ยืมไอดีเพื่อนมาตั้งกระทู้นะครับ
สวัสดีครับ กระทู้นี้น่าจะเป็นอันที่สองของผม ความตั้งใจของผมคืออยากจะระบายแล้วเผื่อว่าจะขอคำแนะนำจากผู้ที่เคยผ่านเหตุการณ์ทำนองนี้ไปแล้วด้วยครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเคยมีแฟนอยู่คนนึงเราคบกันมาเกือบๆจะ 7 ปีได้แล้วครับ เรามีความสุขกันมาก อาจจะทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่ร้ายแรงมาก เราอยู่ด้วยกันที่ไทยประมาณ 4 ปี บ้านเราอยู่ใกล้กัน เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนวันนึงผมตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยเหตุผลทางด้านครอบครัว ซึ่งแรกๆเราร้องไห้กันเกือบทุกวันเป็นเดือนแล้วเราก็ผ่านมาได้ ผมกลับไปหาเค้าปีละครั้งครับ เราไปเที่ยวญี่ปุ่นกันมีความสุขมากๆ
ละเมื่อกลางๆปีที่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่แย่ที่สุดกับผมขึ้นครับ ตอนที่อยู่ต่างประเทศผมเช่าบ้านอยู่กับพ่อ และ แม่ ครับ แล้วพ่อ กับ แม่ผม เค้า ต้องเข้าทำงานกลาง เลยจำเป็นต้องนอนกลางวัน แต่เจ้าของบ้านที่เช่าอยู่ชอบมาวุ่นวาย ส่งคนมาตัดหญ้า ตัดต้นไม้ ทำเสียงดังทำให้พวกเค้านอนได้ไม่เต็มที่ พวกเค้าเลยตัดสินใจจะย้ายออกไปที่ใหม่ ผมเลยบอกพวกเค้าว่า "พ่อ แม่ เราตัดสินใจซื้อบ้านกันเหอะ จะได้หมดปัญหา" พวกเค้าก็ตกลง ผมเลยจัดการติดต่อทุกอย่างตั้งแต่กู้ธนาคาร ติดต่อ เจ้าหน้าที่ขายบ้าน ต่างๆนาๆ ซึ่งขณะนั้นผมก็ทำงานด้วย ผมทำงาน 7 วัน วันละ เกิน 10 ชม. ซึ่งหนักมากๆในโรงงาน เข้างานตี 4 บางที เลิก 4โมงเย็น หลายคนอ่านจะมองว่ามันก็ธรรมดา แต่ความจริงๆแล้วสำหรับผมมันทรมาณมากๆเลยครับ ผมพึ่งมาอยู่ได้เพียงแค่ 1 ปี ณ เวลานั้น ภาษายังไม่แข็งแรง และทำงานหนักทุกวัน แถมต้องคอยติดต่อเจ้าหน้าที่ต่างๆ ทำงานไปใส่หูฟังไปคุยไป และสัญญาเช่าบ้านก็จะหมด ถ้าไม่ได้ก็ไม่มีบ้านอยู่
ผมรู้ตัวว่าผมนั้นไม่ได้ดูแลแฟนผมมากเท่าที่ควรในเวลานั้น ผมเลยบอกแฟนผมว่า "เธอเราขอเวลาเคลียทุกอย่างก่อนนะ 1 อาทิตย์ ขอเวลาคือ เราอาจจะคุยกะเธอน้อยลง หรือบางวันเราอาจจะไม่ว่างนะ" เธอตอบตกลง
เย็นวันถัดมาเธอโทรมาบอกเลิกผมครับ เธอให้เหตุผลว่าเธอไม่เข้าใจ ทำไมต้องขอเวลา ตอนนั้นผมอื้อไปหมด ทำตัวไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้เธอไป
ผมกลับไปนอนร้องไห้คนเดียวแบบหนักที่สุด ในใจคิดแต่ว่า นี้ครอบครัวเราจะไม่มีบ้านอยู่ กำลังจะติดหนี้ธนาคารหลายล้าน และทำงานหนักขนาดนี้ แต่คนที่เรารักที่สุดในชีวิตกลับทิ้งเราไปอ่อว้ะ?
วันถัดมาผมทำงานไปร้องไห้ไปทั้งวัน ตกเย็นเค้าโทรมาหาผมแล้วบอกว่าเค้าขอโทษ เค้าไม่ได้ตั้งใจ สุดท้ายผมก็ใจอ่อนและกลับไปครับ
(ตลอดเวลาที่คบกันมาผมบอกแฟนผมตลอดว่าคำว่าเลิกกันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผม และผมไม่เคยพูดมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว)
หลังจากนั้นผ่านไปได้ ผมก็กลับไป เราก็ไปเที่ยวกันปกติ แต่ตัวผมเองที่ไม่เคยลืมเลย มันเหมือนเป็นแผลในใจตลอดว่าเค้าทิ้งเราไปในวันที่เราแย่ที่สุดนะ คำนี้มันย้ำในหัวผมตลอด
และล่าสุดเมื่อวัน วาเลนไทน์ ที่ผ่านมาผมก็โดนทิ้งอีก ซึ่งยอมรับครับว่าก่อนหน้านั้นผมเครียดเรื่องเรียนมากๆ จนไม่ค่อยได้สนใจเธอเท่าที่ควร เพราะมันยากมากสำหรับผม
ผมจำได้วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ เราคุยกันตามปกติในช่วงเช้า เฟสไทม์กัน และผมบอกเค้าว่า เธอวันนี้เราไปก่อนนะเรามี essay ต้องส่ง 2 ตัว และสาม 3 ตัวอาทิตย์นี้" เค้าก็ตกลง ในขณะที่ผมกำลังทบทวนหนังสือเตรียมสอบวันจันทร์ ประมาณบ่าย 3 เธอพูดว่า"เค้าขอไปนะ" ผมเลยถามเค้าว่า เธอมั่นใจแล้วใช่มั้ยที่ตัดสินใจแบบนี้ เธอตอบ "ใช่" แล้วผมก็เงียบแล้ววางสายไป วันนั้นเป็นวันที่ทรมาณมากกว่ารอบแรก เป็นร้อยเท่า มันเป็นคืนที่เงียบที่สุด ไม่รู้จะไปหาใคร แค่อยากจะกอดใครสักคนก็ไม่มี แล้วสุดท้ายผมก็บังคับให้ตัวเองนอน วันจันทร์มีสอบ ผมนั่งรถไฟไปเรียนแล้วร้องไห้เหมือนเด็กตลอดทาง จนชาวต่างชาติถามว่า โอเคมั้ย
ผ่านไป 2-3 วันผมเคลียทุกอย่างจบ ส่งงาน สอบ กลับมาแข็งแรง แล้วเธอก็โทรมาขอโทษอีก เธอบอกว่าเธอขอโทษ เธอขาดผมไม่ได้ แต่สิ่งที่ผมตอบเธอมีแต่คำว่า ไม่รู้ จนผ่านไปหลายวันผมเลยตัดสินใจว่าไม่กลับไปเพราะว่า ผมไม่อยากมานั่งลุ้นอีกแล้วว่าเค้าจะทิ้งผมอีกเมื่อไหร่ และไม่อยากให้เธอมาเสียใจกับผมอีก แต่ในใจผมรักเค้ามากๆเลยนะครับ ผมวางแผนพาเค้ามาอยู่ด้วย คิดเรื่องหมั้นไว้ในหัวแล้ว แต่เรื่องนี้ก็มาเกิดซะก่อน
ที่หนักกว่านั้นคือเพื่อนผมที่ไทยเกือบทุกคน ไม่มีใครฟังเรื่องจากผมสักคน มีแต่พูดว่าทำไมไม่กลับไป เข้าไปให้กำลังใจแฟนเก่าผม ปล่อยผมจมกะเรื่องแบบนี้ บางคนคิดว่าผมมีคนอื่น
เมื่อคืนนี้ผมเห็นเค้าลงรูปคู่กับคนใหม่ ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บมากๆ รู้สึกเหมือนโดนเยาะเย้ยยังไงไม่รู้
สรุปในมุมของผมนะครับ
ผมคือคนโดนทิ้งในวันที่แย่ที่สุดสำหรับผมถึง 2 ครั้ง
ผมคือคนที่เสียใจมากๆ
ผมคือคนที่รักเค้ามากกว่าใครๆ
เค้าก็เสียใจ แต่ผ่านไปประมาณ 2 เดือนเค้ามีคนใหม่
ตลอดมามีคนที่ฟังเรื่องราวจริงๆและเข้าใจผมไม่กี่คน
ตอนนี้ผลของมันทำให้ผมไม่กล้ามีใครใหม่ ไม่กล้ากลับไป เพราะกลัวว่าคนคนนั้นจะทิ้งเราไปอีก ตอนนี้มันเคว้งคว้างไปหมดเลยครับ
ขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะครับ อาจจะไม่รู้เรื่องบ้างต้องขออภัยนะครับ
และขอคุณสำหรับคำแนะนำและความเห็นต่างๆล่วงหน้านะครับ
โดนบอกเลิกในวันที่แย่ที่สุดในชีวิตถึงสองครั้ง จนกลัวการเริ่มต้นใหม่
สวัสดีครับ กระทู้นี้น่าจะเป็นอันที่สองของผม ความตั้งใจของผมคืออยากจะระบายแล้วเผื่อว่าจะขอคำแนะนำจากผู้ที่เคยผ่านเหตุการณ์ทำนองนี้ไปแล้วด้วยครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเคยมีแฟนอยู่คนนึงเราคบกันมาเกือบๆจะ 7 ปีได้แล้วครับ เรามีความสุขกันมาก อาจจะทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่ร้ายแรงมาก เราอยู่ด้วยกันที่ไทยประมาณ 4 ปี บ้านเราอยู่ใกล้กัน เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนวันนึงผมตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยเหตุผลทางด้านครอบครัว ซึ่งแรกๆเราร้องไห้กันเกือบทุกวันเป็นเดือนแล้วเราก็ผ่านมาได้ ผมกลับไปหาเค้าปีละครั้งครับ เราไปเที่ยวญี่ปุ่นกันมีความสุขมากๆ
ละเมื่อกลางๆปีที่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่แย่ที่สุดกับผมขึ้นครับ ตอนที่อยู่ต่างประเทศผมเช่าบ้านอยู่กับพ่อ และ แม่ ครับ แล้วพ่อ กับ แม่ผม เค้า ต้องเข้าทำงานกลาง เลยจำเป็นต้องนอนกลางวัน แต่เจ้าของบ้านที่เช่าอยู่ชอบมาวุ่นวาย ส่งคนมาตัดหญ้า ตัดต้นไม้ ทำเสียงดังทำให้พวกเค้านอนได้ไม่เต็มที่ พวกเค้าเลยตัดสินใจจะย้ายออกไปที่ใหม่ ผมเลยบอกพวกเค้าว่า "พ่อ แม่ เราตัดสินใจซื้อบ้านกันเหอะ จะได้หมดปัญหา" พวกเค้าก็ตกลง ผมเลยจัดการติดต่อทุกอย่างตั้งแต่กู้ธนาคาร ติดต่อ เจ้าหน้าที่ขายบ้าน ต่างๆนาๆ ซึ่งขณะนั้นผมก็ทำงานด้วย ผมทำงาน 7 วัน วันละ เกิน 10 ชม. ซึ่งหนักมากๆในโรงงาน เข้างานตี 4 บางที เลิก 4โมงเย็น หลายคนอ่านจะมองว่ามันก็ธรรมดา แต่ความจริงๆแล้วสำหรับผมมันทรมาณมากๆเลยครับ ผมพึ่งมาอยู่ได้เพียงแค่ 1 ปี ณ เวลานั้น ภาษายังไม่แข็งแรง และทำงานหนักทุกวัน แถมต้องคอยติดต่อเจ้าหน้าที่ต่างๆ ทำงานไปใส่หูฟังไปคุยไป และสัญญาเช่าบ้านก็จะหมด ถ้าไม่ได้ก็ไม่มีบ้านอยู่
ผมรู้ตัวว่าผมนั้นไม่ได้ดูแลแฟนผมมากเท่าที่ควรในเวลานั้น ผมเลยบอกแฟนผมว่า "เธอเราขอเวลาเคลียทุกอย่างก่อนนะ 1 อาทิตย์ ขอเวลาคือ เราอาจจะคุยกะเธอน้อยลง หรือบางวันเราอาจจะไม่ว่างนะ" เธอตอบตกลง
เย็นวันถัดมาเธอโทรมาบอกเลิกผมครับ เธอให้เหตุผลว่าเธอไม่เข้าใจ ทำไมต้องขอเวลา ตอนนั้นผมอื้อไปหมด ทำตัวไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้เธอไป
ผมกลับไปนอนร้องไห้คนเดียวแบบหนักที่สุด ในใจคิดแต่ว่า นี้ครอบครัวเราจะไม่มีบ้านอยู่ กำลังจะติดหนี้ธนาคารหลายล้าน และทำงานหนักขนาดนี้ แต่คนที่เรารักที่สุดในชีวิตกลับทิ้งเราไปอ่อว้ะ?
วันถัดมาผมทำงานไปร้องไห้ไปทั้งวัน ตกเย็นเค้าโทรมาหาผมแล้วบอกว่าเค้าขอโทษ เค้าไม่ได้ตั้งใจ สุดท้ายผมก็ใจอ่อนและกลับไปครับ
(ตลอดเวลาที่คบกันมาผมบอกแฟนผมตลอดว่าคำว่าเลิกกันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผม และผมไม่เคยพูดมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว)
หลังจากนั้นผ่านไปได้ ผมก็กลับไป เราก็ไปเที่ยวกันปกติ แต่ตัวผมเองที่ไม่เคยลืมเลย มันเหมือนเป็นแผลในใจตลอดว่าเค้าทิ้งเราไปในวันที่เราแย่ที่สุดนะ คำนี้มันย้ำในหัวผมตลอด
และล่าสุดเมื่อวัน วาเลนไทน์ ที่ผ่านมาผมก็โดนทิ้งอีก ซึ่งยอมรับครับว่าก่อนหน้านั้นผมเครียดเรื่องเรียนมากๆ จนไม่ค่อยได้สนใจเธอเท่าที่ควร เพราะมันยากมากสำหรับผม
ผมจำได้วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ เราคุยกันตามปกติในช่วงเช้า เฟสไทม์กัน และผมบอกเค้าว่า เธอวันนี้เราไปก่อนนะเรามี essay ต้องส่ง 2 ตัว และสาม 3 ตัวอาทิตย์นี้" เค้าก็ตกลง ในขณะที่ผมกำลังทบทวนหนังสือเตรียมสอบวันจันทร์ ประมาณบ่าย 3 เธอพูดว่า"เค้าขอไปนะ" ผมเลยถามเค้าว่า เธอมั่นใจแล้วใช่มั้ยที่ตัดสินใจแบบนี้ เธอตอบ "ใช่" แล้วผมก็เงียบแล้ววางสายไป วันนั้นเป็นวันที่ทรมาณมากกว่ารอบแรก เป็นร้อยเท่า มันเป็นคืนที่เงียบที่สุด ไม่รู้จะไปหาใคร แค่อยากจะกอดใครสักคนก็ไม่มี แล้วสุดท้ายผมก็บังคับให้ตัวเองนอน วันจันทร์มีสอบ ผมนั่งรถไฟไปเรียนแล้วร้องไห้เหมือนเด็กตลอดทาง จนชาวต่างชาติถามว่า โอเคมั้ย
ผ่านไป 2-3 วันผมเคลียทุกอย่างจบ ส่งงาน สอบ กลับมาแข็งแรง แล้วเธอก็โทรมาขอโทษอีก เธอบอกว่าเธอขอโทษ เธอขาดผมไม่ได้ แต่สิ่งที่ผมตอบเธอมีแต่คำว่า ไม่รู้ จนผ่านไปหลายวันผมเลยตัดสินใจว่าไม่กลับไปเพราะว่า ผมไม่อยากมานั่งลุ้นอีกแล้วว่าเค้าจะทิ้งผมอีกเมื่อไหร่ และไม่อยากให้เธอมาเสียใจกับผมอีก แต่ในใจผมรักเค้ามากๆเลยนะครับ ผมวางแผนพาเค้ามาอยู่ด้วย คิดเรื่องหมั้นไว้ในหัวแล้ว แต่เรื่องนี้ก็มาเกิดซะก่อน
ที่หนักกว่านั้นคือเพื่อนผมที่ไทยเกือบทุกคน ไม่มีใครฟังเรื่องจากผมสักคน มีแต่พูดว่าทำไมไม่กลับไป เข้าไปให้กำลังใจแฟนเก่าผม ปล่อยผมจมกะเรื่องแบบนี้ บางคนคิดว่าผมมีคนอื่น
เมื่อคืนนี้ผมเห็นเค้าลงรูปคู่กับคนใหม่ ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บมากๆ รู้สึกเหมือนโดนเยาะเย้ยยังไงไม่รู้
สรุปในมุมของผมนะครับ
ผมคือคนโดนทิ้งในวันที่แย่ที่สุดสำหรับผมถึง 2 ครั้ง
ผมคือคนที่เสียใจมากๆ
ผมคือคนที่รักเค้ามากกว่าใครๆ
เค้าก็เสียใจ แต่ผ่านไปประมาณ 2 เดือนเค้ามีคนใหม่
ตลอดมามีคนที่ฟังเรื่องราวจริงๆและเข้าใจผมไม่กี่คน
ตอนนี้ผลของมันทำให้ผมไม่กล้ามีใครใหม่ ไม่กล้ากลับไป เพราะกลัวว่าคนคนนั้นจะทิ้งเราไปอีก ตอนนี้มันเคว้งคว้างไปหมดเลยครับ
ขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะครับ อาจจะไม่รู้เรื่องบ้างต้องขออภัยนะครับ
และขอคุณสำหรับคำแนะนำและความเห็นต่างๆล่วงหน้านะครับ