สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้ที่ 2 ของเรานะค่ะหากผิดพลาดตรงไหนก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
เข้าเรื่องคือแฟนเราเป็นภาคกลางแล้วต้องมาบรรจุทำงานอยู่ที่สามจังหวัดชายแดนใต้ ส่วนเราก็เป็นคนใต้ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสามจังหวัดสักเท่าไร เราเริ่มคบกับแฟนตั้งแต่แฟนยังไม่ได้คำสั่งบรรจุ จนมาถึงทุกวันนี้ก็ปาไปเกือบสามปี ตอนแรกเราคิดว่าเขาจริงใจ จริงจังกับเรา เราเลยทุ่มเท่ให้เขาทุกอย่าง ยอมเขาทุกเรื่อง นั่งรถไปหาเขาทั้งๆที่พื้นที่เสี่ยงอันตราย มีหลายๆครั้งที่เราสองคนมีปัญหากันแต่ก็เรื่องเล็กน้อย เขาเป็นคนไม่เจ้าชู้ ไม่สูบบุหรี่ กินเหล้าบ้างบางโอกาส เราอยากได้อะไร เขาก็หามาให้ อยากกินอะไรก็พาไป เขาตามใจเรามาก แต่ปัญหามันก็เกิดขึ้น เราเริ่มมีความคิดว่าเขาจะคบเราเป็นแค่ทางผ่าน เพราะเหตุเกิดจากหลังที่เขากลับมาจากไปเยื่ยมครอบครัวที่ภาคกลาง เขาขอเลิกเรา บอกยกเลิกแพลนที่จะหมั้น ขอให้เราออกไปจากชีวิตเขา เขาจ้างเราด้วยเงินห้าหมื่นเพื่อจะให้ออกไปให้ได้ เหตุผลเพียงว่าเขาอยากสบายเหมือนคนอื่น เขาอยากมีรถ มีบ้าน มีทอง ถ้าเขาย้ายกลับบ้านพ่อแม่เขาจะให้ทุกอย่าง เชื่อไหมเราได้ยินคำพูดเหล่านี้ บอกตรงๆว่าจุก เราร้องไห้ เรากรี๊ด สติแตกไปเลย ดีที่เพื่อนมาคอยพยุงไว้ เราคิดว่าเราขาดเขาไม่ได้ เลยขอร้องเขา บอกเขายอมทุกอย่าง ให้เขารอเราอีกสองปี เราจะย้ายไปอยู่กับเขา วินาทีนั้นเรากลับมองคิดว่าตัวเองเป็นคนที่แย่มากยอมทิ้งทางบ้านเราไปเพื่อไปอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งทางบ้านเขาก็ไม่ชอบเราเลย แต่เราก็แกล้งลืมเรื่องทั้งหมดที่เขาขอเลิก ยังใช้ชีวิตปกติ ยังคุย ยังรัก ยังคิดถึง แต่พักหลังแฟนเราลงรูปคู่ในเฟสบุ๊คแล้วทางบ้านเขามาเห็น แม่เขารีบโทรมาถามว่าทำไมยังไปหากันอีก พูดเหมือนประมานว่าทำไมยังคบกันอีก ทำไมยังไม่เลิก เราบอกตรงๆเราเจ็บมาก คือนี่เราต้องรออย่างเดียวใช่ไหม รอให้เขาทิ้งเราไป เพราะวันหนึ่งถ้าเขาย้ายกลับบ้านเราเชื่อเราต้องเลิกกับเขาแน่นอน เราพยายามปรึกษาเพื่อน ปรึกษาทุกคน แต่สุดท้ายเราทำไม่ได้ เพราะตลอดเกือบสามปี เรามีเขาเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตตลอด เราน้อยใจตัวเองว่าขนาดตัวเลือกเรายังไม่ได้เป็นเลย เพราะถึงยังไงเขาก้ไม่เลือกเรา ยังไงเขาก็ต้องเลือกพ่อแม่เขา เราเรียกร้องอะไรไม่ได้เลย แย่มาก วันหนึ่งถ้าเขาไปจริงๆเราจะเริ่มต้นใหม่ยังไง ทุกวันนี้เราพยายามที่จะไม่รักเขาให้มากกว่าเดิม แต่เขาก็ยังทำทุกอย่างให้กับเรา ดูแลเรา เราตัดใจไม่ได้เลย ใจหนึ่งก้แค้นทำไมต้องให้เป็นแค่ทางผ่าน ใจหนึ่งก็รักไม่อยากเสียเขาไป อยากให้พ่อแม่เขาปล่อยเขาให้เขาได้คิดได้ตัดสินใจบ้าง แต่เราคงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่รอ รอวันที่เขาจะเดินจากไป....
มันทรมานดีเนอะ!! นี่เหรอนักรบ? เปนแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า หลอกกให้รัก หอกให้รอแล้วก็ทิ้งไป ให้ความหวังในทุกๆเรื่อง แต่ก็เป็นไปไม่ได้สักเรื่อง....
คบเพื่อทางผ่านหรืออะไร?
เข้าเรื่องคือแฟนเราเป็นภาคกลางแล้วต้องมาบรรจุทำงานอยู่ที่สามจังหวัดชายแดนใต้ ส่วนเราก็เป็นคนใต้ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสามจังหวัดสักเท่าไร เราเริ่มคบกับแฟนตั้งแต่แฟนยังไม่ได้คำสั่งบรรจุ จนมาถึงทุกวันนี้ก็ปาไปเกือบสามปี ตอนแรกเราคิดว่าเขาจริงใจ จริงจังกับเรา เราเลยทุ่มเท่ให้เขาทุกอย่าง ยอมเขาทุกเรื่อง นั่งรถไปหาเขาทั้งๆที่พื้นที่เสี่ยงอันตราย มีหลายๆครั้งที่เราสองคนมีปัญหากันแต่ก็เรื่องเล็กน้อย เขาเป็นคนไม่เจ้าชู้ ไม่สูบบุหรี่ กินเหล้าบ้างบางโอกาส เราอยากได้อะไร เขาก็หามาให้ อยากกินอะไรก็พาไป เขาตามใจเรามาก แต่ปัญหามันก็เกิดขึ้น เราเริ่มมีความคิดว่าเขาจะคบเราเป็นแค่ทางผ่าน เพราะเหตุเกิดจากหลังที่เขากลับมาจากไปเยื่ยมครอบครัวที่ภาคกลาง เขาขอเลิกเรา บอกยกเลิกแพลนที่จะหมั้น ขอให้เราออกไปจากชีวิตเขา เขาจ้างเราด้วยเงินห้าหมื่นเพื่อจะให้ออกไปให้ได้ เหตุผลเพียงว่าเขาอยากสบายเหมือนคนอื่น เขาอยากมีรถ มีบ้าน มีทอง ถ้าเขาย้ายกลับบ้านพ่อแม่เขาจะให้ทุกอย่าง เชื่อไหมเราได้ยินคำพูดเหล่านี้ บอกตรงๆว่าจุก เราร้องไห้ เรากรี๊ด สติแตกไปเลย ดีที่เพื่อนมาคอยพยุงไว้ เราคิดว่าเราขาดเขาไม่ได้ เลยขอร้องเขา บอกเขายอมทุกอย่าง ให้เขารอเราอีกสองปี เราจะย้ายไปอยู่กับเขา วินาทีนั้นเรากลับมองคิดว่าตัวเองเป็นคนที่แย่มากยอมทิ้งทางบ้านเราไปเพื่อไปอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งทางบ้านเขาก็ไม่ชอบเราเลย แต่เราก็แกล้งลืมเรื่องทั้งหมดที่เขาขอเลิก ยังใช้ชีวิตปกติ ยังคุย ยังรัก ยังคิดถึง แต่พักหลังแฟนเราลงรูปคู่ในเฟสบุ๊คแล้วทางบ้านเขามาเห็น แม่เขารีบโทรมาถามว่าทำไมยังไปหากันอีก พูดเหมือนประมานว่าทำไมยังคบกันอีก ทำไมยังไม่เลิก เราบอกตรงๆเราเจ็บมาก คือนี่เราต้องรออย่างเดียวใช่ไหม รอให้เขาทิ้งเราไป เพราะวันหนึ่งถ้าเขาย้ายกลับบ้านเราเชื่อเราต้องเลิกกับเขาแน่นอน เราพยายามปรึกษาเพื่อน ปรึกษาทุกคน แต่สุดท้ายเราทำไม่ได้ เพราะตลอดเกือบสามปี เรามีเขาเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตตลอด เราน้อยใจตัวเองว่าขนาดตัวเลือกเรายังไม่ได้เป็นเลย เพราะถึงยังไงเขาก้ไม่เลือกเรา ยังไงเขาก็ต้องเลือกพ่อแม่เขา เราเรียกร้องอะไรไม่ได้เลย แย่มาก วันหนึ่งถ้าเขาไปจริงๆเราจะเริ่มต้นใหม่ยังไง ทุกวันนี้เราพยายามที่จะไม่รักเขาให้มากกว่าเดิม แต่เขาก็ยังทำทุกอย่างให้กับเรา ดูแลเรา เราตัดใจไม่ได้เลย ใจหนึ่งก้แค้นทำไมต้องให้เป็นแค่ทางผ่าน ใจหนึ่งก็รักไม่อยากเสียเขาไป อยากให้พ่อแม่เขาปล่อยเขาให้เขาได้คิดได้ตัดสินใจบ้าง แต่เราคงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่รอ รอวันที่เขาจะเดินจากไป....
มันทรมานดีเนอะ!! นี่เหรอนักรบ? เปนแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า หลอกกให้รัก หอกให้รอแล้วก็ทิ้งไป ให้ความหวังในทุกๆเรื่อง แต่ก็เป็นไปไม่ได้สักเรื่อง....