สวัสดีครับ ก่อนอื่นผมขอเล่าเรื่องเป็นมาของผู้ป่วยก่อนครับ
คุณยายของผมป่วยเมื่อต้นเดือนสิงหาคมปีที่แล้วครับ (คุณยายอายุ 73 ย่าง 74 ปีครับ) สภาวะสมองขาดเลือดครับทำให้เป็นอัมพาตครึ่งซีก อาการแรกๆปากเบี้ยวทำให้พูดไม่ชัด เดินไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ครับ ครอบครัวเราหาทางรักษาคุณยายทุกทางครับ ทั้งทางวิทยาศาสตร์และที่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นฉีดยาแพงๆ หมอเส้นมานวด หาหมอจีนฝังเข็ม หาหมอทรงเพราะครอบครัวเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ ตอนนี้เข้าเดือนที่เจ็ดแล้วครับ ช่วยเหลือตัวเองได้ ขึ้นรถวีลแชร์เองได้ อาบน้ำเองได้ แต่เวลาจะยืนใส่กางเกงต้องมีคนช่วยใส่ครับ
ครอบครัวที่บ้าน..
คุณยายพักอยู่กับน้องสาว(17ปี) อยู่สองคนครับ ส่วนพ่อกับแม่และน้องชายก็อยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง ก่อนหน้านี่คุณยายมาอยู่กับแม่ครับ แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะคุณยายเป็นห่วงบ้าน และก็ไม่เคยจากบ้านนานๆ เลยต้องกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเดิม ส่วนผมก็มาเรียนที่กรุงเทพฯ นานๆทีกลัลบ้านครับ การดูแลพ่แ แม่ ลุง ป้า ก็แวะเวียนมาดูแลช่วยกัน ใครว่างก็เข้ามาดูแล
ปัญหาอยู่ที่ตรงนี้ครับ!!! T T
คุณยายเป็นผู้หญิงที่เก่ง เป็นคนแข็งนอก เข้มแข็ง เป็นผู้นำ แต่ตอนนี่คุณยายรับสภาพตัวเองไม่ได้ครับ เจ็ดเดือนแล้วที่คุณยายยังหวังว่าตัวเองจะเดินได้ ซึ่งถ้าดูอายุ และสถิติของคนป่วยที่มีอายุมากโอกาสที่จะกลับมาเดินได้ต้องใช้เวลาเป็น 10 ปี หรือไม่มีโอกาสเลย ลืมบอกไปครับว่าคุณยายเป็นคนอ้วนครับ น้ำหนักตอนนี้ประมาณ 70 กก.ครับ ประกอบกับข้อเข่าคุณยายข้างหนึ่งเสื่อมสภาพ ทำให้โอกาสที่จะกลับมาเดินได้มีน้อยมากครับ ทุกวันนี้ถ้าจะทำกายภาพบำบัดหรือเดิน ต้องมีคนช่วยอย่างน้อย 2 คนครับ เราเคยจ้างคนมากายภาพที่บ้านอยู่เกือบเดือนครับ แต่คุณยายก็บอกไม่ต้องการคนมากายภาพ (แกเป็นคนขี้บ่นครับ คนมาทำกายภาพก็อยู่ด้วยไม่ได้)
คือคุณยายบ่น บ้างครั้งก็นอนร้องไห้ เวลาอยู่คนเดียวครับ (น้องสาวเล่าให้ฟัง) เวลาไม่ถูกใจใครก็จะด่า บ่น ตรงนี้ผมเข้าใจครับว่าคนป่วยสภาพจิตใจยังรับสภาพตัวเองไม่ได้
ล่าสุดครับผมกลับมาที่บ้าน (มาเกณฑ์ทหาร) ก็เลยถือโอกาสพักยาวช่วงสงกรานต์นี้ วันนี้ครับคุณยายบ่น ขี้น้อยใจ แกปิดบ้านขังตัวเองไว้ข้างใน และไม่ให้น้องสาวผมเข้าบ้าน น้องสาวก็เลยมาบอกผม (ผมนอนบ้านแม่ครับ) ผมก็ไปหา แล้วก็บอกยายเปิดบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ด่าทอตัวเอง ว่าเป็นภาระคนอื่น อยากจะตายๆไป แล้วยายก็นั่งรถวีลแชร์มาเปิดประตู ยายก็ร้องไห้ครับ น้องบอกว่าเคยเป็นแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ปิดบ้านขังตัวเอง ผมก็เห็นยายร้องไร้ (ครั้งแรก) ก็สงสารมากครับ T T ร้องไห้ตาม ผมก็บอกยายครับว่า เราเป็นไปแล้วจะให้ทำยังไงได้ ยายเป็นคนขี้น้อยใจ บ่น แม่เล่าว่าเป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว ทุกคนที่อยู่บ้านก็เห็นแบบนี้เป็นประจำ ผมสงสารยายครับ ไม่รู้จำช่วยยังไงดีครับให้ยายปล่อยวาง เข้าใจตัวเอง เพราะผมคิดว่าถ้าหากเป็นแบบนี้อีกบ่อยๆ กลัวคุณยายจะท้อ กลัวจะตรอมใจ ยิ่งชรามากแล้ว และผมก็ต้องกลับไปเรียน ยิ่งเป็นห่วงท่านมาก
"เมื่อเราเห็นคนที่เข้มแข็งแล้วเขาร้องไห้แสดงว่าเขาต้องเสียใจมาก" ภาพของคุณยาย เป็นคนที่เข้มแข็ง แต่เมื่อผมเจอตอนนี้ท่านเหนื่อยล้าและอ่อนแรงมากครับ
ขอคำแนะนำ หรือประสบการณ์เล่าสู่กันฟังครับ ขอบคุณครับ
คุณยายป่วยเป็นอัมพาตครึ่งซีกแต่รับสภาพไม่ได้ครับ ผมควรบอกยายยังไงดี T T
คุณยายของผมป่วยเมื่อต้นเดือนสิงหาคมปีที่แล้วครับ (คุณยายอายุ 73 ย่าง 74 ปีครับ) สภาวะสมองขาดเลือดครับทำให้เป็นอัมพาตครึ่งซีก อาการแรกๆปากเบี้ยวทำให้พูดไม่ชัด เดินไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ครับ ครอบครัวเราหาทางรักษาคุณยายทุกทางครับ ทั้งทางวิทยาศาสตร์และที่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นฉีดยาแพงๆ หมอเส้นมานวด หาหมอจีนฝังเข็ม หาหมอทรงเพราะครอบครัวเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ ตอนนี้เข้าเดือนที่เจ็ดแล้วครับ ช่วยเหลือตัวเองได้ ขึ้นรถวีลแชร์เองได้ อาบน้ำเองได้ แต่เวลาจะยืนใส่กางเกงต้องมีคนช่วยใส่ครับ
ครอบครัวที่บ้าน..
คุณยายพักอยู่กับน้องสาว(17ปี) อยู่สองคนครับ ส่วนพ่อกับแม่และน้องชายก็อยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง ก่อนหน้านี่คุณยายมาอยู่กับแม่ครับ แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะคุณยายเป็นห่วงบ้าน และก็ไม่เคยจากบ้านนานๆ เลยต้องกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเดิม ส่วนผมก็มาเรียนที่กรุงเทพฯ นานๆทีกลัลบ้านครับ การดูแลพ่แ แม่ ลุง ป้า ก็แวะเวียนมาดูแลช่วยกัน ใครว่างก็เข้ามาดูแล
ปัญหาอยู่ที่ตรงนี้ครับ!!! T T
คุณยายเป็นผู้หญิงที่เก่ง เป็นคนแข็งนอก เข้มแข็ง เป็นผู้นำ แต่ตอนนี่คุณยายรับสภาพตัวเองไม่ได้ครับ เจ็ดเดือนแล้วที่คุณยายยังหวังว่าตัวเองจะเดินได้ ซึ่งถ้าดูอายุ และสถิติของคนป่วยที่มีอายุมากโอกาสที่จะกลับมาเดินได้ต้องใช้เวลาเป็น 10 ปี หรือไม่มีโอกาสเลย ลืมบอกไปครับว่าคุณยายเป็นคนอ้วนครับ น้ำหนักตอนนี้ประมาณ 70 กก.ครับ ประกอบกับข้อเข่าคุณยายข้างหนึ่งเสื่อมสภาพ ทำให้โอกาสที่จะกลับมาเดินได้มีน้อยมากครับ ทุกวันนี้ถ้าจะทำกายภาพบำบัดหรือเดิน ต้องมีคนช่วยอย่างน้อย 2 คนครับ เราเคยจ้างคนมากายภาพที่บ้านอยู่เกือบเดือนครับ แต่คุณยายก็บอกไม่ต้องการคนมากายภาพ (แกเป็นคนขี้บ่นครับ คนมาทำกายภาพก็อยู่ด้วยไม่ได้)
คือคุณยายบ่น บ้างครั้งก็นอนร้องไห้ เวลาอยู่คนเดียวครับ (น้องสาวเล่าให้ฟัง) เวลาไม่ถูกใจใครก็จะด่า บ่น ตรงนี้ผมเข้าใจครับว่าคนป่วยสภาพจิตใจยังรับสภาพตัวเองไม่ได้
ล่าสุดครับผมกลับมาที่บ้าน (มาเกณฑ์ทหาร) ก็เลยถือโอกาสพักยาวช่วงสงกรานต์นี้ วันนี้ครับคุณยายบ่น ขี้น้อยใจ แกปิดบ้านขังตัวเองไว้ข้างใน และไม่ให้น้องสาวผมเข้าบ้าน น้องสาวก็เลยมาบอกผม (ผมนอนบ้านแม่ครับ) ผมก็ไปหา แล้วก็บอกยายเปิดบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ด่าทอตัวเอง ว่าเป็นภาระคนอื่น อยากจะตายๆไป แล้วยายก็นั่งรถวีลแชร์มาเปิดประตู ยายก็ร้องไห้ครับ น้องบอกว่าเคยเป็นแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ปิดบ้านขังตัวเอง ผมก็เห็นยายร้องไร้ (ครั้งแรก) ก็สงสารมากครับ T T ร้องไห้ตาม ผมก็บอกยายครับว่า เราเป็นไปแล้วจะให้ทำยังไงได้ ยายเป็นคนขี้น้อยใจ บ่น แม่เล่าว่าเป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว ทุกคนที่อยู่บ้านก็เห็นแบบนี้เป็นประจำ ผมสงสารยายครับ ไม่รู้จำช่วยยังไงดีครับให้ยายปล่อยวาง เข้าใจตัวเอง เพราะผมคิดว่าถ้าหากเป็นแบบนี้อีกบ่อยๆ กลัวคุณยายจะท้อ กลัวจะตรอมใจ ยิ่งชรามากแล้ว และผมก็ต้องกลับไปเรียน ยิ่งเป็นห่วงท่านมาก
"เมื่อเราเห็นคนที่เข้มแข็งแล้วเขาร้องไห้แสดงว่าเขาต้องเสียใจมาก" ภาพของคุณยาย เป็นคนที่เข้มแข็ง แต่เมื่อผมเจอตอนนี้ท่านเหนื่อยล้าและอ่อนแรงมากครับ
ขอคำแนะนำ หรือประสบการณ์เล่าสู่กันฟังครับ ขอบคุณครับ