ผมควรทำไงดีครับ ในเมื่อผมเกิดอยากตายขึ้นมา
ที่ผมเกิดความคิดนี่มันตั้งแต่สมัยก่อนตั้งแต่ที่เป็นเด็กครับ
ชีวิตของผมเกิดมาไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยแต่อย่างใด
ฐานะทางบ้านคือเรียกว่าจนก็ได้ ตั้งแต่เด็กผมได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่พูด
พูดดูถูกครอบครัวผม จนพ่อแม่ผมต้องกู้หนี้ยืมสินเพื่อให้ดูมีฐานะขึ้น
เป็นหนี้ที่ก้อนโตมาก แต่แล้วจุดๆหนึ่งครอบครัวผมก็เอาหนี้ก้อนโตนั้นซื้อบ้าน
ซื้อรถ ส่งผมเรียนแต่เรียนไม่จบเพราะปัญหาหลายๆอย่าง
ตอนผมดรอป ผมเริ่มเที่ยวเริ่มเกเร แล้วเริ่มไปเข้าวงจรอุบาทครับ
ผมเสพยา จนถึงขั้นชักติดยาเกือบตายมาแล้ว เพราะผมท้อกับสิ่งต่างๆ
แต่ก็ทำให้ครอบครัวดูแย่กว่าเดิม จนมาถึงจุดๆหนึ่งที่ผมเริ่มอยากกลับมาใช้ชีวิตเพื่อ
ใครสักคน แน่นอนว่าเพราะพ่อกับแม่ และผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมพึ่งเจอปีที่แล้ว
ผมกับแฟนคนนั้นไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกันนะ ช่วงนั้นผมเลิกทุกอย่าง ทั้งเที่ยว
ยาเยอ เลิกหมด อยากทำตัวให้ดีขึ้น แต่สุดท้าย ผมโดนกดดันจากครอบครัว สังคมรอบข้าง
ทำให้ผมไม่ค่อยอยากใช้ชีวิตเท่าไหร่ แฟนผม(แฟนเก่าเพราะพึ่งเลิกกัน) ผมท้อมาก
ปกติ แฟนจะค่อยช่วยเหลือผม ผมรู้สึกว่าผมมีชีวิตอยู่เพื่อคนนี้ ผมคิดว่าจะไม่เลิก ผมเริ่มจะหางานทำ
เพื่อจะได้มีเงินเก็บไว้แต่งงานกับแฟน แต่สุดท้ายก็โดนทิ้ง
เพราะผมเป็นพวกประเภทขี้หึงมาก ฮ่าๆ ผมรู้ตัวดีว่ายังไง ผมเป็นคนมีเหตุผล แต่เขาก็ทิ้งผมไปเพราะ
ตัวและแฟน เกิดมีปากเสียงกัน จนผมอารมณ์ขึ้น ขึ้นเสียงใส่ และกริยาผมทำให้แฟนผมกลัวผมไปเลย
ผมก็รู้สึกผิดขอโทษเขาไป แต่ ผมก็ไม่เคยทำร้ายเขาเลยสักครั้ง ที่มีปัญหาอีกอย่างคือเพื่อนของแฟน
ที่เป็นผู้ชาย ก็มายุ่งพูดแนวคล้ายๆ จีบ มั้ง แล้วก็หาเรื่องคุยไปเรื่อยๆ ครับ มันก็มีปัญหาจุดนี้ด้วย
ตอนที่เลิกกัน ผมก็เกิดคิดสั้นไปกระโดดที่สะพาน หัวโดนหิน ยังบวมอยู่เลยแต่ไม่ตาย
ผมไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อยังไง เพราะว่า ผมขาดเป้าหมายในชีวิตผมไปแล้ว
แล้วถ้าผมตายไป แฟนผมจะเป็นฝ่ายผิดที่ทำให้ผมตายหรอครับ ผมอยากรู้
ตอนนี้ผมปวดหัวยังไม่ได้นอนคิดแต่เรื่องทั้งบ้าน ทั้งแฟน ทุกๆเรื่องเลย
ผมควร ปล่อยเขาไปหรือผมควรทำไงดี
และผมอยากขายอวัยวะ เพื่อลดหนี้สิน มากเลยครับ
ปล.สิ่งที่ผมเล่ามาอาจ งงๆ หน่อยเพราะผมยังไม่ได้นอนตั้งแต่ที่เลิกกันเลย และผมก็ไม่ค่อยเก่งด้านการเล่าเรื่องเท่าไหร่ แต่ถ้าเล่าหมดคงยาวกว่านี้
แล้วก็ผมอยู่คนเดียวเลยคิดมากฮ่าๆไม่กล้าปรึษาใครเพื่อนก็มีลูกๆกันหมดแล้วเหลือแต่ผม เศร้าใจจัง
ผมควรทำไงดีครับ ในเมื่อชีวิตของผมไม่มีความหมายอะไรแล้ว
ที่ผมเกิดความคิดนี่มันตั้งแต่สมัยก่อนตั้งแต่ที่เป็นเด็กครับ
ชีวิตของผมเกิดมาไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยแต่อย่างใด
ฐานะทางบ้านคือเรียกว่าจนก็ได้ ตั้งแต่เด็กผมได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่พูด
พูดดูถูกครอบครัวผม จนพ่อแม่ผมต้องกู้หนี้ยืมสินเพื่อให้ดูมีฐานะขึ้น
เป็นหนี้ที่ก้อนโตมาก แต่แล้วจุดๆหนึ่งครอบครัวผมก็เอาหนี้ก้อนโตนั้นซื้อบ้าน
ซื้อรถ ส่งผมเรียนแต่เรียนไม่จบเพราะปัญหาหลายๆอย่าง
ตอนผมดรอป ผมเริ่มเที่ยวเริ่มเกเร แล้วเริ่มไปเข้าวงจรอุบาทครับ
ผมเสพยา จนถึงขั้นชักติดยาเกือบตายมาแล้ว เพราะผมท้อกับสิ่งต่างๆ
แต่ก็ทำให้ครอบครัวดูแย่กว่าเดิม จนมาถึงจุดๆหนึ่งที่ผมเริ่มอยากกลับมาใช้ชีวิตเพื่อ
ใครสักคน แน่นอนว่าเพราะพ่อกับแม่ และผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมพึ่งเจอปีที่แล้ว
ผมกับแฟนคนนั้นไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกันนะ ช่วงนั้นผมเลิกทุกอย่าง ทั้งเที่ยว
ยาเยอ เลิกหมด อยากทำตัวให้ดีขึ้น แต่สุดท้าย ผมโดนกดดันจากครอบครัว สังคมรอบข้าง
ทำให้ผมไม่ค่อยอยากใช้ชีวิตเท่าไหร่ แฟนผม(แฟนเก่าเพราะพึ่งเลิกกัน) ผมท้อมาก
ปกติ แฟนจะค่อยช่วยเหลือผม ผมรู้สึกว่าผมมีชีวิตอยู่เพื่อคนนี้ ผมคิดว่าจะไม่เลิก ผมเริ่มจะหางานทำ
เพื่อจะได้มีเงินเก็บไว้แต่งงานกับแฟน แต่สุดท้ายก็โดนทิ้ง
เพราะผมเป็นพวกประเภทขี้หึงมาก ฮ่าๆ ผมรู้ตัวดีว่ายังไง ผมเป็นคนมีเหตุผล แต่เขาก็ทิ้งผมไปเพราะ
ตัวและแฟน เกิดมีปากเสียงกัน จนผมอารมณ์ขึ้น ขึ้นเสียงใส่ และกริยาผมทำให้แฟนผมกลัวผมไปเลย
ผมก็รู้สึกผิดขอโทษเขาไป แต่ ผมก็ไม่เคยทำร้ายเขาเลยสักครั้ง ที่มีปัญหาอีกอย่างคือเพื่อนของแฟน
ที่เป็นผู้ชาย ก็มายุ่งพูดแนวคล้ายๆ จีบ มั้ง แล้วก็หาเรื่องคุยไปเรื่อยๆ ครับ มันก็มีปัญหาจุดนี้ด้วย
ตอนที่เลิกกัน ผมก็เกิดคิดสั้นไปกระโดดที่สะพาน หัวโดนหิน ยังบวมอยู่เลยแต่ไม่ตาย
ผมไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อยังไง เพราะว่า ผมขาดเป้าหมายในชีวิตผมไปแล้ว
แล้วถ้าผมตายไป แฟนผมจะเป็นฝ่ายผิดที่ทำให้ผมตายหรอครับ ผมอยากรู้
ตอนนี้ผมปวดหัวยังไม่ได้นอนคิดแต่เรื่องทั้งบ้าน ทั้งแฟน ทุกๆเรื่องเลย
ผมควร ปล่อยเขาไปหรือผมควรทำไงดี
และผมอยากขายอวัยวะ เพื่อลดหนี้สิน มากเลยครับ
ปล.สิ่งที่ผมเล่ามาอาจ งงๆ หน่อยเพราะผมยังไม่ได้นอนตั้งแต่ที่เลิกกันเลย และผมก็ไม่ค่อยเก่งด้านการเล่าเรื่องเท่าไหร่ แต่ถ้าเล่าหมดคงยาวกว่านี้
แล้วก็ผมอยู่คนเดียวเลยคิดมากฮ่าๆไม่กล้าปรึษาใครเพื่อนก็มีลูกๆกันหมดแล้วเหลือแต่ผม เศร้าใจจัง