่าง
1) ยกเลิกโครงการที่ตัวเราเองทุ่มเทจนผ่านมากว่าครึ่งทาง ปล่อยผ่านสตางค์ค่าประกันและค่าหอพักที่จ่ายไปแล้วจำนวนนึง (คนอื่นอาจมองว่าไม่มากก็ได้ค่ะ แต่สำหรับครอบครัวเรา มันเยอะมาก) และจบการศึกษาพร้อมเพื่อนๆ หรือ
2) เลือกออกเดินทางไปตามความฝัน และจบช้ากว่าเพื่อนหนึ่งปี ไม่มีใบรับรองวุฒิป.ตรีสำหรับสมัครงานช่วงก่อนรับปริญญา พร้อมโอกาสที่จะได้รับการปฏิเศษการจ้างงานจากสถานประกอบการเพราะเว้นว่างจากการจบถึง1ปี
เฮ้อ
ขอบคุณมากนะคะที่รับฟัง เราอึดอัด ไม่กล้าโทรไปคุยกับที่บ้าน ไม่รู้จะตอบโจทย์ชีวิตไปในทิศทางไหนดี
ตอนนี้ตัวเราเองกำลังพยายามเดินเอกสารขอความอนุเคราะห์อยู่ แต่ก็คงต้องเผื่อใจไว้สำหรับคำตอบที่จะได้
ซึ่งการเผื่อใจนี่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน เครียดจังเลยค่ะ
ขายฝันกับเรียนจบ เราควรเลือกสิ่งไหนดีคะ :’(
ตอนนี้เราเรียนภาษาอังกฤษอยู่ปีสี่แล้วค่ะ ช่วงนี้เราเรียนหนักมากและยังมีกิจกรรมที่รับหน้าที่ดูแล
แต่เรากัดฟันสู้เพราะเรามีเป้าหมายให้สู้เรียนต่อในทุกๆวัน นั่นก็คือ”ครอบครัว” และ “แผนการหลังเรียนจบ” หรือการ“work and travel”ของเราค่ะ
ขอออกตัวก่อนเลยนะคะ ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยค่ะ แม่ขายของตลาดนัด แต่ที่บ้านคอยสนับสนุนเราตลอดรวมถึงเรื่อง “work and travel” ด้วย
เรารู้ค่ะว่าด้วยฐานะทางบ้านเรามันไขว่คว้าไล่ตามความฟันยากเหลือเกิน แต่เราก็สัมภาษณ์โครงการโครงการหนึ่งที่ไม่เสียค่าโครงการผ่านค่ะ
เราดีใจมาก ทั้งดีใจทั้งหนักใจ แต่แม่บอกเราว่าแม่มีปัญญาหาสตางค์มาให้เราได้ ทั้งค่าวีซ่าค่าตั๋วเครื่องบิน ส่วนพ่อเราช่วยเราบากหน้าไปขอstatement
ญาติๆที่พอจะช่วยเราเรื่องการสัมภาษณ์วีซ่าจนได้เอกสารมาครบถ้วน เวลาเราได้ยินแม่พูดแต่ละครั้งว่าช่วงนี้ต้องช่วยกันประหยัดให้น้องฟาง เป้าหมายที่จะ
สร้างอนาคตดีๆและหาสตางค์มาคืนแม่เราชัดเจนขึ้นทุกครั้ง การไปนอกครั้งนี้เราสัมผัสได้ค่ำว่าเป็นโอกาสช็อตเดียวของเรา
เพราะฉะนั้นเราจะทำมันให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบเรามันบิดเบี้ยวไปหมด
ปัญหาคือ เราสอบเพื่อสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลับไม่ผ่านค่ะ เราไม่ผ่านวิชาเมเจอร์ ซึ่งเรายอมรับผลตรงนี้ เพราะเราไปขอดูข้อสอบมาแล้ว
การให้คะแนนเป็นธรรมทุกอย่าง ความจริงนักศึกษาสามารถสอบได้ห้าครั้งค่ะ แต่เงื่อนไขของเราคือเราจำเป็นต้องสอบให้ได้ครั้งเดียวผ่าน
เพราะเราไม่สามารถอยู่สอบรอบต่อไปได้ เราต้องออกเดินทางไปอเมริกาก่อนมีการจัดสอบรอบถัดไปค่ะ
ถึงจะพูดว่าสอบได้ห้าครั้ง แต่สำนักเราสามารถสอบได้เพียงสามครั้งนะคะ เพราะว่าเริ่มสอบช้ากว่าสำนักอื่น
เราได้สอบครั้งแรกในการสอบครั้งที่ 3 ของปีการศึกษา 2558 ซึ่งถ้านับดูกับอีกสองครั้งที่เหลือ ก็เท่ากับเราสอบได้เพียงสามครั้งใช่ไหมคะ?
เราพยายามชี้แจงให้ฝ่ายที่รับผิดชอบเรื่องการสอบนี้ฟังแล้ว แต่เขาไม่เข้าใจเราเลย กว่าเราจะกลับมาจากโครงการ
เราก็พลาดโอกาสสอบของปีการศึกษา 2558ไปแล้วเรียบร้อย การสอบจะเริ่มนับ1ใหม่ แต่เป็นของปีการศึกษา2559 ซึ่งเราต้องได้มาสอบครั้งนี้แน่ๆ
เรื่องการจบล่าช้าเป็นเรื่องที่เรากลัวที่สุดเลยค่ะ เราต้องรับปริญญาปี60 ช้ากว่าเพื่อนคนอื่นที่เรียนมาด้วยกันหนึ่งปี
แต่ก็ไม่แย่เท่าการปล่อยให้คนข้างหลังที่รอเห็นวันที่เราจะใส่ครุยให้เขาภูมิใจต้องคอยเก้อ
เราเครียดมาก เราตรากตรำเรียน ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง คอยรักษาเกรดเฉลี่ยไม่ให้ร่วงไปจากเกียรตินิยมลำดับสอง
ทุ่มเททุกอย่างอยากให้ที่บ้านสบาย อยากตอบแทนความไว้ใจที่ให้เราเดินทางมาเรียนไกลๆ แต่ตอนนี้เราไม่รู้จะเลือกทางไหนดีระหว่าง
1) ยกเลิกโครงการที่ตัวเราเองทุ่มเทจนผ่านมากว่าครึ่งทาง ปล่อยผ่านสตางค์ค่าประกันและค่าหอพักที่จ่ายไปแล้วจำนวนนึง (คนอื่นอาจมองว่าไม่มากก็ได้ค่ะ แต่สำหรับครอบครัวเรา มันเยอะมาก) และจบการศึกษาพร้อมเพื่อนๆ หรือ
2) เลือกออกเดินทางไปตามความฝัน และจบช้ากว่าเพื่อนหนึ่งปี ไม่มีใบรับรองวุฒิป.ตรีสำหรับสมัครงานช่วงก่อนรับปริญญา พร้อมโอกาสที่จะได้รับการปฏิเศษการจ้างงานจากสถานประกอบการเพราะเว้นว่างจากการจบถึง1ปี
เฮ้อ
ขอบคุณมากนะคะที่รับฟัง เราอึดอัด ไม่กล้าโทรไปคุยกับที่บ้าน ไม่รู้จะตอบโจทย์ชีวิตไปในทิศทางไหนดี
ตอนนี้ตัวเราเองกำลังพยายามเดินเอกสารขอความอนุเคราะห์อยู่ แต่ก็คงต้องเผื่อใจไว้สำหรับคำตอบที่จะได้
ซึ่งการเผื่อใจนี่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน เครียดจังเลยค่ะ