ตอบในฐานะรุ่นพี่ทันตแพทย์ ที่เพิ่งคุยกับน้องรหัสปี 5 ที่เครียดมาก (น่าจะประมาณน้อง จขกท นี่ล่ะ)

พี่ก็ชอบเรียนภาษาเหมือนกัน แต่คุณแม่อยากให้เรียนทันตแพทย์ แม่พี่ก็บอกว่าเรียนทันตแพทย์จบแล้วยังเรียนภาษาทีหลังได้ แต่ถ้าเลือกภาษาตอนนี้ มาเรียนทันตะทีหลังไม่ได้แล้วนะ (สมัยพี่ยังสอบเอนทรานซ์อยู่นะ น้องปี 1 ร้องโหเลย 555) เอาวะ ลุยสักตั้ง ก็พยายามเรียนไปจนจบ คิดอย่างเดียวเข้ามาก็ต้องจบออกไปเท่านั้น สรุปว่า 6 ปีผ่านไป พี่จบได้โดยปลอดภัย แต่ก็เหนื่อยมาก เครียดก็บ่อย ท้อเป็นที ๆ พีคสุดก็ตอนขึ้นคลินิกนี่ล่ะ ทำไมชีวิตมันยากลำบากแบบนี้ อาจารย์ด่าแทบทุกวัน (วันไหนรอดถือว่าโชคดี) คนไข้ก็นัดได้บ้างไม่ได้บ้าง ไหนจะโดนคนไข้ฟันปลอมทิ้งไป 3 เดือนค่อยติดต่อได้ (ถ้าติดต่อไม่ได้ พี่ก็ซ้ำชั้นค่ะ) ตอนนั้นพี่รอดมาได้ไง ก็คุยกับแม่ (แม่สงสาร เพราะเห็นว่าเรียนตามใจแม่ เวลาพี่บ่นแม่เลยไม่ว่าอะไร ถึงจะบ่นเรื่องเดิมหลายรอบก็เหอะ 555) บ่นให้เพื่อนสนิทฟัง (มีอยู่คนเดียวนี่ล่ะ ก็บ่นไป ยังดีว่ามันก็ช่วยรับฟัง) แม่พาไปเที่ยวบ้าง (ช่วงนั้นไปห้างหลังเลิกคลินิกเกือบทุกวัน) แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอก ก็ต้องกลับมาทำแลป (ฟันปลอม) อ่านหนังสืออยู่ดี T_T

เดี๋ยวนะ พี่กำลังงง ที่เล่ามาเกี่ยวอะไรกับน้อง 555 เอาเป็นว่า พี่เข้าใจนะ ว่าตอนเรียนมันเครียดมากกกกก แต่ยังไงเราก็ต้องพยายามสู้หาทางแก้ปัญหา อย่างของน้อง หนูบอกว่า กังวลทุกอย่าง กลัวซ้ำชั้น จบไม่พร้อมเพื่อน อาจารย์ด่า กลัว diag ผิด ฯลฯ พี่จะบอกเลยว่าแทบทุกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย (ยกเว้นซ้ำชั้น อันนี้อาจจะรอด แต่เอาจริง ๆ ถ้าต้องซ้ำชั้นก็ไม่เป็นไร เพราะว่าก็มีรุ่นพี่หรือเพื่อนพี่บางคนซ้ำชั้นเหมือนกัน เช่น กรณีเก็บเคสไม่ครบ ก็ต้องซ้ำชั้นเก็บเคสกันไป แต่ก็เรียนจบพร้อมรุ่นน้อง) เพราะว่าเรามาเรียน เรียนเพื่อจะเป็นหมอ มันต้องมีบ้างที่จะ diag ผิด (ขนาดจบมาหลายปี บางทีก็ยังมีพลาดเลย) อาจารย์ยังไงก็ด่าแน่ ๆ ส่วนนึงเพราะอาจารย์อยากให้เราขยันอ่านหนังสือหาความรู้มารักษาคนไข้ อีกส่วนนึงเรายังทำงานใต้ license อาจารย์ ถ้ามีปัญหา อาจารย์ก็เดือดร้อนไปกับเราด้วย ยังไงก็ต้องทำใจยอมรับ พี่รู้ว่ามันยาก อันนี้พี่พูดได้ง่ายหน่อย เพราะพี่จบมาหลายปีแล้ว (ตอนขึ้นคลินิกก็พูดแบบนี้ไม่ออกเหมือนกัน ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บเคสไป 555) เอาจริง ๆ ส่วนนึงก็อยู่ที่กำลังใจของเราด้วยค่ะ อย่างน้องรหัสพี่ ตอนแรกขึ้นคลินิกไปใหม่ ๆ ก็รับไม่ค่อยได้ อยากลาออกเหมือนกัน ก็พยายามพูด ๆ ดึง ๆ กันไว้ ตอนนี้ก็ดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็บ่นเรื่องขึ้นคลินิกเหมือนเดิม 555

ไม่รู้ว่าที่พี่เขียนมาจะช่วยอะไรน้องได้ไหม แต่เอาเป็นว่า น้องต้องหาคนคุยด้วยค่ะ หาที่ปรึกษา บางทีเราคิดอยู่คนเดียวก็คิดไปอย่างนั้นล่ะ คิดไปคิดมาคิดมากก็เครียด เหมือนวนอยู่ในอ่าง ยิ่งคิดยิ่งเครียด จริง ๆ ที่น้องบอกว่าชดเชยด้วยการหาสิ่งอื่นที่ชอบทำมันก็ช่วยได้ค่ะ (พี่ก็ไปห้างเกือบทุกวัน เปิดหนังฟังเพลงระหว่างเรียงฟัน ฯลฯ) แต่ยังไงตัวเราก็ต้องยอมรับความจริงตรงหน้าให้ได้ค่ะ เพราะยังไงเราก็ต้องขึ้นคลินิกอยู่ดี (เหมือนที่พี่บอกว่า ถึงจะไปเดินห้างมา สุดท้ายก็ต้องมาทำแลปอ่านหนังสืออยู่ดี) ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็ต้องคุยกับอาจารย์คุยกับที่บ้าน ทางสุดท้ายจริง ๆ ก็คือต้องออกไปเรียนอย่างอื่น (แต่ขอให้เป็นทางเลือกสุดท้าย ท้ายสุดเลยนะ) เอาเป็นว่า ยังไงน้องต้องใจเย็น ๆ ไว้ก่อน ลองไปไหว้พระ ทำจิตใจให้สงบ อย่าเพิ่งคิดมาก หาคนคุยด้วย เป็นที่ปรึกษาดีที่สุดค่ะ จะปรึกษาพี่ก็ได้นะคะ ส่งหลังไมค์มาเลย เอาเป็นว่า สู้ ๆ นะคะ

ปล ส่วนเรื่องเรียนภาษา พอพี่เรียนจบทันตแพทย์ พี่ก็มาเรียนปริญญาตรีที่รามคำแหงอีกใบ คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ มีแต่คนถามว่าเรียนทำไม ไม่มีประโยชน์ พี่ก็ตอบไปความใฝ่ฝัน อยากเรียนคณะนี้แต่แรก คุณแม่พี่ก็ไม่ว่าอะไร สนับสนุนพาไปสอบอีก 555 พี่ก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย (ความจริงคือลงทะเบียนแล้วไปสอบ) สุดท้ายก็จบราม ได้ปริญญาทั้งทันตแพทยศาสตรบัณฑิต และศิลปศาสตรบัณฑิต 2 ใบตามที่คุณแม่และพี่ต้องการ แต่ปัจจุบันพี่ก็ยังเป็นทันตแพทย์อยู่นะคะ ภาษาก็เป็นงานอดิเรกไป แถมบางครั้งก็ได้ใช้ร่วมกับงานหลักเวลาเจอคนไข้ชาวต่างชาติด้วยค่ะ