สวัสดีค่ะทุกคน นี่เป็นกระทู้แรกของเรา
ผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ค่ะ
คือ...เรามีเรื่องไม่สบายใจ ที่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว ไม่รู้จะปรึกษาใคร
เลยอยากรับรู้หลายๆมุมมองของคนอื่นๆ ที่อาจจะมีทางออกที่ดีให้กับเรา
เราไม่รู้ว่า เราคิดมากเกินไปหรือเปล่า งี่เง่าเกินไปเอง เอาแต่ใจเอง
เราอยากรู้ว่าเราควรจะทำยังไง ขอเล่าก่อนเลยแล้วกัน เรากับแฟน เรียนคนละที่และจำเป็นต้องไกลกัน
คบกันมา 3ปีแล้ว ค่อนข้างจริงจัง ทางบ้านของเราและเขารับรู้ว่าเราคบกัน อยู่ในสายตาผู้ใหญ่ตลอด ตั้งแต่มัธยม มาปัจุบัน ตอนนี้ก็เรียนอยู่คนละมหาลัย เขาเรียนคนละจังหวัดกับเราเลยแหละ เรามักจะเจอกันในวันหยุด เจอกันเมื่อเราและเขาได้กลับบ้าน
ซึ่งมันก็นานๆที ทุกครั้งที่ได้เจอได้ใช้เวลาร่วมกัน มันก็ไปได้ดี แทบไม่มีปัญหาเลย เราแทบไม่ทะเลาะกันเลย แต่...
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เวลาเจอกันหรอก เจอกันเขาดีเหมือนเดิม เหมือนก่อนที่เราห่างกัน แต่ทางกลับกันเวลาที่อยู่ไกล แทนที่จะได้คุย หาเวลามาคุยกันทดแทน หรือเติมเต็มที่ขาดหายไปที่ไม่ได้เจอกัน แต่คู่เราไม่มีการโทรคุย เฟสไทม์ หรืออะไร ใดๆทั้งสิ้น เพราะเราต่างเคยชินกับตอนที่อยู่โรงเรียนเดียวกันเจอกันทุกวันโทรศัพท์แทบไม่มีความหมาย แต่ทุกวันนี้ก็ได้แต่แชท แชทที่น้อยนิด ไม่ค่อยจะคุย ไม่ค่อยจะตอบ เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว เราก็พยายามอดทน คิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไปหรือเปล่า แต่อีกทางนึง เราก็คิดว่า ทำไมเขาไม่มีเวลาเลย เขาทำให้เรารู้สึกว่า ความห่างไกล มันกำลังเป็นอุปสรรค
การที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เจอกัน มันไม่ได้ทำให้เขาคิดถึง หรืออยากคุยกับเราเลย เขากลับให้เวลาเราน้อยมากๆ ยุ่งทำนู่นทำนี่ตลอด คุยกันน้อยลงๆ จนเราไม่รู้ว่า เราต้องการเวลาจากเขามากไป หรือเขาไม่ให้เวลาเราเลย เราไม่เคยกลัวเลยว่าระยะทางมันจะทำให้บั่นทอนความรักของเราน้อยลง เรามั่นใจในความมั่นคงของตัวเอง มีบ้างที่มีคนที่เข้ามาคุย เข้ามาจีบ แต่เราก็ปฎิเสธไปหมด เพื่อมั่นคงกับความรักของเรา เพื่อเขา ที่เราคิดว่ามันเคยไปได้ดี
ตอนนี้มันท้อไปหมด เราพยายามแล้ว พยายามที่จะหาอะไรทำ ให้ไม่ว่าง ให้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ต้องคิดถึง
แต่จะต้องทำยังไง คนรักกัน ไม่คุยกัน ไม่เจอกัน มันจะไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ
เราควรจะทำยังไง ..
มีเพื่อนๆคนไหน มีปัญหาแบบนี้บ้างมั้ยคะ ช่วยกันแชร์ประสบการณ์หน่อยนะ
เราอยากรู้ในมุมมองความรักของคนอื่นบ้าง จริงๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ ..
รักระยะไกล
ผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ค่ะ
คือ...เรามีเรื่องไม่สบายใจ ที่ไม่อยากเก็บไว้คนเดียว ไม่รู้จะปรึกษาใคร
เลยอยากรับรู้หลายๆมุมมองของคนอื่นๆ ที่อาจจะมีทางออกที่ดีให้กับเรา
เราไม่รู้ว่า เราคิดมากเกินไปหรือเปล่า งี่เง่าเกินไปเอง เอาแต่ใจเอง
เราอยากรู้ว่าเราควรจะทำยังไง ขอเล่าก่อนเลยแล้วกัน เรากับแฟน เรียนคนละที่และจำเป็นต้องไกลกัน
คบกันมา 3ปีแล้ว ค่อนข้างจริงจัง ทางบ้านของเราและเขารับรู้ว่าเราคบกัน อยู่ในสายตาผู้ใหญ่ตลอด ตั้งแต่มัธยม มาปัจุบัน ตอนนี้ก็เรียนอยู่คนละมหาลัย เขาเรียนคนละจังหวัดกับเราเลยแหละ เรามักจะเจอกันในวันหยุด เจอกันเมื่อเราและเขาได้กลับบ้าน
ซึ่งมันก็นานๆที ทุกครั้งที่ได้เจอได้ใช้เวลาร่วมกัน มันก็ไปได้ดี แทบไม่มีปัญหาเลย เราแทบไม่ทะเลาะกันเลย แต่...
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เวลาเจอกันหรอก เจอกันเขาดีเหมือนเดิม เหมือนก่อนที่เราห่างกัน แต่ทางกลับกันเวลาที่อยู่ไกล แทนที่จะได้คุย หาเวลามาคุยกันทดแทน หรือเติมเต็มที่ขาดหายไปที่ไม่ได้เจอกัน แต่คู่เราไม่มีการโทรคุย เฟสไทม์ หรืออะไร ใดๆทั้งสิ้น เพราะเราต่างเคยชินกับตอนที่อยู่โรงเรียนเดียวกันเจอกันทุกวันโทรศัพท์แทบไม่มีความหมาย แต่ทุกวันนี้ก็ได้แต่แชท แชทที่น้อยนิด ไม่ค่อยจะคุย ไม่ค่อยจะตอบ เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว เราก็พยายามอดทน คิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไปหรือเปล่า แต่อีกทางนึง เราก็คิดว่า ทำไมเขาไม่มีเวลาเลย เขาทำให้เรารู้สึกว่า ความห่างไกล มันกำลังเป็นอุปสรรค
การที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เจอกัน มันไม่ได้ทำให้เขาคิดถึง หรืออยากคุยกับเราเลย เขากลับให้เวลาเราน้อยมากๆ ยุ่งทำนู่นทำนี่ตลอด คุยกันน้อยลงๆ จนเราไม่รู้ว่า เราต้องการเวลาจากเขามากไป หรือเขาไม่ให้เวลาเราเลย เราไม่เคยกลัวเลยว่าระยะทางมันจะทำให้บั่นทอนความรักของเราน้อยลง เรามั่นใจในความมั่นคงของตัวเอง มีบ้างที่มีคนที่เข้ามาคุย เข้ามาจีบ แต่เราก็ปฎิเสธไปหมด เพื่อมั่นคงกับความรักของเรา เพื่อเขา ที่เราคิดว่ามันเคยไปได้ดี
ตอนนี้มันท้อไปหมด เราพยายามแล้ว พยายามที่จะหาอะไรทำ ให้ไม่ว่าง ให้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ต้องคิดถึง
แต่จะต้องทำยังไง คนรักกัน ไม่คุยกัน ไม่เจอกัน มันจะไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ
เราควรจะทำยังไง ..
มีเพื่อนๆคนไหน มีปัญหาแบบนี้บ้างมั้ยคะ ช่วยกันแชร์ประสบการณ์หน่อยนะ
เราอยากรู้ในมุมมองความรักของคนอื่นบ้าง จริงๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ ..