เราว่าละครพยายามบอกมาตลอดว่า
"อย่าตัดสินชีวิตคนอื่นจากการเห็นการกระทำเขาแค่แว้บเดียว"
บางทีเราเห็นเด็กเกเร เด็กโกหก เด็กขี้ขโมย เด็กดัดจริต ก็จะเกลียด ด่า รังเกียจไว้ก่อน
แต่ละครก็แสดงให้เห็นว่าเด็กพวกนั้นเขาอาจจะมีที่มาที่ไปมากกว่าการ "เกิดมาก็เลวเลย"
เราดูละครแล้วก็สงสารเด็กทุกคน รู้สึกว่าทุกคนไม่ควรมีชีวิตแบบนี้ ทุกอย่างมาจากสภาพแวดล้อมและพ่อแม่แท้ๆ
แต่ลองมามองอีกมุมนึง ถ้าเราเจอเหตุการณ์แบบนี้ในชีวิตจริง เราพร้อมจะใจเย็นแล้วมองเด็กๆด้วยสายตาของครูทรายมั้ย
ถ้าเจอเพื่อนขโมยของ เราจะโกรธ หรือ จะตั้งคำถามว่า ทำทำไม เพื่อนมีปัญหาอะไรต้องทำแบบนี้
ถ้าเจอเพื่อนชอบโกหก เราจะรีบไปเม้ามัน หรือ จะถามมันว่า ทำแบบนี้ทำไม
ถ้าเห็นเพื่อนมีรอยแผลทำร้ายตัวเอง เราจะกลัว ขยาด แขยง หรือ จะคอยปลอบใจและถามเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้น อยากเล่าอะไรมั้ย?
เราบอกตัวเองว่า ทำสิ จะทำแน่ๆ ฉันจะไม่ตัดสินคนอื่นจากการกระทำแค่แว้บแรกอีก
จะไม่ตั้งป้อมเกลียดใครโดยไม่ได้สัมผัสจริงๆ คนเรามีเบื้องหลังมากมาย ฉันจะสังเกตคนอื่น จะไม่ละเลย "บาดแผล" ของคนรอบข้างแน่ๆ
กำลังเพลินๆดูตอนอวสานด้วยความรู้สึกดีๆว่า "โอเค ขอบคุณนะครูทราย ที่ทำให้เรามีมุมมองใหม่ต่อสังคม เราจะมองคนอย่างละเอียดขึ้นจากนี้ไป เย่"
แล้วก็ตู้มมมมม เข้าสู่ บททดสอบอย่างไม่ทันตั้งตัว
ปุ่นโดดตึก....
ถ้านี่เป็นการทดสอบว่า ดูละครแล้วเอาไปใช้ได้จริงมั้ย ที่คิดว่าต่อไปนี้จะไม่ตัดสินใครจากภายนอกแล้วได้ใช้มั้ย
เราก็คงสอบตก (555555555) เพราะเผลอตัดสินว่า เด็กที่ยิ้มแย้ม ให้กำลังใจคนอื่น ปลอบใจคนอื่น พ่อก็เป็นหมอ ดูฐานะก็คงจะดี
กำลังจะมีอนาคตดีๆในต่างประเทศ หรือ ต่อให้สอบไม่ติดก็น่าจะมีภูมิคุ้มกันแข็งแรง....
แต่เดี๋ยวก่อน...ลืมไปหรือเปล่าว่าละครเค้าบอกมาตลอดว่า อย่าตัดสินคนจากการกระทำภายนอก เค้าบอกมาตลอดว่า สังเกตคนรอบข้างบ้าง
เป็นละครที่มี easter egg เยอะมาก สงสัยว่างๆต้องกลับไปย้อนดูว่าน้องปุ่นแกแอบส่งสัญญาณอะไรให้คนอื่นหรือเปล่า
(มันคงมีแหละ...ก็ผู้จัดเขาบอกว่ามี...แสดงว่าเราไม่สังเกตกันจริงๆ TvT)
สุดท้ายนี้ ขอบคุณผู้จัดและทีมงาน รวมถึงใครก็ตามที่เสนอให้มีตอนจบแบบนี้
ทำให้เราไม่หลงในความ feel good ของตอนจบละครมากไป แต่ดึงกลับมาในโลกความจริงว่า
"อย่าฟินเพลิน โลกความจริงมีคนที่ - ต้องการคนสนใจ - อยู่รอบเราเต็มไปหมด เขาอาจจะไม่ได้มาในรูปแบบเรียกร้องความสนใจ แต่อาจจะยิ้มตลอดเวลาก็ได้"
...ตั้งกระทู้จบ เราจะไปทักเพื่อนที่ปลอบใจเด็กมีปัญหาอย่งาเรามาตลอดหลายปี ปกติมันยิ้มแย้ม แฮปปี้มาก
คงต้องไปถามมันสักหน่อยว่า ยังสบายดีใช่มั้ย ไม่เครียดอะไรใช่มั้ย มีอะไรเล่าได้นะ...ทักสักหน่อย เขินนิดนึง แต่ดีกว่ากลายเป็นปุ่นเนอะ
วัยแสบฯ ทดสอบคนดูโดยไม่ทันตั้งตัวว่าดูไปแล้วเอาไปใช้จริงกันบ้างหรือเปล่า
"อย่าตัดสินชีวิตคนอื่นจากการเห็นการกระทำเขาแค่แว้บเดียว"
บางทีเราเห็นเด็กเกเร เด็กโกหก เด็กขี้ขโมย เด็กดัดจริต ก็จะเกลียด ด่า รังเกียจไว้ก่อน
แต่ละครก็แสดงให้เห็นว่าเด็กพวกนั้นเขาอาจจะมีที่มาที่ไปมากกว่าการ "เกิดมาก็เลวเลย"
เราดูละครแล้วก็สงสารเด็กทุกคน รู้สึกว่าทุกคนไม่ควรมีชีวิตแบบนี้ ทุกอย่างมาจากสภาพแวดล้อมและพ่อแม่แท้ๆ
แต่ลองมามองอีกมุมนึง ถ้าเราเจอเหตุการณ์แบบนี้ในชีวิตจริง เราพร้อมจะใจเย็นแล้วมองเด็กๆด้วยสายตาของครูทรายมั้ย
ถ้าเจอเพื่อนขโมยของ เราจะโกรธ หรือ จะตั้งคำถามว่า ทำทำไม เพื่อนมีปัญหาอะไรต้องทำแบบนี้
ถ้าเจอเพื่อนชอบโกหก เราจะรีบไปเม้ามัน หรือ จะถามมันว่า ทำแบบนี้ทำไม
ถ้าเห็นเพื่อนมีรอยแผลทำร้ายตัวเอง เราจะกลัว ขยาด แขยง หรือ จะคอยปลอบใจและถามเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้น อยากเล่าอะไรมั้ย?
เราบอกตัวเองว่า ทำสิ จะทำแน่ๆ ฉันจะไม่ตัดสินคนอื่นจากการกระทำแค่แว้บแรกอีก
จะไม่ตั้งป้อมเกลียดใครโดยไม่ได้สัมผัสจริงๆ คนเรามีเบื้องหลังมากมาย ฉันจะสังเกตคนอื่น จะไม่ละเลย "บาดแผล" ของคนรอบข้างแน่ๆ
กำลังเพลินๆดูตอนอวสานด้วยความรู้สึกดีๆว่า "โอเค ขอบคุณนะครูทราย ที่ทำให้เรามีมุมมองใหม่ต่อสังคม เราจะมองคนอย่างละเอียดขึ้นจากนี้ไป เย่"
แล้วก็ตู้มมมมม เข้าสู่ บททดสอบอย่างไม่ทันตั้งตัว
ปุ่นโดดตึก....
ถ้านี่เป็นการทดสอบว่า ดูละครแล้วเอาไปใช้ได้จริงมั้ย ที่คิดว่าต่อไปนี้จะไม่ตัดสินใครจากภายนอกแล้วได้ใช้มั้ย
เราก็คงสอบตก (555555555) เพราะเผลอตัดสินว่า เด็กที่ยิ้มแย้ม ให้กำลังใจคนอื่น ปลอบใจคนอื่น พ่อก็เป็นหมอ ดูฐานะก็คงจะดี
กำลังจะมีอนาคตดีๆในต่างประเทศ หรือ ต่อให้สอบไม่ติดก็น่าจะมีภูมิคุ้มกันแข็งแรง....
แต่เดี๋ยวก่อน...ลืมไปหรือเปล่าว่าละครเค้าบอกมาตลอดว่า อย่าตัดสินคนจากการกระทำภายนอก เค้าบอกมาตลอดว่า สังเกตคนรอบข้างบ้าง
เป็นละครที่มี easter egg เยอะมาก สงสัยว่างๆต้องกลับไปย้อนดูว่าน้องปุ่นแกแอบส่งสัญญาณอะไรให้คนอื่นหรือเปล่า
(มันคงมีแหละ...ก็ผู้จัดเขาบอกว่ามี...แสดงว่าเราไม่สังเกตกันจริงๆ TvT)
สุดท้ายนี้ ขอบคุณผู้จัดและทีมงาน รวมถึงใครก็ตามที่เสนอให้มีตอนจบแบบนี้
ทำให้เราไม่หลงในความ feel good ของตอนจบละครมากไป แต่ดึงกลับมาในโลกความจริงว่า
"อย่าฟินเพลิน โลกความจริงมีคนที่ - ต้องการคนสนใจ - อยู่รอบเราเต็มไปหมด เขาอาจจะไม่ได้มาในรูปแบบเรียกร้องความสนใจ แต่อาจจะยิ้มตลอดเวลาก็ได้"
...ตั้งกระทู้จบ เราจะไปทักเพื่อนที่ปลอบใจเด็กมีปัญหาอย่งาเรามาตลอดหลายปี ปกติมันยิ้มแย้ม แฮปปี้มาก
คงต้องไปถามมันสักหน่อยว่า ยังสบายดีใช่มั้ย ไม่เครียดอะไรใช่มั้ย มีอะไรเล่าได้นะ...ทักสักหน่อย เขินนิดนึง แต่ดีกว่ากลายเป็นปุ่นเนอะ