พอน้องชนะ ก็มีบางพวกบอกหลี่ ล้า

คนไทยบางคนความคิดก็ยังไม่พัฒนา

ยกตัวอย่างคนอินเดียกับอินโดละกัน...คนเขาค่อนข้างจะให้ความรักและความสนใจกับแบดมากๆ
นักแบดเขาจะมืออันดับโลกเท่าไหร่ เขาก็เชียร์สุดเสียง ในขณะที่บ้านเรา อันดับตกลงมา ตามด่าตามจิก และตามไปสอนเขาไปเฟสบุ๊คอีกว่าควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร บางคนมีไปแช่งด้วย เฮ้อ...
และที่ผ่านๆมา นักแบดมินตันหลากหลายประเทศแสดงให้เห็นแล้วว่า ถ้ามีกำลังใจจากแฟนๆส่งมา ต่อให้อันดับโลกตกลงมา เขาก็กลับขึ้นไปยืนที่เดิมได้ เพราะมันเป็นธรรมชาติของการแข่งขันที่ทั้งนักกีฬาและคนเชียร์ต้องยอมรับให้ได้ว่ามีแพ้ ก็ต้องมีชนะ แต่กองเชียร์พอแพ้ก็เหยียบ ยิ่งแพ้ต่อเนื่องก็ยิ่งเหยียบ เพราะแบบนี้ไงนักแบดเราที่เก่งๆ ก็ยังไปไม่ถึงฝั่ง เพราะอาจจะไปรับเอาคำวิจารณ์แย่ๆมาใส่ใจ ซึ่งต้องบอกเลยว่าเห็นน้องเมย์ยิ้มได้ทุกวันนี้ ก็ต้องแบกรับความเกลียดชัง การกระแนะกระแหนมากมายจากคนที่ไปคอมเม้นท์เขาในไอจี เฟสบุ๊คมาทั้งนั้น สภาพจิตใจน้องนี่ที่สู้คือสู้เพื่อประเทศจริงๆนะ แต่ละครั้งที่เข้าชิงได้ เหลือคนไทยคนเดียว

และเรื่องของแรง...จะบอกให้ว่านักแบดทุกคนล้วนปรารถนาให้คู่แข่งล้าค่ะ ใครๆก็อยากได้แชมป์ ไม่มีใครห้อยเหรียญทองกลับประเทศแล้วไม่ภูมิใจกับความสำเร็จของตัวเองหรอก เป็นกันทุกคน มันเป็นเรื่องของการแข่งขัน ไม่มีใครอยากแพ้ และถ้าจะมีปัจจัยไหนมาช่วยเอื้อให้เราเล่นได้ง่ายขึ้น ชนะได้ง่ายขึ้น มันก็ล้วนแล้วแต่เป็นโชคทั้งนั้น ไม่ใช่เรื่องผิดหรือเรื่องน่าละอายใจที่จะไปลงสนามแข่งกับคนที่สภาพร่างกายไม่พร้อม และถ้ามองในมุมกลับกัน ประเทศอื่นๆที่เขาคลั่งแบด...เขาไม่มีใครมานั่งสนใจหรอกว่านักกีฬาเขาชนะคนที่ล้ามา เขาพากันยกย่องภูมิใจกับชัยชนะของคนของตัวเองต่างหาก ยังไงก็ตาม...ขอให้น้องก้าวต่อไป ไม่ว่าใครจะคิดยังไงกับการชนะในครั้งไหนๆก็แล้วแต่ ยังไงผลที่ออกมาก็คือน้องชนะนั่นแหละ มันจะมีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว