ep.1 จุดเริ่มต้น
สวัสดีครับ
วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรานะครับ แทนตัวเราคือ G นะครับ
เราต้องบอกก่อนนะครับว่าเราไม่ใช่ ผช แท้ๆ เป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายไปเรียนในกรุงเทพ
เริ่มต้นเลยนะครับ
เมื่อปีที่แล้ว ประมาณเดือนตุลาคม เราย้ายไปเรียน รร รัฐแห่งหนึ่ง(ชายล้วน) ย่านเยาวราช เราย้ายแบบกระทันหันมาก เลยไม่ได้มีเวลาเตรียมตัวสักเท่าไหร่ วันแรกที่เราเข้าไป เราคิดในใจเลยว่าเราจะอยู่ที่นี่ได้ไหม เพราะ รร นี้มันเล็กมากๆ เราเลือกห้องเรียนพิเศษ ภาษาจีนครับ เลยมีเด็กที่เรียนแค่10คน แตกต่างจากเด็กสายวิทย์ สายคำนวน ที่มี40-50คน เราเริ่มเรียนเป็นวันแรก เรารู้สึกเกร็งมากๆ เพราะกลัวเพื่อนในห้องจะรับในสิ่งที่เราเป็นไม่ได้ และพยายามไม่เปิดเผยให้รู้ แต่จะทำไงได้ครับมันเป็นนิสัยไปแล้ว เราเป็นคนไม่กล้าเข้าหาคน เพราะกลัวเค้าจะรับตัวเราไม่ได้ และถึงเราจะไม่ใช่ ผช แท้ๆ แต่เราไม่ชอบที่จะไปอยู่รวมกับพวกตุ๊ด พวกกระเทยใน รร ครับ เลยไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะไม่กล้าเข้าหาใคร เราเริ่มใช้ชีวิตใน รร ไปกินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียวไปไหนคนเดียวจนเวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือน มีเพื่อนในห้องคนหนึ่ง เค้าเริ่มที่จะเข้ามาหาเรา คอยให้ความช่วยเหลือ ความที่ว่าเราไม่ค่อยมีเพื่อนเราก็เลยเริ่มที่จะสนิทกับเพื่อนคนนี้ ขอแทนด้วยตัว T นะ วันนั้นเป็นช่วงพักเที่ยง เราก็นั่งกินข้าวคนเดียวตามปกติ T ก็เข้ามาตรงโต๊ะที่เรานั่งล้ะก็บอกว่านั่งด้วยดิ เราก็ยิ้มให้ T ก็ถามเราว่าที่นี่เป็นไงบ้าง ถามตามประสาเพื่อนที่พึ่งรู้จักกัน เราก็เลยรู้ว่า T เป็นลูกคนเล็ก มีพี่ชาย1คน จากที่เรากลับบ้านคนเดียวเราก็กลับพร้อม T ปกติเราจะขึ้น mrt กลับบ้านเพราะไม่ชำนาญทาง T เริ่มแนะนำให้เราขึ้นรถเมล์ไปลง bts จะได้ประหยัดเงิน วันนั้นเราก็เลยนั่งรถเมล์ไปกับ T พอถึงป้ายเค้าก็บอกให้เราลงตรงนี้เราก็บอกเค้ากลับไปว่า ขอบคุณนะ หลังจากนั้นเรื่อยมาเราก็กลับบ้านพร้อมกับ T ตลอดทุกวัน T ทำให้ชีวิตของเราเปลี่ยนไป จากเด็กขี้เกียจ เด็กดื้อ ก็ทำให้เราอยากที่จะตั้งใจเรียน อยากมาโรงเรียนทุกวัน เปรียบเหมือนต้นไม้ที่กำลังงอกออกมาจากพื้นดิน เวลาเริ่มผ่านไป เราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ วันนั้นเราชวนให้เค้าพาเราไปเที่ยว เค้าก็ตอบตกลงเรา เค้าพาเรานั่งเรือไป กินซูชิที่วังหลัง เค้าตามใจเรามากๆ และให้เราเป็นคนเลือกเสมอ เรามีความสุขมากๆที่ได้ไปเที่ยวกับเค้า พอเรากลับมาถึงบ้านเรารู้สึกแปลกๆ เรารู้สึกว่าความรู้สึกเราเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ได้ไปเที่ยวกับ T แต่เราก็พยายามหยุดคิดแบบนั้น เพราะเราไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีๆแบบเค้าไป เค้าตามใจเราเสมอ คอยดูแลเราเป็นอย่างดี เป็นห่วงเรามากๆ ถ้าเกิดเค้ารู้ว่าเรารู้สึกกับเค้ามากกว่าเพื่อนเรากลัวทุกอย่างจะเปลี่ยนไป หลังจากวันนั้น พอเลิกเรียน T ก็พาเราไปเที่ยวแทบทุกวัน (ประมาณแบบเด็กต่างจังหวัดพึ่งเข้ากรุงแล้วมีไกด์มานำเที่ยว5555
) เรากับ T ก็ใช้ชีวิตแบบนี้เรื่อยมา สนิทกับมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพื่อนในห้องเห็นเรากับ T สนิทกันมาก เลยเอาไปพูดกันว่า เรากับ T เป็นอะไรกัน พอเราได้ยินแบบนั้น เราตกใจมากและรู้สึกกลัว กลัวว่า T จะรับไม่ได้กับคำพูดแบบนั้น เราเลยเริ่มออกห่างจาก T ตอนพักเที่ยงเราพยายามนั่งกินข้าวให้ไกลจากที่ๆเคยนั่ง พอเวลาเลิกเรียนเราก็อ้างว่าวันนี้เรามีธุระ เราทำแบบนี้ประมาณ 1 อาทิด จน T เข้ามาถามเราว่าเป็นอะไรรึป้าว ทำไมช่วงนี้ดูหลับหน้ากัน เราทำเป็นไม่ได้ยินล้ะเดินผ่านไป เราเสียใจนะที่ตอนนั้นเราทำแบบนั้น แต่เรากลัวจริงๆที่เค้าจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เพื่อนๆพูด จนวันหนึ่งเรากำลังจะกลับบ้าน T เข้ามาดึงแขนเราแล้วบอกว่ากลับบ้านพร้อมกันดิ เราเลยบอกว่าพอดีวันนี้เรามีธุระ และหลบสายตาไป T ถามเราว่า
T : เป็นอะไรป้าวว้ะ ทำไมต้องหลบหน้ากู พอกูบอกให้กลับบ้านพร้อมกัน ก็บอกว่าธุระตลอด เป็นอะไรบอกกูดิ
G : ก็กลับบ้านกับเพื่อนดิ กูมีธุระจริงๆ
T : พูดแบบนี้ไม่ใช่เพื่อนกูไงว้ะ ไหนว่ากูเป็นเพื่อนสนิทไง แต่ทำไมทำกะกูแบบนี้ว้ะ
G : เออ!!! ชอบหรอว้ะที่คนอื่นเค้าพูดว่ากูกับเป็นอะไรกัน ชอบเราให้คนอื่นพูดว่าคบเกย์ กลับไปอยู่กับเพื่อนเหอะ
หลังจากที่เราพูดแบบนั้นไป T ก็เงียบ แล้วเราก็เดินหนีออกมา วันต่อมา T ก็เข้ามาพยายามที่จะพูดกับเราแต่เราก็พยายามเดินหนี จนเค้าพูดกลับมาว่า
T : ยิ่งออกห่างจากกูเท่าไหร่ ก็ทำให้กูออกห่างจากเพื่อนในห้องมากเท่านั้น จะคิดอะไรหนักหนาแทนกูว้ะ กูยังไม่คิดอะไรเลย
โครตปัญญาอ่อนเลย ไอเี้ย!!!
หลังจากที่เราได้ยิน T พูดแบบนั้นออกมา เราก็ร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว พอT เห็นว่าเราร้องไห้เค้าก็ตกใจ ล้ะบอกกับเราว่าขอโทษ
T : กูขอโทษที่ว่าแบบนั้น กูไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องร้องไห้นะ ขี้แงเป็นเด็กไปได้
แล้ว T ก็เข้ามาโอบไหล่เราแล้วพูดอีกว่า
T : จากนี้ไปก็เป็นเพื่อนสนิทกับกูเหมือนเดิมได้แล้วนะ กูจะคอยดูแล คอยช่วยเหลือ เราจะต้องสู้ไปด้วยกัน
เราก็ได้แต่ยิ้มล้ะก็พยักหน้า พอเลิกเรียน เค้าพาเราไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เราชอบบรรยากาศที่นั้นมากๆ เราทั้งคู่นั่งกันไปสักพัก T ก็พูดกับเราว่า
T : ถ้าเราเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว มีอะไรที่ไม่ชอบหรือเป็นอะไร ก็บอกให้อีกฝ่ายรู้ด้วย จะได้รีบแก้ไข ดีกว่าปล่อยไปให้เป็นเรื่องใหญ่
G : กูขอโทษที่กูทำอะไรลงไปโดยที่คิด ขอโทษที่หลบหน้า
T : กูไม่ได้ว่าอะไรนะแต่กูแค่บอกเฉยๆ เราจะได้เป็นเพื่อนกันไปนานๆ ไม่อยากเห็นคนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโปร่ง
เราก็ยิ้มๆและลุกขึ้นบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว T เลยพูดกับมา
T : แหมม!!! พอกูแซวเรื่องร้องไห้หน่อย ทำเป็นอยากกลับบ้านเลยนะ
เราก็ยิ้ม แล้วเอามือต่อยพุงเค้าแล้ววิ่งหนีไป T ก็วิ่งตามมา แล้ว T ก็ส่งเราขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ก็ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
พอถึงบ้านเราก็ทักเฟส T ไปแล้วบอกว่า
G : ขอบคุณนะที่ตามใจกู พากูไปเที่ยว คอยดูแลกู ให้ความช่วยเหลือกูตลอด
T : ไม่เป็นไรเว้ย เพื่อนเดือดร้อนกูก็เต็มใจช่วย จากนี้ไม่ต้องสนใจคำพูดของคนอื่นนะเว้ย ไม่ต้องคิดมากหรือคิดแทนกู
G : ชอบหรอว้ะที่คนอื่นพูดแบบนั้น
T : มีใครบ้างว้ะที่จะชอบ ไม่มีใครชอบหรอก แต่คือเพื่อนกูเว้ย กูไม่อายหรอกที่มีเพื่อนแบบ
G :
หลังจากวันนั้นเราก็ใช้ชีวิตเรื่อยมาแบบเพื่อนสนิทกัน โดยที่ความรู้สึกของเราก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจเพราะกลัวจะเสียเค้าไป...
พอแค่นี้ก่อนนะ
เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังใหม่ ขอโทษด้วยนะ ถ้าพิมผิดหรือเล่ายาวไป พึ่งเคยเล่าเป็นครั้งแรก มีอะไรแนะนำช่วยบอกด้วยนะครับ ลองอ่านๆดู ประสบการณ์จริงที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา เดี๋ยวมาต่อให้นะ บะบาย
แอบรักเพื่อนผู้ชาย
สวัสดีครับ
เราต้องบอกก่อนนะครับว่าเราไม่ใช่ ผช แท้ๆ เป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายไปเรียนในกรุงเทพ
เริ่มต้นเลยนะครับ
เมื่อปีที่แล้ว ประมาณเดือนตุลาคม เราย้ายไปเรียน รร รัฐแห่งหนึ่ง(ชายล้วน) ย่านเยาวราช เราย้ายแบบกระทันหันมาก เลยไม่ได้มีเวลาเตรียมตัวสักเท่าไหร่ วันแรกที่เราเข้าไป เราคิดในใจเลยว่าเราจะอยู่ที่นี่ได้ไหม เพราะ รร นี้มันเล็กมากๆ เราเลือกห้องเรียนพิเศษ ภาษาจีนครับ เลยมีเด็กที่เรียนแค่10คน แตกต่างจากเด็กสายวิทย์ สายคำนวน ที่มี40-50คน เราเริ่มเรียนเป็นวันแรก เรารู้สึกเกร็งมากๆ เพราะกลัวเพื่อนในห้องจะรับในสิ่งที่เราเป็นไม่ได้ และพยายามไม่เปิดเผยให้รู้ แต่จะทำไงได้ครับมันเป็นนิสัยไปแล้ว เราเป็นคนไม่กล้าเข้าหาคน เพราะกลัวเค้าจะรับตัวเราไม่ได้ และถึงเราจะไม่ใช่ ผช แท้ๆ แต่เราไม่ชอบที่จะไปอยู่รวมกับพวกตุ๊ด พวกกระเทยใน รร ครับ เลยไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะไม่กล้าเข้าหาใคร เราเริ่มใช้ชีวิตใน รร ไปกินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียวไปไหนคนเดียวจนเวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือน มีเพื่อนในห้องคนหนึ่ง เค้าเริ่มที่จะเข้ามาหาเรา คอยให้ความช่วยเหลือ ความที่ว่าเราไม่ค่อยมีเพื่อนเราก็เลยเริ่มที่จะสนิทกับเพื่อนคนนี้ ขอแทนด้วยตัว T นะ วันนั้นเป็นช่วงพักเที่ยง เราก็นั่งกินข้าวคนเดียวตามปกติ T ก็เข้ามาตรงโต๊ะที่เรานั่งล้ะก็บอกว่านั่งด้วยดิ เราก็ยิ้มให้ T ก็ถามเราว่าที่นี่เป็นไงบ้าง ถามตามประสาเพื่อนที่พึ่งรู้จักกัน เราก็เลยรู้ว่า T เป็นลูกคนเล็ก มีพี่ชาย1คน จากที่เรากลับบ้านคนเดียวเราก็กลับพร้อม T ปกติเราจะขึ้น mrt กลับบ้านเพราะไม่ชำนาญทาง T เริ่มแนะนำให้เราขึ้นรถเมล์ไปลง bts จะได้ประหยัดเงิน วันนั้นเราก็เลยนั่งรถเมล์ไปกับ T พอถึงป้ายเค้าก็บอกให้เราลงตรงนี้เราก็บอกเค้ากลับไปว่า ขอบคุณนะ หลังจากนั้นเรื่อยมาเราก็กลับบ้านพร้อมกับ T ตลอดทุกวัน T ทำให้ชีวิตของเราเปลี่ยนไป จากเด็กขี้เกียจ เด็กดื้อ ก็ทำให้เราอยากที่จะตั้งใจเรียน อยากมาโรงเรียนทุกวัน เปรียบเหมือนต้นไม้ที่กำลังงอกออกมาจากพื้นดิน เวลาเริ่มผ่านไป เราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ วันนั้นเราชวนให้เค้าพาเราไปเที่ยว เค้าก็ตอบตกลงเรา เค้าพาเรานั่งเรือไป กินซูชิที่วังหลัง เค้าตามใจเรามากๆ และให้เราเป็นคนเลือกเสมอ เรามีความสุขมากๆที่ได้ไปเที่ยวกับเค้า พอเรากลับมาถึงบ้านเรารู้สึกแปลกๆ เรารู้สึกว่าความรู้สึกเราเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ได้ไปเที่ยวกับ T แต่เราก็พยายามหยุดคิดแบบนั้น เพราะเราไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีๆแบบเค้าไป เค้าตามใจเราเสมอ คอยดูแลเราเป็นอย่างดี เป็นห่วงเรามากๆ ถ้าเกิดเค้ารู้ว่าเรารู้สึกกับเค้ามากกว่าเพื่อนเรากลัวทุกอย่างจะเปลี่ยนไป หลังจากวันนั้น พอเลิกเรียน T ก็พาเราไปเที่ยวแทบทุกวัน (ประมาณแบบเด็กต่างจังหวัดพึ่งเข้ากรุงแล้วมีไกด์มานำเที่ยว5555
T : เป็นอะไรป้าวว้ะ ทำไมต้องหลบหน้ากู พอกูบอกให้กลับบ้านพร้อมกัน ก็บอกว่าธุระตลอด เป็นอะไรบอกกูดิ
G : ก็กลับบ้านกับเพื่อนดิ กูมีธุระจริงๆ
T : พูดแบบนี้ไม่ใช่เพื่อนกูไงว้ะ ไหนว่ากูเป็นเพื่อนสนิทไง แต่ทำไมทำกะกูแบบนี้ว้ะ
G : เออ!!! ชอบหรอว้ะที่คนอื่นเค้าพูดว่ากูกับเป็นอะไรกัน ชอบเราให้คนอื่นพูดว่าคบเกย์ กลับไปอยู่กับเพื่อนเหอะ
หลังจากที่เราพูดแบบนั้นไป T ก็เงียบ แล้วเราก็เดินหนีออกมา วันต่อมา T ก็เข้ามาพยายามที่จะพูดกับเราแต่เราก็พยายามเดินหนี จนเค้าพูดกลับมาว่า
T : ยิ่งออกห่างจากกูเท่าไหร่ ก็ทำให้กูออกห่างจากเพื่อนในห้องมากเท่านั้น จะคิดอะไรหนักหนาแทนกูว้ะ กูยังไม่คิดอะไรเลย
หลังจากที่เราได้ยิน T พูดแบบนั้นออกมา เราก็ร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว พอT เห็นว่าเราร้องไห้เค้าก็ตกใจ ล้ะบอกกับเราว่าขอโทษ
T : กูขอโทษที่ว่าแบบนั้น กูไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องร้องไห้นะ ขี้แงเป็นเด็กไปได้
แล้ว T ก็เข้ามาโอบไหล่เราแล้วพูดอีกว่า
T : จากนี้ไปก็เป็นเพื่อนสนิทกับกูเหมือนเดิมได้แล้วนะ กูจะคอยดูแล คอยช่วยเหลือ เราจะต้องสู้ไปด้วยกัน
เราก็ได้แต่ยิ้มล้ะก็พยักหน้า พอเลิกเรียน เค้าพาเราไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เราชอบบรรยากาศที่นั้นมากๆ เราทั้งคู่นั่งกันไปสักพัก T ก็พูดกับเราว่า
T : ถ้าเราเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว มีอะไรที่ไม่ชอบหรือเป็นอะไร ก็บอกให้อีกฝ่ายรู้ด้วย จะได้รีบแก้ไข ดีกว่าปล่อยไปให้เป็นเรื่องใหญ่
G : กูขอโทษที่กูทำอะไรลงไปโดยที่คิด ขอโทษที่หลบหน้า
T : กูไม่ได้ว่าอะไรนะแต่กูแค่บอกเฉยๆ เราจะได้เป็นเพื่อนกันไปนานๆ ไม่อยากเห็นคนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโปร่ง
เราก็ยิ้มๆและลุกขึ้นบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว T เลยพูดกับมา
T : แหมม!!! พอกูแซวเรื่องร้องไห้หน่อย ทำเป็นอยากกลับบ้านเลยนะ
เราก็ยิ้ม แล้วเอามือต่อยพุงเค้าแล้ววิ่งหนีไป T ก็วิ่งตามมา แล้ว T ก็ส่งเราขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ก็ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
พอถึงบ้านเราก็ทักเฟส T ไปแล้วบอกว่า
G : ขอบคุณนะที่ตามใจกู พากูไปเที่ยว คอยดูแลกู ให้ความช่วยเหลือกูตลอด
T : ไม่เป็นไรเว้ย เพื่อนเดือดร้อนกูก็เต็มใจช่วย จากนี้ไม่ต้องสนใจคำพูดของคนอื่นนะเว้ย ไม่ต้องคิดมากหรือคิดแทนกู
G : ชอบหรอว้ะที่คนอื่นพูดแบบนั้น
T : มีใครบ้างว้ะที่จะชอบ ไม่มีใครชอบหรอก แต่คือเพื่อนกูเว้ย กูไม่อายหรอกที่มีเพื่อนแบบ
G :
หลังจากวันนั้นเราก็ใช้ชีวิตเรื่อยมาแบบเพื่อนสนิทกัน โดยที่ความรู้สึกของเราก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจเพราะกลัวจะเสียเค้าไป...
พอแค่นี้ก่อนนะ