ไม่รู้อารมณ์ไหนเหมือนกัน แต่รู้สึกอยากได้ความคิดเห็น
คือ ผมเรียนมหาลัยอยู่ครับ (ไม่ใช่ปี1)
ฐานะการเงิน จะเรียกไงดี
คือ พ่อกับแม่ ก็ส่งให้เรื่อยๆ ไม่มากมาย
แต่ก็พอใช้ ไม่ต้องทำงาน เพิ่มเติม
หรือ อดมื้อกินมื้อแต่อย่างใด
เรื่องความรัก ก็เคยมีบ้างตอนมัธยม
แต่ก็ ประปราย กล่าวคือก็ไม่ขนาดจริงจัง
หวังแต่งอะไร เว่อวัง
มีก็แบบ อารมณ์ ป๊อปปี้เลิฟ
ให้ของขวัญวันเกิด กินติม ของขวัญวาเลนไท บลา บลา บลา ตามภาษาเด็กๆใสๆ
พอ สอบเข้ามหาลัย ก็แยกย้าย กันไป ก็ไม่ได้คิดไรมาก
สรุปก็คือ ผมยังไม่เคยมีแฟนแบบว่า กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ
เฝ้าไข้เวลาไม่สบาย ไปเที่ยวต่างจังหวัดสองต่อสอง
อยู่หอกันสองต่อสองไรเงี้ย หรือ แฟนที่ผู้ใหญ่เค้ามีๆกันอะ
ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนนะความรู้สึกที่ว่า
คล้ายกับรู้สึกกลัวการเป็นผู้ใหญ่ ไม่กล้าจะคบใครแบบจริงจัง(อย่างที่กล่าวข้างบน)
ลึกๆจะคิดอยู่เสมอว่า เรายังไม่พร้อมจะดูแลใครหรอก
รอให้พร้อมก่อน รอให้หาเงินเองได้ก่อน หรือ อาจจะรอให้รวยก่อนไรเงี้ย
ไม่อยากได้พอตเรื่องที่แบบ ลำบากไปด้วยกัน
จนถึงวันที่ร่ำรวย สำเร็จไปด้วยกันไรเงี้ย
มันดูดราม่าเกินไป และรู้สึกเห็นแก่ตัวที่แบบ
ศักยภาพ เรายังไม่ถึงแต่ ด้วยความกลัวเขาจะหลุดมือ
เลยเอาเขามาลำบากกับเราไรแบบเนี้ย (พระเอกซ้าดดด) *แต่จริงๆนะ
อยากทราบว่าไอ้ชุดความคิดแบบเนี้ย มันโอเครไหม
แล้วมันอาจจะมีข้อเสียอะไรเกิดขึ้นป่าว เช่นว่า (อันนี้คิดเองสิ่งที่อาจเกิดขึ้น)
ถ้าไม่รีบหาตอนนี้ สุดท้ายแล้วโชคชะตาเล่นตลก
มีพร้อมทุกอย่างเงินทอง แต่กลับหาคู่ชีวิตไม่ได้ซะงั้น
ปล.อาจจะดูแบบ เฮ้ย มันต้องจริงจังขนาดนี้เลยหรอ
ผมเองก็เคยคิดนะว่าเรื่อง คู่ชีวิต เป็นเรื่องเล็ก แบบว่า มีก็ได้ ไม่มีก็ได้
แต่เมื่อมาลองคิดดูใหม่ การสร้างครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆอะ
แก่ตัวไปไม่มีลูกมีหลาน มีกิจการใหญ่โตใครจะสืบทอด
เจ็บป่วยใครจะดูแล สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมจึงต้องกลับมาคิดใหม่
สรุปง่ายๆ ปัญหาของผมก็คือ
-มีตอนนี้ก็ไม่มั่นใจว่า จะทำให้ชีวิต โอเคร แบบจะ
เงินทองยังต้องขอพ่อ กับแม่อยู่เลย คิดจะไปมีแฟนหรอ
-จะไปหาเอาตอนที่พร้อม ก็กลัวจะหาไม่ได้
จบ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ครับบ
คิดอย่างไรครับกับ "รอให้พร้อมก่อน ค่อยหาแฟน"
คือ ผมเรียนมหาลัยอยู่ครับ (ไม่ใช่ปี1)
ฐานะการเงิน จะเรียกไงดี
คือ พ่อกับแม่ ก็ส่งให้เรื่อยๆ ไม่มากมาย
แต่ก็พอใช้ ไม่ต้องทำงาน เพิ่มเติม
หรือ อดมื้อกินมื้อแต่อย่างใด
เรื่องความรัก ก็เคยมีบ้างตอนมัธยม
แต่ก็ ประปราย กล่าวคือก็ไม่ขนาดจริงจัง
หวังแต่งอะไร เว่อวัง
มีก็แบบ อารมณ์ ป๊อปปี้เลิฟ
ให้ของขวัญวันเกิด กินติม ของขวัญวาเลนไท บลา บลา บลา ตามภาษาเด็กๆใสๆ
พอ สอบเข้ามหาลัย ก็แยกย้าย กันไป ก็ไม่ได้คิดไรมาก
สรุปก็คือ ผมยังไม่เคยมีแฟนแบบว่า กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ
เฝ้าไข้เวลาไม่สบาย ไปเที่ยวต่างจังหวัดสองต่อสอง
อยู่หอกันสองต่อสองไรเงี้ย หรือ แฟนที่ผู้ใหญ่เค้ามีๆกันอะ
ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนนะความรู้สึกที่ว่า
คล้ายกับรู้สึกกลัวการเป็นผู้ใหญ่ ไม่กล้าจะคบใครแบบจริงจัง(อย่างที่กล่าวข้างบน)
ลึกๆจะคิดอยู่เสมอว่า เรายังไม่พร้อมจะดูแลใครหรอก
รอให้พร้อมก่อน รอให้หาเงินเองได้ก่อน หรือ อาจจะรอให้รวยก่อนไรเงี้ย
ไม่อยากได้พอตเรื่องที่แบบ ลำบากไปด้วยกัน
จนถึงวันที่ร่ำรวย สำเร็จไปด้วยกันไรเงี้ย
มันดูดราม่าเกินไป และรู้สึกเห็นแก่ตัวที่แบบ
ศักยภาพ เรายังไม่ถึงแต่ ด้วยความกลัวเขาจะหลุดมือ
เลยเอาเขามาลำบากกับเราไรแบบเนี้ย (พระเอกซ้าดดด) *แต่จริงๆนะ
อยากทราบว่าไอ้ชุดความคิดแบบเนี้ย มันโอเครไหม
แล้วมันอาจจะมีข้อเสียอะไรเกิดขึ้นป่าว เช่นว่า (อันนี้คิดเองสิ่งที่อาจเกิดขึ้น)
ถ้าไม่รีบหาตอนนี้ สุดท้ายแล้วโชคชะตาเล่นตลก
มีพร้อมทุกอย่างเงินทอง แต่กลับหาคู่ชีวิตไม่ได้ซะงั้น
ปล.อาจจะดูแบบ เฮ้ย มันต้องจริงจังขนาดนี้เลยหรอ
ผมเองก็เคยคิดนะว่าเรื่อง คู่ชีวิต เป็นเรื่องเล็ก แบบว่า มีก็ได้ ไม่มีก็ได้
แต่เมื่อมาลองคิดดูใหม่ การสร้างครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆอะ
แก่ตัวไปไม่มีลูกมีหลาน มีกิจการใหญ่โตใครจะสืบทอด
เจ็บป่วยใครจะดูแล สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมจึงต้องกลับมาคิดใหม่
สรุปง่ายๆ ปัญหาของผมก็คือ
-มีตอนนี้ก็ไม่มั่นใจว่า จะทำให้ชีวิต โอเคร แบบจะ
เงินทองยังต้องขอพ่อ กับแม่อยู่เลย คิดจะไปมีแฟนหรอ
-จะไปหาเอาตอนที่พร้อม ก็กลัวจะหาไม่ได้
จบ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ครับบ