จขกท.เป็นลูกหลงค่ะ ตอนนี้อายุ20ย่าง21แล้ว มีพี่สาวสองคน ห่างจากพี่คนโต12ปี คนรอง10ปี ตอนแม่ท้องเราแม่อายุ34ปีค่ะ ตอนเด็กๆ แม่บอกว่าพ่ออยากมีลูกผู้ชายมาก แต่ทำยังไงก็ไม่มีสักทีจนกระทั่งพ่อไปทำงานที่ต่างประเทศได้6-7ปีก็กลับมา จากนั้นไม่นานแม่ก็ท้อง พ่อดีใจมากนึกว่าเป็นลูกผู้ชาย แต่พอคลอดออกมากลับเป็นผู้หญิง แต่แม่บอกว่าถึงไงพ่อก็รักเหมือนเดิม ตอนเด็กๆ จำภาพตอนที่อยู่กับพี่ๆ ไม่ได้เลยค่ะ อาจจะเพราะอายุห่างกันมากเกินไป พอโตขึ้นเริ่มจำความได้พี่ก็ไปเรียนต่างจังหวัดกันหมด(ตอนอยู่ป.4พี่คนโตก็เรียนจบแล้วอะ) สรุปเลยก็คือภาพความทรงจำในตอนเด็กๆ ที่เกี่ยวกับพี่สาวสองคนนี่คือ ตอนที่พี่เปิดการ์ตูนให้ดูกับตอนที่โดนพี่จับไปขังในห้องนอนค่ะ มีแค่สองภาพนั้นจริงๆ
พอโตขึ้นมาเวลามีเรื่องเครียดเราก็อยากจะหาที่ระบาย แต่พอหันไปทางไหนมันก็ไม่มี จะโทรไปหาพี่เหรอ? หึ ไม่เอาหรอก ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น โทรหาพ่อ? พ่อก็คุยโทรศัพท์ไม่ค่อยรู้เรื่อง พอโทรหาแม่ แม่ก็ไม่รับฟังเอาแต่จะวางสาย จนหลายครั้งก็รู้สึกเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว ตอนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาครบ5คน ก็รู้สึกอิจฉาพี่อะ เขาเข้ากันได้ เขาคุยกันรู้เรื่อง ต่างจากเรา เหมือนเราคุยกันคนละภาษา ปัญหาของเรา มันใหญ่มากสำหรับเรา แต่พอไปเล่าให้เขาฟังเขากลับมองมันว่าเป็นเรื่องเล็ก เพราะอะไร เพราะเขาเคยผ่านมันมาแล้วไง บางครั้งก็ไม่ได้อยากให้ช่วยแก้หรอก ปัญหาของเราเราก็ต้องแก้เองจริงไหม แต่บางทีเราก็อยากมีคนคอยรับฟังบ้าง อยากได้คำแนะนำบ้าง แต่เขากลับไม่แม้แต่จะฟังเราเลย หลายครั้งที่รู้สึกน้อยใจ เหมือนเราเป็นใครก็ไม่รู้ในครอบครัวนี้
เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ หลายครั้งที่ชอบคิดว่าถ้าพ่อกับแม่มีลูกแค่2คนก็คงจะดี ป่านนี้ก็คงจะสบายไปแล้ว ไม่ต้องคอยส่งเงินมาให้เรา ทุกคนดูแลตัวเองได้ยกเว้นแค่เรา เหมือนเราเป็นภาระ ช่วงหลังๆ มานี้ถึงได้หาอะไรทำเพื่อหารายได้ของตัวเอง ไม่อยากขอพ่อกับแม่ ไม่อยากทำตัวเป็นภาระ พอมีปัญหาก็เก็บไว้คนเดียว ทนไม่ไหวก็นอนร้องไห้ให้พอ จากนั้นก็ลุกขึ้นสู้ต่อ
แล้วลูกหลงคนอื่นๆล่ะ เคยรู้สึกแบบเราไหม จัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงเหรอ ความรู้สึกแบบนี้น่ะต้องรอให้โตกว่านี้หรือเปล่ามันถึงจะหายไป...
ถามคนที่เป็นลูกหลง เคยรู้สึกว่าไม่ค่อยสนิทกับคนในครอบครัวไหมคะ